«Απαράφθορες» του Στέλιου Χαλκίτη

της Λίτσας Κοντογιάννη

Οι κρυφές γυναίκες της Καλύμνου και οι αλήθειες τους στα άδυτα των ανθρώπινων σχέσεων του έρωτα και της ζωής.
Σ’ ένα κέντρο αποκατάστασης ψυχικά νοσούντων η εξηντάχρονη ψυχίατρος Δαυίνα Δελμούζου γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της τρόφιμο Ρωμανό Δοξιάδη. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια σχέση δυνατή, παράφορη, απελπισμένη, δίχως όρια.Οι διακοπές τους στο νησί της Καλύμνου πυροδότησαν μια ξεθωριασμένη και εξεζητημένη ανάμνηση που είχε η Δαυίνα, κάτι που της είχε πει η Καλυμνιά μητέρα της όταν ήταν μικρό κοριτσάκι, κάτι για κάποιες κρυφές γυναίκες της Καλύμνου.
Εντάσσεται στον μυστικό όμιλο των εμβληματικών κρυφών γυναικών του νησιού όπου αρχίζει να μαθαίνει νέα πρωτόκολλα του έρωτα, της αγάπης, του θανάτου, και γενικά της ζωής. Ένα μυστικό κρύβει ο όμιλος, ένα μυστικό κρατούν επτασφράγιστο οι κρυφές γυναίκες. Οι ζωές των ηρώων περιπλέκονται και αποκαλύπτουν τα φωτεινά ύψη και τα σκοτεινά μπουντρούμια της ψυχής. Μια παιδική κούκλα περιφέρει το μυστικό… Η αποκάλυψή του συγκλονίζει…

Συνέντευξη του συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ: https://eleftheriaonline.gr/local/politismos/synentefkseis-parousiaseis/item/221761-o-syggrafeas-stelios-xalkitis-gia-tis-aparafthores

Η κριτική μας

Ένα ασυνήθιστο βιβλίο, μια υπέροχη γραφή που περιγράφει μοναδικά το νησί Κάλυμνος και μας δίνει μοναδικές και ανεξίτηλες εικόνες, έτσι ώστε να μας ιντριγκάρει, για να επισκεφτούμε αυτό το πολύ όμορφο νησί. Έτσι γίνεται συνήθως, όταν κάποιος αγαπά πολύ τον τόπο του.

Οι «Απαράφθορες», μια μυστική ομάδα γυναικών, που αν και αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας του κυρίου Χαλκίτη, πραγματικά πολύ θα ήθελα να ήσαν πραγματικές, να τους έβγαζα το καπέλο και να τους έσφιγγα το χέρι για τα φωτεινά τους μυαλά. Φράσεις τους που με στιγμάτισαν είναι: “Διαβάστε βιβλία. Μορφώστε τα παιδιά σας. Μάθετε να σκέπτεστε!” , “Άπειροι κόκκοι σε ένα νταμάρι. Ένας μόνος κόκκος είναι αρκετός να ενοχλήσει μέσα στο παπούτσι”. Μακάρι να είναι πολλοί αυτοί που σκέφτονται έτσι, και να οργώνονται σε ομάδες. Η πορεία του τόπου θα είναι πολύ διαφορετική, πολύ καλύτερη. Αισιοδοξεί ο συγγραφέας, όπως κι εγώ άλλωστε, πως δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχουν Άνθρωποι, κι όχι ανθρωπάκια, που θα φέρουν αυτόν τον τόπο πολλά βήματα μπροστά.

Όλοι οι χαρακτήρες που περιγράφει ο συγγραφέας μας, δεν είναι διόλου χάρτινοι, είναι απόλυτα γήινοι, δεν στερούνται σε ανθρώπινα πάθη, έχουν ό,τι έχουμε όλοι μας. Έχουν αξιοπρέπεια, αισθάνονται φόβο, φθόνο, υποφέρουν από ζήλια, από έρωτα, αγαπούν, αποζητούν την αναγνώριση και γιατί όχι, και τη δόξα, αλλά και το χρήμα.

Ένας ύμνος στη γυναίκα κάθε ηλικίας, που δεν σταματά να αγωνίζεται και πολλές φορές καταφέρνει και κάνει την διαφορά.

Ο συγγραφέας μέσα από τις σκέψεις και τις πράξεις των ηρώων του, καταφέρνει να μας μεταδώσει όλον τον προβληματισμό σχετικά με την αντιμετώπιση των δυσκολιών της ζωής.

Σας προτείνουμε να το διαβάσετε, και θα σας δώσει όχι μόνο άφθονη τροφή για προβληματισμό, αλλά θα αισθανθείτε στο τέλος καλύτεροι άνθρωποι.