Κωνσταντίνος Δεσποτάκης
Το πρώτο μισό του 2025 τα είχε όλα: μεγάλες επιστροφές, blockbuster με καρδιά, arthouse διαμαντάκια και ταινίες τρόμου που κάτι έχουν να πουν.
Το πρώτο μισό του 2025 ήταν κάπως αλλόκοτο για το Σινεμά. Συνταγές που παλιότερα έφερναν τον κόσμο στις σκοτεινές αίθουσες φάνηκαν ξαφνικά ξεπερασμένες, ενώ πιο καλλιτεχνικές και με ρίσκο ταινίες κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό και να κάνουν την έκπληξη!
Από διαμαντάκια τρόμου μέχρι ταινίες με ξεκάθαρη καλλιτεχνική σφραγίδα και μερικά μεγαλειώδη αμερικανικά blockbusters, οι πρώτοι έξι μήνες του 2025 δημιούργησαν ένα ανορθόδοξο αλλά συναρπαστικό κινηματογραφικό ψηφιδωτό.
Καθώς αφήσαμε τον Ιούνιο πίσω, είπαμε να κάνουμε έναν απολογισμό με τις πιο ξεχωριστές ταινίες που είδαμε μέχρι στιγμής. Κριτήριό μας; Η δύναμή τους να συζητηθούν, να προκαλέσουν ή και να συγκινήσουν -είτε βραβεύτηκαν στα Όσκαρ, είτε απλώς ταρακούνησαν το κοινό.
Η λίστα μας είναι με αλφαβητική σειρά!
28 Years Later
Χρειάστηκε λίγο περισσότερο από δύο δεκαετίες για τους Danny Boyle και Alex Garland να επιστρέψουν στον κόσμο που δημιούργησαν το 2003. Η επιστροφή τους εμβαθύνει και άλλο τον άγριο κόσμο των ζόμπι τους με ένα σκορ που σου μένει στο μυαλό και μοναδικές εικόνες που γυρίστηκαν με iPhone. Η πρώτη ταινία μίας τριλογίας φέρνει ξανά τον τρόμο στο mainstream χωρίς να χάσει την ταυτότητά του, ενώ πρώτο πλάνο έχουν τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα και η ατόφια αίσθηση του σασπένς.
All We Imagine As Light
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Payal Kapadia σε ταινία μυθοπλασίας είναι ένα ήσυχο, ποιητικό διαμάντι για την επιβίωση και τη φιλία. Μία ωδή στην καθημερινότητα μέσα από τη ρουτίνα μίας νοσοκόμας και της νεαρότερης συγκατοίκου της. Η ταινία έχει στο επίκεντρό της γυναίκες οι οποίες είναι εγκλωβισμένες σε μία πραγματικότητα που θέλουν να αλλάξουν. Η μία σε έναν εν διαστάσει γάμο, η άλλη σε μία σχέση που δυσκολεύεται να συναντήσει έστω και για κάποια λεπτά. Μία ευέλικτη και απελευθερωμένη arthouse ταινία που το απαλό χάδι της κρύβει τόσα από πίσω.
Black Bag
Η δεύτερη ταινία του Steven Soderbergh για το 2025 -μετά το επίσης δυνατό «Presence»- είναι ένα νεο-νουάρ κατασκοπικό θρίλερ με έντονο ρυθμό και σαρκαστικό τόνο, το οποίο όμως ξεφεύγει από τις νόρμες του είδους. Ο George του Michael Fassbender είναι πιστός στον γάμο τους και τον βάζει πάνω από όλα. Ακόμα και από τη σωτηρία του κόσμου. Το ίδιο ισχύει και για την γυναίκα του Kathryn της Cate Blancett. Όλα θα αλλάξουν όταν η γυναίκα του κατηγορηθεί ως “σπιούνος”. Ένα κομψό, ευφυές και αμείλικτικα αποτελεσματικό θρίλερ που, δυστυχώς, δεν είχε την απήχηση που θα έπρεπε.
The Brutalist
Με το δέκα φορές υποψήφιο για βραβείο Όσκαρ «The Brutalist» και τρεις νίκες στις κατηγορίες Σκορ, Εικόνας και Α’ Ανδρικού Ρόλου, η ταινία του Brady Corbet μας υπενθυμίζει τη δύναμη της κινηματογραφικής εμπειρίας. Μία… μεγάλη και επίκαιρη ταινία για το μεταναστευτικό, το αμερικάνικο όνειρο και την ίδια την Τέχνη του Σινεμά. Ένα έπος που άξιζε την τιμή του εισιτηρίου για να τη δεις στην μεγαλύτερη οθόνη με τον καλύτερο ήχο!
