Κριτική: Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού

Η ιλαροτραγωδία του Φο απογειώνεται στη σπιντάτη σκηνική εκδοχή του Γιάννη Κακλέα, που μας την ξανασυστήνει φιλτραρισμένη μέσα από την ιταλική λαϊκή παράδοση, αλλά και από σύγχρονες αναφορές.

Δυο λόγια για τον Τυχαίο Θάνατο Ενός Αναρχικού που είδαμε χθες στο θέατρο Γκλόρια: Μωρέ Μπράβο !!!

Ο παραδιπλανός μου ηλικιωμένος κύριος είχε δύο αγίους στη μέσα πλευρά της θήκης του κινητού του, οπότε ενδεχομένως και να ζορίστηκε στο πρώτο μισάωρο. Το έχω πάθει, μωρό παιδί σε Ολυμπιακό-Παναθηναικό επί Ντέταρι μέσα σε γαύρους.

Ο Πάνος Βλάχος είναι σε οίστρο. Δεν μπορούσα να πιστέψω το τι κάνει: χοροπηδάει, σκαρφαλώνει, αλλάζει φωνές και ρόλους, τραγουδάει, παίζει ζωντανά μπάσο, αλλάζει ρούχα, ξεντύνεται στη σκηνή.

Η φάση εν ολίγοις φέτος ειναι Νιάρρος εναντίον Βλάχου κι αυτό μόνο καλό το λες, αφού φρεσκάρεται το πράγμα και αδειάζει ο τόπος από επηρμένους, ψώνια κ.ο.κ.

Η παράσταση ειναι βλάσφημη, φουλ αναρχική, τόσα συνθήματα δεν είχα ξανακούσει, αστεία αλλά και πικρή και πραγματικά ποιος νοιάστηκε που το έπαιζε ο Σπύρος Παπαδόπουλος μέχρι πρότινος. Ο Κακλέας και ο θίασος έκαναν δουλειά. Όλοι τους εξαιρετικοί, λίγο παραπάνω ο Φοίβος Ριμένας και ο Θοδωρής Σκυφτούλης.

Μαγκιά τους και ειδικά του Πάνου Βλάχου που για τα επόμενα χρόνια δε θα κάνει σίριαλ σε γνωστό μεγάλο κανάλι. Του το δίνω.