Δυστοπία, άραγε δεν ζούμε ήδη σε μια; Άνοδος της στάθμης της θάλασσας, αύξηση των τιμών του πετρελαίου, αύξηση πληθυσμού, αύξηση της θερμοκρασίας. Μάλλον ναι, είναι όλα θετικά στην προηγούμενη μας ερώτηση. Κι όμως, όχι ακριβώς, γιατί σε κάθε δυστοπικό τοπίο, υπάρχει μια αναμφισβήτητη κατακόρυφη μείωση της πολιτικής, ηθικής και κοινωνικής ελπίδας και κατεύθυνσης, και, υπό το πρίσμα αυτό, γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρο ότι πλησιάζουμε ολοένα και πιο κοντά σε απόλυτους καιρούς απελπισίας.
Η φύση και η σκληρή πραγματικότητα των δυστοπικών παγκόσμιων πεδίων μάχης έχουν εξεταστεί σε μερικές από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Ασχολούνται με την άνοδο της κακόβουλης τεχνολογίας, τη διαφθορά των πολύ ισχυρών κυβερνήσεων, τη μείωση των πόρων και τον τρόπο με τον οποίο οι παλιοί καλοί παραδοσιακοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις που προκαλούν αυτά τα δραστικά γεγονότα.
Ωστόσο, αυτές οι ταινίες δεν χρειάζεται να είναι όλες καταστροφικές. Όπως συμβαίνει με πολλά από τα πιο σημαντικά έργα τέχνης που έχουμε δημιουργήσει ποτέ εμείς οι άνθρωποι, οι δυστοπικές ταινίες μπορούν να μας βοηθήσουν να απομακρυνθούμε από αυτό που φαίνεται σαν το αναπόφευκτο. Αν τέτοιες ταινίες δεν ήταν ήδη αρκετή σαν προειδοποίηση για τις επικίνδυνες προοπτικές που αναμφίβολα αντιμετωπίζουμε στο μέλλον, τότε σας παρακαλούμε να δείτε μερικές από τις καλύτερες κινηματογραφικές προσπάθειες με φρικιαστικά κοινωνικά τοπία δυστοπίας στον πυρήνα τους, μόνο και μόνο για χάρη του κινηματογράφου και της ιστορίας του.
Έτσι, από τα κινούμενα σχέδια στη δράση, από τον Ρίντλεϊ Σκοτ στον Γιώργο Λάνθιμο, από την αρχή μέχρι το τέλος, βάλτε τα δυνατά σας και προσευχηθείτε για ένα καλύτερο μέλλον από αυτά που παρουσιάζονται σε αυτές τις ταινίες.
Δες παρακάτω ποιες είναι οι 5 πιο δυστοπικές ταινίες του κινηματογράφου όλων των εποχών:
Blade Runner (Ridley Scott, 1982)
Αφηγηματικά, η ταινία επικεντρώνεται στον Ρικ Ντέκαρντ του Χάρισον Φορντ, έναν καταπονημένο αστυνομικό που εργάζεται ως «blade runner», ένας ειδικός ιχνηλάτης που κυνηγάει φυγάδες ανδροειδή ή «αντιγραφείς». Αρκετά από αυτά τα ανδροειδή έχουν πρόσφατα δραπετεύσει από μια αποικία εκτός Πλανήτη Γης στην οποία αναγκάζονται να εργαστούν σαν δούλοι, αναζητώντας τους δημιουργούς τους. Ο Deckard έχει αποστολή να τα βρει και να τα «αποσύρει» οριστικά.
Ghost in the Shell (Mamoru Oshii, 1995)
Ενώ πολλοί θα ισχυριστούν ότι το Akira του 1988 είναι η σπουδαιότερη ταινία κινουμένων σχεδίων επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών, ο ισχυρισμός μας είναι ότι το Ghost in the Shell του 1995, σε σκηνοθεσία Mamoru Oshii, είναι πολύ πιο δυνατή ταινία. Τοποθετημένο στην Ιαπωνία το 2029, το Ghost in the Shell επικεντρώνεται στον Motoko Kusunagi, έναν συνθετικό, επαυξημένο από τον κυβερνοχώρο άνθρωπο που εργάζεται ως πράκτορας δημόσιας ασφάλειας σε ειδικό τμήμα του υπουργικού συμβουλίου. Καταδιώκει έναν μυστηριώδη χάκερ που ονομάζεται Puppet Master, μια τεχνητή νοημοσύνη που έχει αρχίσει να αμφισβητεί την ύπαρξή της.
A Clockwork Orange (Stanley Kubrick, 1971)
Η μεταφορά του 1971 του Stanley Kubrick του μυθιστορήματος A Clockwork Orange του 1962 του Anthony Burgess θαυμάζεται παγκοσμίως ως ένα από τα πιο σημαντικά έργα του δυστοπικού είδους, παρέχει μια οδυνηρή ματιά στα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της νεανικής παραβατικότητας ως αποτέλεσμα της πλήξης και της έλλειψης ηθικής κατεύθυνσης, του αυξανόμενου χάσματος στην οικονομική ισότητα και την αμφισβήτηση της ψυχιατρικής παρέμβασης.
The Matrix (The Wachowskis, 1999)
Το Matrix θα μπορούσε αναμφισβήτητα να βρει τον δρόμο του σχεδόν σε οποιαδήποτε λίστα “καλύτερων” ταινιών που έχει ποτέ φτιαχτεί, τόσο εκτεταμένη είναι η πολιτιστική του επίδραση, για να μην αναφέρουμε τη θεματική και οπτική αριστεία της ίδιας της ταινίας. Ωστόσο, το πιο σημαντικό πράγμα για το The Matrix είναι ότι απεικονίζει ένα μέλλον που, όσο τραβηγμένο στην επιφάνεια και να φαίνεται, θα μπορούσε εύκολα να γίνει η δική μας πραγματικότητα, ειδικά με τη σημερινή άνοδο της τεχνητής νοημοσύνης.
The Lobster (Yorgos Lanthimos, 2015)
Ενώ πολλές από τις ταινίες αυτής της λίστας βασίζονται στη δράση με κάποιο τρόπο, σε σχήμα ή μορφή, η μαύρη κωμωδία-δράμα του Γιώργου Λάνθιμου του 2015 The Lobster υποβαθμίζει αυτή την ανάγκη, υποστηρίζοντας ότι η αληθινή φρίκη του μέλλοντος βρίσκεται στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και στο πώς η ίδια η έννοια της ομορφιάς και της αγάπης φαίνεται να έχει απορροφηθεί από τον τρόπο που νομίζουμε πως ζούμε.
Πηγή:cnn.gr
About Post Author
