του Λεόντιου Πετμεζά
Το Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων της οδού Βασιλίσσης Σοφίας ,δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής παρουσιάζει από τις 25 Νοεμβρίου έως τις 2 Δεκεμβρίου 2024 την έκθεση του Αλέξανδρου Χαιρετάκη «Αέναες Μνήμες».
Το έργο του εικαστικού Αλέξανδρου Χαιρετάκη χαρακτηρίζεται από καταγραφές πόλεων και σύνολα αντικειμένων όπου οι ανθρώπινες παρουσίες μεταφέρουν την «καθαρότερη δυνατή έκφραση του παραλόγου». Το παράλογο και το μη αναμενόμενο είναι αυτά, τα οποία σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, που οδηγούν σε μια αμεσότερη επικοινωνία με το δέκτη. Από την θέση αυτή παρακολουθεί μαζί με τους πραγματικούς θεατές, τα δρώμενα που συνθέτουν το καθημερινό μας παράλογο και τα οποία στην ουσία αποτελούσαν από πάντα τον κυρίαρχο προβληματισμό του καλλιτέχνη.Στις συνθέσεις του όπου ο μαγικός ιμπρεσιονισμός είναι εμπλουτισμένος με μεταφυσική διάθεση, καταγράφονται σκηνές πόλεων, εργαστηρίων, τοπία και σύνολα αντικειμένων. Ο καλλιτέχνης κάθε φορά μελετά την σύνθεση των θεμάτων και των χρωμάτων και αναζητά τη καλύτερη δυνατή οργάνωση τους ώστε να εξασφαλίζεται η κάθε φορά αναγκαία ισορροπία. Οι συνθέσεις του αξιοποιούν την κλασικότροπη χρυσή τομή την οποία στην συνέχεια ο καλλιτέχνης ενδυναμώνει με διαγώνιες διαδρομές ενώ κάνει χρήση της αισθητικής προοπτικής που μεταβιβάζει σταδιακά το μυημένο βλέμμα του θεατή, καλώντας τον σε ένα ταξίδι από την επιφάνεια στην ιχνηλασία του βάθους.
Σε όλες τις περιόδους της δουλειάς του, ο Χαιρετάκης δείχνει να έχει προτίμηση στα κάθετα και οριζόντια θέματα, τα μεγάλα, πληθωρικά ζωγραφικά σύνολα, είτε πρόκειται για μορφές είτε για αντικείμενα, τις μεγάλες ενιαίες χρωματικές επιφάνειες, τις έντονες σχεδιαστικές αλλά και χρωματικές αντιπαραθέσεις καθώς και τον φωτισμό, ο οποίος προέρχεται πάντοτε από το βάθος του πίνακα.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό του Χαιρετάκη, είναι οι ανθρώπινες φιγούρες που δεν έχουν στόχο να αποδώσουν τύπους ανθρώπων, αλλά έχουν κάτι περισσότερο. Το χρώμα γίνεται μορφή και η μορφές χρώμα. Αποτελούν μορφές που παρατηρούν όσα συμβαίνουν γύρω τους. Άλλοτε δυσανασχετούν και άλλοτε αδιαφορούν με μια ευδιάκριτη ειρωνική διάθεση.
Οι γυναικείες μορφές με τον μακρύ λαιμό και τα γενικευμένα τους χαρακτηριστικά που οδηγούν σε μια σουρεαλιστική αποξένωση, δεν τοποθετούνται ποτέ στο κέντρο του πίνακα. Αν και πληθωρικές και δυσανάλογες, σύμφωνα με την κλασική αντίληψη της αρμονίας, προς το μέγεθος του πίνακα, αφήνουν πάντοτε περιθώρια-διόδους προκειμένου να εισέλθει ο θεατής στο δεύτερο επίπεδο.
Ο καλλιτέχνης επισημαίνει :
«Οι μορφές μου εκπροσωπούν την μοναχικότητα: είναι σιωπηλές, προβληματισμένες και ασυμβίβαστες. Έχουν συνειδητοποιήσει την ματαιότητα. Έτσι εκφράζω την νοσταλγία μου σε βιώματα που που πέρασα».
About Post Author
