Η ιστορία του «Chariots Of Fire» του Βαγγέλη Παπαθανασίου

του Κωνσταντίνου Παυλικιάνη

Το «Chariots Of Fire» κυκλοφόρησε το 1981 και πρόκειται για ένα ορχηστρικό θέμα που συνέθεσε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου για τις ανάγκες της ταινίας του Hugh Hudson «Οι Δρόμοι Της Φωτιάς» («Chariots Of Fire»), σε έναν συγκινητικό στοχασμό επί της ευγενούς άμιλλας και του ολυμπιακού ιδεώδους. Στην πραγματικότητα, το μουσικό αυτό θέμα φέρει τον τίτλο «Titles», επειδή ακούγεται στους εναρκτήριους τίτλους της ταινίας, αλλά έγινε ευρύτερα γνωστό ως «Chariots Of Fire».

Αλλά ας κάνουμε πρώτα ένα φλας μπακ στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Ο συγγραφέας Στρατής Μυριβήλης έγραψε τότε για έναν μικρό πιανίστα: «Ανάμεσα στις ευχάριστες εκπλήξεις που με περίμεναν στον Βόλο, ήταν και ένα παιδάκι έξι ή εξήμισυ χρονών που ανακάλυψα προικισμένο με το θείο δώρο του ταλέντου. Ο μικρός αυτός με τις ποδίτσες της πρώτης δημοτικού και με τα γκρίζα γελαστά ματάκια του, είναι από τώρα ένας αυτοδίδακτος μικροσκοπικός συνθέτης. Μου έπαιξε στο πιάνο δύο συνθέσεις του που με κατέπληξαν. Τη μια την έλεγε «Οι καμπάνες» και την άλλη «Ο χορός». Πρέπει να δει κανείς τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια του να αγωνίζονται να πιάσουν τις θαυμάσιες συγχορδίες που κανείς δεν του δίδαξε, πρέπει να ακούσει τους χρωματισμούς και τα χαριτωμένα ευρήματά του, για να καταλάβει το νόημα του Ευαγγελιστού που είπε: Πνεύμα ο Θεός και όπου θέλει πίνει».

Το παιδάκι δεν ήταν άλλο από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου! Το 1964, σε ηλικία 21 ετών, έγινε μέλος των Forminx και το 1967 μαζί με τον Ντέμη Ρούσο, τον Λουκά Σιδερά και τον Αργύρη Κουλούρη δημιούργησε τους Aphrodite’s Child με τους οποίους έγινε γνωστός στη διεθνή αγορά. Αργότερα ακολούθησε σόλο καριέρα διαλέγοντας το όνομα Vangelis, το οποίο ήταν πολύ πιο εύκολο να το προφέρουν οι ξένοι. Τη δεκαετία του 1970 ο Vangelis καθιερώθηκε παγκοσμίως ως ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες ηλεκτρονικής new age μουσικής.

Κάπως έτσι, φτάνουμε στο έτος 1978 όταν ο παραγωγός David Puttnam ζήτησε από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου να γράψει τη μουσική για την ταινία του Alan Parker «Το Εξπρές του Μεσονυχτίου» (Midnight Express). Όμως ο Παπαθανασίου ήταν κουρασμένος και είχε πεθυμήσει το σπίτι του. Έτσι, προτίμησε να κάνει διάλειμμα και να επισκεφτεί την οικογένειά του που είχε να τη δει χρόνια. Όσο για τη μουσική της ταινίας, αυτή την ανέλαβε ο Giorgio Moroder, ο οποίος κέρδισε μάλιστα και το Oscar.

Το 1980, σε ένα party στο σπίτι του σκηνοθέτη Hugh Hudson, ο Παπαθανασίου συνάντησε τον Puttnam και τον Parker.

Βαγγέλης Παπαθανασίου: Μου είπαν πως ήταν κρίμα που δεν έγραψα τη μουσική για το «Εξπρές του Μεσονυχτίου» και έχασα έτσι την ευκαιρία για το Oscar. Όμως ο Hudson και ο Puttnam μού είπαν πως δεν πειράζει, θα έχω άλλη ευκαιρία στην ταινία που ετοίμαζαν, να γράψω τη μουσική και να πάρω το Oscar. Θυμάμαι πως τους είπα ότι αυτά δεν συμβαίνουν έτσι απλά, ούτε κάθε μέρα. Το καλοκαίρι του 1981 με πήρε τηλέφωνο ο Hudson και, αφού συναντηθήκαμε και με τον David Puttnam, μου ανέθεσαν τη μουσική για τους «Δρόμους της Φωτιάς», την ιστορία των Eric Liddell και Harold Abrahams στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924.

