"Το απωθημένο φυγείν αδύνατον" της Μαρίας Παναγοπούλου

της Λίτσας Κοντογιάννη

Ο Ανάργυρος, γόνος μεγάλης επιχειρηματικής οικογένειας της Σαντορίνης, ετοιμάζεται να παντρευτεί την Άννα, ένα κορίτσι από την Ανάφη που εργάζεται στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο του. Μια προκλητική ενέργεια της αδελφής του, της «τοξικής» Καλλίστης Σαντοριναίου, τινάζει τη γαμήλια τελετή στον αέρα και τρέπει τη νύφη σε φυγή. Είκοσι χρόνια μετά, η Άννα κι ο Ανάργυρος συναντιούνται τυχαία και αποφασίζουν να δραπετεύσουν για λίγο από τη ζωή τους, ταξιδεύοντας στον εξωτικό Μαυρίκιο. Εκεί, τους περιμένει «η πιο σκοτεινή νύχτα της ψυχής»…
Μια αληθινή ανθρώπινη ιστορία που κάτω από την επιφάνειά της κρύβει ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Στα έγκατά του δεν κοχλάζει πύρινη λάβα, αλλά κάτι εξίσου ανελέητο και καταστροφικό· τα απωθημένα.
H ζωή που ονειρευτήκαμε και δεν καταφέραμε να ζήσουμε στοιχειώνει νομοτελειακά αυτή που ζούμε; Ή μήπως η καρδιά μας διαθέτει έξοδο κινδύνου από τον λαβύρινθο των καταπιεσμένων επιθυμιών; Υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από τα δεσμά του υποσυνείδητου; Ή το απωθημένο φυγείν αδύνατον;

Η κριτική μας

Μακριά από απωθημένα!

Αυτό συνηθίζω να λέω και με δικαιώνει πλήρως η κυρία Παναγοπούλου με αυτό της πόνημα.

Καλό είναι ό,τι ζούμε να κάνει το κύκλο του όταν πρέπει, να κλείσει, για να μπορούμε να το αφήσουμε πίσω μας και να μπορούμε να πάμε χωρίς βαρίδια παρακάτω. Αν κάτι μένει ανολοκλήρωτο κινδυνεύει να γίνει σαν το κακό σπυρί, που αν δεν πάρει τη σωστή αγωγή που πρέπει, κακοφορμίζει, σπάει, με πολύ δυσάρεστες συνέπειες.

Η συγγραφέας μας, με τη πάντα δυναμική της πένα, μας δίνει μια ιστορία που πατάει απόλυτα στην πραγματικότητα.

Μας δίνει χαρακτήρες ολοκληρωμένους από κάθε άποψη, που μας πείθουν πως ζουν και αναπνέουν ανάμεσά μας.

Υπάρχει μεγάλη πιθανότατα να βρούμε και δικά μας κομμάτια μέσα σε αυτό το αφήγημα, γιατί πολύ απλά είμαστε άνθρωποι κι ως εκ τούτου έχουμε τις αδυναμίες μας.

Κατά τη ταπεινή μου γνώμη οι απωθημένοι έρωτες λειτουργούν σαν άγκυρες που μας κρατούν πίσω, αλλά εξαρτάται ξεκάθαρα από μας, και μόνο από μας, στη διάθεσή μας να απαγκιστρωθούμε, στην ανάγκη ακόμα και να κόψουμε αυτή την άγκυρα για να πάμε μπροστά.

Γιατί η ζωή είναι για να την διεκδικούμε, να τη ζούμε κι όχι για να τα συσσωρεύουμε όλα μέσα μας, σαν να μαζεύονται όλα μέσα σε μια χύτρα ταχύτητας που βράζει χωρίς να υπάρχει βαλβίδα ατμού, που αν εκραγεί, αλίμονο ποιον θα πετύχει με τις ολέθριες συνέπειές της.

Χρειάζεται να έχουμε μια πολύ καλή σχέση με τον εαυτό μας, να είμαστε ειλικρινής μαζί του και να μπορούμε να κάνουμε στην άκρη τον εγωισμό μας.

Η κυρία Παναγοπούλου μας προσφέρει ένα δυνατό κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονα ψυχογραφικά στοιχεία, πολύ καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο.

Διαβάστε το, γιατί προσφέρει άφθονο υλικό για σκέψη και προβληματισμό.