F1
Μετά το πολύ καλύτερο από ό,τι χρειαζόταν να είναι «Top Gun: Maverick», ο Joseph Kosinski επιστρέφει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά, δηλαδή στην δράση. Αυτή τη φορά η δράση είναι μέσα σε ένα μονοθέσιο τη Formula 1 με τον Brad Pitt να υποδύεται έναν μεγαλύτερης ηλικίας οδηγό που επιστρέφει στο άθλημα. Πρόκειται για ένα… παλαιάς κοπής αμερικανικό blockbuster και θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σαν το πρώτο western του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Η πλοκή δεν έχει να πει κάτι καινούριο, ενώ η όλη ταινία λειτουργεί και ως διαφήμιση για το μεγαλύτερο σπορ του είδους αυτού του αθλητισμού (μην ξεχνάς παραγωγός είναι ο μεγάλος πιλότος της F1, Lewis Hamilton). Όμως, ο Kosinski καταφέρνει να μας δώσει μία αξέχαστη κινηματογραφική εμπειρία που πρέπει οπωσδήποτε να απολαύσεις στην σκοτεινή αίθουσα με την καλύτερη οθόνη και τον πιο δυνατό ήχο!
I’m Still Here
Η μεγάλη ανατροπή στα Όσκαρ 2025 ήταν όταν το πολιτικό και κοινωνικό αυτό δράμα από την Βραζιλία κατέκτησε το βραβείο στην κατηγορία της Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας έναντι του σαρωτικού «Emilia Perez». Ποιος, όμως, είδε την ταινία του Walter Salles και κατάφερε να αντισταθεί; Μία αναπάντεχα προσωπική και λυρική ιστορία ενηλικίωσης μίας ολόκληρης χώρας με τις διαμάχες να παίρνουν το πρόσωπο της Fernanda Torres. Σε μία ερμηνεία υπόγειας δύναμης που σου μένει χαραγμένη στο μυαλό για πολλές ημέρες μετά την προβολή της ταινίας.
Mickey 17
Ο Bong Joon-ho χρησιμοποίησε τη σαρωτική πορεία του στα Όσκαρ με το «Parasite» για να μπορέσει να πάρει το πράσινο φως από κάποιο μεγάλο χολιγουντιανό στούντιο για ένα διαφορετικό sci-fi έπος. Μία κοινωνικοπολιτική σάτιρα με κλώνους που έχει πολλά να πει για την κλιματική αλλαγή, την αποικιοκρατία, την Αμερική του Trump -ακόμα και αν είχε γραφτεί πολύ πριν την δεύτερη θητεία του Αμερικανού προέδρου- και τις κοινωνικές τάξεις. Σεξ, βία, μαύρη κωμωδία και σάτιρα δένουν σε ένα ιδιαίτερο εγχείρημα που μας δείχνει το πόσο μακριά μπορεί αν φτάσει το blockbuster σινεμά αν θελήσουν τα στούντιο να το αφήσουν.
Nosferatu
Ο Robert Eggers είναι γνωστός για το πόσο πιστός θέλει να μένει στην λαογραφία και την κάθε εποχή που καλείται να φέρει στην μεγάλη οθόνη. Αυτό κάνει και με την κλασσική βουβή ταινία του FW Murnau, αλλά αλλάζει τον πυρήνα από τον απέθαντο κόμη Όρλοκ, στην καταπιεσμένη Ellen της εξαιρετικής Lily-Rose Depp. Ένα γοτθικό μελόδραμα με τον τρόμο να έρπει στις παρυφές κάθε πλάνου και το σε ακραίο βαθμό μελετημένο έργο εποχής να σε μεταφέρει σε έναν κόσμο αρκετά μακριά από εμάς, αλλά πολύ επίκαιρο.
Sinners
Η δεύτερη ταινία με βρυκόλακες που ξεχώρισε στο πρώτο μισό του 2025 έχει την υπογραφή του Ryan Coogler. Ο Αφροαμερικανός δημιουργός καταφέρνει ταυτόχρονα να κάνει και πάλι σέξι τους βρυκόλακες, να μας δώσει μία ακόμα ιστορία ρατσισμού και περιθωριοποίησης στον αμερικανικό νότο, αλλά και να μας μυήσει στην Τέχνη της μπλουζ μουσικής. Ένα οπτικοακουστικό έπος που βγάζει τον Coogler από τα στενά περιθώρια της Marvel και τον βάζει ανάμεσα στους μεγάλους auteur της γενιάς του. Ας ελπίσουμε πως θα μπορέσουμε να το δούμε και στη νέα IMAX αίθουσα που άνοιξε για να το ευχαριστηθούμε όπως ακριβώς ήθελε ο δημιουργός του με τις εναλλαγές στις κλίμακες των πλάνων!
Thunderbolts*
Το MCU, τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται σε μία γενικότερη σύγχυση με πολλούς νέους χαρακτήρες να κάνουν την εμφάνισή τους, αλλά και διάφορα project να έρχονται χωρίς να δημιουργούν οποιονδήποτε ντόρο. Όλα αυτά ήρθαν να αλλάξουν με μία από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές ταινίες της Marvel. Μία ταινία που επικεντρώνεται σε μία ομάδα δευτερευόντων χαρακτήρων που έχουν τα υπαρξιακά (και όχι μόνο) προβλήματά τους. Μία επιστροφή στις ρίζες του μεγαλύτερου franchise στον κόσμο που δεν φοβάται να μιλήσει για το μετατραυματικό στρες και την ίδια την κατάθλιψη, ενώ δεν ξεχνάει πως είναι υπερηρωϊκή ταινία! Κοίτα να δεις που κάπως πάλι θα αρχίσουμε να δίνουμε σημασία στο franchise!
Πηγή:neolaia.gr
