του Γιωργου Λιβανού
Σαν σήμερα πέταξη η Ροζίτα μου… Η Ροζίτα που με στήριξε από τα πρώτα μου βήματα ξεχωρίζοντας με στις παραστάσεις που μ’έβλεπε , στον Ποταμίτη, στην Μαριάννα Τόλη, στο Μεσσάλα, στο Σειληνό, ήταν πανταχού παρούσα και πανταχού υμνούσα …
Αργότερα έδωσε συμμαχική μάχη για ν’ αποκτήσουν οι Θεατρίνων Θεατές τη θέση που “η ίδια ήθελε, που η ίδια επιθυμούσε!”
Ήταν εκεί, πάντα με κριτικές στην Απογευματινή , με σχολιασμούς αλλά και μεταφράσεις ( Λεντς – Απόψε αυτοσχεδιάζουμε) που δούλεψε για μας με κέφι μοναδική μαεστρία και ανιδιοτέλεια. Εκείνη έγραψε τον Επίλογο στο Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ, που δουλεύαμε μαζί μες την Πανδημία.
Δεν μπορώ ακόμα ένα χρόνο μετά να τη θεωρήσω απούσα και έχω στ’ αυτιά μου τη φράση σχεδόν καθημερινή στο τηλέφωνό μου. -Άντε πότε επιτέλους θα ‘ρθεις! Και κάθε φορά μας περίμενε γιορτή με κέφι, πληροφορίες τραγούδια , αγάπη, αγάπη, αγάπη τρυφερότητα καμιά φορά και φωνές όταν διαφωνούσε μαζί μου ή με τον Τέλη και φαί μπόλικο.
Τορτελίνια πιτάκια και γλυκά. Να πάρεις το τάπερ σου… Αχ αυτό το τάπερ της Ροζίτας ήταν για μένα η τελευταία συγγενής και θα ‘ναι πάντα παρούσα … Σε μια τελευταία επίσκεψη με τον Τέλη μου πε’ : Όταν μάθεις ότι έφυγα μη λυπηθείς , ξεκουράστηκε να σκεφτεις
Σ’ αγαπώ και ΜΟΥ λύπης (* λείπεις) ΡΟΖΙΤΑ μου.
Προσωπικό αρχείο του Γ. Λιβανού
About Post Author
