μτφρ. Κονταξάκη Αλεξάνδρα, έκδοση στα ελληνικά: Μάρτιος 2022
της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη οπισθόφυλλου
Η Κιμ Τζιγιάνγκ ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα στα περίχωρα της Σεούλ με την οικογένειά της. Είναι μια τριαντάχρονη σύγχρονη γυναίκα που πρόσφατα παραιτήθηκε από τη δουλειά της, για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την ανατροφή της νεογέννητης κόρης της, κάνοντας μια επιλογή που θεωρείται κοινωνικά αυτονόητη για πάρα πολλές Κορεάτισσες. Σύντομα όμως αρχίζει να εκδηλώνει παράξενα συμπτώματα που θορυβούν τον άντρα της, τους γονείς και τα πεθερικά της: “μεταμορφώνεται” υποδυόμενη τις ζωές άλλων γυναικών, ζωντανών αλλά και νεκρών, γνωστών αλλά και αγνώστων. Καθώς βυθίζεται όλο και βαθύτερα σε αυτή την ψύχωση, ο σύζυγός της τη στέλνει σε ψυχίατρο.
Ολόκληρη η ζωή της Τζιγιάνγκ αρχίζει τότε να ξεδιπλώνεται μέσα από μια παγερή, απόκοσμα αποσπασματική τριτοπρόσωπη αφήγηση, εμποτισμένη με ετερόκλητα στοιχεία απογοήτευσης, επιμονής και υποταγής. Γεννημένη το 1982 και έχοντας το πιο κοινό κοριτσίστικο όνομα στην Κορέα, η Τζιγιάνγκ σύντομα γίνεται η παραμελημένη μεγάλη αδελφή ενός αγοριού που μεγαλώνει σαν πριγκιπόπουλο. Η συμπεριφορά της αστυνομεύεται διαρκώς από τις ανδρικές φιγούρες γύρω της, ενώ ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας της κατηγορεί εκείνη, όταν οι άντρες την παρενοχλούν αργά τη νύχτα.
Ένα δυνατό διεθνές μπεστ σέλερ, που στάθηκε αφετηρία για το νέο φεμινιστικό κίνημα της Κορέας, παρακολουθεί την ψυχική κατάπτωση μιας γυναίκας που έρχεται αντιμέτωπη με τον παγιωμένο μισογυνισμό
Βιβλιογνώμη
Καλέ μου αναγνώστη, σε χαιρετίζω. Σήμερα δεν θα διαβάσεις τον γνωστό ανέμελο τόνο, εμποτισμένο με χιούμορ και πλακίτσα, διότι αυτό το βιβλίο πραγματεύεται ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που θα σε ταρακουνήσει, και θα σε τσιτώσει, και θα σε κάνει να απορείς για το τί συμβαίνει γύρω σου.
Η συγγραφέας φτιάχνει μια φανταστική ιστορία, συνθέτει ένα μυθιστόρημα, το οποίο όμως στηρίζεται σε προσωπικά της βιώματα και γενικότερα στην πραγματικότητα της ζωής των γυναικών της Νότιας Κορέας. Η ηρωίδα του έργου θα μπορούσε να είναι σχεδόν οποιαδήποτε γυναίκα της συγκεκριμένης χώρας, μια καθημερινή πολίτις που βαδίζει στους δρόμους της Σεούλ, είναι κόρη, σύζυγος, φίλη, μητέρα. Γεννήθηκε το 1982, εγώ το 1988. Θα είχαμε μόλις έξι χρόνια διαφορά… έξι χρόνια διαφορά, αλλά και έξι κόσμους μακριά…
Τί σημαίνει το να είσαι γυναίκα στην Ν. Κορέα; Διάβασε το βιβλίο καλέ μου αναγνώστη, δεν θα στο σποϊλάρω εδώ, όμως θα σου πω το εξής. Πάρε πρώτα τη μαμά σου, την αδελφή σου, τη γιαγιά σου, την καλή σου φίλη, την κόρη σου, όποια τέλος πάντων γυναίκα θεωρείς ξεχωριστή για τη ζωή σου, και πες της πως είναι υπέροχη. Πως ο κόσμος σήμερα είναι άδικος, αλλά αυτή δεν φταίει. Πως την αγαπάς.
