του Μανώλη Διακάκη
΄Ηταν 1977 , ήδη είχα κλείσει τα εννέα μου χρόνια , διανύοντας ένα ζεστό καλοκαίρι μαζί με την μητέρα μου και την μικρή αδελφή μου( & φιλαράκι κολλητό ) σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωρίο στην Σαλαμίνα στο Μπατσί .
Ηταν ενα ζεστό πρωινό αυγούστου όταν βλέπαμε στην τηλεόραση καθόμενοι στην βεράντα το τελευταίο ταξίδι & και την ταφη του Εlvis μη πιστεύοντας αυτό το γεγονός , μη πιστεύοντας τον θάνατο του Βασιλιά , που με τις μουσικές του περάσαμε , τα δύο μικρά παιδιά , τα καλύτερα παιδικά χρόνια _ Επαίτιος φυσικά η μητέρα μας η τρομερή Αγγελοπούλου Κατερίνα για τα ακούσματα και την θαλπωρή της !
2021 το τώρα κυριολεκτικά σήμερα σάββατο βράδυ 27 / 11 , βροχερή νύχτα με βρίσκει πάλι στο Μπατσί έχοντας σαν μια μικρή βάση μόνιμης κατοικίας (& χάνοντας το 2019 _ πάλι καλοκαίρι _ την τρομερή Αικατερίνη Αγγελοπούλου , ένα χαμό ξαφνικό και απρόοπτο …. )
Το 1968: Η επιστροφή ( δεύτερο μέρος ) , είναι ένα λιτό και συνοπτικό άρθρο στην επιστροφή του Εlvis αφιερωμένο σε όλες τις ηρωίδες μητέρες που παρά τις δυσκολίες , κάθε φύσης στέκονται επάξια στα παιδιά τους με την μουσική να παίζει μέσα στην ” καθημερινή μάχη τους ” το δικό της ουσιαστικό και δραστικό ρόλο της .
” Έψαχνα τους αληθινούς τραγουδιστές του Μισισιπή , αυτούς που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα , σαν τον Μπιγκ Μπόι Κρούνταπ … Στο σπίτι με μάλωναν που καθόμουν και τους άκουγα ΄΄ .
Όλοι οι θαυμαστές του Έλβις μιας ορισμένης ηλικίας γνωρίζουν τον αντίκτυπο στην καριέρα του Βασιλιά από αυτό που συνέβη στις 3 Δεκεμβρίου 1968. Στην ειδική εκπομπή στο NBC-TV εκείνο το βράδυ, εφηύρε ξανά τον εαυτό του .
Η ειδική ΄΄ εκπομπή ΄΄ σύντομα κέρδισε το παρατσούκλι Elvis “Comeback Special“. Η μουσική του στράφηκε προς έναν νευρικό σύγχρονο ήχο , αφήνοντας το Χόλιγουντ , στη σκόνη του , για τη σκηνή του Λας Βέγκας ή για να γεμίζει αρένες σε όλη τη χώρα.
Όσοι παρακολούθησαν την πρώτη μετάδοση της ειδικής αυτής εκπομπής , εκείνο το βράδυ του Δεκεμβρίου , εξακολουθούν να έχουν τις εικόνες στην μνήμη τους – Όλα έμοιαζαν τέλεια σχεδιασμένα για να γιορτάζουν τον παλιό Έλβις ενώ παράλληλα παρουσίασαν έναν νέο Έλβις !
Ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιστροφές ροκ εν ρολ και επίσης ένα από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά γεγονότα στην ιστορία, που παρακολούθησε σχεδόν το ήμισυ του πληθυσμού τηλεθέασης της Αμερικής !
Ο Έλβις πάντα πίστευε ότι η πραγματική του επιτυχία βασιζόταν στον Συνταγματάρχη Πάρκερ και τη λαμπρότητά του ως μάνατζερ που έπαιρνε αποφάσεις ή την τεράστια μηχανή δημοσιότητας και μάρκετινγκ της RCA. Ποτέ δεν ένιωσε ότι ήταν υπεύθυνος για την επιτυχία του. Όταν επιστρέφει στο special του ’68, βλέπουμε έναν άντρα να ανακαλύπτει ξανά τον εαυτό του.
Μετά την παραγωγή της ειδικής εκπομπής του 1968, ο Steve κατανόησε πολύ καλύτερα γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι είχαν συνδεθεί με τον Elvis όλα αυτά τα χρόνια. «Ήταν ακριβώς το είδος του ανθρώπου που σε ελκύει», σημειώνει. «Ακόμα κι αν κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν, θα τραβούσε την προσοχή σας όταν έμπαινε σε ένα δωμάτιο ”
Και όταν έπαιξε, όλο το χάρισμα που είχε ήταν εκεί και μπορούσες να πεις γιατί ήταν ένας ζωντανός θρύλος. Ακόμη και τώρα, μετά το θάνατό του, συνειδητοποιείτε ότι υπάρχουν μόνο λίγα εμβληματικά άτομα στην ιστορία της ψυχαγωγίας μας που θα ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Ίσως η Μέριλιν Μονρόε ή ο Τζέιμς Ντιν.
Θα λέγαμε ότι χωρίς την ειδική εκπομπή του ’68, δεν θα μιλούσαμε για τον Έλβις Πρίσλεϊ ,θα τον θυμόμαστε πριν από το 68 για τις ταινίες του και τις πρώτες εμφανίσεις του στον Ed Sullivan και ούτω καθεξής και θα ήταν απλώς μια ανάμνηση & εαν δεν υπήρχε αυτό το ιδιαίτερο show το 68 , το κοινό δεν θα είχε δει ποτέ τον πραγματικό Έλβις. Ξαφνικά το έκαναν και αυτό άλλαξε τα πάντα..
Ήταν επίσης τότε που ο Binder αποφάσισε ότι χρειαζόταν ένα άλλο τραγούδι για να τελειώσει το σόου, οδηγώντας την ομάδα στον Earl Brown να γράψει αυτό που θα γινόταν “If I Can Dream” – ένα όραμα ενότητας και φυλετικής αρμονίας !
Ο Πρίσλεϋ το λάτρεψε. Όταν ηχογράφησε το τραγούδι, το έκανε στο σκοτάδι. «Ήταν σχεδόν σε εμβρυϊκή στάση, στριφογύριζε στο τσιμεντένιο πάτωμα, τραγουδώντας αυτό το τραγούδι», είπε ο Binder . «Και όταν τελείωσε, ήρθε στο control room και το παίξαμε ίσως 15 φορές. Απλώς του άρεσε τόσο πολύ».
” ‘Οταν το ροκ εν ρολ πεθάνει , θα έρθει ένα άλλο είδος μουσικής με ένταση να πάρει τη θέση του . Τότε θα κάθομαι στον κήπο στην Γκρέισλαντ κακ θα αναπολώ τις παλιές καλές μέρες ”
Ο Έλβις ήταν πραγματικά ένας τζέντλεμαν !
About Post Author
+ There are no comments
Add yours