8 γυναίκες μιλούν στο NEWS 24/7 για ένα μακάβριο κανιβαλικό πάρτι

Ένα βράδυ κάποιων Χριστουγέννων 8 γυναίκες αντιμετωπίζουν μια απροσδόκητη δολοφονία σε μια απομονωμένη έπαυλη και πρωταγωνιστούν στο διπλό παιχνίδι που στήνει ο Γάλλος συγγραφέας Ρομπέρ Τομά. Η τελετή θανάτου γίνεται ένα μακάβριο κανιβαλικό πάρτι. Ένα ρινγκ, γένους θηλυκού, με απρόβλεπτες αποκαλύψεις.

Ο λόγος για τις “8 γυναίκες” που σκηνοθετεί ο Πέτρος Ζούλιας στο θέατρο Αλίκη, ένα έργο που αντικατοπτρίζει τη βαθιά ηθική μας σήψη και τη κοινωνική μας εξαθλίωση. Η βία, το συμφέρον και η έντονη υποκρισία των σχέσεων στέκουν, δυστυχώς, πάντα επίκαιρα μπροστά μας. Το έργο, γραμμένο σαν σε τεντωμένο σκοινί, κάνει όλες και όλα να ακροβατούν μεταξύ αλήθειας και ψέματος, κωμωδίας και δράματος.

Το γοητευτικό ομαδικό γυναικείο παιχνίδι κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από την πρώτη στιγμή ως το ανατρεπτικό δαιμόνιο φινάλε.

Αυτές τις 8 Γυναίκες υποδύονται (κατ΄αλφαβητική σειρά) οι: Ιωάννα Ασημακοπούλου, Κάτια Γκουλιώνη, Ναταλία Δραγούμη, Γεωργία Καλλέργη, Νικολέττα Κοτσαηλίδου, Άννα Κωνσταντίνου, Ευφροσύνη Σακελλαρίου, Μαρίνα Ψάλτη.

Εμείς μιλήσαμε μαζί τους και μάθαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε για την παράσταση αυτή.

Τι σας γοητεύει στο έργο αυτό του Ρομπέρ Τομά;

Ιωάννα Ασημακοπούλου: Ο τρόπος με τον οποίο περνάει από το δράμα στην κωμωδία και αντίστροφα. Όλοι οι χαρακτήρες στη διάρκεια του έργου αυτοαναιρούνται διαρκώς. Πρέπει κανείς να ψάξει πολύ βαθιά μέσα στο έργο αυτό για να συνειδητοποιήσει την ειλικρίνεια, την ωμότητα και το πόσο επίκαιρο είναι. Όλα βγαίνουν στην επιφάνεια με ένα ακραίο και βίαιο τρόπο, κάθε στιγμή του έργου είναι μια ανατροπή. Η σπουδαιότητα του έργου είναι ότι ο συγγραφέας έχει προσεγγίσει όλους τους χαρακτήρες ανθρώπινα μελετώντας όλες τις ψυχολογικές χειρονομίες τους με ακρίβεια γι αυτό το κάνει τόσο επίκαιρο.

Κάτια Γκουλιώνη: Η αριστοτεχνική ανάπτυξη της μοναξιάς των ηρωίδων του έργου που κρύβεται συνέχεια κάτω από ένα αδυσώπητο χιούμορ.

Ναταλία Δραγούμη: Με γοητεύει το ότι το έργο ισορροπεί ανάμεσα στο σκοτάδι και το γέλιο, αλλά πιο πολύ ακόμα με γοητεύει η τσεχοφική ατμόσφαιρα που νίωθεις ζώντας μέσα σ’ αυτό. Είναι ένα έργο με ανατροπες ανά λεπτό. Για τον ηθοποιό είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί μπορεί να παίξει κάτι διαφορετικό μέσα σε κάθε του φράση. Θεωρώ ότι έχει από τα πιο ωραία φινάλε που έχω διαβάσει σε θεατρικό έργο.

Γεωργία Καλλέργη: Η διαρκής εναλλαγή των χαρακτήρων που γίνεται με έναν τρόπο ευφυή εώς και ιδιοφυή θα έλεγα. Μέσα από χιούμορ εντελώς προσωπικό και φινέτσα γαλλική και απαράμιλλη, δίνει στον κόσμο ένα σπουδαίο έργο και σε εμάς μία ευκαιρία να δουλέψουμε πάνω σε ρόλους πολυ-πρισματικούς με μια εμπνευσμένη σκηνοθετική καθοδήγηση. Δίκαια αυτό το έργο τιμήθηκε με το βραβείο «Quai des Οrfevres» και το αγαπάει τόσο πολύ το κοινό και εμείς.

