Κριτική: “Η Ευαίσθητη ισορροπία” του Έντουαρντ Άλμπι στη Θεατρική σκηνή Αντώνη Αντωνίου

Το κείμενο δεν προσφέρεται για έντονη σκηνική δράση, τα νοήματά του όμως, οι ιδέες που περνά στο κοινό, οι δεύτερες αναγνώσεις κατά τη διάρκεια της παράστασης από λέξεις με διττά νοήματα με εντυπωσίασαν και με έκαναν να σκεφτώ πολλά πράγματα, ειδικά από τη στιγμή που το έργο έχει την τύχη να ανέβει από ένα σύνολο δοκιμασμένων και ταλαντούχων ηθοποιών, που ενσαρκώνουν τους ρόλους με πειθώ, εσωτερικότητα, δυναμισμό και καλοκουρδισμένη σκηνοθεσία.

Η «Ευαίσθητη ισορροπία» τονίζει τον φόβο του ανθρώπου, την αβεβαιότητά του κατά την πορεία της ζωής και την ανάγκη του να βρει αποκούμπι σε ανθρώπους, που αγαπά και τον αγαπούνε, ώστε να μαζέψει δυνάμεις, να σταθεί στα πόδια του και να νικήσει αυτόν τον παραλογισμό. Να λοιπόν που το κείμενο έρχεται και κουμπώνει, σαν προφητικά λες, πάνω στην πανδημία που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και βρίσκει τραγική ταύτιση με τις κοινωνικές, οικογενειακές και φιλικές συνθήκες που όλοι μας βιώσαμε πρόσφατα με απρόβλεπτες ψυχολογικές, συναισθηματικές και οικονομικές συνέπειες.

Γραμμένο το 1965 και ανεβασμένο πρώτη φορά τον αμέσως επόμενο χρόνο, αποτυπώνει συνθήκες, καταστάσεις και ανθρώπους που εξακολουθούμε να συναντάμε ακόμη και στον 21ό αιώνα.

Ο κύριος Αντώνης Αντωνίου είναι ο Τόμπι, ένας παραιτημένος σύζυγος και πατέρας που δειλιάζει και δεν παίρνει πρωτοβουλίες. Είναι σαν να βρίσκει αποκούμπι στο να φτιάχνει ποτά, ώστε να αποφεύγει τις κουβέντες. Η ερμηνεία είναι πολύ δυνατή, χαμηλής έντασης και σταδιακά πιο δυνατή, πιο βροντώδης, ως το μοιραίο ξέσπασμα στην τελική σκηνή του έργου.

Η κυρία Στέλλα Παπαδημητρίου είναι η αυστηρή, εριστική, δεσποτική Άγκνες, γεμάτη πικρόχολα σχόλια, προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες του σπιτικού της, που γκρεμίζεται. Είναι σαν να χάνει ένα κομματάκι κι από τη δική της ζωή με κάθε επιστροφή του παιδιού της στο σπίτι. «Οι πιο αποτυχημένοι είναι και οι πιο σκληροί», παραδέχεται κάποια στιγμή, μήπως λοιπόν αυτός είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται, σε μία πρόταση; Επιπλέον, διατυπώνει άλλο ένα τραγικά επίκαιρο σήμερα μήνυμα: «Οι άντρες μας αποφασίζουν για την πορεία των πραγμάτων, εμείς ακολουθούμε.».

Η κυρία Νατάσα Ασίκη είναι η αλκοολική Κλαιρ, που έχει συμβιβαστεί με τον εθισμό της και φέρνει τους πάντες σε δύσκολη θέση, με πρώτη την αδελφή της: «Συγνώμη που η παρουσία μου βγάζει το μέγεθος της κτηνωδίας σου», της επιτίθεται κάποια στιγμή.

Οι κύριοι Ειρήνη Κονίδου και Ηλίας Κατέβας είναι το ζευγάρι που εισβάλλει στη ζωή των καλύτερών τους φίλων, με την πρώτη να νιώθει αναπόσπαστο κομμάτι στις ζωές των φίλων τους και τον δεύτερο να τη σιγοντάρει. Χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο, οδηγούν τα πράγματα στα άκρα και την Άγκνες να παραδεχτεί: «Στο σπίτι δεν ήρθαν ο Χάρι κι η Έντνα, ήρθε η ίδια η αρρώστια!».

Η κυρία Ελένη Κούστα είναι η κόρη που επιστρέφει στις ζωές των γονιών της αναστατώνοντάς τους και νιώθοντας ανεπιθύμητη και προδομένη. Γίνεται έξαλλη που οι επισκέπτες μένουν στο δωμάτιό της και, ούσα γεμάτη ψυχολογικά προβλήματα, δε διστάζει να βγάλει όπλο εναντίον τους. Τους θεωρεί παράσιτα, είναι έτσι όμως ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Πόσο συχνά αλλάζουν οι ισορροπίες σ’ ένα έργο;

Όλοι οι ηθοποιοί αποδίδουν πιστά και με συναισθηματισμό τους ρόλους τους, βιώνουν έντονα τα γεγονότα, ερμηνεύουν με πάθος και μέτρο, γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι ενός αρραγούς συνόλου που σκηνοθετεί ο άξιος κύριος Αντωνίου. Χρησιμοποιούν τα εκφραστικά τους μέτρα, κινούνται, μιλούν, ζωντανεύοντας μια οικογενειακή τραγωδία, που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας, αφήνοντας ταυτόχρονα τα νοήματα του κειμένου να ταξιδέψουν προς τους θεατές και να τα ενστερνιστούν. Δένουν σωστά μεταξύ τους, συμπληρώνουν και στηρίζουν ο ένας τον άλλον και βγάζουν ένα άρτιο αποτέλεσμα, χαρίζοντάς μου μια αξέχαστη βραδιά κλασικού θεάτρου.

Σε αυτό συμβάλλουν τα πρακτικά σκηνικά και τα κομψά κοστούμια του Νίκου Κασαπάκη, οι σωστοί φωτισμοί της Μαριέττας Παυλάκη, η προσεγμένη μετάφραση της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, ακόμη και οι γλυκύτατες ταξιθέτριες του θεάτρου.

«Πότε επιτέλους θα ξεχάσουμε;», ρωτάει κάποια στιγμή ο Τόμπι. Και η Άγκνες απαντά: «Όταν παραδεχτούμε ότι είμαστε ηττημένοι.». Αυτό είναι ένα από τα τραγικά ερωτήματα με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος ο θεατής σε μια παράσταση γεμάτη ερωτήματα, μασκαρεμένους φόβους, υποδείξεις βελτίωσης της ζωής μας που ίσως δεν πετύχουν τις περισσότερες φορές κι όλα αυτά από ένα αξιόλογο και πεπειραμένο καστ ηθοποιών.

Πηγή:koukidaki.gr