του Γιώργου Λιβανού
Είχα την τύχη σαν παιδί να έχω οικογένειά , που αγαπούσε το θέατρο και με έμαθε να παρακολουθώ από μικρός.
Οι δικοί μου βλέπεις, πίστευαν στην ευρεία καλλιέργεια, πέραν της μόρφωσης. Εκτός από τον Ποταμίτη & την Καλογεροπούλου στο Παιδικό θέατρο, είδα από νωρίς, όλους τους σύγχρονους μύθους επί σκηνής, εφόσον επέλλεγαν και παραστάσεις ενηλίκων. Πριν φτάσω στην εφηβεία, είχα ήδη δει, Μυράτ-Ζουμπουλάκη, Βεργή, Ρουσσέα, Κατράκη, Λαμπέτη, Ρηγόπουλο – Αναλυτή αλλά και παραστάσεις στο Τέχνης, στο Εθνικό, το Αμφιθέατρο ακόμα και στο Αντιθέατρο! Αυτά τους χειμώνες που ήταν μεγάλοι και οι επιλογές πολλές. Το καλοκαίρι όμως;
Εκεί οι δικοί μου, επέλλεγαν για μένα ανάμεσα στα “πολυθεάματα” της Αλεξάνδρας. Και τα χαρακτηρίζω έτσι, γιατί ήταν λαμπερά, πολύπρόσωπα, μουσικά, και πολύ εντυπωσιακά για τα παιδικά μου μάτια. Κάτι διαφορετικό από την κλασσική, χειμερινή σοβαρότητα. Έτσι κατάφερα να δω στο Broadway της Αθήνας, όπως όριζαν τότε τα θέατρα πλησίον της Αλεξάνδρας την Αλίκη στον “Πειρασμό” και το περίφημο “Cabaret” στο Κηποθέατρο της, τη Σμαρούλα στο Παρκ στα εξίσου λαμπερά της musicals, που με έκαναν να λατρέψω το είδος. Κωμωδίες στο Μετροπόλιταν- θυμάμαι τους Ερωτιάρηδες με Χαρ. Καρόλου, Ρίζο & Αδριανό, αλλά και το Ερωτόκο τικι τακ ένα ελληνικό musical με Φιλ. Νικολάου -Γ. Σταμουλάκη.
Μουσικές παραστάσεις στο Αθηναϊκό Κηποθέατρο όπως η περίφημη Μαντάμ Ορτάνς με τη Μαρία Αλιφέρη , η Πιάφ με την Τσανακλίδου κ.α. Στο Μπουρνέλη θυμάμαι μόνο μια ωραία κωμωδία του Λονσντέηλ από το θιασο της Μ.Βιδάλη. Σε αυτό ανέβαιναν ελληνικές κυρίως κωμωδίες με δημοφιλείς κωμικούς. Πιο πάνω στην Αλεξάνδρας, η Θεατρική Συντεχνία του Νικου Αρμάο, φιλοξενούσε λιγο αργότερα φεστιβάλ & ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. για πιο εναλλακτικές αναζητήσεις Πλησίον της Λεωφόρου πρόλλαβα το Γκιωνάμη στον Απόλλωνα στην Πατησίων, ενώ το Μινώα ταυτισμένο με την Γλυκειά Ιρμα με τη μοναδική Μαριάννα Τόλη, τον Καρρά, τον Ηλιόπουλο & το Φωτόπουλο. Το Ρουαγιάλ με κωμωδίες & Παπαγιαννόπουλο αλλά και Ανουσάκη!
Το Αθήναιον, που είδα Καρέζη- Καζάκο στην Παναγία των Παρισίων & στην Κυρία δε με μέλλει, το Φλωρίντα στη Μετσόβου, με έξυπνες κωμωδίες που η Γωγώ Ατζολετάκη ανέβαζε αλλά και ένα υπέροχο musical με Καρρά -Χριστοδούλου – Ζώη & μουσική Τσιλίκη! Το Αττικόν με ραφινάτα μπουλβάρ με Αντωνόπουλο, Ασημακοπούλου & Ερήμου ( Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες) αλλά και αντιεπιθεώρηση το Βαριετέ με Ριάλδη, Βαλτινό, Μπαλανίκα ως την Πέπσι με Αλεξανδράκη-Γαληνέα και κωμωδία με Ηλιόπουλο-Βαλσάμη-Νέλλη Παππά. Το Σμαρούλα με τα 40 καράτια της Μάρως Κοντού, τον Άγιο Πρεβέζης με το Φυσσούν και τα θρίλερ κωμωδίες , αργότερα.
