του Γιωργου Λιβανού
Σαν σήμερα πέταξη η Ροζίτα μου… Η Ροζίτα που με στήριξε από τα πρώτα μου βήματα ξεχωρίζοντας με στις παραστάσεις που μ’έβλεπε , στον Ποταμίτη, στην Μαριάννα Τόλη, στο Μεσσάλα, στο Σειληνό, ήταν πανταχού παρούσα και πανταχού υμνούσα …
Αργότερα έδωσε συμμαχική μάχη για ν’ αποκτήσουν οι Θεατρίνων Θεατές τη θέση που “η ίδια ήθελε, που η ίδια επιθυμούσε!”
![](https://myreview.gr/wp-content/uploads/2022/12/image-67.png)
Ήταν εκεί, πάντα με κριτικές στην Απογευματινή , με σχολιασμούς αλλά και μεταφράσεις ( Λεντς – Απόψε αυτοσχεδιάζουμε) που δούλεψε για μας με κέφι μοναδική μαεστρία και ανιδιοτέλεια. Εκείνη έγραψε τον Επίλογο στο Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ, που δουλεύαμε μαζί μες την Πανδημία.
![](https://myreview.gr/wp-content/uploads/2022/12/image-68.png)
Δεν μπορώ ακόμα ένα χρόνο μετά να τη θεωρήσω απούσα και έχω στ’ αυτιά μου τη φράση σχεδόν καθημερινή στο τηλέφωνό μου. -Άντε πότε επιτέλους θα ‘ρθεις! Και κάθε φορά μας περίμενε γιορτή με κέφι, πληροφορίες τραγούδια , αγάπη, αγάπη, αγάπη τρυφερότητα καμιά φορά και φωνές όταν διαφωνούσε μαζί μου ή με τον Τέλη και φαί μπόλικο.
![](https://myreview.gr/wp-content/uploads/2022/12/image-71.png)
![](https://myreview.gr/wp-content/uploads/2022/12/image-69.png)
Τορτελίνια πιτάκια και γλυκά. Να πάρεις το τάπερ σου… Αχ αυτό το τάπερ της Ροζίτας ήταν για μένα η τελευταία συγγενής και θα ‘ναι πάντα παρούσα … Σε μια τελευταία επίσκεψη με τον Τέλη μου πε’ : Όταν μάθεις ότι έφυγα μη λυπηθείς , ξεκουράστηκε να σκεφτεις
Σ’ αγαπώ και ΜΟΥ λύπης (* λείπεις) ΡΟΖΙΤΑ μου.
Προσωπικό αρχείο του Γ. Λιβανού