Μπέτυ Λιβανού: «Δεν έχω καμία σχέση με τους ηθοποιούς»

Μπορεί να έχει μια θέσει περιστασιακή σχέση με το θέαμα, τη δημοσιότητα, την πολλή συνάφεια, όμως κάθε φορά που η Μπέτυ Λιβανού επιστρέφει στο θέατρο ή, σπανιότερα πια, στην τηλεόραση επιβεβαιώνει ότι δεν έχει χάσει ούτε ψήγμα από τη γοητεία, την κομψότητα και το στυλ της. Και δεν μιλάμε για την αυταπόδεικτη εξωτερική καλλονή της, αλλά για την ευγένεια με την οποία αντιμετωπίζει τη δουλειά της – και τελικά την ίδια τη ζωή. Φέτος είναι μια κομβική χρονιά για εκείνη, αφού ενσαρκώνει θεατρικά την Πηνελόπη Δέλτα, μια προσωπικότητα που της ασκούσε διαχρονικά αναπόδραστη γοητεία, στην παράσταση «Ιστορία χωρίς όνομα» στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Είναι όμως και μια φορτωμένη χρονιά, μια και η ακριβοθώρητη ηθοποιός πρωταγωνιστεί και στη σειρά του ALPHA «Ερωτας μετά». Η Μπέτυ Λιβανού έχει το προνόμιο να μιλά, να ακούγεται και να είναι πάντα παρούσα είτε με τις καλλιτεχνικές επιλογές της, είτε ακόμα και με τις σιωπές της.

Φλοράλ πουκάμισο και cigarette παντελόνι, όλα Max Mara, attica

GALA: Παίξατε πρώτη φορά στο θέατρο το 2000, σχεδόν 40 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή σας στο σινεμά. Αναρωτιέμαι γιατί.

Μπέτυ Λιβανού: Γιατί δεν ήθελα να παίξω νωρίτερα. Δεν ξέρω γιατί δίσταζα. Μου ήταν άγνωστος ο χώρος, ήμουν φοβισμένη και με το παρασκήνιο. Το έκανα όταν ένιωσα έτοιμη.

G.: Φέτος υποδύεστε την Πηνελόπη Δέλτα. Πώς γεννήθηκε αυτή η συνεργασία για την παράσταση «Ιστορία χωρίς όνομα»;

Μ.Λ.:Αυτή είναι μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Με την Πηνελόπη Δέλτα είχα φλερτάρει από τότε που επανεκδόθηκαν τα βιβλία της, το 2005, αλλά δεν είχα μπορέσει να κάνω τίποτα δυστυχώς. Τώρα τελείως συμπτωματικά ήρθε και με βρήκε από μόνος του ο παραγωγός και μου πρότεινε αυτόν τον ρόλο. Παρόλο που δεν υπήρχε έργο, δεν υπήρχε διασκευή ακόμα, αποφάσισα να το κάνω.

G.: Βουτήξατε σε αχαρτογράφητα νερά.

Μ.Λ.: Ναι, τα μόνα δεδομένα που υπήρχαν όταν συμφώνησα ήταν τρία: Πηνελόπη Δέλτα, Κώστας Γάκης (ο σκηνοθέτης) και Τάσος Νούσιας. Το τόλμησα και μου βγήκε σε καλό. Κάνουμε μια παράσταση που αγγίζει πάρα πολύ το κοινό και οι άνθρωποι φεύγουν συγκινημένοι. Και με πολύ καλά λόγια. Αυτή είναι μια ανταμοιβή που δεν πληρώνεται με τίποτα.

G.: Σας ενδιαφέρει να ακούτε τους θεατές;

Μ.Λ.: Φυσικά. Οι θεατές μάς περιμένουν στο φουαγέ για να μας πουν τα καλά τους λόγια. Είναι πολύ συγκινητικό αυτό.

G.: Τις κριτικές τις διαβάζετε;

Μ.Λ.: Δεν τις διαβάζω, να σας πω την αλήθεια. Συνήθως τα παιδιά του θιάσου, που ψάχνουν περισσότερο, ανεβάζουν κάποιες κριτικές σε ένα γκρουπ που έχουμε στο Viber, κι από εκεί τα διαβάζω. Συνήθως δεν ψάχνομαι.

