Εμβληματικά στέκια και χώροι που έσβησαν και έμειναν στην ιστορία ως σημεία αναφοράς μιας άλλης Αθήνας.
Οι αποχωρισμοί είναι πάντα δύσκολοι, γιατί στον κάθε ένα, αποχαιρετάς μαζί κι ένα κομμάτι του εαυτού σου. Ο τελευταίος μας ήταν με το βιβλιοπωλείο Επί Λέξει της οδού Ακαδημίας, το οποίο ανακοίνωσε με ανάρτηση στο Facebook, ότι ρίχνει τίτλους τέλους. Ο λόγος, σύμφωνα με τη δημοσίευση, η απαίτηση των ιδιοκτητών του ακινήτου, για υπερδιπλασιασμό του ενοικίου.
Η δυσάρεστη είδηση του τέλους ενός ακόμη αγαπημένου χώρου πολιτισμού και ψυχαγωγίας στο κέντρο της Αθήνας, έκανε πολύ γρήγορα τον γύρο του διαδικτύου. Γιατί αν κάτι μας έμαθαν σίγουρα οι άνθρωποι του Επί Λέξει, ήταν πως υπήρχε πάντα εκείνο το καταφύγιο στην πόλη, για τις στιγμές που χρειαζόσουν μια παύση από την απρόσωπη καθημερινότητα.
Την αίσθηση αυτή μπορούν να στη δώσουν μονάχα λίγοι χώροι. Και κάπως έτσι μεταμορφώνονται στα δικά σου προσωπικά μέρη φυγής, σε αυτό που λέμε στέκια, σε αυτά που προτιμάς να πηγαίνεις κάθε φορά που βρίσκεις χρόνο, ακόμη κι αν έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου να γνωρίσεις επιτέλους και κάτι καινούργιο. Πουθενά αλλού όμως δεν χάνεις και βρίσκεις την ταυτότητά σου την ίδια στιγμή.
Στην ιστορία της πόλης, έχουμε ζήσει δύσκολους αποχαιρετισμούς. Με βιβλιοπωλεία, στέκια, σινεμά, όλα τους κυψέλες της συνύπαρξής μας στον αθηναϊκό ιστό. Συγκεντρώσαμε μερικά από τα πιο εμβληματικά αθηναϊκά στέκια που έπρεπε να αφήσουμε πίσω μας. Απώλειες που άλλαξαν μια για πάντα, τον τρόπο που ζούμε στην πόλη μας.
1. Ιντεάλ, Πανεπιστημίου
Η τελευταία προβολή του κινηματογράφου Ιντεάλ πήρε μαζί της όλα εκείνα τα δάκρυα και τα γέλια που αφήναμε λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους της ταινίας, τις στιγμές που δεν άφηνε ο ένας τον άλλον να πληρώσει το εισιτήριο της προβολής, τις Πέμπτες που συχνά δεν ξέραμε τι θα παίξει, κάποιο μπλοκμπάστερ ή σινεφίλ, αλλά θέλαμε ό,τι κι αν είναι αυτό, να μας βρει στη σκοτεινή του αίθουσα.
Ο κινηματογράφος άνοιξε για πρώτη φορά το 1921, στο κτίριο που σχεδίασε ο Γερμανός αρχιτέκτονας Ερνέστο Τσίλλερ. Ξεκίνησε ως “Σαλόν Ιντεάλ” και με τα χρόνια αναδείχθηκε σε μία από τις πιο πολυτελείς αίθουσες της Ευρώπης.
Το Ιντεάλ αρχικά ανήκε στα Ταμεία σύνταξης των υπαλλήλων της Εθνικής και της Κτηματικής Τραπέζης. Αργότερα μεταβιβάστηκε στο ΙΚΑ, το οποίο διαδέχθηκε ο ΕΦΚΑ. Το σινεμά όμως, το έτρεχαν οι Αδελφοί Σπέντζοι. Με 102 χρόνια παρουσίας, έκλεισε ο κύκλος του Ιντεάλ την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2023.
2. Cine Αλεξάνδρα, Καλλιθέα
Η γειτονιά της Καλλιθέας είχε τη δική της χειμερινή κινηματογραφική αίθουσα, μέχρι εκείνο το βράδυ του Απριλίου. Ήταν το Cine Αλεξάνδρα, το σινεμά που λειτουργούσε από το 2015. Τα πράγματα για το σινεμά ακολούθησαν μια απρόσμενη όμως τροπή.
Ο ιδιοκτήτης του χώρου επί της οδού Κρέμου, επέλεξε να μην ανανεώσει τη σύμβαση. Και κάπως έτσι το Αλεξάνδρα, έγινε ακόμη ένα σινεμά που έκλεισε άδοξα, αφήνοντας τη νοσταλγία εκείνων των προβολών του, σε όποιον τις είχε ζήσει. Γιατί καμιά φορά τα σινεμά, γίνονται τα πιο αγαπημένα στέκια.
