του Στάθη Παπούλια
Το έργο που πρωταγωνιστείτε- πρεμιέρα , ο ρόλος & οι συνεργάτες σας … Μιλήστε μας γι’ αυτά!
Η δεσποινίς Τζούλια ,μια σπουδή των Θεατρίνων Θεατές στο έργο του Strindberg, ξεκινά με μία έφοδο στον ουρανό των επιθυμιών και αποκαλύπτει μια διαλεκτική, όπου αν ακολουθήσεις τα φαινόμενα βρίσκεσαι 《 με τα πόδια ψηλά και το κεφάλι κάτω》,έτσι όπως προβάλλονται καιροσκοπισμοί,τυχοδιωκτισμός,και δόγματα ,ώστε να αποπροσανατολίσουν από τη ρήξη με τους καταναγκασμούς και τις σχέσεις ιδιοκτησίας ,ενώ μεγεθύνεται ο τρόμος ανάμεσα στο υπαρκτό και το ιδεαλιστικό,ανάμεσα στη σύγκρουση των αντιθέσεων και την υπερβατική οδό της φυγής , μέσω ενός ιδανικού, οπότε όλα τίθενται σε αποκάλυψη και δοκιμασία.Είναι μια χαοτική διαδικασία,όπως τη συνέθεσε η μεγαλοφυΐα του Strindberg, και μας περιλαμβάνει όλους μας, και μας ξεπερνά. Με σκηνοθετική διάνοια ,τη χάραξε επί σκηνής ο Γιώργος Λιβανός, ώστε να κάνουμε αυτό το άλμα στο κενό, οπότε κρίνεται η τόλμη μας ,να κοιτάζουμε προς το φως ακόμα κι αν πρόκειται να καούμε ή τελικά αν μέσα από το άγνωστο, η ύπαρξη, αποκτά μία δική της φωνή. Η δημιουργία μιας τέτοιας παράστασης, σε αυτό το έργο,είναι η διαδικασία και το αποτέλεσμα, μιας ομάδας ηθοποιών που συνυπάρχουμε πολλά χρόνια, η συνεργασία μας είναι μία σχέση κατακτημένης, αμοιβαίας εμπιστοσύνης .
Σοφια Μπεράτη . Παρουσιαστείτε !
Ποια είμαι; Μπορεί να είμαι σαν ένα καλειδοσκόπιο,αλλά το υλικό μου το σμίλευσα χρόνια. Και μια βαθειά ψυχή.Όχι φυγόπονη ,αλλά φευγάτη μάλλον, οι αποστολές υψηλού κινδύνου,είναι η δουλειά μου,να μην εγκαταλείπω και να μην τα παρατάω,να παίρνω την ευθύνη σε ότι μου αναλογεί.
Το ρεπερτόριο που σας ενδιαφέρει;
Με ενδιαφέρει και ο τρόπος δουλειάς και το ρεπερτόριο ,της ομάδας που συμμετέχω ,τους Θεατρίνων Θεατές, με έργα όπως, Όταν ο Pasollini, συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο,το ΣΟΚ,του Γ.Σκούρτη,το Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε του Pirandello,αλλά και οι Χρωματιστές Γυναίκες του Β. Ζιώγα,σε σκηνοθεσία του Αντώνη Ανδριόπουλου, το 2012-13 ,Η Κασσάνδρα στον Αισχύλο και τον Ευριπίδη,,η TRAVIATA MIA ,του Άγγελου Ανδρεόπουλου σε σκηνοθεσία του Μανώλη Ιωνά, πέρυσι,είναι ενδεικτικά κάποια από τα έργα του ρεπερτορίου που έχω δώσει- ενώσει τι δυνάμεις μου. Ότι έχω παίξει αντιπροσώπευε και τις αξίες της ζωής μου,και έγινε με κριτήριο την αμοιβαία εμπιστοσύνη, τη συναίσθηση και την εκπλήρωση των ευθυνών,.Η πνευματική αγωνία ,η αναζήτηση της αισθητικής και των τρόπων έκφρασης ,καθορίζουν και τη δυναμική για τα επόμενα εγχειρήματα. Η βαθύτερη ουσία στην Δεσποινίδα Τζούλια;
Η Δεσποινίς Τζούλια, δεν είναι μονοδιάστατη Είναι 《 μία δέσμη φωτός στο ασύλληπτο και αιώνιο χάος》. Μπορείτε να φανταστείτε πως είναι να βρίσκεσαι δίπλα σε ένα τέτοιο πρόσωπο ,χαρακτήρα με αυτές τις ιδιότητες; Όλα βρίσκονται εν κινήσει,όλα μετατρέπονται,τίποτα δεν μένει ίδιο,και δεν ορίζονται. Ιστορικά αυτό συμβαίνει στο μεταίχμιο εποχών, τότε που ότι πιο εξεγερτικό ή ρηξικέλευθο κοινωνικά, ή ότι ακόμα δεν έχει εκφραστεί ελεύθερα και πλέρια , δημιουργεί ρήξεις με το όποιο κατεστημένο αλλά και συνθλίβεται στο όνομα της επιβίωσης,των συμφερόντων,της εξουσίας ή δημιουργεί με την υφή του άπιαστου .
Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας στο 2025;
Στο μεταίχμιο των εποχών όπως το έζησα τη δεκαετία του 90,μέχρι και το 2010,υπήρχε αυτή η επώδυνη αγωνία που δημιουργούσε χαρακτήρες και συναντούσες πολύ διαφορετικούς ανθρώπους,με αρνήσεις και αντιστάσεις ,στο χώρο της τέχνης,και στην κοινωνία, άνθρώπους που δεν χωράγανε πουθενά,σε κανένα σύστημα , άνθρωποι με ευαισθησίες και δυναμισμό,ώστε να αυτοκαθορίζονται. Με μαγνητίζουν οι άνθρωποι και οι ρόλοι, με τις προσωπικές επαναστάσεις , και την αυτοκαθοριζόμενη διαδρομή. Σήμερα είναι πολλά τα εμπόδια που στήνει η κυριαρχία της τεχνολογίας στο να άρεις ότι τεχνητό μέσα σου , και να γνωρίσεις αληθινά τον άνθρωπο . Σήμερα,πιο εύκολο είναι άλλο να ισχυρίζεσαι ότι είσαι, κι άλλο να είσαι .Κατά κόρον ,σαν να υπάρχει μία γενικευμένη άγνοια,μία παραίτηση,από ότι απελευθερωτικό. Υπερίσχυσε ο οικονομισμός απέναντι στον άνθρωπο,και η λήθη απέναντι στη μνήμη. Κάποτε εκπλήσσομαι, από τους αρνητές. Αλλά κάνουμε και κύκλους, μπορούμε να δούμε και τη ζωή και τον άνθρωπο,αλλιώς. Μήπως λοιπόν η πραγματικότητα ,είναι ένα κάτοπτρο και εμείς έτοιμοι να αλληλοεξοντωθούμε ή να εγκαταλείφθούμε σε αυτή τη σκοτεινή ύλη; Το ζητούμενο είναι άνθρωποι και κοινότητες,που ανοίγουν τους οριζοντές μας και μας προχωρούν, πέρα από τα όποια στεγανά και στερεότυπα ,πέρα από την εκμετάλλευση και τον καταναγκασμό,αλλά μια τέτοια προσδοκία ,την οφείλουμε κυρίως στον εαυτό μας,με το όποιο τίμημα κι αν συνεπάγεται αυτή η επιλογή. Αν λοιπόν σήμερα ,συναντάμαι ανθρώπους, σαν τη Δεσποινίδα Τζούλια, με εσωτερικευμένες αντιφάσεις ανάμεσα στη δίνη της ζωής και του θανάτου,ανάμεσα στη φυσική ζωή και τα προνόμια αλλά και τους αποκλεισμούς του κανόνα ,του φύλου, του χρήματος,του status,που ωθούνται στα άκρα,από το πάθος,της γνώσης,της ταχύτητας,της εξέγερσης,του έρωτα σαρκικού ή κάποιου είδους ειδύλλιου,αν η ματαίωση τους οδηγεί στην παραίτηση ή στο να παρασυρθούν, να εξοντωθούν, ή να περάσουν στην άλλη όχθη χωρίς επιστροφή,θα τους καταλάβουμε από την απελπισμένη έκληση για επιβεβαίωση, αν υπάρχει ,ως νόημα της ύπαρξης,είν Αν λοιπόν σήμερα ,συναντάμαι ανθρώπους, σαν τη Δεσποινίδα Τζούλια, με εσωτερικευμένες αντιφάσεις ανάμεσα στη δίνη της ζωής και του θανάτου,ανάμεσα στη φυσική ζωή και τα προνόμια αλλά και τους αποκλεισμούς του κανόνα ,του φύλου, του χρήματος,του status,που ωθούνται στα άκρα,από το πάθος,της γνώσης,της ταχύτητας,της εξέγερσης,του έρωτα σαρκικού ή κάποιου είδους ειδύλλιου,αν η ματαίωση τους οδηγεί στην παραίτηση ή στο να παρασυρθούν, να εξοντωθούν, ή να περάσουν στην άλλη όχθη χωρίς επιστροφή,θα τους καταλάβουμε από την απελπισμένη έκληση για επιβεβαίωση, αν υπάρχει ,ως νόημα της ύπαρξης,είναι ζητούμενο λοιπόν μια άλλη υπέρβαση ως τρόπος ζωής. Η δεσποινίς Τζούλια είναι οι αντιφάσεις της και τα όρια της.Εφόσον δεν ξεπερνιέται η δική της αντανάκλαση στα πράγματα, η εξέγερση της ,γίνεται αμαρτία,ηδονή και απαίχθεια, αυτοκαταστροφή.Στο έργο φωτίζεται ,η πάλη των τάξεων, και των φύλων, οι σχεσεις ιδιοκτησίας και η ” αγία οικογένεια”,η πολιτική και η ψυχολογική διάσταση, της βίας και του ιερού,ως αλληλοεξόντωση και σύνθεση με διαλεκτικό τρόπο,ως φυγή τελικά, πτώση ,αποστροφή για το ανθρώπινο.Όσο ο κόσμος νοείται κατ’ εικόνα και ομοίωση,και μπορεί να νοείται και αλλιώς ,υπάρχουν οι συνθήκες του διαλεκτικού,ανεστραμένου υλισμού όπου δημιουργούνται οι σχέσεις των έργων του Strinberg , και οι χαρακτήρες.
