Χρήστος Κρασαδάκης: Ο γιατρός που σε μαθαίνει πώς να σώζεις ζωές

Έχασε τον ανιψιό του σε ηλικία μόλις 11 ετών από ανακοπή καρδιάς. Αυτό το τραγικό συμβάν αποτέλεσε εφαλτήριο για αμέτρητα δωρεάν σεμινάρια πρώτων βοηθειών. O Επικουρικός Επιμελητής στην Κλινική Στοματικής & Γναθοπροσωπικής Χειρουργικής του ΚΑΤ και πιστοποιημένος εκπαιδευτής δίνει μαθήματα ζωής στο People.

Από Μαρία Παπαϊωάννου

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι γεννημένοι για να προσφέρουν ανιδιοτελώς βοήθεια και να μεταλαμπαδεύουν γνώσεις. Από την αρχή της κουβέντας μας αντιλαμβάνομαι ότι ο Χρήστος Κρασαδάκης είναι ένας από αυτούς.

Στα 18 του πέρασε την πόρτα της Οδοντιατρικής Αθηνών από… «καθαρή σύμπτωση», καθώς, όπως εξηγεί στο People: «Πέρασα στην Οδοντιατρική ενώ είχα τη δυνατότητα να μπω στην Ιατρική, αλλά είχα δηλώσει μόνο τις σχολές των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης. Τη χρονιά που έδινα πανελλήνιες εξετάσεις είχε αλλάξει το σύστημα, με αποτέλεσμα να μη γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει με τις βάσεις. Ωστόσο, μου βγήκε σε καλό, καθώς στο δεύτερο έτος της Οδοντιατρικής πήρα την απόφαση να ασχοληθώ με τη Γναθοπροσωπική Χειρουργική.

Αυτό προϋποθέτει την απόκτηση και των δύο πτυχίων. Έτσι, μετά το τέλος της πρώτης μου σχολής, έδωσα εξετάσεις και πέρασα στην Ιατρική Αθηνών». Το διάβασμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή, τη δουλειά και την καθημερινότητά του, όχι όμως με τις διακοπές.

«Πλέον για εμένα το διάβασμα δεν είναι ευχαρίστηση. Δεν είμαι αυτός που θα πάρει ένα βιβλίο το καλοκαίρι για να χαλαρώσει στην παραλία. Στη ζωή μου το διάβασμα σημαίνει ότι έχω μπροστά μου κάποιες εξετάσεις. Έχω βαρεθεί να δίνω εξετάσεις» δηλώνει γελώντας και συνεχίζει: «Το 2005 τελείωσα την Οδοντιατρική και το 2010 την Ιατρική. Ακολούθησαν οι εξετάσεις για την ειδικότητα, που κράτησε πέντε χρόνια. Εκείνη την περίοδο μια τραγική οικογενειακή στιγμή με έκανε να αποφασίσω να ξεκινήσω τα μαθήματα πρώτων βοηθειών. Ο ανιψιός μου έφυγε σε ηλικία 11 ετών από ανακοπή καρδιάς στο σχολείο».

Τι είναι η First Aid Athens

Η οικογένεια μετουσίωσε τη θλίψη της απώλειας σε δύναμη και αποφάσισαν να δράσουν ουσιαστικά: «Κατόπιν συζήτησης με τον αδελφό μου και τη γυναίκα του πήραμε την απόφαση να κάνουμε μια δωρεά στο σχολείο του Στέλιου. Φτιάξαμε μια αίθουσα υπολογιστών, κάναμε εργασίες προαύλιου χώρου με σκοπό τη γενικότερη αναβάθμιση του σχολείου, ενώ λίγο καιρό αργότερα οργανώσαμε ένα μάθημα πρώτων βοηθειών. Το πρώτο μάθημα, λοιπόν, έγινε στο σχολείο του ανιψιού μου».

Γνωρίζοντας ότι ο μικρός Στέλιος θα μπορούσε να είχε σωθεί, αν είχε λάβει τις πρώτες βοήθειες, μου εξηγεί: «Σε μια τέτοια περίπτωση, αν κάποιος δεν κάνει κάτι άμεσα, το άτομο που παθαίνει ανακοπή ουσιαστικά καταδικάζεται. Αν περάσουν θεωρητικά δέκα λεπτά και δεν παράσχει κανείς καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση, η πιθανότητα να ανανήψει στο νοσοκομείο σχεδόν μηδενίζεται», τονίζει.