3. Decadence, Εξάρχεια
Στη συμβολή των οδών Βουλγαροκτόνου και Πουλχερίας στα Εξάρχεια, έχουν γραφτεί μερικές από τις πιο θρυλικές στιγμές της αθηναϊκής νύχτας.
Στο ιστορικό νυχτερινό κλαμπ Decadence, ανέβηκε τα μαρμάρινα σκαλάκια ο Nick Cave, οι Tindersticks κατέβαζαν σφηνάκια το ένα μετά το άλλο, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης έπαιξε μουσική και ο Νίκος Νικολαϊδής ένα βράδυ, τα είπε όλα στη ξύλινη μπάρα.
Το Decadence άνοιξε το 1979 και έκλεισε άδοξα το 2008-2009, μετά από έξωση. Οι κληρονόμοι είχαν δώσει άδεια για να γκρεμιστεί το κτίριο και να γίνει πολυκατοικία. Οι προσπάθειες της ομάδας του Decadence να κηρυχθεί διατηρητέο έμειναν ατελέσφορες. Το νεοκλασικό είναι εκεί, για να θυμίζει στους παλιούς θαμώνες του, εκείνες τις νύχτες που γίνανε μέρες και δεν τις ξαναβρήκαν πουθενά αλλού.
4. Κάουφμαν, Σταδίου
Στο πατάρι του βιβλιοπωλείου Κάουφμαν, οι βιβλιόφιλοι πέρασαν ώρες ολόκληρες με τη συντροφιά των σελίδων. Στο εμβληματικό ξενόγλωσσο βιβλιοπωλείο της Αθήνας, φοιτητές και φοιτήτριες αναμετρήθηκαν με τα αμέτρητα βιβλία του και παρέες και παρέες άφησαν το αποτύπωμά τους.
Σήμερα, αν πεις σε κάποιο από εκείνα τα παιδιά για το αγαπημένο του Κάουφμαν, ένα βαθύ «Αχ» θα χυθεί στον χώρο και θα σε πάρει μαζί του σε εκείνες τις ξέγνοιαστες εποχές, πριν το εμβληματικό βιβλιοπωλείο χαθεί τόσο άδοξα.
5. Floral, Πλατεία Εξαρχείων
Το Floral στη θρυλική Μπλε Πολυκατοικία της Πλατείας Εξαρχείων γέμισε τόσες ιστορίες ανθρώπων, όσες η πλατεία η ίδια δεν μπορούσε να χωρέσει. Λειτουργούσε ως καφέ μπαρ αλλά αποτελούσε κι έναν χώρο τέχνης, όπου γίνονταν live, παρουσιάσεις, εκθέσεις κ.ά.
Όταν πρωτοάνοιξε το Floral, τα Εξάρχεια ήταν μια άλλη γειτονιά, μια άλλη πλατεία. Ήταν ένα καταφύγιο στην πλατεία, μια συνήθεια των μόνιμων κατοίκων, ένα σημείο συνάντησης στο χάος της πόλης.
Ένα πραγματικό σημείο αναφοράς για τα Εξάρχεια, που έκλεισε οριστικά το 2016 και έμεινε να γυρίζει σαν μνήμη, σε όσους το έζησαν και έμειναν να αναζητούν το επόμενό τους στέκι.
6. Σινεμά Όσκαρ, Κάτω Πατήσια
Ακόμα ένας ιστορικός κινηματογράφος της Αθήνας έκλεισε και έμεινε μια ανάμνηση από άλλες εποχές. Το συνοικιακό σινεμά στα Κάτω Πατήσια, άνοιξε τις πόρτες του το 1970 και παρέμεινε ανέγγιχτο στον χρόνο, ακόμα και όταν στη γειτονιά ήρθαν τα multiplex Ster Cinemas.
Μέσω ανάρτησης στα social media, το σινεμά ανακοίνωσε ότι η Τετάρτη 12/01/22 ήταν η τελευταία μέρα λειτουργίας του σινέ Όσκαρ, ενώ από πια το ραντεβού τους με το κοινό το δίνουν το καλοκαίρι, στο θερινό σινεμά Σινέ Λιλά.
7. +SODA, Ερμού
Το θρυλικότερο κλαμπ των 90s έχει χτίσει έναν ολόκληρο μύθο, και μόνο στο άκουσμα το ονόματός του. Το κλαμπ του Μπάμπη Μουζάκη έγραψε ιστορία στην αθηναϊκή νύχτα, με ιστορίες αγοριών και κοριτσιών, που εκτυλίσσονταν μονάχα κεκλεισμένων των θυρών.
Το +SODA έδωσε στην Αθήνα τη δικιά της ατόφια και καθαρόαιμη νυχτερινή ζωή, που ξεκινούσε κάπου πριν ανέβεις στο stage του κλαμπ και τελείωνε εκεί που πια είχες οριστικά χαθεί μέσα στα φωτορυθμικά.
Πηγή:reader.gr
