Στο λεγόμενο “gig-economy”, η δυνατότητα της παροχής αγαθών και υπηρεσιών με ένα “click” στο κινητό, έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερνότητάς μας. Μας δίνει αυτή την δυνατότητα που οι Αμερικανοί λένε « seamless” ή “friction-less”, δηλαδή χωρίς αντιστάσεις, χωρίς δυσκολίες, χωρίς να την παίρνεις είδηση, να ικανοποιείς τις ανάγκες σου, με ένα τρόπο σχεδόν “μαγικό.”

Στράτος Σαφιολέας

Πίσω όπως από κάθε πάτημα κουμπιού σπεύδουν άνθρωποι που αναζητούν τα προϊόντα μας, που τα συσκευάζουν, που τα μεταφέρουν στο σπίτι μας. Στην Αμερική ή διαδικασία αυτή συνδυάζει πολλές φορές αυτοματοποιημένα συστήματα και ανθρώπους. Πρόσφατα αγοράζοντας από την Apple το προϊόν ήρθε στο σπίτι τρεις ώρες μετά την αγορά του – ήταν προφανές πως γνωρίζοντας τι θέλω, ήταν πολύ προτιμότερο να το αγοράσω ηλεκτρονικά, από το να κατευθυνθώ στο Apple Store.

Τελευταία, η σκοτεινή πλευρά αυτής της οικονομίας γίνεται όλο και πιο φανερή. Είτε αφορά τον αφανισμό μικρών καταστημάτων της γειτονιάς που δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις τεράστιες εταιρείες, είτε αφορά τις συνθήκες εργασίας (για παράδειγμα δεκάδες ιστορίες έχουν γραφτεί για τις απάνθρωπες συνθήκες στις αποθήκες προϊόντων της Amazon), είτε αφορά τους “ντελιβεράδες” που τρέχουν στους δρόμους με ζέστη και με κρύο, και με κίνδυνο της ζωής τους.

H συμπεριφορά του e-Food θα σας θυμίσει την εκπληκτική ταινία του Ken Loach με τίτλο “Sorry We Missed You,” όπου η εταιρεία ονομάζει τους μεταφορείς “επιχειρηματίες”, στην ουσία οδηγώντας τους σε μια αφόρητη καθημερινότητα, όπου το δέλεαρ μιας τάχα σημαντικής χρηματικής αμοιβής από μεταφορά ενός μεγάλου φορτίου προϊόντων, συγκρούεται στην σκληρή πραγματικότητα του ατέλειωτου άγχους στους δρόμους, που όχι απλώς δεν κάνει τους εργαζόμενους πλούσιους, αλλά τους διαλύει κάθε προσωπική και οικογενειακή ζωή.

Οι εταιρείες επιδιώκουν να επικρατήσουν του ανταγωνισμού τους. Στην αδυσώπητη αυ