Νικολέτα Κοτσαηλίδου: Το πως ισορροπεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό. Όπως είναι και η ίδια η ζωή. Εκεί που κλαις, γελάς. Κι εκεί που φοβάσαι, ξαφνικά βρίσκεις τη δύναμη να κάνεις τα πιο τολμηρά πράγματα.

Άννα Κωνσταντίνου: Ο Ρομπέρ Τομά έχει καταφέρει να συνδυάσει με έναν ιδιαίτερα ευφυή τρόπο το αστυνομικό θρίλερ, το ψυχολογικό δράμα, την σάτιρα, και την κωμωδία. Αυτός ο ευρηματικός συνδυασμός είναι και το στοιχείο που με γοήτευσε περισσότερο στο έργο.

Ευφροσύνη Σακελλαρίου: Αυτό που με γοήτευσε στο έργο είναι ότι με την πρώτη ματιά φαίνεται σαν ένα απλό αστυνομικό θεατρικό με όλα τα καθιερωμένα χαρακτηριστικά και τις αποχρώσεις ενός αστυνομικού έργου- μυστηρίου, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για κάτι παραπάνω από αυτό. Είναι ένα έργο που κάνει βαθιά σάτιρα στις συμβάσεις μιας κοινωνίας και μιας νοοτροπίας που στην ουσία της είναι σαθρή και που νομίζουμε ότι δεν υπάρχει πια… αλλά τελικά μήπως δεν έχει εξαφανιστεί ποτέ;

Ψαρίνα Ψάλτη: Το μωσαϊκό των προσωπικοτήτων που διαθετει και το διαχρονικό των ανθρωπίνων σχέσεων σε σχέση με το χρήμα και την εξουσια.

Σκιαγραφήστε μας τον χαρακτήρα σας και τη δυναμική του…

Ιωάννα Ασημακοπούλου: Εγώ υποδύομαι το χαρακτήρα της Πιερέτ. Είναι αδελφή του Μαρσέλ. Είναι μία γυναίκα που λόγω συνθηκών αναγκάστηκε να γίνει πόρνη πολυτελείας για να μπορέσει να επιβιώσει. Δεν είχε ποτέ κανέναν δίπλα της, ούτε καν τον ίδιο της τον αδερφό. Μετακομίζει κοντά στην περιοχή που μένει ο Μαρσέλ για να τον προσεγγίσει ξανά μετά από χρόνια. Του ζητάει βοήθεια, έρχεται με σκοπό να διεκδικήσει από αυτόν χρήματα. Είναι μια γυναίκα αντισυμβατική που πάει κόντρα στον καθωσπρεπισμό της εποχής και διεκδικεί το δικαίωμα της να ζει ελεύθερα χωρίς κανένα περιορισμό και καμία ταμπέλα. Εχει βιώσει την απόλυτη μοναξιά και την απόλυτη απαξίωση από τον περίγυρό της. Τώρα πια όμως είναι πιο δυνατή και αποφασισμένη από ποτέ. Δε φοβάται τίποτα και κανέναν.

Κάτια Γκουλιώνη: Όλοι οι χαρακτήρες στο έργο είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Τα χαρακτηριστικά αναπτύσσονται μέσω των σχέσεων και των καταστάσεων που έχουν να αντιμετωπίσουν η καθεμία ξεχωριστά, αλλά κυρίως ομαδικά σε ένα κλειστό κύκλωμα αγωνίας που τους επιβάλλει την ομοιομορφία μιας παρτιτούρας.

Ναταλία Δραγούμη: Εγώ κάνω την Γκάμπι. Την κυρία του σπιτιού. Μία μητέρα που δεν θα την έλεγα και πρότυπο. Μία γυναίκα όμως εγκλωβισμένη μέσα σε αυτή τη “λευκή απεραντοσύνη”. Έτσι ονοματίζει η ίδια την πλήξη της. Νιώθω ότι η γυναικεία της φύση ξεχειλίζει και από ένστικτο θέλει να την απελευθέρωσει. Είναι μία γυναίκα που δεν κάνει δουλειές, δεν φροντίζει αρκετά τις κόρες της, έχει βρει όμως το alter ego της σε μία υπηρέτρια. Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω από μία αφηρημένη αστή μέχρι μία βασανισμένη γυναικεία ψυχή