Η αρχική επιλογή του σκηνοθέτη Hugh Hudson ήταν να χρησιμοποιήσει ένα παλαιότερο κομμάτι του Παπαθανασίου, το «L’ Enfant», που είχε γράψει για την ταινία του Frédéric Rossif «Opéra Sauvage» (1979). Ο σκηνοθέτης είπε στον Παπαθανασίου ότι έμεινε εντυπωσιασμένος απ’ αυτό το μουσικό θέμα κι ότι δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο. Ωστόσο ο συνθέτης έγραψε ένα καινούργιο κομμάτι και το παρουσίασε στον σκηνοθέτη και τον παραγωγό την τελευταία στιγμή λέγοντάς τους ότι αν τους αρέσει μπορούν να το χρησιμοποιήσουν, και εάν όχι μπορούν να κρατήσουν το παλιό. Αυτή η μουσική είναι το διάσημο πλέον μουσικό θέμα του «Chariots Of Fire», στο οποίο ο Παπαθανασίου χρησιμοποίησε το ίδιο τέμπο με το «L’ Enfant». Ο σκηνοθέτης ενθουσιασμένος χρησιμοποίησε στην εναρκτήρια σκηνή τη νέα μουσική σύνθεση του Παπαθανασίου, ενώ το «L’ Enfant» χρησιμοποιήθηκε σε άλλη σκηνή της ταινίας.

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου έντυσε μουσικά ολόκληρη την ταινία και ηχογράφησε τη μουσική στο νέο του στούντιο στο Λονδίνο. Πρόκειται για μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένας συνθέτης τόλμησε να χρησιμοποιήσει μία μουσική «εκτός εποχής», στη συγκεκριμένη περίπτωση μία μουσική από synthesizers για μία ταινία που εξελίσσεται τη δεκαετία του 1920.

Βαγγέλης Παπαθανασίου: Δεν ήθελα να κάνω μία μουσική εποχής. Προσπάθησα να συνθέσω μία μουσική σύγχρονη που να συμβιβάζεται όμως με την εποχή της ταινίας. Δεν ήθελα να γράψω μία μουσική εντελώς ηλεκτρονική.

Το μουσικό θέμα των τίτλων, με τη χαρακτηριστική αντήχηση και τη μελωδία του, έγινε παγκοσμίως ένα από τα πιο δημοφιλή κινηματογραφικά κομμάτια όλων των εποχών. Η μουσική χρησιμοποιήθηκε στην αρχή και στο τέλος στην ίδια σκηνή όπου οι δρομείς τρέχουν σε αργή κίνηση σε μία παραλία (αυτή η κλασική πλέον σκηνή έχει αναπαραχθεί κωμικά πολλές φορές και συνήθως χρησιμοποιείται η ίδια μουσική προκειμένου να ολοκληρωθεί το αστείο).

Το «Chariots Of Fire» κυκλοφόρησε σε single τον Μάρτιο του 1981 με τον τίτλο «Titles». Στη συνέχεια, όμως, καθώς το single μπήκε στα αμερικανικά charts, αναφερόταν ως «Chariots Of Fire» προκειμένου οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί και οι ακροατές να προσδιορίσουν καλύτερα την ταυτότητα του μουσικού θέματος (ο ίδιος τίτλος χρησιμοποιήθηκε και στην επανακυκλοφορία του σε CD single το 1989).

Στις 8 Μαΐου του 1982, το «Chariots Of Fire» έριξε από την κορυφή το «I Love Rock ‘n’ Roll» των Joan Jett and the Blackhearts και ανέβηκε στο Νο 1 των Η.Π.Α. για μία εβδομάδα, παραμένοντας μέχρι σήμερα το μοναδικό κομμάτι που ανέβηκε στην κορυφή των αμερικάνικων charts από Έλληνα καλλιτέχνη.

Το «Chariots Of Fire» ήταν επίσης το πρώτο Νο 1 της δισκογραφικής εταιρείας Polydor τη δεκαετία του 1980.

Βαγγέλης Παπαθανασίου (περιοδικό Keyboard, Δεκέμβριος 1992): Οι άνθρωποι δεν έχουν και πολλές επιλογές επειδή ακούνε ό,τι τους προσφέρουνε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι δισκογραφικές εταιρείες. Τα πάντα σήμερα είναι ελεγχόμενα. Πηγαίνεις σε ένα σούπερ μάρκετ και αγοράζεις ό,τι σου προσφέρουν. Οι δισκογραφικές εταιρείες είναι ίδιες: αγοράζεις ό,τι σου προσφέρουν και πρέπει να ζήσεις μ’ αυτό. Εγώ δεν τις πιστεύω όταν λένε «Μα, αυτό δεν είναι εμπορικό. Ο κόσμος δεν θα τ’ αγοράσει». Τόσες πολλές φορές έχουν κάνει λάθος. Πάρτε για παράδειγμα το single του «Chariots Of Fire». Οι Αμερικάνοι έλεγαν ότι «αυτό το κομμάτι μουσικής δεν θα πουλήσει ποτέ στην Αμερική» και έγινε το πρώτο Νο 1 της δισκογραφικής εταιρείας στην Αμερική