G.: Δεν έχετε αγωνία;

Μ.Λ.: Την αγωνία την είχα και την έχω σε κάθε δουλειά μέχρι να δω το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή το ξέρω, το έχω δει, το αισθάνομαι. Δεν με ενδιαφέρουν οι επαγγελματικές κριτικές, αλλά η κριτική του κόσμου. Πάντως, όλα όσα έχουν γραφτεί είναι πολύ συμπαθητικά.

G.: Είστε επιλεκτικός άνθρωπος;

Μ.Λ.: Είμαι ένας άνθρωπος που δεν είναι εργασιομανής. Δεν ψάχνω κάθε σεζόν να βρω κάτι να κάνω. Θα κάνω κάτι όταν μου τύχει, όταν έρθουν οι συγκυρίες. Διαφορετικά κάθομαι στ’ αυγά μου. Μ’ αρέσει.
Τοπ, σακάκι και παντελόνι, όλα Escada, attica. Μποτάκια Steve Madden, NAK Shoes. Σκουλαρίκια, My Ring Design

G.: Παράξενο αυτό για μια ηθοποιό. Συνήθως οι συνάδελφοί σας έχουν την αγωνία να υπάρχουν.

Μ.Λ.: Κι όμως γίνεται. Προσωπικά δεν έχω καμία σχέση με τους ηθοποιούς. Εχω τελείως διαφορετική νοοτροπία. Οι συνάδελφοί μου έχουν έναν άλλον τρόπο. Τον καταλαβαίνω. Ξυπνάνε αργά, εγώ ξυπνάω πολύ πρωί, κοιμούνται μέχρι το απόγευμα, έχουν μόνο μία δουλειά. Εγώ κάνω σαρωτικά πράγματα.

G.: Αυτή η επιλογή σας να φεύγετε και να επανέρχεστε δεν ήταν κάπως ριψοκίνδυνη;

Μ.Λ.: Οφείλω να ομολογήσω ότι η δουλειά μού έχει φερθεί πολύ καλά. Σκεφτείτε ότι από την τελευταία συνεργασία που είχα κάνει στο θέατρο πριν από την επανεμφάνισή μου είχαν περάσει 15 χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, η δουλειά με δέχτηκε ξανά και μου συμπεριφέρεται πολύ ευγενικά.

G.: Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για μια στάση ζωής. Εχει να κάνει με τον τρόπο που μπήκατε στον κινηματογράφο, ως μια όμορφη γυναίκα που δεν είχε σχέση με το θέαμα;

Μ.Λ.: Ημουν και είμαι μονίμως ερασιτέχνης -με την κυριολεξία της λέξης- που έμπαινα κι έβγαινα σε αυτή τη δουλειά, χωρίς να με νοιάζει να βρίσκομαι στο προσκήνιο ή στη δημοσιότητα. Ετσι έγινε η καριέρα μου.

G.: Τα χρήματα σας ενδιέφεραν;

Μ.Λ.: Πολύ λίγες φορές έχω σκεφτεί τα λεφτά. Λεφτά μπορεί να σου δώσει μόνο η τηλεόραση. Αρα αυτές οι λίγες δουλειές που έχω κάνει στην τηλεόραση μπορεί να πει κανείς ότι είναι καλά αμειβόμενες. Πάντως, τα πράγματα τώρα είναι δύσκολα.

G.: Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς πώς καταφέρνετε να βιοπορίζεστε εργαζόμενη επιλεκτικά και σε μάλλον αραιά διαστήματα. Αλήθεια, πώς το πετυχαίνετε;

Μ.Λ.: Εχουμε μια οικογένεια την οποία μπορούμε να συντηρήσουμε. Και δεν είμαστε άνθρωποι της υπερβολής. Μπορούμε και με τα λίγα και με τα πολλά. Δεν χρειάζεται το χρήμα να ορίζει τη ζωή ή τη διάθεσή μας. Αν δεν πεινάς και δεν είσαι άστεγος, όλα τα άλλα αντιμετωπίζονται, νομίζω.

G.: Βρεθήκατε ποτέ σε τόσο δύσκολη κατάσταση;

Μ.Λ.: Εχω βρεθεί.