Γεωργία Καλλέργη: Η CHANEL είναι η οικονόμος. Αυτό από μόνο του καθορίζει κάποια στοιχεία του ρόλου, καθώς είναι η γυναίκα που ξέρει και κρύβει πολλά μυστικά του σπιτιού. Η γοητεία και η αντίφασή της είναι ότι κρύβει και πολλά δικά της μυστικά που ανατρέπουν την εικόνα της. Σαν το φεγγάρι, γοητεία των ανθρώπων είναι οι δύο όψεις που κρύβουν …

Νικολέτα Κοτσαηλίδου: Υποδύομαι τη Λουίζ, μια καμαριέρα. Εργάζεται μόλις 6 μηνες στο συγκεκριμένο σπίτι. Είναι μια νέα κοπέλα, αυθάδης, δυναμική, που όπως λέει κ ο ίδιος ο συγγραφέας “δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω”.

Άννα Κωνσταντίνου: Η Σουζάνα είναι η μεγάλη κόρη της οικογένειας. Πρόκειται για μια νέα κοπέλα που διψά για ανεξαρτησία και θέλει να διαφοροποιηθεί από την οικογένειά της. Προσπαθεί να είναι ώριμη και ψύχραιμη, να ζυγίζει τις καταστάσεις και να διατηρεί τις ισορροπίες. Έχει ισχυρά πιστεύω και δε διστάζει να λέει τη γνώμη της. Κρύβει, όμως, μία εύθραυστη πλευρά, καθώς, όσο δυναμική και να θέλει να δείχνει, είναι ακόμα ένα νέο παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο, τους ανθρώπους και τον εαυτό του.

Ευφροσύνη Σακελλαρίου: Ο χαρακτήρας μου είναι η Κατρίν. Είναι 17 χρονών και είναι το μικρότερο μέλος της οικογένειας. Η Κατρίν λατρεύει τα αστυνομικά μυθιστορήματα τα οποία διαβάζει τις νύχτες. Είναι ο κλόουν της οικογένειας. Καλό θα ήταν να μην την παρουσίαζες ποτέ σε κοινωνικές συναθροίσεις, γιατί δεν ξέρεις πως μπορεί να αντιδράσει και να συμπεριφερθεί. Είναι ελεύθερο και ανεξάρτητο πνεύμα, περιφρονεί τις συμβάσεις και είναι μοντέρνα, πολύ “Nouvelle Vague” στυλ. Είναι τελείως διαφορετική απ τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και με το δικό της τρόπο θέλει να μας οδηγήσει στη λύση του μυστηρίου.

Ψαρίνα Ψάλτη: Η Αυγουστίνα είναι δύσκολος χαρακτήρας αντιφατικός με απωθημενα, στέρηση αγάπης και ζήλεια.

Πώς επικοινωνεί αυτό το έργο με το σήμερα; Πώς “καθρεφτίζονται” αυτές οι 8 γυναίκες στη σημερινή εποχή;

Ιωάννα Ασημακοπούλου: Το έργο μιλάει για την πτώση μιας κοινωνίας διεφθαρμένης και σάπιας. Θεωρώ ότι η γυναίκα στη εποχή μας απέχει σε ένα μεγάλο βαθμό από τη γυναίκα του τότε. Εκείνη την εποχή ήταν απόλυτα εξαρτημένες από τον άντρα -πατέρα, σήμερα τα πράγματα ευτυχώς έχουν αλλάξει. Κάθε γυναίκα βρίσκει τη δύναμη της και διεκδικεί τον χώρο της. Το δικαίωμα να ζει επί ίσοις όροις.

Κάτια Γκουλιώνη: Οι ηρωίδες του έργου μεταμφιέζονται φορώντας τις στολές της μητέρας, της αδελφής, της κόρης, της εργαζόμενης. Οι στολές που επιλέγουν κρύβουν καλά τα συναισθήματα, τις επιθυμίες, την ταυτότητά τους. Η ορατότητα σκεπάζεται από την παθογένεια και οι στολές αυτές γίνονται δέρμα. Δεν υπάρχει κάτι πιο σύγχρονο από αυτό!

