Οι ''Σιωπηλές κραυγές '' της Μαίρης Ραζή και του Σωτήρη Τσόγκα στο θέατρο ΠΡΟΒΑ

του Λεόντιου Πετμεζά

Ένα ελληνικό έργο με τίτλο ”Σιωπηλές Κραυγές ” που συγκροτείται από τα ενδιαφέροντα θεατρικά κείμενα της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου παρουσιάζεται στο θέατρο Πρόβα με σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσόγκα. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν ο Σωτήρης Τσόγκας και η Μαίρη Ραζή . Η θεατρική συνύπαρξη των δύο σημαντικών ηθοποιών του Ελληνικού Θεάτρου , εδώ και αρκετά χρόνια ,με αναγνωρίσεις και βραβεύσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό στηρίζει και προωθεί καίρια την εγχώρια δραματουργία ανεβάζοντας δημιουργίες Ελλήνων κλασικών και σύγχρονων συγγραφέων .

Η συγγραφέας Κωστούλα Μητροπούλου, γνωστή για την εκτενή συγγραφική της παρουσία , ασχολήθηκε με θέματα που εξερευνούν την ανθρώπινη ψυχολογία και τις κοινωνικές συνθήκες. Θεατρικά επιτεύγματα της έχουν παρουσιαστεί από σημαντικούς θιάσους, από το Εθνικό Θέατρο και από το ΚΘΒΕ. Ο συγγραφέας Γιώργος Νεοφύτου είναι γνωστός για την συγγραφή έργων με ποικίλη θεματολογία που περιλαμβάνει τόσο κοινωνικά όσο και προσωπικά ζητήματα. Τα έργα του έχουν παρουσιαστεί σε διεθνές επίπεδο

Ο Σωτήρης Τσόγκας διακρίνεται στον ρόλο του μέσα την πηγαιότητα της έμπνευσης στην απόδοση του και την αμεσότητα της ερμηνευτικής διάταξης που διαθέτει . Επιβάλλεται στο θεατή ενδυναμώνοντας την μνημειακότητα της μορφικής και της σωματικής κίνησης του και την ρωμαλεότητα της γλώσσας που χρησιμοποιεί. Καθώς είναι κάτοχος των κατακτήσεων της τονικής δύναμης προτάσσει τις διατυπώσεις της δωρικής ασφάλειας που εκπέμπει η αλήθεια της διάκρισης του .

Με αφετηρία τον ανθρώπινο πόνο η Μαίρη Ραζή προχωρά σε κάθε είδους τολμηρές μορφοποιήσεις που στηρίζονται στο δράμα που βιώνει και στην αποσπασματοποίηση της παρεμβολής απέναντι στην θεματική διαχρονικότητα. Εκφράζει με απόλυτα εννοιολογικό και συγκλονιστικό τρόπο την ρεαλιστική κατάσταση της μάνας που βάλλεται από την μοίρα και το αδιέξοδο των καιρών . Τονίζει το πρότυπο της γυναίκας αυτής με καθαρά χρωματικά συναισθηματικά στοιχεία, με την απαιτούμενη ένταση , με την κατάλληλη εσωτερικότητα, με τον συνδυασμό των χαρακτηριστικών που φέρει η έλλειψη του παιδιού της και βέβαια η προσδοκίας της για την δικαίωση . Πλάθει με επιτυχία ένα προσθετικό χαρακτήρα με εκλεπτυσμένο επίπεδο πρόθεσης,απεικόνισης και εξαίρετης διακύμανσης .

Σημείωμα του σκηνοθέτη Σωτήρη Τσόγκα:

Δύο τραγικές ιστορίες χωρίς διέξοδο.

Δύο τραγικές ιστορίες χωρίς κάθαρση.

Και έτσι οι λέξεις γίνονται σφαίρες.

Και έτσι τα συναισθήματα γίνονται βόμβες.

