«Μάκμπεθ – ο κύκλος του στΑΙΜΑτος» - Ένας Μάκμπεθ πολλών... αστεριών

Η φετινή θεατρική περίοδος ζει τις αστάθμητες δυσκολίες της πανδημίας. Δυσκολίες, που μετά από δύο χρόνια βλέπουμε τους ανθρώπους του θεάτρου σε πείσμα όλων να δημιουργούν και να πετυχαίνουν το ακατόρθωτο!

Οι άνθρωποι της Τέχνης, ενωμένοι, παρουσιάζουν τον καλύτερό τους εαυτό και ο «Μάκμπεθ – ο κύκλος του στΑΙΜΑτος» είναι μια απόδειξη όλων των παραπάνω.

Μια πάρασταση που ύμνησαν και υμνούν κοινό και κριτικοί, γιατί ο λόγος του Γουίλιαμ Σαίξπηρ γίνεται πιο επίκαιρος από ποτέ.

Η παράσταση «Μάκμπεθ – ο κύκλος του στΑΙΜΑτος» είναι μια σπουδή πάνω στην τραγωδία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ Μάκμπεθ, για τρεις σπουδαίους ηθοποιούς, τον Γιάννη Νταλιάνη, τον Θανάση Βλαβιανό και την Άννα Ελεφάντη.

Η διασκευή της παράστασης βασισμένη στην πρωτότυπη τραγωδία του Σαίξπηρ, γεννήθηκε εξολοκλήρου μέσα από τη διαδικασία των προβών και οδήγησε στη συγγραφή πρωτότυπης μετάφρασης με την υπογραφή του Γιάννη Νταλιάνη. Ένα παραστατικό ταξίδι κατά το οποίο η αφετηρία των συγκλονιστικών στίχων του Ελισαβετιανού δραματουργού και η πρωτότυπη πλοκή που διατηρείται κι ακούγεται στον πυρήνα της αυτούσια, συναντιούνται με τον προορισμό του νέου κειμένου και της σκηνικής δράσης σε έναν ανατρεπτικό διάλογο επί σκηνής.

Μια παράσταση που κινείται ανάμεσα στο θέατρο και την πειραματική performance, σύγχρονη, αισθητικά αιχμηρή, απαιτητική για τους ερμηνευτές η οποία στόχο έχει να προσφέρει μια εναλλακτική εμπειρία ψυχαγωγίας κι ανάγνωσης του κλασσικού έργου.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΙΤΙΚΟΙ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ,

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΟΡΥΦΩΝΕΤΑΙ

Εφημερίδα των Συντακτών

Η μεταφορά αποτελείται από το φανερό μέρος της, που είναι όπως είπαμε η συμπύκνωση των προσώπων σε τρεις ερμηνευτές. Εχει όμως και ορισμένα λιγότερο ορατά σημεία. Οπως, ας πούμε, η απενοχοποιημένη διάθεση των συντελεστών της να δώσουν ένα «μεγάλο» έργο με τους όρους του μικρού θεάτρου-δωματίου και στο ανάλογο ύφος…Είναι φανερό ότι ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς δεν ενδιαφέρεται μόνο για τον μηχανισμό που κινεί εσωτερικά τον Μάκβεθ –για την ψυχολογία του–, αλλά και για εκείνον που τον καθορίζει εξωτερικά. Αυτός ο δρόμος είναι εκείνος που επιβάλλει να δούμε την ιστορία του Μάκβεθ, αντί για προσωπικό δρόμο προς την κόλαση, σαν μια διαδικασία παραγωγής τυράννων.

Γρηγόρης Ιωαννίδης

Αθηνόραμα

Η τραγωδία αυτή βασίζεται στους δυο βασικούς ήρωές της, με τρίτο δραματικό πρόσωπο τον κόσμο, δηλαδή βοηθητικούς χαρακτήρες που κινούνται γύρω τους σαν χορός. Σε αυτήν τη σκέψη βασίστηκε, πιθανότατα, η ιδέα της διασκευής τριών ατόμων στο κλασικό έργο από τον Δημήτρη Μυλωνά. Μέσα από τους δύο βασικούς χαρακτήρες ανέδειξε τη μεγαλομανία που κάνει το έργο διαχρονικά επίκαιρο, προκλητικό και απολύτως ενδιαφέρον. Ο Μυλωνάς καυτηριάζει το αχόρταγο “είναι” μας, παρουσιάζοντας τον Μάκμπεθ ως έναν κοινό άνθρωπο, που μάλλον επιφυλακτικά, αποφασίζει να αφήσει την παλιά ζωή του και να ενδυθεί την ιστορία του σαιξπηρικού ήρωα, να ζήσει ξανά από την αρχή.