Έτσι, λοιπόν, ίδρυσε τη First Aid Athens, που παρέχει τις απαραίτητες γνώσεις σε μαθητές, εκπαιδευτικούς και όχι μόνο. «Η διεύθυνση ενός σχολείου ή ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων έρχονται σε επαφή μαζί μας. Τους ενημερώνουμε για τις προδιαγραφές που πρέπει να έχουν, όπως μια μεγάλη αίθουσα για να χωράει περίπου 80-100 άτομα κι έναν προτζέκτορα.

Αυτοί με τη σειρά τους επικοινωνούν το σεμινάριο σε εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές και μας λένε πόσα άτομα επιθυμούν να το παρακολουθήσουν. Για τις υπολειπόμενες θέσεις βγάζουμε μια ανακοίνωση στη σελίδα που έχουμε στο Facebook και πραγματικά μέσα σε μία ώρα έχουμε πληρότητα».

Αναλύοντας μια από τις πιο λανθασμένες αντιλήψεις που επικρατούν, μου λέει: «Κάποιοι πιστεύουν ότι δεν πρέπει να παρέχουν πρώτες βοήθειες. Βλέπεις δεν έχουν απλά ελλιπή αλλά και λανθασμένη ενημέρωση επί του θέματος.

Νομίζουν ότι έτσι θα αποκτήσουν ευθύνες, παρότι η ελληνική και η ευρωπαϊκή νομοθεσία σε προστατεύει αν κάνεις καρδιοαναπνευστική αναζοωγόνηση σε θύμα καρδιακής ανακοπής. Πολλοί έχουν την εικόνα ότι είναι προτιμότερο να καλέσουν το 166 –που αυτό θα το κάνεις ούτως ή άλλως–, παρά να επέμβουν, γιατί μπορεί να γίνει κάποια ζημιά. Δεν γίνεται ζημιά σε ένα θύμα ανακοπής. Στην ουσία είναι ένας άνθρωπος που πεθαίνει αν δεν δράσεις».

«Δεν είσαι ένοχος αν παρέχεις τις πρώτες βοήθειες»

Τα σεμινάρια της First Aid Athens έχουν παρακολουθήσει περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι. «Εμείς τους παρέχουμε γνώση, όχι πιστοποίηση. Η πιστοποίηση έρχεται μέσω ενός διεθνούς φορέα. Αυτό δεν γίνεται δωρεάν. Χρειάζεται χρηματική συνδρομή.

Κάποια στιγμή μπήκα στη διαδικασία να πιστοποιήσω μετά από αίτημα πολλών συμμετεχόντων, καθώς είμαι εκπαιδευτής και στη Rescue Training International, έναν μεγάλο πάροχο πρώτων βοηθειών. Το βασικό μου μέλημα, όμως, είναι να κάνω τα δωρεάν σεμινάρια για να έρχεται, να ενημερώνεται σωστά και να κινητοποιείται περισσότερος κόσμος και μετά το ιδανικό είναι να πάει να εκπαιδευτεί και να πιστοποιηθεί σε κάποιον αξιόπιστο φορέα».

Μέσα σε πέντε ώρες καλείται να ενημερώσει το κοινό που τον παρακολουθεί για το πώς να αντιδράσουν σε μια πιθανή κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη ζωή ενός συνανθρώπου τους αλλά και να απαντήσει σε πληθώρα ερωτήσεων.

«Τους απασχολεί η νομοθεσία γιατί βρισκόμαστε μέσα σε ένα σχολείο. Εκεί τους εξηγείς ότι υπάρχει αντίστοιχο ΦΕΚ με υπουργική απόφαση στην Ελλάδα και ευρωπαϊκή νομοθεσία που λέει ότι σε θύμα ανακοπής δεν διώκεσαι αν επέμβεις.

Δεν είσαι ένοχος αν παρέχεις πρώτες βοήθειες, ανεξάρτητα από το αν έχεις πιστοποίηση ή αν έχεις απινιδωτή» εξηγεί ο Χρήστος και συνεχίζει: «Ο κόσμος πιστεύει συχνά ότι έρχεται να μάθει πρώτες βοήθειες για ένα πιθανό τροχαίο. Σε αυτή την περίπτωση, αν δεν έχεις εξοπλισμό και δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, μπορεί να κάνεις ζημιά. Σίγουρα αν έχει πάθει κάποιος ανακοπή στο τροχαίο, το να τον βοηθήσεις είναι το πιο σημαντικό, γιατί αν τον αφήσεις, θα πεθάνει.

