Συνέντευξη με Άγγελο Δεληκάρη με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασής "Ping Pong" στον Χώρο Τέχνης Ασωμάτων

Το ping pong είναι το πρώτο σας συγγραφικό έργο;

Χμμμ! Το πρώτο δεν είναι σίγουρα! Το πρώτο ολοκληρωμένο μου έργο ήταν το “Σα θέλει η νύφη… Κι ο γαμπρός!” , που ήταν και το πρώτο που παρουσιάστηκε. Μετά, σαν ανέβασμα, ακολούθησε το Ping Pong αλλά νομίζω, συγγραφικά, προηγήθηκαν κάποια άλλα που απλά δεν έχουν ανέβει, ακόμα, θεατρικά. Είναι στα προσεχώς…

Ποιο ήταν το κίνητρο για να το γράψετε;

Όταν ασχολείται κάποιος, είτε επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά, με την συγγραφή δεν νομίζω ότι έχει κάποιο συγκεκριμένο κίνητρο, να το κάνει. Η θέληση αρκεί! Από ‘κει και πέρα, τα πάντα γύρω του είναι κίνητρα, ιδέες και υλικό.

Σας βόηθησε στη σκηνοθεσία το γεγονός ότι είσαστε ο συγγραφέας του έργου;

Πολύ! Όλοι, οι θεατρικοί συγγραφείς έχουν σκηνοθετική οπτική για τα έργα τους. Εγώ, επέλεξα να τα σκηνοθετώ μόνος μου γιατί ως νέος δημιουργός φοβόμουν το άγνωστο. Φοβόμουν, βασικά, πως αν δοθεί αλλού η σκηνοθεσία, ίσως έχανε τη δική μου ματιά, ίσως ξέφευγε από αυτό που εγώ είχα φτιάξει στο μυαλό μου και δεν είχε την επιτυχία που θα ήθελα να έχει! Πάραυτα, κάποια στιγμή, θέλω να υπάρξω απλά σαν θεατής, γιατί ξέρω πως αυτά που ανέφερα παραπάνω είναι υπερβολικά. Σίγουρα, είναι ενδιαφέρον να δω κάποιο κείμενο δικό μου ανεβασμένο με σκηνοθετικές οδηγίες άλλου όπου θα φωτίζει πράγματα, σε αυτό και στους χαρακτήρες, που εγώ μπορεί να είχα κι έχω προσπεράσει.

Πιστεύετε ότι η εποχή μας είναι σαν ένας αγώνας ping pong που δε θα καταλήξει πουθενά;

Όλοι οι αγώνες καταλήγουν σε κάποιο αποτέλεσμα! Άλλοι κερδίζουν κι άλλοι χάνουν στα σετ! Αλλά υπάρχουν κι αυτοί που στήνουν το παιχνίδι. Και πολλές φορές το κάνουν τρομερά δύσκολο. Οπότε, απλά, προσπαθούμε να αποκρούσουμε όσα περισσότερα σερβίς γίνεται, ώστε να γυρνάμε το αποτέλεσμα προς όφελός μας.

Αν γυρίζαμε πίσω στην ιστορία της ζωής μας θα ήμασταν ικανοί να αλλάξουμε κάποια πράγματα ή θα κάναμε τα ίδια;

Λοιπόν, αυτή η ερώτηση ακούγεται και στην παράστασή μας. Ένας από τους 7 χαρακτήρες του έργου αναρωτιέται, τι θα έκανε κι αυτός και οι υπόλοιποι αν έπαιρναν ξανά τις αρχικές τους θέσεις στο παιχνίδι. Αναρωτιέται αν θα έκαναν ξανά τις ίδιες κινήσεις. Αλλά μένει λίγο μετέωρο… Καταλήγει στο “Καλύτερα έτσι! Καλύτερα να μην μάθουμε ποτέ! Καλύτερα να ζούμε ξέροντας τι έχουμε πράξει! Ξέροντας ότι δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τίποτα!”. Ίσως, γιατί κατά βάθος γνωρίζει ότι δεν θα άλλαζε τίποτα. Ίσως να τα έκανε και χειρότερα…

Το θέατρο βοηθάει να κατανοήσουμε τον κόσμο και να τον κάνουμε καλύτερο ή είναι μια ουτοπία αυτό;

Κάποτε, ο Μηνάς Χατζησάββας, σε μια συνέντευξή του δήλωσε το εξής “Το θέατρο είναι ο καθρέφτης της ζωής. Ασχολείται με τον ψυχισμό του ανθρώπου, με το φθαρτό της ύπαρξής του”. Είναι μια φράση που έμεινε χαραγμένη στην μνήμη μου. Το να κάνεις θέατρο, όπως και το να παρακολουθείς, συμβάλλει αποφασιστικά, στην αναβάθμιση του πνευματικού επιπέδου των ανθρώπων. Δεν είναι μόνο μια διασκέδαση ή ψυχαγωγία, αλλά κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό.