Τι ξεχωρίζετε στην καθημερινότητα σας;
Ηθοποιός, αλλά καθηγήτρια και σοπρανο, πείτε μας για σας; Φύσει και θέση ,δεν είμαι φιγόπονη. Τα τελευταία χρόνια, άλλαξε η πραγματικότητά μου. Πάντοτε αισθανόμουν ταξιδιώτισσα,μάλλον στο χωροχρόνο….. Προτιμώ να μιλάω επί σκηνής,εκεί που συνυφαίνονται αινίγματα, και χαράζονται πορείες με βάση το διακύβευμα. Είμαι ευγνώμων για την αγάπη των μαθητών και των μαθητριών μου,και την αγάπη των καλλιτεχνών που γνώρισα ως δική τους μαθήτρια. Είναι συγκλονιστική διαδικασία η μαθητεία της Τέχνης,το άγγιγμα της πρόβας ή μιας παράστασης, αυτού του είδους η επικοινωνία ,όπου ζεις εκατό τοις εκατό,με φαντασία, οράματα, νοήματα,ιδέες,πάθος και αλήθεια,αποκάλυψη , ρήξη και μαγεία. Ότι και να συμβαίνει ο προσανατολισμός μου είναι το θέατρο,για τη συνείδηση της ζωής κι ακόμα παραπέρα ,εκεί που τίποτα δεν τελειώνει . Δεν νομίζω ότι μπορώ να κολακέψω καταστάσεις,αλλά ταυτόχρονα θέλω να αποδεικνύω με πράξεις ,την αγάπη που νιώθω για τους ανθρώπους της ζωής μου.
Δώστε μου τον όρο της ερμηνευτικής προσέγγισης σας για το ρόλο .
Η Δεσποινίς Τζούλια, ωθείται σε έναν αρχέγονο φόβο ενοχής, απώλειας,αμαρτίας, και συντριβής. Δεν υπάρχει τόπος να τη δεχτεί και άνθρωπος να τη συντρέξει.Επιζητά τη γαλήνη των ψυχών,ενώ επιθυμεί τον αυτοκαθορισμό της,ο τρόπος της να αντιστέκεται στο θάνατο και την εξουσία ,την οδηγούν σε αδιέξοδο και υποταγή,και η εύθραυστη ισορροπία της την εγκλωβίζει σε μία διαρκή φυγή,να αναζητά το αδύνατο και το ασύλληπτο,περνώντας μέσα από πολιτισμικές σταθερές , διαρηγνύοντας τους δεσμούς της με ότι κοινωνικό και τεχνητό,επιθυμεί τις συντροφικές σχέσεις αλλά εμπλέκεται στις συγγρουσιακές καταστάσεις όσο διαπλέκονται η εξουσία και η υποταγή.Οι αντιφάσεις της ζωής και των σχεσεών της ,παρουσιάζονται κάποιες φορές παραληρημητικά ως αντικατοπτρισμοί μιας πραγματικότητας,και οδηγείται με την πύρινη ιδιοσυγγρασία της,στη μοναχικότητα,το χάος,και μια υπόσχεση αιώνιου καλοκαιριού και εφηβείας,να διασαλεύει σε όλες τις εποχές τις βεβαιότητές μας και την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων .
H μέρα σας περιλαμβάνει;
Τον ήλιο να ανατέλει στην καρδιά μου. Με παντός καιρού θέληση για ζωή…..Αυτό σημαίνει πως ,μέχρι τώρα,τουλάχιστον όταν πέφτω,ξανασηκώνομα
Τα σχέδια σας;
Να μπορέσω να εκπληρώσω ότι έχω αναλάβει.
Μια ευχή, λοιπόν, για όλους
Κανενός είδους ολοκληρωτισμός δεν μας τιμά ως ανθρώπους, και αμαχητί δεν παρέδωσε ποτέ καμία εξουσία, τα όπλα της,τα προνόμια της. Εύχομαι να συναντιόμαστε σε γεγονότα ,με πρωτογενή αθωότητα, κοινωνικά η καλλιτεχνικά.
About Post Author