Ναταλία Δραγούμη: Πρόκειται για οκτώ γυναίκες. Οκτώ διαφορετικές και διαχρονικές γυναίκες. Θεωρώ ότι γυναικεία ψυχή είναι κάτι διαχρονικό, οπότε τέτοιες γυναίκες υπάρχουν πάντοτε. Αν μία γυναίκα νιώθει εγκλωβισμενη στη ζωή της χωρις αγαπη, με απειλές από τους γύρω της, τότε μπορεί και να βγάλει το δηλητήριό της. Θεωρώ ότι είναι οκτώ γυναίκες που δεν έχουν αγαπηθεί.

Γεωργία Καλλέργη: Η μοναξιά οι πολλαπλοί αγώνες μιας Γυναίκας, οι ανησυχίες και οι αγωνίες της το Πάθος που φωλιάζει στην ψυχή της για τη ζωή δεν αλλάξαν στον χρόνο νυν και αεί υπάρχουν και μας προβληματίζουν. Η Γυναίκα στο Ρομπέρ Τομά είναι πολύχρωμη και αξιαγάπητα διαχρονική.

Νικολέτα Κοτσαηλίδου: Μυστικά, ψέματα, υποκρισία. Όλα αυτά υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα.

Άννα Κωνσταντίνου: Η διαχρονικότητα των οκτώ γυναικών έγκειται στην πολυπλοκότητά τους, η οποία καταρρίπτει οποιαδήποτε στερεοτυπική τους αντιμετώπιση. Η σημερινή κοινωνία, όπως και η κοινωνία της εποχής του έργου, έχει την τάση να κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους, να τους βάζει “ταμπέλες”. Οι ιστορίες των οκτώ, και η εμβάθυνση που γίνεται στην ψυχοσύνθεσή τους, μας θυμίζουν ότι ο κάθε άνθρωπος, οποιασδήποτε εποχής, πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια ανεξάρτητη οντότητα, που κρύβει μια μοναδική προσωπική ιστορία.

Ευφροσύνη Σακελλαρίου: Το έργο όπως ειπώθηκε και πιο πάνω είναι μια σάτιρα, μια διακωμώδηση του φαίνεσθαι και των στερεοτύπων της κοινωνίας. Η λατρεία για το χρήμα,το συμφέρον, η βία, η υποκρισία των σχέσεων είναι κάποια θέματα που αγγίζει το έργο και τα οποία δυστυχώς είναι πάντα επίκαιρα. Σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο της ιστορίας της ανθρωπότητας και αν βουτήξουμε, θα βρούμε για παράδειγμα αμέτρητες Γκάμπυ, αμέτρητες Πιερέτ. Οι γυναίκες —χαρακτήρες στο έργο μας είναι άνθρωποι και όχι τύποι. Αυτοί οι άνθρωποι υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα όσο εξακολουθούν να υπάρχουν συμφέροντα και ανάγκη για εξουσία του άλλου, του διπλανού ή του αδύναμου. Το έργο, όπως σημειώνει και ο σκηνοθέτης της παράστασής μας μετουσιώνεται σε ένα σαρκαστικό κοινωνικό σχόλιο… Είναι ένας καθρέφτης της βαθιάς ηθικής μας σήψης, της κοινωνικής μας εξαθλίωσης. Πάντα διαχρονικό και επίκαιρο.

Ψαρίνα Ψάλτη: Όλα τα καλα έργα επικοινωνούν με το σήμερα. Τα ζητήματα της εξουσίας και η κατάχρηση της, ειναι ακριβως στο τωρα.

Αγαπημένη σας ατάκα;

Ιωάννα Ασημακοπούλου: Είναι μία ατάκα που χαρακτηρίζει απόλυτα τη σχέση που έχει με τον αδερφό της και εκφράζει όλη της τη ζωή και την πορεία της: «Ο μόνος δικός μου άνθρωπος ήταν αδερφός μου. Όταν όμως έφτασα εδώ, δείλιασε. Τρόμαξε που με είδε. Ήμουν γι’ αυτόν παρείσακτη. Βλέπετε του θύμισα τον εαυτό του, όπως ήταν κάποτε! Γι’ αυτό μου κλείσε την πόρτα στη μούρη. Με έστειλε στο διάολο κανονικά. Να πάω να βγάλω το φίδι από την τρύπα μόνη μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως μου φέρθηκε.»

Κάτια Γκουλιώνη: “Ποιος κόσμος; Μόνο μια λευκή απεραντοσύνη υπάρχει εδώ.”

