Μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, εκδ. Ψυχογιός 2023.
της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη
Χειμώνας του 1561. Η Λουκρητία, η Δούκισσα της Φεράρα, καλείται να συνοδεύσει τον σύζυγό της, τον Αλφόνσο, σε μια αναπάντεχη επίσκεψη σε μια εξοχική βίλα.
Όταν κάθονται για δείπνο, η Λουκρητία αντιλαμβάνεται ότι ο Αλφόνσο την οδήγησε σε αυτή τη βίλα έχοντας κακό σκοπό. Σχεδιάζει να τη σκοτώσει.
Η Δούκισσα είναι μόλις δεκαέξι ετών και έχει περάσει τη ζωή της κλεισμένη σε ένα μεγαλοπρεπές παλάτσο της Φλωρεντίας. Στην απομακρυσμένη αυτή βίλα είναι στο έλεος του ολοένα και πιο απρόβλεπτου συζύγου της.
Τι μπορεί να κάνει η Λουκρητία με αυτή την ξαφνική συνειδητοποίηση; Έχει καμία τύχη απέναντι στον Αλφόνσο, που διαφεντεύει ολόκληρη επικράτεια και διαθέτει στρατιωτική εκπαίδευση; Πώς μπορεί να διασφαλίσει ότι θα επιβιώσει;
Το ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΕΝΟΣ ΓΑΜΟΥ είναι η αξιομνημόνευτη ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, η οποία, επειδή βρίσκεται τόσο κοντά στην εξουσία, διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο.
Βιβλιογνώμη
Γράφω, σβήνω. Ξαναγράφω, ξανασβήνω. Ουφ! Δεν με έχει δυσκολέψει, μέχρι στιγμής, άλλη βιβλιογνώμη τόσο πολύ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δυσκολεύομαι να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου, και να ονοματίσω τα συναισθήματα που προκλήθηκαν κατά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου. Καλέ μου αναγνώστη, κάνε υπομονή μαζί μου, και έλα να προσπαθήσω να σου μιλήσω για τούτο το ανάγνωσμα.
Η Λουκρητία ζει στην Ιταλία του 1550κάτι, και διαφέρει από τα υπόλοιπα αδέλφια της. Πρόκειται για μια εσωστρεφή ιδιοφυΐα, που νιώθει πως είναι παντελώς παράταιρη, αλλά προσπαθεί να μην την ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Για τα πρότυπα της εποχής, που οι γυναίκες έπρεπε να εμφανίζονται βαρετά πολύ καθωσπρέπει, η Λουκρητία μοιάζει με ένα φυλακισμένο αγρίμι, με τα πορτοκαλοκόκκινα μαλλιά της που φτάνουν μέχρι τις πατούσες της, να την κάνουν να μοιάζει με τιγράκι! Καθόλου τυχαία σύγκριση, αλλά δεν θα προβώ σε αποκάλυψη περιεχομένου (κοινώς σπόιλερ).
Τότε, τα κοράσια του κόσμου, και ειδικά αυτά από μεγάλες οικογένειες, παντρεύονταν σε γάμους συμφερόντων, για πολιτικοοικονομικούς λόγους, και έτσι, το δικό μας τιγράκι δεν γλύτωσε από αυτή τη μοίρα. Ο μπαμπάς και η μαμά διάλεξαν με προσοχή τον άντρα που θα έδιναν την μικρότερη κόρη τους, και κάπου εδώ γελάμε με την ειρωνεία, μέχρι να αρχίσουμε να τρώμε τα νύχια μας. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, η συγγραφέας μας βάζει στο ψητό, και συ μένεις με το βιβλίο στα χέρια να αναρωτιέσαι τι θα διαβάσεις και κατά πόσο μπορεί να σε εκπλήξει ένα βιβλίο που ψιλομαρτυρά από την αρχή το τέλος του. Έτσι ποιητικά γίνονται όλα και στη ζωή… πόσες φορές, εσύ καλέ μου αναγνώστη, δεν βρέθηκες να έχεις ακριβή ιδέα της έκβασης της εκάστοτε μικρής ή μεγάλης ιστορίας σου, και να μη μπορείς να κάμεις και πολλά για να την αλλάξεις; Ή και να μη σε νοιάζει να την αλλάξεις, διότι το ταξίδι είναι το πιο σημαντικό σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, και λοιπά και λοιπά;
Η Λουκρητία ήθελε να την αλλάξει όμως, και μέσα στο βιβλίο βλέπουμε τον αγώνα της, με τον χρόνο να εναλλάσσεται από το παρελθόν της στο δυσοίωνο παρόν της, και τη συγγραφέα να σε αφήνει δίχως νύχια καθώς τα έφαγες όλα, μαζί με τα μπισκότα και το τραπεζάκι του καθιστικού, από την αγωνία σου. Θαρρώ πως το δυνατό χαρτί του ιστορικού μυθιστορήματος, είναι πως εντάσσει το μυστήριο με έναν έξυπνο και ιδιαίτερο τρόπο στις σελίδες του. Εκτός αυτού, η Λουκρητία και ο σύζυγός της έχουν μεγάλο ενδιαφέρον σαν προσωπικότητες, όμως το συστατικό που καθιστά αυτό το βιβλίο επιτυχημένο ίσως είναι η αντίθεση ανάμεσα στους δύο. Ταυτίζεσαι, τσαντίζεσαι, αγχώνεσαι, λυπάσαι, και θαρρώ πως όλοι μας θέλουμε να συνδράμουμε στην μικρή Λουτσέ. Ειδική μνεία θα κάμω στη Σοφία, την Ναπολιτάνα παραμάνα, μια υπέροχη μητρική φιγούρα, που ευχαρίστως θα την άφηνα να με πάρει αγκαλιά και να μου πει πως όλα θα πάνε καλά!
Τέλος, θα μιλήσω για το πορτρέτο, το γαμήλιο πορτρέτο της Λουκρητίας που περιμένουμε σε όλο το βιβλίο να δούμε, και η συγγραφέας το χρησιμοποιεί σαν αφορμή για να σκιαγραφήσει το πορτρέτο του γάμου αυτής της κοπέλας (ή και της ίδιας, δεν έχω καταλήξει ακόμα). Δεν ξέρω αν έχει σημασία να δει κανείς το πορτρέτο, αγαπητέ μου αναγνώστη, διότι τελικά, τα πάντα μπορούν να σκηνοθετηθούν, ακόμα και αν είσαι σε μια κυνηγετική καλύβα στη μέση του πουθενά της Ιταλίας του 1560. Η φαντασία σου θα φτιάξει έναν πίνακα με τα ερεθίσματα που δέχτηκε αλλά και τη δική σου προσωπική πινελιά, ο ζωγράφος θα φιλοτεχνήσει μια δική του εκδοχή που θα σκοπεύει στην κολακεία, ο αναθέτης θα απαιτήσει να εκτεθεί η δική του προγραμματική δήλωση σε αυτό, και το μοντέλο… το μοντέλο θα βγει έξω από το σώμα του, και θα βάζει στοιχήματα για το ποιος θα το σκότωνε πρώτο, δεδομένης της ευκαιρίας!
About Post Author