Ένα έργο οικουμενικό, εσαεί επίκαιρο.

Δύο θύματα – σύμβολα των αδικημένων, των χαμένων, των απόκληρων του κόσμου όλου.

Οι ήρωες της παράστασης αυτής ανασηκώνουν το παραβάν της προσωπικής τους ζωής και μας αφήνουν να κρυφοκοιτάξουμε στα άδυτα του εαυτού τους.

Γελοιοποιούν με την απόγνωσή τους τον εφιάλτη της πάσης φύσεως και είδους εξουσίας και ναρκοθετούν την νωχέλεια και την απάθεια της σύγχρονης κοινωνίας, της εικονικής πραγματικότητας.

Είναι δύσκολο να τραβήξει κανείς την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εξουσιαστή και στον εξουσιαζόμενο, στο θύτη και στο θύμα.

Και εξίσου δύσκολο σήμερα (στην εποχή της δικτατορίας του πολιτικού ορθολογισμού) να έχει και να υπερασπισθεί την προσωπική του άποψη και γνώμη και θέση (το «δοκεί μοι» των αρχαίων Ελλήνων) και να διασώσει την αξιοπρέπειά του.

Οι «ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ» είναι μία εξαιρετική και αριστοτεχνική θεατρική σύνθεση, με υψηλών προδιαγραφών δραματουργία, εκπληκτική σαφήνεια και απλότητα στην δομή της, με μουσική συγκρότηση της ροής της δράσης, που αναδεικνύει αβίαστα και απέριττα τους χαρακτήρες του έργου. Ένα διαμάντι της Ελληνικής και Κυπριακής δραματογραφίας, ένα ακριβό κόσμημα του Έλληνος Θεατρικού Λόγου.

Χωρίς «μοντερνισμούς», «νεωτερικότητες», «αποδομήσεις» και άλλα ευτράπελα.

Δύο δράματα στέρεα, ουσιαστικά, λιτά και σαφή, που επικοινωνούν αμέσως και καταλυτικώς με τον θεατή.

Οι πρωταγωνιστές των συνθέσεων αυτών βρίσκονται στα άκρα. Απόβλητοι. Άχρηστοι. Εξόριστοι. Στο περιθώριο της κοινωνίας. Πρόκειται για δύο προσωπικότητες που δεν συμβιβάστηκαν με τα κατά συνθήκην ψεύδη, με την ηθική της υποκρισίας, με τον καθωσπρεπισμό και την υποταγή – υπακοή στους «ισχυρούς».

Είναι δύο άνθρωποι κατάφωρα αδικημένοι, βιαίως στερημένοι απ΄ ό,τι περισσότερο αγαπούσαν, που οδηγούνται στην απόγνωση με την ρετσινιά της τρέλας στην πλάτη.

Είναι δύο αντι – ήρωες, που πληρώνουν στο ακέραιο το τίμημα της ελευθερίας του λόγου και της γνώμης τους. Δύο μάρτυρες, που εξακολουθούν να ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ, να ΑΙΣΘΆΝΟΝΤΑΙ, να ΑΝΤΙΣΤΈΚΟΝΤΑΙ, όταν γύρω τους η κοινωνία μοιάζει με ζαλισμένο κοπάδι, που παραπαίει αποχαυνωμένο, ευνουχισμένο, παράλυτο.

Ένας ανώνυμος ήρωας αποκλεισμένος, διωγμένος και πεταγμένος σαν σκουπίδι από την δουλειά που υπηρέτησε με ζήλο μία ζωή, οδηγείται στην απόγνωση.

Η Μαρία κουβαλώντας το φορτίο της ατιμώρητης δολοφονίας του γιου της από τους φασίστες στο Πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο (πριν από την Τουρκική εισβολή), οδηγείται στην απόγνωση.

Και οι δύο ήρωες καταδικασμένοι στην σιωπή εξακολουθούν να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, να κραυγάζουν για την δικαίωσή τους.”