Λίγο μετά την κυκλοφορία του soundtrack, ο Παπαθανασίου ομολόγησε την παντελή ανικανότητά του να διαβάσει ή να γράψει μουσική σε παρτιτούρα, λέγοντας ότι έγραψε τη μουσική κυριολεκτικά από το… αυτί. Αυτό όμως δεν αποτέλεσε εμπόδιο στην αποδοχή της μουσικής του. Το «Chariots Of Fire» όχι μόνο ανέβηκε στο Νο 1 των Η.Π.Α. αλλά έφτασε και στο No 12 της Μεγάλης Βρετανίας (όπου το άλμπουμ έφτασε ως το Νο 5, μένοντας επί 107 εβδομάδες στα βρετανικά charts) και ήταν και το single με τις περισσότερες πωλήσεις της χρονιάς στην Ιαπωνία. Επίσης έφτασε στο No 3 της Νότιας Αφρικής, Νο 4 στον Καναδά, Νο 8 στη Νέα Ζηλανδία, Νο 12 στην Ολλανδία, Νο 15 στην Ιρλανδία και Νο 21 στην Αυστραλία.

Το βίντεο του «Chariots Of Fire» δείχνει τον Βαγγέλη Παπαθανασίου να παίζει τη μουσική σε ένα ακουστικό πιάνο μπροστά σε μία προβολή της ταινίας. Στο πρώτο λεπτό ο Παπαθανασίου εμφανίζεται να καπνίζει τσιγάρο.

Το 1982 ήρθε η ύπατη βράβευση. Η ταινία «Οι Δρόμοι της Φωτιάς» ήταν υποψήφια για 7 βραβεία Oscar και κέρδισε τέσσερα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Καλύτερης Ταινίας και της Καλύτερης Μουσικής. Έτσι, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου κέρδισε το Oscar μουσικής, το οποίο όμως δεν πήγε να παραλάβει.

«Κοιμόμουν τη στιγμή της βράβευσης, το έμαθα την άλλη μέρα το πρωί», ήταν το λακωνικό του σχόλιο. Έκτοτε το μουσικό θέμα παίζεται σε κάθε Ολυμπιάδα και μέχρι σήμερα είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα κινηματογραφικά μουσικά θέματα.

Όμως όσα συνέβησαν με το κομμάτι δεν ήταν όλα ευχάριστα. Ο διεθνούς φήμης συνθέτης δέχθηκε μήνυση από τον εθνικής φήμης Σταύρο Λογαρίδη, με την κατηγορία ότι η μουσική του «Chariots Of Fire» ήταν κλεμμένη από τη μουσική που έγραψε ο Λογαρίδης για την ταινία «Μενεξεδένια Πολιτεία» (1974) και η οποία είχε τις ίδιες συγχορδίες και παρόμοια ενορχήστρωση. Το Φεβρουάριο του 1987, δικαστήριο στο Λονδίνο απάλλαξε τον Βαγγέλη Παπαθανασίου από την κατηγορία αφού προηγουμένως ο συνθέτης κατέδειξε το αυτοσχεδιαστικό ύφος της σύνθεσης φέρνοντας τα μηχανήματά του και κάνοντας επίδειξη στο δικαστήριο του τρόπου με τον οποίο συνθέτει μουσική. Ο Παπαθανασίου ισχυρίστηκε ότι δεν είχε την ευκαιρία ν’ ακούσει τη σύνθεση του Λογαρίδη πριν συνθέσει το «Chariots Of Fire» και ότι η βασική μουσική ακολουθία που αποτελούν οι νότες Φα-Σολ-Λα-Σολ (F-G-A-G), τη μόνη ακολουθία που το δικαστήριο έκρινε ότι υπήρχε σαφής ομοιότητα μεταξύ των δύο συνθέσεων, ήταν ήδη κοινή στη μουσική και είχε χρησιμοποιηθεί και παλιότερα από τον Παπαθανασίου στο «Wake Up» (1969) των Aphodite’s Child που προϋπήρχε της «Μενεξεδένιας Πολιτείας». Έτσι ο μηνυτής έφυγε από το Λονδίνο στενοχωρημένος και αναλογιζόμενος τα… πλεονεκτήματα της «έδρας».

