«Ο δρόμος περνά από μέσα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη|Μία εναλλακτική-ποιητική παράσταση

Τελευταίες παραστάσεις μέχρι την Κυριακή 15 Μαρτίου στο θέατρο Μικρό Χορν

Και στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Αυλαία

Από Τετάρτη 1 Απριλίου έως Κυριακή 5 Απριλίου

και

Από Τετάρτη 8 Απριλίου έως Κυριακή 12 Απριλίου

Την Κυριακή 15 Μαρτίου ολοκληρώνονται οι παραστάσεις στο θέατρο Μικρό Χορν του έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο δρόμος περνά από μέσα» ενώ από την Τετάρτη 1 Απριλίου έως την Κυριακή 12 Απριλίου θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη.

Η σκηνοθεσία της παράστασης ανήκει στον βραβευμένο με «Κάρολος Κουν» Χρήστο Σουγάρη που με την εναλλακτική του ματιά έδωσε μια ποιητική πνοή στο έργο με τη βοήθεια των πολύ σημαντικών και άξιων ηθοποιών:Ρούλα Πατεράκη, Πέρη Μιχαηλίδη, Πάρι Θωμόπουλο, Κωνσταντίνα Κλαψινού, Αλέξανδρο Βάρθη ,με την πρωτότυπη μουσική του Στέφανου Κορκολή, το εικαστικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου και τις φωτιστικές πινελιές του Γιάννη Δρακουλαράκου.

Ο σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης αναφέρει σχετικά για την παράσταση:

«Όταν βρέθηκα αντιμέτωπος με την πρόσκληση-πρόκληση να σκηνοθετήσω στο νεοελληνικό θέατρο σήμερα, ένα δείγμα νεοελληνικής γραφής, άρχισα να καταμετρώ αυτά που δεν ήθελα να κάνω. Με πρώτη-πρώτη τη νατούρα και την καινούργια της φίλη και εξέλιξη, την νεονατούρα που τόσο έχει γίνει μόδα-καθεστώς σχεδόν στις μέρες μας και πάλι.

Ανήκω σε μια γενιά που είχε τη δυνατότητα να δει θέατρο σύγχρονο και να δουλέψει με σοβαρούς ανθρώπους του χώρου. Ανθρώπους με εκπαίδευση και εμπειρία. Πάντα με προκαλούσε η ποίηση. Είτε στο θέατρο, είτε στη συγγραφή, είτε στον κινηματογράφο και τη ζωγραφική. Πάντα πίστευα πως ο κόσμος καταφεύγει στην τέχνη, όχι για να δεί την ”πραγματικότητα” ή κάποια αντανάκλαση της, αλλά για να γνωρίσει νέες πραγματικότητες. Άλλες πραγματικότητες. Άλλους κόσμους. Να ξεχαστεί από τη δική του μίζερη πραγματικότητα. Να συνομιλήσει πάνω σε μεγαθέματα. Να αφουγραστεί και όχι να ακούσει. Να αισθανθεί και όχι να καταλάβει. Να ακούσει, όπως έλεγε ο δάσκαλος Στρέλλερ. Έτσι αποφάσισα να ερμηνεύσω και όχι να ανακοινώσω το έργο αυτό του Καμπανέλλη. Μισώ τις παραστάσεις που ανακοινώνουν τα έργα στους θεατές. Προτιμώ χίλιες φορές ατυχείς ή αποτυχημένες ερμηνείες, παρά καθαρές, εύπεπτες αναγνώσεις. Το είδος είναι για να ερμηνεύεται. Όχι να ανακοινώνεται. Ερμήνευσα λοιπόν με τη βοήθεια των πολύτιμων συνεργατών μου, ηθοποιών και συντελεστών, ένα νεοελληνικό έργο, χωρίς ίχνος ηθογραφίας, με ποιητικότητα και στυλιζάρισμα, στη θέση, όχι στη φύση. Και αυτό είναι κάτι που εγώ τουλάχιστον θεώρησα ένα αξιόλογο στοίχημα. Να βρω την ποίηση και τον σουρεαλισμό μέσα στη γραφή του Καμπανέλλη και όχι την ηθογραφία των καναπέδων και της νεοελληνικής μιζέριας. Φτάνει πια με τα κατάλοιπα της μεταπολίτευσης. Τόσο τα κοινωνικά, όσο και τα θεατρικά. Προτιμώ να μετρώ τα άστρα παρά τις λακούβες στους δρόμους της νεοελληνικής “πραγματικότητας”.»

Η παράσταση «Ο δρόμος περνά από μέσα» είναι μια παραγωγή της Loopa Productions.

Μπορεί ένα σπίτι να πεθάνει; Και μάλιστα από πνευμονικό οίδημα;

Οι γλωσσομαθείς βιβλιόφιλες κατσαρίδες, τα σκουλήκια που τρώνε τα έπιπλα, και οι νεκροί που κατοικούν μέσα σ΄ αυτό το σπίτι, έχουν δικαιώματα πάνω του;

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης κλείνει το μάτι στον Μπέκετ, τον Ίψεν και τον Τσέχωφ, και αφηγείται με τρόπο αλληγορικό την ιστορία μιας οικογένειας, που χρόνια τρώει η ίδια τα σωθικά της. Την οικογένεια στοιχειώνουν γεγονότα αδιευκρίνιστα, ακαθόριστα, ερμηνευμένα από κάθε πλευρά με τρόπο που την εξυπηρετεί.

Το νεοκλασικό με το ένδοξο παρελθόν – τέτοια είναι πια σπάνια -, ως περιουσιακό στοιχείο, διεκδικείται με διάφορους τρόπους, τόσο από τους φυσικούς ιδιοκτήτες, όσο και από νεόπλουτους ”εισβολείς”. Τα σκουληκοφαγωμένα έπιπλα-αντίκες, είτε έχουν πωληθεί όσο-όσο, είτε χρησιμοποιούνται ως βιτρίνα στην προσπάθεια που γίνεται, ούτως ώστε το ”σπίτι” να παραμείνει στη θέση του, αντί να δοθεί αντιπαροχή, με σκοπό την ανέγερση shopping center, πολυκατοικίας κτλ.

Στο τέλος της διαδρομής όμως, αυτός ο ”εμφύλιος” και το ατέλειωτο ξεπούλημα αυθεντικών και μη περιουσιακών στοιχείων, καθώς και προσωπικών αξιών, θα αφήσει μόνο ηττημένους. Από όλες τις πλευρές. Μόνο θύματα.

Και η σιωπή θα επιστρέψει ικανοποιημένη στη θέση της.