G.: Και πώς το γυρίσατε;

Μ.Λ.: Προσπαθούσα χρόνια, αλλά δεν γύριζε. Ωσπου γύρισε από μόνο του.

G.: Μικρή πώς φανταζόσασταν τον εαυτό σας;

Μ.Λ.: Σίγουρα όχι ηθοποιό. Ηθελα να γίνω άλλα πράγματα. Γραμματέας, ας πούμε. Μάθαινα γραφομηχανή. Ομως τίποτα δεν έγινε, γιατί από πολύ μικρή με κυνηγούσε αυτή η δουλειά από πίσω.

G.: Λόγω της ομορφιάς;

Μ.Λ.: Δεν νομίζω ότι ευθύνεται το γεγονός ότι είμαι όμορφη γυναίκα. Κάτι είχα που εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω, αλλά το έβλεπαν οι άλλοι. Και θέλανε το εκμεταλλευτούν με την καλή έννοια.

G.: Δεν σας το εξήγησε κανείς ποτέ;

Μ.Λ.: Οχι, ποτέ. Είναι ένα απόσταγμα δικό μου, ότι για να επιμένουν τόσο πολύ να με βγάλουν σε αυτή τη δουλειά, κάτι έβλεπαν που εγώ δεν το αναγνώριζα.

G.: Τα παιδικά χρόνια σας ήταν όμορφα;

Μ.Λ.: Ηταν δύσκολα χρόνια, όμως δεν ήταν δύσκολα για μένα. Ημουν ένα χαρούμενο παιδί, ευχαριστημένη με αυτό που είχα.

G.: Μαθήτρια καλή;

Μ.Λ.: Καλή, όχι όμως άριστη.

G.: Αντιμετωπίσατε καχυποψία από τους συναδέλφους σας ως μοντέλο που έμπαινε στα δικά τους χωράφια;

Μ.Λ.: Υπήρχε μια τέτοια διάθεση, να το κριτικάρουν κάποιοι λίγο. Ενα «τι θέλει αυτή εδώ;”».

G.: Και πώς το αντιμετωπίσατε;

Μ.Λ.: Δεν το αντιμετώπισα. Δεν έκανα τίποτα. Τι θα ’πρεπε να κάνω;

G.: Να στενοχωρηθείτε; Να θυμώσετε; Να δειλιάσετε;

Μ.Λ.: Φαίνεται ότι με ενδιαφέρει λίγο η γνώμη των άλλων στο τι αποφασίζω να κάνω εγώ.

G.: Ακούγεστε άνθρωπος με αυτοπεποίθηση.

Μ.Λ.: Θα μπορούσε να το πει κανείς κι έτσι.

G.: Είναι κληρονομιά από τον τρόπο που μεγαλώσατε αυτό;

Μ.Λ.: Θα μπορούσε. Ξέρετε, δεν είχε ποτέ φιλοδοξίες. Ο,τι έγινε, έγινε από μόνο του. Δεν με ενδιέφερε να γίνω σταρ ή μοντέλο ή ό,τι. Ολα αυτά προέκυψαν στην ζωή μου.

G.: Θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερό;

Μ.Λ.: Νομίζω πως ναι. Αν μη τι άλλο, μου έχει συμπεριφερθεί καλά και γενναιόδωρα η ζωή.

G.: Ποια ξεχωρίζετε ως την πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα σας;

Μ.Λ.: Στο σινεμά νομίζω πως ήταν το «Ταξίδι του μέλιτος» του Γιώργου Πανουσόπουλου και ο «Ξαφνικός έρωτας» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Στο θέατρο νομίζω πως είναι η φετινή παράσταση. Είναι εντυπωσιακή η ανταπόκριση του κόσμου.

G.: Αναπολεί το κοινό στιγμές από το κινηματογραφικό παρελθόν σας;

Μ.Λ.: Α, ναι. Καθένας και κάτι διαφορετικό. Αλλοι μου λένε για το σίριαλ στον ALPHA, άλλοι μου μιλάνε για την «Αμαρτία της ομορφιάς» που είχε κάνει μεγάλη αίσθηση. Καθένας έχει κάτι διαφορετικό στο μυαλό του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχω κάνει δύο καριέρες. Γιατί βρέθηκα στο τέλος του εμπορικού σινεμά, η τελευταία πρωταγωνίστρια που έβγαλε ο Φίνος και μετά βρέθηκα σε ένα καινούριο περιβάλλον που ονομάστηκε νέο ελληνικό σινεμά.