Ανεξάρτητα από το αν τελικά (και κατά πόσον) ο Παπαθανασίου αντέγραψε ένα θέμα του Σταύρου Λογαρίδη, το ίδιο το κομμάτι ως σύνολο ανήκει πλέον στα πιο δυνατά κινηματογραφικά θέματα του 20^ου αιώνα. Το ότι πήρε το Oscar και έφτασε να γίνει Νο 1 στο πιο καθοριστικό top παγκοσμίως, το αμερικανικό, δείχνει το μέγεθος της απήχησής του. Άλλωστε ελάχιστα είναι τα ορχηστρικά κομμάτια που κατάφεραν κάτι τέτοιο. Χαρακτηριστικό είναι ότι εκείνη τη χρονιά, μόνο δύο ορχηστρικά κομμάτια μπήκαν στο αμερικάνικο Top 40: το «Hooked On Classics» και το «Hooked On Swing» που έφτασαν στο Νο 10 και στο Νο 31 αντίστοιχα. Αλλά ας μη ξεχνάμε ότι ακόμα κι αυτά τα δύο κομμάτια δεν ήταν πρωτότυπες συνθέσεις, αλλά επεξεργασμένα αποσπάσματα κλασικής μουσικής με disco beat. Το μέγεθος, λοιπόν, της επιτυχίας του Βαγγέλη Παπαθανασίου είναι τεράστιο αν αναλογιστεί κανείς ότι στο παρελθόν δεν είχε καμία εμπορική επιτυχία στις Η.Π.Α. και ότι το άλμπουμ «Chariots Of Fire» έμεινε επί 97 εβδομάδες στο αμερικάνικο Top 200 πουλώντας 3.000.000 αντίτυπα μόνο την πρώτη χρονιά κυκλοφορίας.

Αναμφισβήτητα το «Chariots Of Fire» είναι η πιο επιτυχημένη και γνωστότερη δουλειά του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Το σημαντικότερο είναι ότι το κομμάτι θεωρείται ορόσημο και βραβεύτηκε με Oscar, νικώντας μάλιστα τον John Williams και τη πασίγνωστη μουσική που έγραψε για την ταινία «Indiana Jones: Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού». Το αμερικανικό περιοδικό Keyboard στο τεύχος του Δεκεμβρίου 1992 έγραψε ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στον πολιτισμένο κόσμο που να μην έχει ακούσει το «Chariots Of Fire». Όμως κατά τη γνώμη κάποιων κριτικών, το κομμάτι αυτό παραπλανά ως προς την αξία του Παπαθανασίου, θεωρώντας ότι είναι αργό και φλύαρο και ίσως μία εκ των διεκπεραιωτικών εργασιών του συνθέτη. Ο Θάνος Μαντζάνας στο περιοδικό Δίφωνο («Vangelis: ο δικός μας πιονέρος της electronica», τεύχος 180, Μάιος 2011) έγραψε ότι από τους «Δρόμους της Φωτιάς» κι έκτοτε, τα soundtracks ήταν το διαβατήριο του Βαγγέλη για το μεγάλο κοινό και ότι αυτό το γεγονός συνέργησε σε μία αδικία. Γιατί, σύμφωνα πάντα με την άποψη του δημοσιογράφου, οι κινηματογραφικές μουσικές του Παπαθανασίου, παρά την πλούσια μουσικότητά τους, αποτελούν τρόπο τινά εφαρμογές επί το απλούστερο και το «χρηστικότερο» των άλλων, των ακραιφνώς δημιουργικών του κατακτήσεων. Για το «Chariots Of Fire» αναφέρει συγκεκριμένα: «Με όλο τον σεβασμό όμως και χωρίς να θέλω να μειώσω καθόλου τη σημασία αυτού του επιτεύγματός του, θα παρατηρήσω ότι το εν λόγω θέμα ήταν υπερβολικά γλυκερό και αρκούντως ανιαρό, με μια κουβέντα ο Παπαθανασίου έχει γράψει πολύ πιο εμπνευσμένες συνθέσεις από αυτό…».

Εν μέρει συμφωνεί κι ο ίδιος ο συνθέτης. Σε μία συνέντευξη που έδωσε το 1991 στη γερμανική εφημερίδα De Telegraaf, ο Παπαθανασίου είπε: «Πολύ σπάνια εμφανίζεται ένας συνθέτης που να πιστεύει ότι η επιτυχέστερη δουλειά του είναι και η καλύτερή του. Εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση στον κανόνα. Νομίζω ότι η μουσική που έγραψα για την “Ανταρσία του Μπάουντι” είναι απείρως πιο ενδιαφέρουσα από αυτή στους “Δρόμους της Φωτιάς”».

Τον Αύγουστο του 1997 ο Βαγγέλης Παπαθανασίου έπαιξε το «Chariots Of Fire» στο Παναθηναϊκό Στάδιο, ενώπιον 60.000 θεατών, στο πλαίσιο της τελετής έναρξης του 6^ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ανοικτού Στίβου της IAAF. Στις 28 Ιουνίου 2001 ο Παπαθανασίου έπαιξε και πάλι το κομμάτι, ως encore στην περίφημη συναυλία «Μυθωδία» που έδωσε στο Ναό του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα.

