της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη οπισθόφυλλου
«Πέρα, ο κάμπος απλωνόταν μαύρη θάλασσα και, εκεί καταμεσής, σαν στοιχειωμένο καράβι που πέτρωσε, πότιζε μ’ ασήμι η σελήνη την γκρίζα οροσειρά του δαίμονα.»
Ο έφηβος Μάχος µετακοµίζει µε την µητέρα του στο γραφικό χωριό του παππού του. Ο χαρισµατικός κυρ Αναστάσης τον συµπαρασύρει, µέσω των διηγηµάτων του, σε έναν τόπο µε οµορφιές, µυστικά και πρωτοφανείς ιδιαιτερότητες. Η εξερεύνηση του νεαρού, στο πλευρό της νέας του παρέας, θα τον βοηθήσει να ανακαλύψει αν οι γλαφυρές ιστορίες του παππού είναι προϊόντα της φαντασίας του ή πραγµατικότητα. Είναι αλήθεια δαιµονικός ο επιβλητικός όγκος του όρους της Λάµιας, που εδώ και πολλά χρόνια στοιχειώνει τους ανθρώπους του χωριού;
Την περιπέτεια των νεαρών φίλων συνοδεύει και ο πρώτος τρυφερός έρωτας του Μάχου, ένα κορίτσι, που ενδύεται το δικό του πέπλο µυστηρίου. Η εξιχνίαση των γεγονότων που «σηµάδεψαν» την Λάµια, καθώς και η συνειδητοποίηση βασικών ανθρωπίνων αξιών, θα συµβάλλουν µε τον τρόπο τους στην ενηλικίωση του νεαρού πρωταγωνιστή µας.
Ένα πρωτότυπο κοινωνικό βιβλίο που εξετάζει τις ανθρώπινες σχέσεις τόσο στο πλαίσιο της φιλίας όσο και της οικογένειας, µε βουκολικό χαρακτήρα και έντονα στοιχεία µυστηρίου.
Βιβλιογνώμη
Θυμάσαι τα εφηβικά σου χρόνια, καλέ μου αναγνώστη; Τις βόλτες με τους φίλους μετά το σχολείο, τις συναντήσεις τα Σάββατα, τους πρώτους έρωτες, τις επισκέψεις στους παππούδες; Εγώ τα θυμόμουν χωρίς να τα θυμάμαι, θέλω να πω πως υπήρχαν κάπου στο μυαλό μου, χωρίς να τους δίνω σημασία, μέχρις ότου ήρθε στα χέρια μου τούτο το βιβλίο.
Ο μικρός πρωταγωνιστής της ιστορίας μας μετακομίζει στο χωριό, με τη μαμά και τον παππού του. Και φυσικά, σε πρώτη φάση καθόλου δεν του αρέσει, έχει τα δικά του, θα έχει τώρα και τον παππού που ίσως είναι λίγο κούκου, καινούργιο σχολείο, χωρίς φίλους, χωρίς τίποτα το οικείο τέλος πάντων. Τα πήρε ελαφρώς το παιδί, αλλά εγώ που μεγάλωσα σε χωριό, ήξερα τις χαρές τέτοιων τόπων. Η ελευθερία της φύσης δε συγκρίνεται με τίποτα άλλο, παρόλο που μπορεί να σου λείψουν κάποιες αρετές από τις πόλεις. Αν τώρα, έχεις για συνοδοιπόρο αυτή τη θεϊκή φιγούρα που είναι ο παππούς ο Αναστάσης, ε τότε μη φοβάσαι τίποτα. Αυτό ήθελα να πω του μικρού Μάχου όταν πρωτοξεκίνησα να διαβάζω τις σελίδες, αλλά σκέφτηκα πως αρχικά αν όντως με ακούσει πρέπει να δω γιατρό, αλλά παρόλα αυτά καλό θα ήταν να το ανακαλύψει μόνος του.
Και αυτό κάμει! Μέρα με τη μέρα, γνωρίζει το χωριό, το δάσος, το ορυχείο (μουσική αγωνίας στο υπόβαθρο), τον παππού, τους φίλους του, τον έρωτα, και πάνω από όλα τον εαυτό του! Θα σου πω κάτι καλέ μου αναγνώστη, εγώ δε πολυδιαβάζω αυτό το είδος των μυθιστορημάτων, διότι με διακατέχει ένα φόβος πως θα μείνουν στην επιφάνεια, και αγχώνομαι! Εδώ όμως, ο αγαπητός Μαρτινίδης τα έκαμε όλα τέλεια. Μέσα σε λίγες σελίδες, μας άνοιξε ένα παράθυρο στην ψυχή του αγοριού, χωρίς πολλά φρου φρου και αρώματα μας σύστησε στον παππού (που μπάιδεγουέι τον θέλω για παππού μου) και καταλάβαμε ακριβώς τι τυπάκι τρομερό ήταν, με λέξεις όμορφες και ακριβείς μας περιέγραψε την ομορφιά της φύσης, το βάθος των συναισθημάτων των χαρακτήρων. Όλα! Τα μικρά βιβλία μοιάζουν ευκολότερα στη γραφή, αλλά είναι δύσκολο να χωρέσεις την πληρότητα μιας ιστορίας, όποιο και αν είναι το αντικείμενο που πραγματεύεται, σε 150 περίπου σελίδες. Εδώ, πήρα τεράστια ανάσα ανακούφισης!
Πάμε λοιπόν, καλέ μου αναγνώστη, να θυμηθούμε τα παλιά, να γλυκαθούμε λίγο, και να επιστρέψουμε στο παρόν μας με ένα χαμόγελο για το πόσο δρόμο κάναμε, και τι καλά που τα έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα! Και ας μην κάναμε ό,τι είχαμε σχεδιάσει, δεν πειράζει! Κάναμε άλλα, μπορεί και καλύτερα από αυτά που θέλαμε! Και ξέρεις, όταν σκέφτομαι τα παιδικάτα μου, όλα έχουν γεύση φρυγανισμένου στη σόμπα ψωμιού, με φέτα λιωμένη στο αλουμινόχαρτο! Αντιός!
About Post Author