Ο Γιάννης Νταλιάνης ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο χωρίς να υπερβάλλει στη σωματοποίηση της έντασης που τον διακατέχει…Η Άννα Ελεφάντη ταιριάζει εξαιρετικά με το ρόλο της Λαίδης Μάκμπεθ, της γυναίκας-δηλητήριο που βρίσκεται πιο κοντά στον κόσμο των ενστίκτων, της φύσης, στον παγανισμό…Ο εξαιρετικός Θανάσης Βλαβιανός κρατά κομβικούς ρόλους (αυλικός, βασιλιάς, στρατηγός) που φωτίζουν τη θολή ατμόσφαιρα του ακράτητου πάθους, η οποία οδηγεί τον Μάκμπεθ σε ματωμένα μονοπάτια.

Μαρία Κρύου

Quinta – theater.gr

Το εγχείρημα ήταν δύσκολο. Η εγχείρηση πέτυχε. Το αν ο ασθενής επέζησε η απεβίωσε δε θα σας το πω. Μπορώ να σας πάντως μετά βεβαιότητος πως αυτόν τον Μάκβεθ πρέπει να τον δείτε. Ένας Σαίξπηρ τόσο ζωντανός, τόσο σύγχρονος και συνάμα τόσο σαιξπηρικός, ήταν μια ανακούφιση, μια ευχάριστη έκπληξη. Η παράσταση αυτή κατάφερε να εντοπίσει τη χρυσή τομή με χειρουργική ακρίβεια. Δεν ξέρω αν οφείλεται στην εξαιρετική διασκευή του έργου, στις λεπτομερώς «κεντημένες» ερμηνείες, στο απόλυτα λειτουργικό και συγχρόνως ομιλούν σκηνικό, ή σε έναν συνδυασμό -μάλλον σε έναν συνδυασμό- όλων αυτών, που έκανε την παράσταση να ακροβατεί μεταξύ δύο φαινομενικά ασύμβατων κόσμων. Τα πρόσωπα ήταν ταυτόχρονα ονειρώδη και ρεαλιστικά, τα ένιωθες απόμακρα αλλά ήσουν σίγουρος πως κάπου έχεις ξανασυναντήσει τέτοιους ανθρώπους. Διακυβεύονταν ζητήματα ζωής και θανάτου αλλά με έναν τρόπο… διαχειρίσιμο, αρμόζοντα σε κοινούς θνητούς. Ήταν μεγαλεπήβολοι χωρίς να είναι πομπώδεις, κι όμως ήταν ανθρώπινοι χωρίς να είναι λίγοι. Πώς το έκαναν αυτό; Δεν ξέρω. Να πάτε να τους δείτε.

Τα έργα που μένουν να λέγονται κλασικά οφείλουν τον τίτλο τους σε αυτή την αντοχή τους στο χώρο και το χρόνο. Οι παραστάσεις που λέγονται επιτυχημένες οφείλουν την επιτυχία του στο γεγονός ότι πραγματεύονται ταυτόχρονα ζητήματα ενός εύρους τόσο μεγάλου, ικανού να αγκαλιάσει ολόκληρη τη ζωή. Από την πολιτική έως την ιδιωτική ζωή. Από τι στιγμή που το άτομο βγαίνει στο προσκήνιο λέει, κάνει και καμώνεται, δείχνει κι επιδεικνύεται, συν-εργάζεται, συν- έρχεται και συν-διαλέγεται, μέχρι τη στιγμή που αποσύρεται από τη βιτρίνα, που κλείνει την πόρτα πίσω του και αναγκάζεται να μείνει με τον εαυτό του. Αυτή ήταν μια τέτοια παράσταση.

Αφροδίτη Φλώρου

tetragwno.gr

Η διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά με επίκεντρο την θεατρική παράσταση «Μάκμπεθ – ο κύκλος του στΑΙΜΑτος», βασισμένο στο έργο του William Shakespeare, αποτελεί πρωτοποριακή και συνάμα ανατρεπτική πρόσληψη και μεταφορά.