Η πρωταγωνίστρια είναι το παράδειγμα της καταπίεσης των σύγχρονων πολιτισμένων κοινωνιών. Μην πείτε πως αλλού τα πράγματα είναι χειρότερα, το ξέρω. Δυστυχώς είναι. Αυτό δεν σημαίνει πως όλα τα υπόλοιπα είναι καλά. Ο διάχυτος μισογυνισμός που περνάει στην κουλτούρα και διαιωνίζεται ακόμα και από τις ίδιες τις γυναίκες, αφού έτσι έμαθαν, και είτε δεν τους πέρασε από το μυαλό οτι υπάρχει και άλλος τρόπος, είτε είδαν και απόειδαν και σώπασαν, είναι τόσο κατάφωρα εκνευριστικός, που σε διάφορα σημεία του βιβλίου ήθελα απλώς να αρχίσω να φωνάζω. Τόσο απλά. Μπορεί να μην περιγράφονται βιασμοί, αλλά να σου πω κάτι καλέ μου αναγνώστη, ένας βιασμός δεν χρειάζεται να είναι κυριολεκτικά σωματικός για να ταιριάξει στον ορισμό. Η πίεση που ασκείται από την κοινωνία, προκειμένου να είναι οι γυναίκες αυτές που σηκώνουν αγώγκιστα όλα τα βάρη, μεγάλωμα παιδιών, φροντίδα ηλικωμένων και από τα δύο σόγια, φροντίδα σπιτιού, φροντίδα συζύγου, και συμπληρωματική εργασία για ψίχουλα σε άθλιες συνθήκες προκειμένου να είναι ικανή η οικογένεια να ανταπεξέλθει στις οικονομικές ανάγκες, ενώ ο άντρας συνεχίζει το μοντέλο του εργαζόμενου 9 με 6, αρκεί για να κάνει τον άνθρωπο να καταρρεύσει, και να βρει καταφύγιο στις δικλείδες που θα φτιάξει το ίδιο του το μυαλό για να τον προστατεύσει! Οι ανάγκες, οι διαθέσεις, οι κλίσεις, τα ενδιαφέροντα, τα όνειρα, δεν έχουν καμία θέση σε αυτό το μοντέλο. Και μετά, όλα καλά. Και θα μου πεις, έλα να σε γλυτώσω από ένα ζήτημα, γιατί να έχεις τόσα παιδιά αν δεν μπορείς να τα ταΐσεις; Μα ακόμα δεν έπιασες το νόημα; Αυτός είναι ο σκοπός της γυναίκας… αφού! Να κάνει παιδιά μέχρι να καταφέρει να αποκτήσει αγόρι! Και τα κορίτσια, οι αδελφές, θα ζουν και θα κινούνται για να φροντίσουν το αγοράκι, μέχρι να φτάσει η ηλικία να παντρευτούν, και να φροντίζουν τα δικά τους αγοράκια, και τον άντρα τους, και τα πεθερικά τους, και τους γονείς τους άμα λάχει. Και άμα θέλουν να δουλέψουν… διάβασε το βιβλίο καλέ μου αναγνώστη. Θυμήθηκα τα δικά μας, τα εγχώρια, που μέχρι αρκετά πρόσφατα, θεωρούσαμε τις γυναίκες που ήθελαν να σπουδάσουν ξεμυαλισμένες, σχεδόν πόρνες. Ουφ! Συγχίστηκα.
Δυστυχώς, κάποιες αντιλήψεις έχουν ριζωθεί πολύ βαθιά μέσα μας, και πολλές φορές, μόλις πάμε να δούμε ένα φως στο τούνελ, κάνουμε πάλι πίσω χωρίς να το καταλάβουμε, και θεωρούμε μάλιστα πως συνεχίζουμε προς τον δρόμο της φώτισης. Είναι δύσκολο να ξεβολευτείς. Είναι δύσκολο όσο προσπαθείς να σιάξεις μια κατάσταση, να μην περάσεις στην αντίθετη όχθη, και να μη γίνεις το πρόβλημα που τόσο προσπαθούσες να διορθώσεις, αλλά για την άλλη πλευρά πια! Η κατακλείδα του βιβλίου είναι ίσως το πιο συγκλονιστικό μέρος. Εκεί φαίνεται πως η απλή κατανόηση μερικών λειτουργιών της κοινωνίας, δεν αρκεί. Εκεί διακρίνει κανείς, πως ο διαποτισμός με συγκεκριμένες νοοτροπίες είναι τόσο βαθύς, που θα έλεγε κανείς οτι έχει χαραχθεί στην έλικα του DNA πια.
Καλέ μου αναγνώστη, δεν είναι όλα τα βιβλία για να περάσεις ευχάριστα κάποιες ώρες σου. Μερικά αναγνώσματα είναι σκληρά, άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο. Πρέπει να κάνεις τον κόπο, αξίζει να μπεις στην διαδικασία. Στην συγκεκριμένη περίπτωση θα διαβάσεις ένα βιβλίο που θα σου ανοίξει τα μάτια για συμπεριφορές και καταστάσεις που ίσως θεωρείς οτι έχει αφήσει πίσω, ο εκσυγχρονισμένος και εξελιγμένος τούτος κόσμος. Είναι γραμμένο απλά, με μία γλώσσα που δεν στοχεύει να χρησιμοποιήσει όμορφες και λόγιες λέξεις, αλλά τις πιο ταιριαστές και κατανοητές που υπάρχουν, προκειμένου να αναδείξουν την κατάσταση και όχι το κείμενο.
Παρόλα αυτά, θα κλείσω με ένα αισιόδοξο μήνυμα, το οποίο δεν ξέρω αν διαφαίνεται εύκολα μέσα στο βιβλίο. Το μήνυμα αυτό, είναι ουσιαστικά το ίδιο το βιβλίο. Το γεγονός πως γράφτηκε, είναι από μόνο του αισιόδοξο. Πιάνει τόσο καλά το νόημα του προβλήματος, την ρίζα του δηλαδή, που αντιλαμβάνεται κανείς οτι υπάρχει ελπίδα. Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, κάποια στιγμή. Ελπίζω να είμαι εδώ να δω τις αλλαγές. Ελπίζω επίσης, μέσα από την ανάγνωση αυτής της… κατάθεσης, να έμαθα και τα δικά μου λάθη. Κάποια, τουλάχιστον, από όλα. Ελπίζω να είμαι σε θέση να αντιληφθώ τα δικά μου βήματα που διαιωνίζουν τα προβλήματα, γιατί όπως είπα, η απλή κατανόηση δεν αρκεί. Θέλει ψάξιμο, θέλει εγρήγορση, θέλει μελέτη και προσοχή. Προσοχή στο αν αυτά που κάνεις και σκέφτεσαι, συμβαδίζουν τελικά με τη θεωρία που έχεις σχηματίσει στο κεφάλι σου. Έξι χρόνια διαφορά, έξι κόσμοι μακριά…
About Post Author