G.: Το σημερινό νέο ελληνικό σινεμά το παρακολουθείτε;

Μ.Λ.: Ναι, το παρακολουθώ.

G.: Αισθάνεστε ότι θα θέλατε να παίξετε ξανά στον κινηματογράφο;

Μ.Λ.: Δεν αισθάνομαι καμία ιδιαίτερη ανάγκη. Η ανάγκη θα προκύψει αν βρεθεί κάποιος ρόλος που θα μου αρέσει πάρα πολύ. Αλλά να λέω από μόνη μου «α, τώρα να έκανα μια ταινία», όχι δεν το λέω.

G.: Οπότε θα λέγαμε ότι περιμένετε να σας έρθουν τα πράγματα.

Μ.Λ.: Ετσι γίνεται τα τελευταία 40 χρόνια. Ερχεται μια πρόταση, ζυγίζεται, γίνεται ή δεν γίνεται, και πάμε παρακάτω.

Μ.Λ.: Δεν κοιτάζω καθόλου προς τα πίσω.

G.: Τον χρόνο που δεν εργάζεστε πώς σας αρέσει να τον περνάτε;

Μ.Λ.: Μου αρέσει να κάνω πάρα πολλά πράγματα. Κυρίως μου αρέσει να κάνω ταξίδια. Είμαι πολύ ταξιδιάρα. Αλλά φέτος έχω εγκλωβιστεί πάρα πολύ γιατί έχω φορτωθεί με υπερβολικές δραστηριότητες. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν μπορώ να τα βγάλω πέρα. Αυτές είναι αρκετές για να γεμίσει κανείς όλη του τη μέρα. Περιμένω πώς και πώς τη μέρα που θα μπορέσω να μπω σε ένα αυτοκίνητο και να φύγω.

G.: Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;

Μ.Λ.: Κάθε νέο ταξίδι είναι το αγαπημένο μου. Αυτό που θέλω είναι να γνωρίσω περισσότερο την Ελλάδα, γιατί έχω ταξιδέψει αρκετά στο εξωτερικό.

G.: Διάβασα ότι ασχολείστε με ένα κτήμα που έχετε και μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα.

Μ.Λ.: Η θεατρική ομάδα αυτή είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Μέσα από αυτή μπορούμε να βοηθάμε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Κάνουμε φιλανθρωπικές παραστάσεις και βοηθάμε κόσμο. Την τελευταία την κάναμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στο Κολλέγιο Αγίας Παρασκευής και τα έσοδα διατέθηκαν στο Ασυλο Ανιάτων. Ηταν μια πολύ συγκινητική παράσταση. Η ομάδα αυτή ξεκίνησε το 2011. Είμαστε μια ομάδα που γεννήθηκε μέσα στην κρίση και μπορέσαμε και κρατηθήκαμε παρότι είμαστε μόνοι μας – δεν μας ενισχύει κανείς. Η μόνη βοήθεια που έχουμε είναι ένας χώρος που μας παραχωρείται από τον Δήμο Παιανίας.

G.: Εχετε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής σας με τον Γιώργο Πανουσόπουλο. Πώς είναι η ζωή μαζί με έναν σκηνοθέτη;

Μ.Λ.: Είναι πολύ δημιουργική. Τουλάχιστον η δική μας ζωή. Γιατί έτυχε να έχουμε τα ίδια οράματα και τα ίδια θέλω. Υπήρχαν και δυσκολίες βέβαια, γιατί όταν δουλεύεις με έναν σκηνοθέτη που είναι και άνδρας σου, είναι διαφορετικά τα πράγματα. Μπλέκονται οι ρόλοι.

G.: Μετανιώνετε για αποφάσεις που πήρατε ή που δεν πήρατε στην καριέρα σας;

Μ.Λ.: Ειδικά για την καριέρα μου όχι. Ποτέ. Ποτέ δεν ζήλεψα κάτι στο οποίο είπα όχι.

Info: «Ιστορία χωρίς όνομα» στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. www.mfc.gr