Το «Chariots Of Fire», εκτός από την ομώνυμη ταινία, ακούγεται και στις ταινίες «National Lampoon’s Vacation» (1983, σε μία σκηνή όπου η οικογένεια Griswold τρέχει προς την είσοδο του θεματικού πάρκου Wally World), «Mr. Mom» (1983), «Happy Gilmore» (1996), «Good Burger» (1997, στη σκηνή που οι Dexter και Ed τρέχουν προς τον Shaquille O’ Neal), «Ο Κατεργάρης των Χριστουγέννων» (How The Grinch Stole Christmas, 2000, σε μία σκηνή όπου ο Jim Carrey περνάει τη γραμμή τερματισμού σε έναν αγώνα δρόμου με σακιά πατάτας), «Θεός Για Μια Εβδομάδα» (Bruce Almighty, 2003) και «Μαδαγασκάρη» (Madagascar, 2005, σε μια σκηνή όπου η ζέβρα τρέχει να συναντήσει το λιοντάρι-φίλο της σε slow motion). Σε όλες τις περιπτώσεις οι σκηνές όπου χρησιμοποιήθηκε η μουσική ήταν παρωδίες της slow-motion σκηνής από τους «Δρόμους της Φωτιάς». Επίσης, η ίδια μουσική χρησιμοποιήθηκε στο τρέιλερ της ταινίας «Μάρλεϊ, Ένας Μεγάλος Μπελάς» (Marley & Me, 2008).

Η μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου ήταν το επίσημο θέμα των χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων του 1984 στο Σεράγεβο και ακούγεται κάθε χρόνο στους αγώνες δρόμου Lilac Bloomsday Run, που γίνονται στο Spakane της Washington. Το BBC έβαλε το «Chariots Of Fire» ως μουσική υπόκρουση κατά την κάλυψη των θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1984 και του 1988, ενώ η μουσική παίχτηκε και πριν τον τελικό των 100 μ. ανδρών στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα.

Κατά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο το 2012, η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου έπαιξε το «Chariots Of Fire» με την ξεκαρδιστική συμμετοχή του Rowan Atkinson, όπου ως Mr Bean έπαιζε μία τόσο επαναλαμβανόμενη νότα ώστε χρησιμοποίησε το κινητό του τηλέφωνο και μία ομπρέλα για να παίξει τη νότα, ενώ προσπαθούσε ταυτόχρονα να πιάσει ένα χαρτομάντηλο για να φυσήξει τη μύτη του. Αργότερα ονειρεύεται τον εαυτό του στη διάσημη σκηνή με τους δρομείς που τρέχουν στην παραλία και ξεχνιέται καθώς η μουσική έχει ήδη τελειώσει ενώ αυτός συνεχίζει να παίζει την επαναλαμβανόμενη νότα.

Η μουσική του «Chariots Of Fire» είχε ακουστεί επίσης σε αρκετές περιπτώσεις κατά τη διάρκεια της λαμπαδηδρομίας σε όλη τη Βρετανία.

Το «Chariots Of Fire» παίχτηκε και όταν ο Steve Jobs παρουσίασε το πρώτο Macintosh σε μία εκδήλωση επίδειξης τεχνολογίας στις 24 Ιανουαρίου του 1984 καθώς και σε μία συνέντευξη Τύπου για τις 100 ημέρες από την κυκλοφορία του. Η ίδια μουσική χρησιμοποιήθηκε σε πάμπολλες διαφημίσεις σε όλο τον κόσμο. Μάλιστα μία νέα ηχογράφηση απ’ τον ίδιο τον Παπαθανασίου χρησιμοποιήθηκε σε διαφήμιση της Citroen Xantia με σκηνοθέτη τον Ridley Scott. Το «Chariots Of Fire» ακούγεται επίσης στους τίτλους του παιχνιδιού Track & Field.

Άλλες εκτελέσεις:

Το βασικό θέμα για τους «Δρόμους Της Φωτιάς», μ’ όλη την υπερκατανάλωση που έχει υποστεί, κρατάει σταθερά τον απογειωτικό του χαρακτήρα. Ήχος και μοτίβο έχουν χαρακτηρίσει την εποχή μας, από τη δεκαετία του 1980 και μετά. Η μουσική του θεωρείται πλέον κλασική και έχει διασκευαστεί από πολλούς καλλιτέχνες και με διαφορετικούς τρόπους, ενώ έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλά τηλεοπτικά προγράμματα και αθλητικά γεγονότα.

Ernie Watts (Δεκέμβριος 1981, σε single και αργότερα στο δίσκο «Chariots Of Fire», παραγωγής του Quincy Jones).
Assembled Multitude (1981, σε single).
Piccionaia (1981, σε single δύο εκδοχές: Dance Mix και Dream Mix).

