Iguazu: Ζούγκλα γεύσεων στην Πλατεία Βραζιλίας

Το πρώτο πράγμα που θέλω να πω για το Iguazu, που άνοιξε πριν από μερικές μέρες στην Πλατεία Βραζιλίας, εκεί ακριβώς όπου αρχίζουν τα Ιλίσσια, είναι ότι ως ατμόσφαιρα πρωτίστως έχει εκείνο τον εξωτισμό που περιμένει κάποιος να συναντήσει, όταν φέρνει στο μυαλό του τους ομώνυμους, ορμητικούς καταρράκτες που χωρίζουν την Βραζιλία και την Αργεντινή.

Ο εσωτερικός διάκοσμος, από τα φωτιστικά σε σχήμα ανανά μέχρι τα φυτά, τους καναπέδες-κάκτους και όλες τις υπόλοιπες και σε γενικές γραμμές καλόγουστες έθνικ λεπτομέρειες χωρίζεται νοητά σε δυο μέρη από το μπαρ και το dj stand και παραπέμπει όντως σε σκηνικό ζούγκλας. Τα πιο πολλά τραπέζια βέβαια τα απλώνουν έξω στον πεζόδρομο. Εκεί όμως η αίσθηση που αποπνέει είναι διαφορετική: μοιάζει περισσότερο με καφέ-μπαρ παρά με μπαρ-εστιατόριο.

Όταν πήγα, πάντως, είχε παντού πολύ κόσμο, πράγμα που σημαίνει ότι το Iguazu ήδη έχει συζητηθεί αρκετά και σίγουρα αρέσει. Οφείλω, τώρα, να επισημάνω πως καθώς φτάσαμε τσέκαραν στην είσοδο τα πιστοποιητικά εμβολιασμού, μια και η κράτηση μας ήταν σε «εσωτερικό» τραπέζι. Βάζω τα εισαγωγικά γιατί οι ανοιχτές τζαμαρίες δε βοηθούσαν τον χώρο να παραμείνει ζεστός, όποτε αν και καθίσαμε στο πίσω μέρος του μαγαζιού, ένα κατά τι ενοχλητικό αεράκι το αισθανόμασταν. Τα νέα παιδιά στο σέρβις παρότι έχουν μια χαλαρότητα που θυμίζει πιο πολύ μπαρ, είναι ευχάριστα και εξυπηρετικά. Πέφτουν όμως και σε αδικαιολόγητα ατοπήματα τα οποία δεν λέω πως είναι -και καλά- για death penalty, αλλά δύσκολα καταπίνονται. Θα φέρω ως παράδειγμα μια κλισέ και στο παρελθόν χιλιοειπωμένη ατάκα σε ανάλογες περιπτώσεις, όταν τους ζήτησα να μας σερβίρουν ελάχιστο από το ροζέ μας για αρχή, ούτως ώστε να παγώσει, μια και η φιάλη ήρθε σε θερμοκρασία ραφιού κάβας: «μήπως θέλετε να σας βάλω λίγα παγάκια στο κρασάκι;».

Ευκαιρίας δοθείσης να πω ότι η λίστα κρασιών παραήταν φτωχή τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Από την άλλη, αυτή με τα signature cocktails φαίνεται ότι έχει ενδιαφέρον. Αν εξαιρέσετε αυτό το μη αποδεκτό κατά τη γνώμη μου σφάλμα, το σερβίρισμα κύλησε με ικανοποιητικό ρυθμό. Ούτε ιδιαίτερες καθυστερήσεις είχαμε μεταξύ των πιάτων, ούτε συνωστισμό στο τραπέζι, ούτε άλλα…μαργαριτάρια. Πάμε στο φαγητό;

Ο Γιάννης Παρίκος που υπογράφει το μενού στο Iguazu δεν είναι ένας οποιοσδήποτε μάγειρας. Κατά καιρούς έχω δοκιμάσει θαυμάσια και υψηλού επιπέδου πιάτα από τα χέρια του, είτε στο εστιατόριο Water του Sani Asterias είτε στο Cash είτε μέχρι πρότινος στο Βαρούλκο, οπότε δε θα κρύψω πως ανυπομονούσα να διαπιστώσω πως θα ξετυλίξει το σύνθετο κουβάρι αυτού του νοτιοαμερικάνικου fusion στο νέο του πόστο. Δε μπορώ να ξέρω εντέλει πόσα περιθώρια του άφησε η γευστική ταυτότητα του εστιατορίου για να δείξει τη σπουδαία κατά την άποψη μου μαγειρική του κλάση. Φαντάζομαι όχι πολλά από τη στιγμή που ο μισός κατάλογος αποτελείται από σούσι, μπολάκια πόκε, σεβίτσε, τάκος κτλ. Μέχρι να φτάσουμε σε ένα πεντανόστιμο και ζουμερό baby κοτόπουλο το οποίο ψήθηκε στην εντέλεια και του ταίριαζε γάντι η ωραιότατα μπαχαρένια και μετρημένα όξινη σαλτσούλα του (το μόνο μειονέκτημα του πιάτου ήταν οι τηγανητές γλυκοπατάτες που προσωπικά με λίγωσαν) ή στην άψογη πικάνια με ψητό μαρούλι και σινάπι, δεν ένιωσα το «χέρι» του στις υπόλοιπες γεύσεις. Ανοίγω εδώ μια παρένθεση για να πούμε και το εξής: στη Βραζιλία το σούσι έχει μεγάλη πέραση. Το σερβίρουν σχεδόν παντού, ακόμη και στις περίφημες churrascarias. Εκεί άλλωστε βρίσκεται και η μεγαλύτερη ιαπωνική κοινότητα εκτός Ιαπωνίας, οπότε αυτή η μανία με το σούσι βγάζει κάποιο νόημα. Λογικό είναι λοιπόν μια και η κουζίνα του Iguazu αντλεί επιρροές από τη βραζιλιάνικη κουλτούρα, να σερβίρει και τα ρολάκια της. Άλλο όμως αυτό κι άλλο να αναγράφεται στο μενού ως «βραζιλιάνικο σούσι», το οποίο δεν είναι δόκιμο και ακούγεται τόσο λάθος όσο και το «κινέζικη πίτσα» ή το «γαλλικό φαλάφελ».

Για να μη μακρηγορώ βρήκα το φαγητό στο Iguazu αρκετά συμπαθητικό με ωραίες σπεσιαλιτέ όπως το κοτόπουλο και η πικάνια που προανέφερα αλλά και πιο αμήχανες στιγμές όπως η πολύ βαριά και χοντροκομμένη τεμπούρα γαρίδας με γλυκόξινη σάλτσα ανανά η οποία δε λειτούργησε ισσοροπιστικά στο σύνολο ή το εντελώς αφυδατωμένο και άνοστο τάκος με σεβίτσε γαρίδας, που τα πήγαινε πολύ καλά από οξύτητες, αλλά υστερούσε στην υγρασία. Το απο την άλλη το βρήκα αξιοπρεπές, αλλά με έναν σεφ αυτού του βεληνεκούς στη κουζίνα περίμενα κι εκεί μεγαλύτερες επιδόσεις. Από τα επιδόρπια ξεχώρισα το ευχάριστο cheesecake de passion. Ήταν με διαφορά πιο καλοφτιαγμένο και ανάλαφρο σε σχέση με το υπερβολικά γλυκό ζεστό μπισκότο σοκολάτας με μέτριο παγωτό βανίλιας και αλμυρή καραμέλα.