Είναι, ομολογουμένως, συγκλονιστική η στιγμή στην οποία η Λαίδη Μάκμπεθ (την υποδύεται με δυναμισμό και ενσυναίσθηση η Άννα Ελεφάντη) καλεί τα απόκοσμα πνεύματα όπως ευνοήσουν της μοίρας τα γραπτά σημεία. Είναι η τομή στην οποία επενδύει ο σκηνοθέτης και οφείλουμε να υποκλιθούμε. Διότι, μολονότι δεν παραγνωρίζει τις βασικές συντεταγμένες του έργου, ωστόσο, ανατρέπει την ιεραρχία των προσώπων και των πρωταγωνιστών αυτού. Δεν είναι απλώς η διαστροφική γυναίκα με την βαθύτερη επιθυμία για εξουσία που μεταχειρίζεται τον Μάκμπεθ εργαλειοποιώντας την αβουλία του. Είναι ο ίδιος ο πόθος προσωποποιημένος στην ατολμία της σκέψης του ανδρός της. Με άλλα λόγια, ο σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Μυλωνάς πέτυχε μία αντιστροφή των ρόλων όσον αφορά την αξιακή σχέση ισορροπίας μεταξύ των Στη βάση αυτή το σαιξπηρικό νόημα του κύκλου της βίας αποκτά νέα υπόσταση. Διότι, η ταυτότητα την οποία επεξεργάζεται η Λαίδη Μάκμπεθ στις αντιστοιχίες των πράξεων του συζύγου της μεταφράζεται ως η δομή της φύσης των πραγμάτων. Η τελευταία αναγνωρίζεται στην μεσολάβηση της βίας ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Και η βούληση για ζωή ταυτίζεται, ως συνέπεια, με την απώλεια του θανάτου. προσώπων, δίχως να υπονομεύσει τη φυσική ροή του κειμένου.

Αντώνης Χαριστός

reformer.gr

Έκπληκτοι γιατί, προφανώς, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως αυτό το συμπαντικό και παγκοσμίως αναγνωρισμένο, ως κορυφαίο, έργο του Σαίξπηρ, θα μπορούσε να αναγνωστεί, να παρουσιαστεί, να μεταφραστεί και επί της ουσίας να μεταβληθεί σε μια ανατρεπτική σκηνική απόδοση…Μια παράσταση που σκηνοθετήθηκε και διασκευάστηκε από τον Δημήτρη Μυλωνά με γνώση, ευρηματικότητα, αλλά κυρίως με την αίσθηση των σημαντικών απαιτήσεων που έχει το ανέβασμα και η προσεκτική σκηνοθετική ματιά σε αυτό το δραματουργικό αριστούργημα του Σαίξπηρ…Απολαύσαμε μια παράσταση που η ανατρεπτικότητα της μας κέρδισε και μας έπεισε πως μια εις βάθος μελέτη ενός τόσο κλασσικού και επανειλημμένως παιζόμενο στο Θέατρο και στον Κινηματογράφο έργου μπορεί να έχει αυτή την διαφορετική σκηνική παρουσίαση, αν βέβαια υποστηριχτεί με σεβασμό το πρωτότυπο κείμενο και ο ποιητικός του λόγος.

Γιάννης Γαβρίλης

welovetheater.gr

Στην παράσταση, ο λόγος του μεγάλου Άγγλου δραματουργού ακούγεται ατόφιος, καίριος και γνώριμος όσο ποτέ. Υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Δημήτρη Μυλωνά, συνδυάζεται και με μια εναλλακτική performance η οποία πλαισιώνει την αρχή και το τέλος του έργου, με αφορμή την παντοτινή αμηχανία του ανθρώπου όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο. Οι μεταφυσικές ανησυχίες, τα άγχη και οι προβληματισμοί απέναντι στο αναπόφευκτο πεπρωμένο όλων μας συμπλέκονται με την περιπέτεια του Μάκμπεθ η οποία, σε άλλο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο, ασχολείται με τα ίδια (περίπου) ζητήματα.

Στον κεντρικό ρόλο ο Γιάννης Νταλιάνης που ανέλαβε και τη νέα μετάφραση. Μεγάλος θεατράνθρωπος, σηκώνει στους ώμους του το φορτίο του Μακμπέθ…Στο πλευρό του, η Άννα Ελεφάντη δίνει ζωή στην εμβληματική, αρχομανή Λαίδη Μακμπέθ – μια προσωπικότητα εξίσου φιλόδοξη και αριβίστρια με τον σύζυγό της. Παράλληλα με τον αγώνα για την εξουσία, ξεδιπλώνεται και μια συγκλονιστική διελκυστίνδα χειραγώγησης ανάμεσα στο ζευγάρι, το αρχετυπικό δίπολο αρσενικού και θηλυκού…Η πορεία της προς την παράνοια είναι ανατριχιαστική και επισφραγίζεται από το μυστηριώδες και τραγικό τέλος της.

Στον αντίποδα, ο Θανάσης Βλαβιανός – που επιμελείται και την ενδιαφέρουσα μουσική επένδυση της παράστασης- έρχεται να ενσαρκώσει όλους τους ήρωες του καλού, της ακεραιότητας και του ήθους.

Ξένια Μαυρομμάτη