Το θέατρο μέσα στην Πανδημία τι αγώνας ping pong είναι;

Ήταν ένας αγώνας άνισος! Το θέατρο είναι ένας τόπος συνάθροισης. Πολλοί άνθρωποι μαζεύονται σε ένα μέρος και μοιράζονται μια κοινή εμπειρία, που μπορεί να είναι αστεία, συγκινητική, προκλητική, ακόμα και προβοκατόρικη. Αυτό από μόνο του, σε μια εποχή που η επικοινωνία έχει περιοριστεί σε οθόνες τηλεοράσεων, κινητών, υπολογιστών και δεν ξέρω τι άλλο, αυτή η ευκαιρία για επαφή με ζωντανούς και υπαρκτούς ανθρώπους είναι ανεκτίμητη. Το είχαμε ανάγκη και δεν το είχαμε λόγω εγκλεισμού.

Τι σημαίνει για σας φάρσα και ποια η ανταπόκριση του κοινού;

Ελιξίριο ζωής! Η φάρσα δημιουργείται μέσα από μπλεξίματα που επιζητούν άμεση τακτοποίηση, πολύ τροφή για σκέψη πάνω στις αδυναμίες των ανθρώπινων συμπεριφορών, τις αδυναμίες του χαρακτήρα, τις προσωπικές ιδιοτροπίες, ακόμα και τα σωματικά ελαττώματα, όλα αυτά σερβιρισμένα με μια ποικιλία λεκτικών αστεϊσμών, οπτικών γκαγκς, και άλλα “εύκολα” κόλπα που προκαλούν γέλιο. Και το γέλιο, είναι φάρμακο! Χαρίζει χρόνια! Και ο κόσμος το αποζητά στην καθημερινότητά του!

Λέγοντας στο θέατρο αλήθειες πόσο μας βοηθάει αυτό στη ζωή μας; Υπάρχει λύτρωση;

Το θέατρο μπορεί να αλλάξει ή έστω επηρεάσει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή , γιατί μας αναγκάζει μέσα στο προστατευμένο περιβάλλον που μας προσφέρει, να κοιτάξουμε πιο βαθιά και να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να σκεφτούμε σε βάθος όλα αυτά που στην καθημερινή μας ζωή περνάνε απαρατήρητα κι όμως είναι τόσο σημαντικά. Μπορεί οι άνθρωποι να κάνουν τις μεγάλες στροφές και τομές βάσει των προσωπικών τους εμπειριών και μόνο, αλλά μερικές φορές, αν όχι πάντα, χρειάζονται ένα ερέθισμα για να κατανοήσουν όσα τους συμβαίνουν και η αντικειμενική παρατήρηση που προσφέρει η θέαση μιας παράστασης, είναι ένας ασφαλής δρόμος προς αυτή την κατεύθυνση, προς τη δική τους αλήθεια και τη δική τους λύτρωση.

Σε μια εποχή με πολλά περιστατικά βίας τι ρόλο μπορεί να παίξει το θέατρο στη κοινωνία;

Γενικά η τέχνη διαπαιδαγωγεί τον άνθρωπο, τον βελτιώνει, τον κάνει καλύτερο και τελικά τον ηθικοποιεί. Το θέατρο, άποψή μου, είναι η πιο κοινωνική τέχνη, η πιο άμεση και αποτελεσματική, η πιο προκλητική για τις αντιδράσεις των ανθρώπων, γιατί το υλικό με το οποίο δημιουργεί είναι έμψυχο και ο άνθρωπος είναι ο πιο πειστικός φορέας νοημάτων, πιο πειστικός από το γραπτό λόγο, την εικόνα και τον ήχο. Ο Μπρεχτ έλεγε ότι το θέατρο δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί όμως ν’ αλλάξει τους θεατές. Αυτοί αν θέλουν μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο..