Το «Jay Kelly» είναι μία ταινία για την κρίση ταυτότητας και το βάρος της διασημότητας που, όμως, διστάζει να βουτήξει στο “σκοτάδι” που υπόσχεται.

Είναι γνωστό πως το Hollywood αγαπάει τις ταινίες για τον εαυτό του. Ταινίες που ασχολούνται με τη μαγεία του Σινεμά και το πώς αυτό μπορεί να αγγίξει τον θεατή, αλλά και να τον αλλάξει. Ο Noah Baumbach στη νέα του συνεργασία με το Netflix για την ταινία «Jay Kelly», στρέφει την πένα και την κάμερά του στην ίδια την βιομηχανία, όμως, ακολουθεί μία διαφορετική προσέγγιση δείχνοντας περισσότερο τις θυσίες που κάνουν οι άνθρωποι της βιομηχανίας σε καθημερινή βάση, ενώ στο κέντρο του βάζει έναν μεγάλο αστέρα, τον George Clooney, σαν ένα σύμβολο για να περάσει τις ιδέες του.

Ο Baumbach είναι γνωστός για τις βαθιά προσωπικές ιστορίες που λέει στην μεγάλη οθόνη με κορυφαίες στιγμές του τα «The Squid and The Whale» του 2005 -όπου βλέπουμε το διαζύγιο των γονιών του μέσα από τα μάτια του ως παιδί- και το «Marriage Story» του 2019, όπου βλέπουμε το διαζύγιό του από την πρώτη γυναίκα του, αλλά τώρα από την πλευρά του ίδιου του ζευγαριού. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, λοιπόν, έχει αφήσει το δικό του στίγμα στο Hollywood και στο ανεξάρτητο Σινεμά και με τη νέα του ταινία έχει να προσφέρει κάτι πιο προσωπικό στο αυτοαναφορικό αυτό είδος ταινιών που βλέπουμε σχεδόν κάθε χρόνο όταν πλησιάζουμε προς την περίοδο των βραβείων.

Το «Jay Kelly» είναι μία σπουδή πάνω σε έναν μεσήλικα άνδρα που έχει αφήσει ιστορία στην βιομηχανία του θεάματος και τώρα βρίσκεται μπροστά σε μία κρίση μέσης ηλικίας και ταυτότητας. Μία κρίση που δεν περιορίζεται μόνο στο ότι γερνάει, αλλά επεκτείνεται και στην ίδια του την προσωπικότητα. Ένας άνθρωπος που φαίνεται να μην έχει μόνο μία προσωπικότητα, αλλά να έχει όλες εκείνες των ανθρώπων που έχει υποδυθεί στην καριέρα του, καθώς και εκείνη που αναγκάζεται να χρησιμοποιεί στις δημόσιες εμφανίσεις του.

Σε αυτή την περίοδο της ενδοσκόπησης, ο Kelly νιώθει πως έχει απογοητεύσει όλους τους ανθρώπους στη ζωή του (αν και, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η μητέρα των παιδιών του απουσιάζει τελείως από το κάδρο). Είναι αποξενωμένος από τις δύο του κόρες (που υποδύονται η Riley Keough και η Grace Edwards), ετοιμάζεται να προδώσει τον καρτερικό ατζέντη του, Ρον (Adam Sandler), έχει αρνηθεί να βοηθήσει τον σκηνοθετικό του μέντορα (Jim Broadbent) και βασανίζεται από την ανάμνηση ότι, στις αρχές της καριέρας του, έκλεψε χωρίς δισταγμό έναν ρόλο από τον πιο ταλαντούχο συμφοιτητή του στη δραματική σχολή (Billy Crudup). Έναν ρόλο που απογείωσε την καριέρα του ενός και σταμάτησε απότομα την καριέρα του άλλου. Ο ίδιος ψάχνει να βρει ποιος είναι πραγματικά και αν υπάρχει κάποιο άτομο πίσω από τη μάσκα της διασημότητας που φοράει τόσα χρόνια.

Το «Jay Kelly» είναι μία αρκετά meta ταινία που χρησιμοποιεί σαν υπόβραθο τα όσα ήδη γνωρίζουμε για τον ίδιο τον George Clooney. Έναν από τους λίγους μεγάλους σταρ που υπάρχουν ακόμα και σήμερα στον Κινηματογράφο και μπορεί να συμπεριληφθεί δίπλα σε ονόματα όπως ο Marcello Mastroianni και ο Marlon Brando. Ουσιαστικά, ο ηθοποιός υποδύεται τον εαυτό του.

Ίσως, εκεί έγκειται και το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας που είναι πως ο πρωταγωνιστής αποτελεί ένα δοχείο για τις ιδέες που θέλει να περάσει ο Baumbach και όχι μία τρισδιάστατη προσωπικότητα. Έτσι, δεν μπορείς ακριβώς να συνδεθείς μαζί του και να σε συνεπάρει η περιπέτειά του προς την αυτογνωσία και την αυτοπραγμάτωση.

Παράλληλα, το σενάριο που συν-υπογράφει ο σκηνοθέτης με την Emily Mortimer μοιάζει να είναι αρκετά “τακτοποιήμενο” παρόλο που στο επίκεντρό του έχει έναν χαρακτήρα που είναι έτοιμος να ξεφύγει από τα γνωστά μονοπάτια για πρώτη φορά στη ζωή του. Ακόμα και η υπέροχη μουσική του Nicholas Brittell, καθώς και ο τρόπος που έχει επιλέξει να κινηματογραφήσει την ταινία ο Linus Sandgren καταλήγουν να ενισχύουν τον συχνά αποστειρωμένο τόνο της, ενώ θα έπρεπε να είναι μια ιστορία πιο σκοτεινή και όχι τόσο τέλεια ειπωμένη.

Ωστόσο, υπάρχουν αρκετά για να σε κρατήσουν σε αυτή την ιστορία που στοχεύει ψηλά, αλλά δεν καταφέρνει πάντα να πετύχει αυτούς τους στόχους. Νομίζω πως τις τύψεις, την ενοχή γύρω από τις θυσίες για την Τέχνη και την τελική λύτρωση που μπορεί αυτή να επιφέρει τα είδαμε να αποτυπώνονται λίγο καλύτερα στο «Sentimental Value» του Joachim Trier.

Η πρώτη πράξη του «Jay Kelly» με την εξαιρετική εναρκτήρια σεκάνς στα γυρίσματα της τελευταίας ταινίας του πρωταγωνιστή και τα φαντάσματα του παρελθόντος να έρχονται να χτυπάνε την πόρτα του σαν τα φαντάσματα που επισκέφτονταν τον Σκρουτζ, μας προετοιμάζουν για κάτι πιο σκοτεινό από ό,τι μας προσφέρει η υπόλοιπη ταινία. Ευτυχώς, αυτό έρχεται στο λυτρωτικό φινάλε της βράβευσης του ηθοποιού και στην σκηνή που κρατάει το χέρι του ατζέντη του βλέποντας το βίντεο της καριέρας του.

Όμως, η μέση της ταινίας με το ταξίδι στην Ιταλία και οι περιπέτειες του Kelly εκεί, μας βγάζουν λίγο από τις κεντρικές ιδέες της ταινίας και θα μπορούσε να είχε περιοριστεί. Παρόλα αυτά, ο George Clooney καταφέρνει να αναδείξει τη χαρά που νιώθει ένας celebrity που βγαίνει για λίγο από τη φούσκα του και μπαίνει ξανά στην πραγματική ζωή.

Στα αρνητικά της ταινίας θα μπορούσε να καταλογιστεί και η απουσία εξερεύνησης των δευτερευόντων χαρακτήρων. Με ηθοποιούς όπως η Laura Dern, το σενάριο των Baumbach και Mortimer, θα μπορούσε να σκάψει πιο κάτω από την επιφάνεια. Και εδώ ερχόμαστε στην σωτήρια παρουσία του Adam Sandler!

Ένα από τα μεγάλα ατού της ταινίας είναι η βαθιά ανθρώπινη ερμηνεία του. Ο ηθοποιός έχει καταφέρει να μας δώσει μερικές εξαιρετικές δραματικές ερμηνείες και ο ρόλος του ως ο ατζέντης που έχε αναλάβει και τον ρόλο του πατέρα του «Jay Kelly» τον βάζει να ψάξει βαθιά και να μας χαρίσει τον πιο ολοκληρωμένο χαρακτήρα της ταινίας και, ίσως, της καριέρας του. Φαίνεται να έχει κλειδώσει ήδη η θέση του στην πεντάδα του Β’ Ανδρικού Ρόλου στα Όσκαρ 2026.

Το «Jay Kelly», τελικά, είναι μια ταινία που λειτουργεί εν μέρει επειδή βλέπουμε έναν γνωστό μας ηθοποιό να αντιμετωπίζει τις παγίδες της διασημότητας και τη δυσκολία του να είναι ο εαυτό τους αντί για κάποιος χαρακτήρας που έχει υποδυθεί. Ταυτόχρονα, όμως, μοιάζει και υπερβολικά μετρημένη.

Ένα κομμάτι αυτής της αίσθησης μοιάζει να γίνεται επίτηδες, ώστε οι αδιαμφισβήτητα δυνατές τελευταίες ατάκες να έρθουν και να “χτυπήσουν” τους θεατές με μεγαλύτερη ένταση. Όμως, στο μεγαλύτερο μέρος της, η νέα δουλειά του Noah Baumbach φαίνεται τόσο προσχεδιασμένη, όσο και οι στερεότυπες απαντήσεις ενός μεγάλου σταρ που βρίσκεται στην διαδικασία προώθησης της νέας του ταινίας.

Πηγή:neolaia.gr