Demis Roussos (1981, ως τραγούδι με τίτλο «Race To The End» σε single. Οι στίχοι είναι του Jon Anderson των Yes, που εκείνη την εποχή συνεργαζόταν με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου).
Ronnie Aldrich, His Piano And Orchestra (1982, στο δίσκο «Night Birds»).
Boston Pops Orchestra (1982, με τη συμμετοχή του John Williams. Το 1996 συμπεριλήφθηκε και στο άλμπουμ «Summon The Heroes». Στην εκτέλεση αυτή ακούγονται τρομπέτες στην εισαγωγή ενώ η μελωδία παίζεται από πνευστά και έγχορδα).
Errol Buddle (1982, στο δίσκο «Recorder Magic»).
Caravelli (1982, με τίτλο «Chariots De Feu» στο δίσκο «Je L’Aime Tant»).
The Chipmunks (1982, ασυνήθιστη εκτέλεση στο δίσκο «The Chipmunks Go Hollywood»).
Christopher John Et Son Orchestre (1982, στο δίσκο «Golden Film Hits Vol. 2»).
London Philharmonic Orchestra (1982, στο δίσκο «Chariots Of Fire»).
Melissa Manchester (1982, ως «Race To The End» στο δίσκο «Hey Ricky»).
Mireille Mathieu (1982, στα γερμανικά με τίτλο «Die Liebe Zu Dir» σε single και στο δίσκο «Ein Neuer Morgen». Στίχοι: Michael Kunze).
Meco (1982, σε medley στο δίσκο «Pop Goes The Movies»).
Jane Olivor (1982, ζωντανή ηχογράφηση στο άλμπουμ «In Concert»).
Eric Robertson (1982, στο δίσκο «Piano Hits»).

The Shadows (1982, σε single και στο δίσκο «Life In The Jungle»).
Robert Wolfe (1982, μαζί με το «For Your Eyes Only» στο δίσκο «King Of The Swingers»).
Gheorghe Zamfir (1982, στο δίσκο «Romance»).
The Laurindo Almeida Trio (Απρίλιος 1983, στο δίσκο «Artistry In Rhythm». Στην εκτέλεση αυτή, τον Laurindo Almeida συνοδεύουν ο Bob Magnusson στο μπάσο και ο Milt Holland στα κρουστά).
Between The Sheets (1983, στο single «Late Night Radio»).
De Blanc (1983, στο δίσκο «De Blanc»).
Dino (1983, στο δίσκο «Chariots Of Fire»).
The London Studio Orchestra (1983, υπό τη διεύθυνση του Nicky North στο δίσκο «16 Golden Film & TV Themes»).
The London Symphony Orchestra With The Royal Choral Society (1983, στο δίσκο «Classic Rock – Rock Symphonies»).
Skyliner (1983, στο δίσκο «Reflections»).

Ed Starink (1983, στον δίσκο «Syndrome»).
Jitka Zelenková (1983, στα τσέχικα με τίτλο «To Jsou Má Vítězství» στο δίσκο «V Tuto Chvíli»).
Richard Clayderman (Αύγουστος 1984, στο δίσκο «Zeit Zum Träumen»).
Blue Riddim Band (1984, στο δίσκο «Alive In Jamaica»)
Floyd Cramer (1984, στο δίσκο «World Famous Love Songs»).
Liona Boyd (1985, στο δίσκο «The Romantic Guitar Of Liona Boyd»).
Severino Gazzelloni (1985, στο δίσκο «Emozioni»).
Carrol McLaughlin (1985, στο δίσκο «Jazz Harp»).
Tereza (Απρίλιος 1985, στα κροατικά με τίτλο «Izlazi Sunce» στο δίσκο «Pronađi Put»).
The Seymour Studio Orchestra (1986, στο δίσκο «18 Favourite Film Themes»).
The Swingles (1986, στο δίσκο «Instrumentals»).
Erich Kunzel & Cincinnati Pops Orchestra (Δεκέμβριος 1987, στο δίσκο «Hollywood’s Greatest Hits»).
Columbia Ballroom Orchestra (1988, στη συλλογή «Let’s Dance, Vol. 4: Latin Collection»).
Floyd Cramer (1988, στο δίσκο «Special Songs Of Love»).
The Gino Marinello Orchestra (1988, στο δίσκο «Digital Melodies – 16 Synthesizer Melodies»).
London Starlight Orchestra (1988, στο δίσκο «The Untouchables And Other Movie Hits»).
The Power Pack Orchestra (1988, στο δίσκο «Favourite Sports Themes»).
Tom Hazleton (Μάρτιος 1989, στο δίσκο «Pipes Of Hollywood»).
Günter Noris (Δεκέμβριος 1989, στο δίσκο «Piano Bar 2 – Music From The Movies»).

Acker Bilk (1989, στο δίσκο «Best Of Acker Bilk»).
The Hollywood Studio Orchestra (1989, στο δίσκο «22 All Night Long Love Songs»).
Ed Starink (1989, στο δίσκο «Synthesizer Greatest»).
The London Starlight Orchestra & Singers (1990, στο άλμπουμ «60 Famous Film Themes»).
Emile Pandolfi (1990, στο άλμπουμ «By Request»).
Project D (1990, στο «The Synthesizer Album»).
Tracy (1990, στο άλμπουμ «Chariots Of Fire»).
Sally Harmon (1991, στο άλμπουμ «Snap, Classical, Pop!»).
M.a.s.s. (1991, στο άλμπουμ «The Synthesizer Album»).

