Από τη μια το Λουξεμβούργο με 2.638 ευρώ κατώτατο μισθό. Από την άλλη η Βουλγαρία με 551 ευρώ. Και κάπου εκεί — χαμηλά στην κατάταξη — και η Ελλάδα με 968 ευρώ, μόλις που περνάει το όριο των 1.000. Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με την Eurostat για το 2025. Μια «ενωμένη» Ευρώπη, μόνο στα λόγια.

Η διαφορά ανάμεσα στον υψηλότερο και τον χαμηλότερο κατώτατο μισθό φτάνει το 4,8 προς 1. Με απλά λόγια, ένας εργαζόμενος στο Λουξεμβούργο παίρνει σχεδόν πέντε φορές περισσότερα από έναν στη Βουλγαρία, κάνοντας την ίδια δουλειά.Unmute

Κάποιοι λένε, βέβαια, να δούμε την «αγοραστική δύναμη» – δηλαδή τι μπορεί να αγοράσει κανείς με το μισθό του ανάλογα με το κόστος ζωής στη χώρα του. Εκεί η διαφορά μαζεύεται λίγο, αλλά και πάλι η Γερμανία εμφανίζει υπερδιπλάσια αγοραστική δυνατότητα από την Εσθονία. Δηλαδή, φτώχεια με φανέλα και αριθμούς.

Στην «κατηγορία του φθηνού» και πάλι η Ελλάδα

Η Ελλάδα παραμένει στις χώρες με κατώτατο μισθό κάτω των 1.000 ευρώ — μαζί με χώρες όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Λετονία. Παρότι έγιναν κάποιες αυξήσεις, η ουσία δεν αλλάζει: οι Έλληνες χαμηλόμισθοι παραμένουν στο περιθώριο μιας Ευρώπης που τρέχει αλλού. Και όλα αυτά, την ώρα που η ακρίβεια καλπάζει και η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο ασφυκτική.

Οι μισθοί αυτοί υπολογίζονται σε 12μηνη βάση (αν και στη χώρα μας καταβάλλονται σε 14μηνη), για να μπορούν να συγκριθούν. Αλλά και πάλι: ποιος μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς με λιγότερα από 1.000 ευρώ το μήνα, όταν το νοίκι ξεπερνάει τα 500 και οι λογαριασμοί τους υπόλοιπους;

«Κατώτατος» για τους πολλούς – «μέγιστες» για τους λίγους

Αξίζει να σημειωθεί ότι σε χώρες όπως η Πορτογαλία και η Γαλλία, ο κατώτατος μισθός φτάνει στο 66% του μέσου μισθού. Εκεί κάτι προσπαθούν να κάνουν για να μην ξεφεύγει τόσο η ψαλίδα. Αντίθετα, σε χώρες σαν το Βέλγιο ή τη Μάλτα, οι χαμηλόμισθοι παίρνουν λιγότερο από το μισό της διάμεσης αμοιβής, και οι ανισότητες βαθαίνουν.

Και στην Ελλάδα; Πού είναι ο «ευρωπαϊκός» μας μισθός όταν τα ευρωπαϊκά ενοίκια ή οι λογαριασμοί χτυπάνε την πόρτα κάθε μήνα σαν εφιάλτης; Οι κατώτατοι μισθοί δεν είναι απλώς ένας αριθμός. Είναι δείκτης ζωής. Και όσο συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στις τελευταίες θέσεις, δεν μπορούμε να μιλάμε για «ανάπτυξη για όλους».

Για μια ακόμη φορά, αποδεικνύεται ότι η ευρωπαϊκή σύγκλιση δεν περνάει από τα πορτοφόλια των εργαζομένων. Αντιθέτως, η ανισότητα παγιώνεται. Και οι κυβερνήσεις, αντί να πιέσουν για σύγκλιση προς τα πάνω, κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν τους μισθούς καθηλωμένους — στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Δηλαδή, «να είμαστε φτηνοί για να μας προτιμούν».