Έφυγε από τη ζωή o γνωστός ηθοποιός Κρίστοφερ Πλάμερ

O Κρίστοφερ Πλάμερ ήταν Καναδός θεατρικός, κινηματογραφικός και τηλεοπτικός ηθοποιός.

Οι πιο πρόσφατες ταινίες του ήταν: Ψηλά στον Ουρανό (Up, 2009), Ο Τελευταίος Σταθμός (The Last Station, 2009), Ο Φανταστικός Κόσμος του Δρ. Παρνάσους (The Imaginarium of Doctor Parnassus, 2009), Οι Πρωτάρηδες (Beginners, 2010), Το Κορίτσι με το Τατουάζ (The Girl with the Dragon Tattoo, 2011), Ο παραχαράκτης (The Forger, 2014), Γράμμα από το παρελθόν (Remember, 2015), Όλα τα λεφτά του κόσμου (All the Money in the World, 2017) και Στα Μαχαίρια (Knives Out, 2019).

O Πλάμερ έχει βραβευτεί με δυο Έμμυ, δύο Τόνυ, μια Χρυσή Σφαίρα, ένα BAFTA και ένα Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Η νίκη του στα Όσκαρ για την ταινία Οι Πρωτάρηδες (Beginners), σε ηλικία 82 ετών, τον κατέστησε τον γηραιότερο ηθοποιό που κέρδισε ποτέ το βραβείο.

Όταν ο Πλάμερ πήρε την μόλις πρώτη του υποψηφιότητα Όσκαρ για τον «Τελευταίο Σταθμό» του 2010 που υποδύθηκε τον Τολστόι, αστειευόταν λέγοντας «για όνομα του Θεού, καιρός ήταν, είμαι 80 χρονών!» Τέτοιος τύπος είναι ο Καναδός Πλάμερ, αυτή την ευεξία βγάζει η παρουσία και η συμβολή του στις ταινίες.

Εντούτοις, αν κι έχει παίξει σε καλές ταινίες, οι περίφημοι ρόλοι του είναι υποστηρικτικοί. Από την «Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» που παίζει τον Κόμμοδο, μεταπήδησε στο άρμα της «Μελωδίας της Ευτυχίας» όπου στηρίζει υποδειγματικά την Άντριους, για να τον συναντάμε συστηματικά στο «Inside Daisy Clover», που μαζί με τον Ρέντφορντ στηρίζουν μια μεγάλη στιγμή της Νάταλι Γουντ ή στην «Νύχτα των Στρατηγών» που κάνει τον Ρόμελ. Πιο πρωταγωνιστικά θα παίξει Οιδίποδα στην τραγωδία του Σοφοκλή που, μέτρια, μετέφερε στο σινεμά ο Φίλιπ Σάβιλ,  σειρά μετριοτήτων για το σινεμά εκείνη την εποχή, που διακόπτεται εν μέρει από το «Βατερλώ» του Μποντάρτσουκ που παίζει τον Δούκα του Ουέλινγκτον στο σόου του Ροντ Στάιγκερ ως Ναπολέοντα.

Το ’70 αν έχει κάτι να θυμάσαι κινηματογραφικά είναι τα περάσματα από τον «Άνθρωπο που θα Γινόταν Βασιλιάς» του Χιούστον και τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» του Τζεφιρέλι και φυσικά δυο καλά έργα, τον θαυμάσιο «Σιωπηλό Δολοφόνο» και το «Murder by Decree» του Μπομπ Κλαρκ που τον βάζει στα παπούτσια ενός ωραίου Σέρλοκ Χόλμς δίπλα σε Τζέιμς Μέισον για Δρ. Γουάτσον.

Το ’80 περιέχει περισσότερες κακές ή εντελώς άγνωστες ταινίες απ’ όσες δικαιούσαι να μνημονεύσεις, παρότι κάπου εκεί είναι χωμένη και η «Ερωτευμένη Λίλι» μια ταινία του μεγάλου Ούγγρου Κάρολι Μακ, η κινηματογραφική καριέρα ανθεί αριθμητικά αλλά τελματώνει εντελώς καλλιτεχνικά, για να φθάσουμε στην πραγματικότητα στο τέλος της επόμενης δεκαετίας, μετά από άφθονη τηλεόραση (και φυσικά το σταθερό έρμα του θεάτρου που τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά) και συμμετοχές-περάσματα σε ταινίες όπως το «Μάλκολμ Χ» ή οι «12 Πίθηκοι», στο έργο που άλλαξε το παιχνίδι και υπενθύμισε πως ο Πλάμερ δεν είναι κανείς τυχαίος, είναι αρτίστας της επικύρωσης του δεύτερου ρόλου.

Το «Insider» λοιπόν του Μάικλ Μαν, είναι μια πεμπτουσία ρόλων και ο Πλάμερ ξεχωρίζει, όμως διάκριση ούτε από μακριά – πλην κριτικών ενώσεων βέβαια, που οσφραίνονται σωστά την μεγάλη του συνεισφορά. Η δεκαετία του 2000 είναι καλύτερη, έρχεται ρόλος στο «Αραράτ» του Εγκογιάν, στο «Νίκολας Νίκλμπι», στον «Υπέροχο Άνθρωπο» του Χάουαρντ, τον θλιβερό «Αλέξανδρο» του Στόουν, την εξαιρετική «Syriana», οπωσδήποτε τον «Άγνωστο Κόσμο» του Μάλικ, όλοι τους ρόλοι μικροί που ο Πλάμερ κάνει ουσιώδεις. Εξαίρεση μια όχι τόσο γνωστή ταινία του 2007 το «Closing the Ring» του Ατένμπορο (η τελευταία του σκηνοθεσία), οι περισσότεροι ακαδημαϊκό το βρίσκουν, ας το εξάρουμε εμείς λίγο παραπάνω, έχει την συγκίνησή του.

Η δεκαετία που διανύουμε ορίζει αυτό που η Αμερικάνοι λένε late bloomer, όχι μόνο αριθμητικά (που παραμένει ακούραστος) αλλά και με έργα που συζητιώνται, εδώ η προαναφερθείσα πρώτη υποψηφιότητα, εδώ και το Όσκαρ («αγαπημένο μου, είσαι δυο χρόνια μόνο μεγαλύτερό μου, πού ήσουν όλη μου τη ζωή;» λέει στην απονομή και μας συγκινεί) για το «Beginners», δυστυχώς στον υπογράφοντα διαφεύγει αδικαιολόγητα το «Barrymore» στο οποίο ο Πλάμερ παίζει τον θρυλικό ηθοποιό του βωβού, τέλειος στο «Κορίτσι με το Τατουάζ» του Φίντσερ αλλά και πρωταγωνιστικός και άριστος στο «Remember» του Εγκογιάν, νέα υποψηφιότητα πριν δυο χρόνια με το «Όλα τα Λεφτά του Κόσμου» του Σκοτ που μπήκε τελευταία στιγμή μετά την εκπαραθύρωση του Σπέισι – αν και ήταν, λέγεται, η πρώτη επιλογή για τον ρόλο. Πέρσι τον χαρήκαμε «Στα Μαχαίρια» του Ράιαν Τζόνσον. Ασίγαστος!

Να είναι καλά, όρθιος θα φύγει όλα δείχνουν, ακμαιότατος, διαυγής και μ’ αυτόν τον ωραιότατο συνδυασμό φωνής και άρθρωσης, διαρκής, ασίγαστη πηγή φινέτσας υπήρξε και παραμένει.