Ναταλία Δραγούμη: Την αγαπημένη μου ατάκα τη λέει η κόρη της, η Κατριν:”Είναι φοβερό να βλέπεις τον μπαμπά σου να κλαίει”

Γεωργία Καλλέργη: Επειδή αγαπώ πολύ και ιδιαίτερα αυτη τη δουλεια κ ξεκινάμε Δεκέμβρη με χαρα δηλωνω την αγαπημένη μου ατάκα ”Κατι μου λεει οτι θα περασουμε τρομερα Χριστουγεννα φετος!”

Νικολέτα Κοτσαηλίδου: “Ξέρετε τι παει να πει ερωτας; Τον ζήσατε ποτέ σας;”

Άννα Κωνσταντίνου: “Φόλα θα τους έριξαν. Φόλα.”

Ευφροσύνη Σακελλαρίου: Έχω πολλές αγαπημένες ατάκες στο έργο από όλους τους χαρακτήρες, αλλά θα αναφέρω μια ατάκα της Κατρίν που με έχει αγγίξει πολύ “είναι τρομερό να βλέπεις τον μπαμπά σου να κλαίει ”

Ψαρίνα Ψάλτη: Αγαπημένη ατάκα :”Κότσι τ’ ομολογω”

Πρόκειται για ένα έργο με γυναικείους χαρακτήρες που ανεβαίνει υπό τη σκιά τόσων γυναικοκτονιών στην Ελλάδα. Πώς σχολιάζετε αυτό το γεγονός;

Ιωάννα Ασημακοπούλου: Η θεματολογία του έργου δε σχετίζεται με την κακοποίηση. Αναφέρεται στην υποκρισία της αστικής τάξης της εποχής. Όταν πέφτουν οι μάσκες το σαθρό οικοδόμημα καταρρέει. Όλοι ξεγυμνώνονται. Για αυτό και στο τέλος ο Μαρσέλ δίνει τέλος στη ζωή του συνειδητοποιεί ότι η ελπίδα χάθηκε. Αντιθέτως η εποχή που διανύουμε αποτελεί το εφαλτήριο για μια πιο ουσιαστικά ανθρώπινη κοινωνία. Το φως και αλήθεια φέρνουν την εξυγίανση σε ό,τι νοσηρό υπάρχει γύρω μας, ευτυχώς.. Υπάρχει ακόμα ελπίδα!

Κάτια Γκουλιώνη: Εάν σκεφτούμε ότι ο όρος γυναικοκτονία δεν είναι ακόμα αποδεκτός από πολλούς καταλαβαίνουμε πόσα επιβάλλεται να γίνουν σχετικά με τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο.

Ναταλία Δραγούμη: Στο συγκεκριμένο έργο πρόκειται για μία “ανδροκτονία” απο γυναικες… Δεν θα ήθελα να συνδυάσω ένα τόσο σοβαρό ζήτημα με μια θεατρική παράσταση. Το μόνο που θέλω να πω είναι, ότι είμαστε οκτώ γυναίκες επί σκηνής και ότι για να μπορέσουμε να ανθίσουμε και να δημιουργήσουμε πρέπει να νιώθουμε ότι μας αγαπάνε.. και συγκεκριμένα είμαστε ευτυχισμένες γιατι μας αγαπάει ο σκηνοθέτης μας ο Πέτρος Ζούλιας. Θεωρώ ότι φεύγοντας από το έργο, θα μπορείς να νιώσεις ότι τις γυναίκες πρέπει να τις αγαπάμε.

Γεωργία Καλλέργη: ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ ειναι η δολοφονία της ίδιας της Ζωής – νιώθω μεγάλο πόνο ειμαι πραγματικα απαρηγόρητη

Νικολέτα Κοτσαηλίδου: Το έργο μας δεν έχει καμία σχέση με την τραγική αυτή κατάσταση. Δε θα ήθελα να σχολιάσω αυτό που συμβαίνει. Με θλίβει βαθιά.

Άννα Κωνσταντίνου: To έργο γράφτηκε σε μια εποχή κατά την οποία οι ζωές των γυναικών καθορίζονταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις επιβολές και τις προσδοκίες μιας άκρως πατριαρχικής κοινωνίας. Οι γυναίκες του σήμερα καλούνται να αντιμετωπίσουν παρόμοιες δυσκολίες. Ο μισογυνισμός, η κουλτούρα βιασμού, η τοξική αρρενωπότητα είναι φαινόμενα που έχουν παρουσιάσει αυξητική πορεία τα τελευταία χρόνια. Οι γυναικοκτονίες και τα υψηλά ποσοστά περιστατικών βίας κατά των γυναικών είναι φυσικό επόμενο των φαινομένων αυτών.