Perfect Masters (1991, ως sample στο «Chariots Of Acid»).
Ventures (1991, στο άλμπουμ «Major Motion Picture»).
Pepe Solera (1991, στο άλμπουμ «In A Gentle Way»).
Lenka Filipová, Peter Breiner And His Symphonic Pop Orchestra (1992, στο άλμπουμ «Over The Rainbow»).
Di Scherling (1992, στο άλμπουμ «Sunset On Pelican Lake»).
Arthur Ferrante & Louis Teicher (1993, στο άλμπουμ «A Few Of Our Favorites On Stage»).
DJ KP (1993, ως sample στο τραγούδι «Like A Dream»).
Mark Hartman (1993, στο άλμπουμ «Synthesizer–Themes»).
The Mantovani Orchestra (1993, στο άλμπουμ «The Mantovani Orchestra Plays Music By Candlelight – Vol. 4»).
Louis Clark & BBC Concert Orchestra (1994, στο άλμπουμ «Hooked On Instrumental Classics»).
Luis Cobos (1994, στο άλμπουμ «Oscars»).
Dry & Roasted (1994, ως sample στο «It’s Like A Dream»).
Drugaja Poroda (1995, τέσσερις techno εκτελέσεις).

Marvin Goldstein (1995, στο άλμπουμ «Pianist Volume 3»).
Kurt Kunzat (1995, στο άλμπουμ «First Impression»).
Paul Mauriat (1995, στο άλμπουμ «Soundtracks»).
Metropole Orchestra (1995, ως μέρος του «Composers’ Collective» στο άλμπουμ «100 Χρόνια Σινεμά – Tribute To International Cinema And Mikis Theodorakis»).
Tommy Scott (1995, στο άλμπουμ «The Pipes And Strings Of Scotland, Vol. 3»).

Ween (Ιούλιος 1996, στο άλμπουμ «12 Golden Country Greats»).
Steve Hall (1996, στο άλμπουμ «Heartfelt»).
Cecil Harding (1996, στο άλμπουμ «Greatest New Age Hits»).
Doc Powell (Αύγουστος 1997, τζαζ εκτέλεση στο άλμπουμ «Don’t Let The Smooth Jazz Fool Ya»).
Jose Benjamin (1997, στο άλμπουμ «30 Exitos: Grandes Temas Instrumentales Del Cine»).
Ray Conniff (1997, στο άλμπουμ «I Love Movies»).
Frank Mills (1997, στο άλμπουμ «Frank Mills Goes To The Movies»).
The O’Neill Brothers (Αύγουστος 1998, στο άλμπουμ «P.S. I Love You»).
Angèle Dubeau & La Pietà (Οκτώβριος 1998, στο άλμπουμ «Berceuses & Jeux Interdits»).
Boa Terra (1998, τέσσερις εκδοχές: Radio Edit 7”, Maxi 12”, Remix 7” και Remix 12”).
Bronn Journey (1998, στο άλμπουμ «A Time For Us – Selections From The Silver Screen»).

Kingsley Looker (1998, στο άλμπουμ «Timeless Piano Favorites – An Enchanted Evening»).
Leonard Fisher (1998, στο άλμπουμ «Magic Melodies»).
Michel Bobaru (1999, στο άλμπουμ «Tranquility»).
Gravity Four (1999, στο άλμπουμ «Chariots Of Synths – A Vangelis Tribute»).