Στο Λουζιτάνια επιθεωρήσεις γιά όλη την οικογένεια με Χατζηχρήστο, Σταυρίδη, Γκιζ. Ντάλη, Νότα Παρούση, Καλουτά, Σαγιώρ-Μπελίντα, Κουνελάκη, Μαρούδα! Περιστασιακα στην ακτίνα αυτή, λειτούργησε το Ακρόαμα στην Ιουλιανού (& θέατρο Τεχνης) & το Σατυρικό στη Φωκίωνος Νέγρη. Παλιότερα (* πληροφορούμαι) υπήρξε στην Αλεξάνδρας το πρώτο Φλορίντα, ενώ το Αναλυτή ξεκίνησε σαν θερινό, όπως και το θερινό Orwo στο Πεδίο του ‘Αρεως & το θέατρο της κας Κατερίνας στην Πλ. Βικτωρίας(*από αυτά πρόλλαβα μόνο τη χειμερινή εκδοχή του Αναλυτή). Αυτά τα θέατρα, με τα ηχηρά ονόματα, τις εντυπωσιακές μαρκίζες, τα πολύχρωμα ανεβάσματα ταίριαζαν πολύ με τα Αθηναϊκά μας καλοκαίρια από το 77 ως το 90, σ’ αυτή την περίοδο αναφέρομαι. Το ρεπερτόριο ελαφρύ όχι όμως εύκολο & οι περισσότερες παραγωγές αξιομνημόνευτες.
Διαμόρφωσαν το κριτήριο μου, μ’ εφεραν σ’ επαφή με το Μουσικό θέατρο και με ικανούς δημιουργούς, πολλοί από τους οποίους δημιουργούν ακόμα ενώ με κάποιους συνέπεσε να συνδεθώ με φιλία ή να συνεργαστώ. Σπουδαίοι σκηνοθέτες ( Ποταμίτης, Μπούχλης, Βολανάκης, Βουτσινάς, John Sharp ) καταξιωμένοι πρωταγωνιστές, κορυφαίοι συντελεστές, σ’ αυτά τα έργα σηματοδοτούσαν το ανανεωτικό κλίμα του θεάτρου & παραστάσεις που γίνονταν εν τέλει μεγάλες.
Κάπου διάβασα τελευταία, ότι τα θέατρα αυτά χάθηκαν γιατί εκτός των άλλων το ρεπερτόριο τους πεθανε. Διαφωνώ. Στα θέατρα του καλοκαιριού κυρίαρχη αρχή ήταν το βουλεβάρτο – κωμωδία σαλονιού με πολλά μαργαριτάρια, που άνετα αντέχουν & σήμερα -άλλωστε θα ανεβεί έργο του Coward το χειμώνα στο Εθνικό. Ακόμα τα musicals, οι κλασσικές ελληνικές και ξένες κωμωδίες , αλλά και οι επιθεωρήσεις κάλλιστα μπόρούσαν και σήμερα να φωτίσουν τα καλοκαίρια μας. Ανανεωμένα, προσαρμοσμένα στην εποχή μας, μαζί με εναλλακτικό ρεπερτόριο θα έδιναν την επιλογή του διαφορετικού.
Υπάρχουν βέβαια τα festivals σε κάθε διαμέρισμα σχεδόν της Αττικής, αλλά η διέξοδος της Αλεξάνδρας μακάρι να ξαναφαινόταν. Διάβασα για το ενδιαφέρον του Εθνικού για το Μετροπόλιταν, που έχει κριθεί διατηρητέο και το Παρκ ενω το αναψυκτήριο του Green Park ήδη διαμορφώνεται.
Είναι κρίμα που η Αλεξάντρας ρημάζει πια, με σκελετούς θεάτρων παρατημένους. Αλλα ό,τι ακόμα υπάρχει και μας θυμίζει το ένδοξο θεατρικό παρελθόν, μπορεί με τις κατάλληλες συνθήκες να ευδοκιμήσει και πάλι και μαζί ν’ ανάψουν τα φώτα της Παιδικής μας αισιοδοξίας.
About Post Author
+ There are no comments
Add yours