Ευφροσύνη Σακελλαρίου: Όλοι αισθανόμαστε απέχθεια μπροστά σε οποιαδήποτε μορφή βίας. Όταν πρόκειται για βία σε γυναίκες και ειδικά όταν πρόκειται για γυναικοκτονία τα λόγια είναι περιττά. Ο όρος γυναικοκτονία πολιτικοποιεί ένα πολύ σημαντικό φαινόμενο: τον φόνο ενός ανθρώπου λόγω του θεωρητικά αδύναμου γυναικείου φύλου του. Η έμφυλη βία υπάρχει στη χώρα μας εδώ και πολλές δεκαετίες. Την αποκαλούμε «έγκλημα πάθους». Τα θύματά της συχνά επωμίζονται ευθύνες που δεν τους ανήκουν. Η έμφυλη βία κανονικοποιείται εδώ και πάρα πολλά χρόνια μέσα στην κουλτούρα μας, στις ταινίες, στον καθημερινότητα μας, παντού. Δεν είναι ευθύνη μας να προσπαθούμε να αποφύγουμε τη βία, είναι ευθύνη του θύτη να μην την ασκεί… Κατά τη γνώμη μου η πολιτεία πρέπει να δράσει άμεσα και να θέσει νομικά την κατάλληλη προστασία για τέτοιου είδους εγκλήματα. Επίσης είναι ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη για αλληλοϋποστήριξη και για ενημέρωση των γυναικών σχετικά με τις δυνατότητες που έχουν ώστε να προστατεύονται από οποιαδήποτε μορφή βίας.

Ψαρίνα Ψάλτη: Το συγκεκριμένο έργο εχει μονο γυναικειους ρόλους και νιώθω εξαιρετικά καλα με τις συναδέλφους μου. Είμαστε μεταξύ μας πολυ καλα με αλληλεγγύη και σεβασμο. Είμαστε όλες τυχερες γι αυτη τη σχέση την πολύτιμη. Τώρα, ως προς τις γυναικοκτονιες όσο υπάρχουν άνθρωποι στη γη, θα υπαρχουν και ζητήματα εξουσίας, επιβολής, καταπίεσης, επιθετικότητας, βίας και εγκληματικοτητας. Δυστυχώς μόνο όταν εξαφανιστούμε οι άνθρωποι, σαν τους δεινοσαυρους, θα πάψουν ολα αυτά. Δεν ειμαι καθόλου αισιοδοξη.

Info: Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Ιωάννα Ασημακοπούλου, Κάτια Γκουλιώνη, Ναταλία Δραγούμη, Γεωργία Καλλέργη, Νικολέττα Κοτσαηλίδου, Άννα Κωνσταντίνου, Ευφροσύνη Σακελλαρίου, Μαρίνα Ψάλτη

Συντελέστες: Μετάφραση : Αντώνης Γαλέος/Σκηνοθεσία : Πέτρος Ζούλιας/Σκηνικά : Μαίρη Τσαγκάρη/Κοστούμια : Ντένη Βαχλιώτη/Μουσική : Παναγιώτης Αυγερινός/Σχεδιασμός Φωτισμών : Μελίνα Μάσχα/Βοηθός Σκηνοθέτη : Σπύρος Δούρος/Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρίζα Λιοντάκη/Βοηθός Ενδυματολόγου : Χριστίνα Τσουτσουλίγα

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων: Τετάρτη, Κυριακή: 20:00, Πέμπτη & Παρασκευή: 21:00,Σάββατο: 18:00 & 21:00./ Διάρκεια παράστασης: 90’ (χωρίς διάλειμμα)/Τιμή εισιτηρίου: Α΄ Ζώνη 20 Ευρώ, Β’ Ζώνη 18 Ευρώ, VIP 25 Ευρώ, Σάββατο απογευματινή γενική είσοδος : 18 Ευρώ/Σάββατο βραδινή: Α΄ Ζώνη 22 και Β΄ Ζώνη 20 Ευρώ/Εισιτήρια : Viva.gr/Για ομαδικές κρατήσεις κ. Κώστας Μπάλτας : 211- 1026277, 6972-217952/ Πληροφορίες στο τηλεφωνικό κέντρο των Αθηναϊκών Θεάτρων 211.1000.365 και στο Θέατρο Αλίκη, Αμερικής 10, Aθήνα : 2103210021

Πηγή:news247.gr