Jeffrey Michael (1999, στο άλμπουμ «Sailing To The Stars»).
Newell Oler (1999, στο άλμπουμ «Pianistic Indiscretions»).
Johnny Pearson (1999, στο άλμπουμ «Music & Romance»).
Progression (1999, εκτέλεση με τίτλο «Mermaid’s Dream» σε τέσσερις εκδοχές: Classic Radio Mix, Progression Radio Mix, Club Mix, X-Tended Mix).
Royal Irish Rangers (1999, στο άλμπουμ «Music On The March: 18 Military Favorites»).
Russel B. (1999, στο άλμπουμ «The Music Of Vangelis»).
Marston Smith (1999, στο άλμπουμ «Romance Of Cello»).
DJ Kambel (2000, στη συλλογή «Dancemania Speed 5»).
Sally Harmon (2000, στο άλμπουμ «Snap, Classical, Pop! Vol.1»).
TTB Sound Studio (2000, στο άλμπουμ «Najsłynniejsze Kompozycje»).
Jim Gibson (2001, στο άλμπουμ «A Night At The Movies»).
Johan Stengård (2001, στο άλμπουμ «Cinema»).
Dana Atherton και Brian Withycombe (2002, στο άλμπουμ «Premiere: Movie Themes On Piano»).
Wayne Bedrosian (2002, στο άλμπουμ «Jazzical Class»).
Canadian Bagpipes & American Brass (2002, στο άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους).
Βασίλης Σαλέας (2002, στο άλμπουμ «Μεσόγειος»).
Johannes Kalpers (Οκτώβριος 2003, ως «Die Liebe Zu Dir» στο άλμπουμ «Die Stimme Des Herzens»).
Phish (2003, ζωντανά σε μία συναυλία στο Limestone, Maine, Η.Π.Α.).
Gio Aria (Απρίλιος 2004, στο άλμπουμ «Like A Dream»).
George Davidson (Ιούνιος 2004, στο άλμπουμ «With Love»).
Giorgia Fumanti (2004, στο άλμπουμ «Like A Dream»).
The Bad Plus (Σεπτέμβριος 2005, στο άλμπουμ «Suspicious Activity?»).
Stars (2005, στο άλμπουμ «Vangelis Cover Version»).
Super Trombone (2006, στο άλμπουμ «Mission Impossible»).
Yoshihiro Harada (Ιούνιος 2007, στο άλμπουμ «Steel Pan Plays Cinema»).
Matthew Cook (Οκτώβριος 2007, στο άλμπουμ «Over The Rainbow»).
Chie Ayado (2007, ως «Race To The End» στο άλμπουμ «50 Fifty»).
Jim McDonough (2007, στο άλμπουμ «Homeward Bound»).
East-West (Ιούλιος 2008, στο άλμπουμ «Chill n’ Movies – 12 Downtempo Cinema Classics»).
Φιλαρμονική του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Ελευσίνας (Σεπτέμβριος 2008, ζωντανά).
Eternal Flame (2008, στο άλμπουμ «Lounge Of Love»).
Electro Lounge All Stars (Απρίλιος 2009, στο άλμπουμ «’80s Chill Out Lounge»).
Μαθητική Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής του Αλεξάνδρειου Δημοτικού Ωδείου Γιαννιτσών (Ιούνιος 2009, ζωντανά στην πλατεία Ανδρέα Παπανδρέου στα Γιαννιτσά, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ημέρας Μουσικής).
Banda Paralela (Οκτώβριος 2009, στο άλμπουμ «Banda Paralela In Box»).
Dayton Family (2009, ως sample στο τραγούδι «So High»).
Linda Gentille (2009, στο άλμπουμ «Movie Magic»).
Alyssa Michalsky (2009, στο άλμπουμ «Divine Harp»).
Deeper Sublime & Eriq Johnson (2009, στο άλμπουμ «Shades Of Winter»).
Faith No More (2009, σε συναυλίες).
Steve Siu (Αύγουστος 2010, στο άλμπουμ «Somewhere In Time»).
Gürol Ağırbaş (Σεπτέμβριος 2010, ως «Titles» στο άλμπουμ «Beyaz Perde / Köprüler»).
Owen Richards (2010, στο άλμπουμ «Piano Favourites»).
BYU Vocal Point (Μάρτιος 2011, ως μέρος του «Game Day Medley»).
Jay-Z και Kanye West (Αύγουστος 2011, ως sample στο τραγούδι «Illest Motherfucker Alive»).
John Livingston (2011, στο άλμπουμ «Movie Classics 4 – Serenade In Blue»).
DJ Hush (Μάρτιος 2012, στο άλμπουμ «Let’s Hear It For The 80s – Vol. 6»).
Russell Watson (Μάιος 2012, ως «Race To The End» στο άλμπουμ «Anthems – Music To Inspire A Nation»).
Roland Prince (Ιούνιος 2012, στο άλμπουμ «Pop! Goes The Jazzle»).
Jon Anderson (Ιούλιος 2012, ως «Race To The End» σε single).
The Maccabees (Φεβρουάριος 2013, στο άλμπουμ «Dermot O’Leary Presents The Saturdays Sessions»).
Antonio Serrano (Απρίλιος 2013, με τίτλο «Carros De Fuego» στο άλμπουμ «Harmonious»).
Gregorian (Σεπτέμβριος 2013, στη συναυλία που έδωσαν στην Αθήνα).
Sally Jost (Οκτώβριος 2013, στο άλμπουμ «Movies»).
X-Treme (Σεπτέμβριος 2014, στο άλμπουμ «Éxitos Del Cine – Vol. 2»).
Straight No Chaser (Οκτώβριος 2015, ως μέρος του «Movie Medley»).
2 Cellos & The London Symphony Orchestra (Μάρτιος 2017, στο άλμπουμ «Score»).
Kiriakos Kakoullis (Οκτώβριος 2018, στο άλμπουμ «A Touch Of Class»).
Uriel (Δεκέμβριος 2018, ως «Carros De Fuego» στο άλμπουμ «Instrumental Music Of The World 1»).