Nico Mastorakis Λιγοι ρεπορτερ εχουν περασει τοσες περιπετειες και τοσα φλερτ με τον θανατο, οσα εγω, στην ηλικια μιας αθωοτητος που ελεγε οτι “η εφημεριδα ειναι το σπιτι μας, η ζωη μας” και που εμεις, ανοητα το πιστευαμε και ρισκαραμε τη ζωη μας για ενα ρεπορταζ και για μια εφημεριδα που δεν θα δισταζε, καποια στιγμη, να μας… απολυσει. Απο τη δραματικη συγκρουση και τραυματισμο
του Γιώργου Λιβανού Με τον Άγγελο Φώτη Σιβριγιάν πρωτο-συναντηθήκαμε στις πρόβες του περιφημου Cabaret Story του Βαγγέλη Σειληνού και δεθήκαμε αμέσως. Ζυγοι κι οι δύο πολυμορφικοί – πολυσχοιδείς και με πλειστες αναζητήσεις. Ο Φώτης ήταν ευαίσθητος ηθοποιός και εξαιρετικός μουσικός. Δε μπορώ να πω τι από τα δύο τον χαρακτήριζε γιατί θα αδικήσω ένα ταλαντούχο πλάσμα που είχε καλλιτεχνική δυναμική και αξία μεγαλύτερη από ότι
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος ήταν ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς ηθοποιούς της εποχής του. Το χιούμορ του ήταν αστείρευτο όπως και η αγάπη του για το γυναικείο φύλο. Ο αγαπημένος ηθοποιός είχε ζητήσει να μπει μια επιγραφή στον τάφο του, η οποία να γράφει «Με συγχωρείτε κυρίες μου που δεν μπορώ να σηκωθώ»… «Όταν μας φωνάζουν εμάς να παίζουμε Σαββατοκύριακο με ένα ποσοστό και μας έρχεται περίπου 10 ευρώ την ημέρα,
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΡΑΤΑΝΟ Οικία Μαυρομιχάληδων, 23:30 «Δεν κοιμάστε», αναρωτήθηκε ο ηχηρός ψίθυρος που ξεκίνησε από το ισόγειο και ανέβηκε ως το δωμάτιο όπου ο θείος και ο ανιψιός συνωμοτούσαν καθισμένοι στο κρεβάτι. Ο γηραιότερος κόλλησε τον δείκτη του χεριού του κάθετα στα χείλη του, χωρίζοντας τη μουστάκα του ισομερώς στα δύο. Ο ψίθυρος εξαφανίστηκε στο σκοτάδι και η σιωπή ανακατέλαβε τα τμήματα που είχε χάσει.
Μια μικρή πόλη, χωμένη στην έρημο έγινε η αποικία των σταρ – Από τον Φρανκ Σινάτρα μέχρι τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, οι Χολιγουντιανοί εξακολουθούν να χτίζουν τα παλάτια τους στην άμμο και να απολαμβάνουν την ιδιωτικότητά τους μακριά από την παπαρατσική αδιακρισία Το Παλμ Σπρινγκς έγινε άτυπο προάστιο του Χόλιγουντ στις αρχές του 20ού αιώνα, τότε που οι σταρ του βωβού κινηματογράφου γύριζαν πέντε-έξι ταινίες τον χρόνο
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΡΑΤΑΝΟ Ο Κυβερνήτης της Ελλάδας, Ιωάννης Καποδίστριας, βρίσκεται υπό ασφυκτική πίεση. Εννέα μήνες αφότου έχει ανοίξει μέτωπο με τον Μαυρομιχαλαίους, συλλαμβάνει τον 66χρονο Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Μπέη της Μάνης. Ο απεσταλμένος του, Κωνσταντίνος Κανάρης τον παραπλανεί και τελικά τον φυλακίζει στο φρούριο του Ιτς-Καλέ (Ακροναυπλία) με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας για υποκίνηση σε στάση κατά του Κυβερνήτη. Όταν οι Μανιάτες μαθαίνουν τα
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ Διασημότητα, ή μη! Ιδιοφυΐα ή όχι! Παλιοί καιροί ή μοντέρνοι χρόνοι! Τι σημασία έχει; Οι άνθρωποι όλοι, σε όλους τους χρόνους, σε κάθε τόπο, χρωστάνε σε έναν έρωτα. Και κάποιοι απ αυτούς είναι μοιραίοι, ολέθριοι, σπαρακτικοί, βαραίνουν από κοινωνικά και κοσμικά κόστη ή από σπασίματα στα 3. Και ότι και αν λέμε, ο έρωτας δεν είναι κόκκινο λαμπερό σα μπλουζάκια αλλά
της Αλεξάνδρα Τσόλκα Αυτά τα θεσπέσια πλάσματα, τα φτιαγμένα από χαρτί, φλας, πόζα και ηδυπάθεια, σαγήνη, ιδανικό, τάχα μου προσβασιμότητα! Ω! Αυτά τα χολιγουντιανά μας, πρότυπα, που βυθίσαν την γυναίκεια αισθησιακότατα στη ντεκαπάζ, τις κυματιστές μπούκλες και τους -αποκαλύπτοντας, πάνλευκους γυαλιστερούς ώμους και μπούστα- δήθεν αυστηρούς κότσους, τα μετάξια και τις γούνες, τις λεπτές μέσες και τα τονισμένα στήθη με τις στρογγυλεμένες περιφέρειες, την απαράμιλλη κομψότητα,
Ήταν στα 1986 όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με το φωτορεπορτάζ. Από Κρικόρ Τσακιτζιάν Για να ξεκινήσω όμως έπρεπε να έχω τον απαραίτητο εξοπλισμό. Έπρεπε να αποκτήσω τη δική μου φωτογραφική μηχανή. Κάτι που για την εποχή εκείνη ήταν πολυτέλεια και ειδικά για μένα, ένα άπιαστο όνειρο. Στην πλατεία Κολωνακίου υπήρχε ένα φωτογραφείο, του Καπετανάκη. Ήταν παλιός φίλος του πατέρα μου. Πήγα να δω, αν μπορώ
Αθήνα 2022. Ψαχνοντας τα βήματα μου. του Άγγελου Πυριόχου Πλάκα, Σωτήρος και Υπερείδου γωνία. Από την πόρτα που είναι πίσω μου ανεβαινες στην μπουατ Ταβανια. Εκεί τραγουδουσε ή Αρλετα. Πρώτη φορά την είχα ακουσει στη Μυκονο. Είχαμε πάει εκδρομη και ή Αρλετα τραγουδουσε στο σπίτι του Γαλατη. Βλοσυρη, με την κιθάρα της, στο πατωμα καθησαμε και απέναντι μας ήταν ή Έλενα Ναθαναήλ με τον Τομας