Αλλά δεν είσαι απόλυτα καλυμμένος νομικά. Γι’ αυτό τους εξηγώ συχνά ότι σε περιπτώσεις τροχαίου χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός, που δεν τον έχει ο απλός πολίτης. Και σε περίπτωση που παρέχει κάποιος πρώτες βοήθειες θα πρέπει να είναι μέσα στα πλαίσια που έχει εκπαιδευτεί, προκειμένου να μην προκαλέσει μεγαλύτερες βλάβες. Τότε τους ενημερώνουμε για τις βασικές κινήσεις που θα κάνουν μέχρι να έρθει το 166».

Τα σεμινάρια και οι αριθμοί ανακοπών στην Ευρώπη που σοκάρουν

Ενδονοσοκομειακά έχει βρεθεί αρκετές φορές μπροστά σε έναν άνθρωπο που κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του. Εξωνοσοκομειακά όμως; «Δύο φορές χρειάστηκε να παράσχω πρώτες βοήθειες σε άτομο σε επείγουσα κατάσταση. Στατιστικά μπορεί να τύχει σε κάποιον μία με δύο φορές στη ζωή του. Πρέπει, όμως, να είναι προετοιμασμένος για αυτές τις περιπτώσεις. Να ξέρεις ότι ακόμα και για έναν γιατρό το εξωνοσοκομειακό συμβάν προκαλεί στρες».

Όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει σχετικό περιστατικό, ο Χρήστος ήταν σε διακοπές «Ευτυχώς δεν εξελίχθηκε σε κάτι σοβαρό. Θέλω να σου πω ότι κάθε χρόνο στην Ευρώπη έχουμε περίπου 700.000 ανακοπές. Κάπου θα γίνει. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι μετά τα σεμινάρια είναι πολλοί αυτοί που μας στέλνουν μηνύματα και μοιράζονται την εμπειρία τους μαζί μας σχετικά με κάποιο περιστατικό στο οποίο χρειάστηκε να επέμβουν και να βοηθήσουν.

Αυτό σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις. Να πνιγεί κάποιος, ας πούμε, από φαγητό; Είναι αστείο να μην μπορείς να βοηθήσεις. Αυτό που μαθαίνουμε είναι να αναγνωρίζουμε αν κάποιος έχει πλήρη απόφραξη του αναπνευστικού και πώς να τη λύνουμε άμεσα χωρίς να περάσουμε σε δυσκολότερες καταστάσεις. Γιατί αυτό το άτομο, αν το αφήσεις και καλέσεις το 166, έχει πάθει ανακοπή, και μάλιστα με πολύ δύσκολη ανάταξη. Πεθαίνει κόσμος έτσι».

Τα σεμινάρια χωρίζονται σε δύο μέρη. Το πρώτο αναφέρεται στα περιστατικά που καλείται κάποιος να δράσει άμεσα, ενώ το δεύτερο είναι πιο επικουρικό. «Μέσα σε πέντε ώρες δεν μαθαίνει κάποιος να είναι ο σούπερ διασώστης. Χρειάζεται επανάληψη κι αυτό είναι κάτι που το εξηγούμε στα σεμινάρια.

Αυτό που χρειάζεται να έχεις στις πρώτες βοήθειες είναι ο αυτοματισμός. Δεν πρέπει να σκεφτείς. Όσο σκέφτεσαι αρχίζει ο πανικός. Στο πρώτο σεμινάριο λοιπόν καταλαβαίνεις τι δεν πρέπει να κάνεις και ποιο είναι το λάθος. Δεν θυμάσαι όμως τα σωστά. Όταν παρακολουθήσεις το σεμινάριο περισσότερες φορές, γνωρίζεις πλέον τι να κάνεις μηχανικά».

Κλείνοντας την κουβέντα μας μου εξομολογείται τι είναι αυτό που τον στενοχωρεί αλλά και τι του δίνει ελπίδα. «Νιώθω άσχημα καμιά φορά όταν μου στέλνουν μηνύματα άνθρωποι από νησιά και μου ζητούν να πάμε στην περιοχή τους.

Μακάρι να μπορούσα να υλοποιήσω την επιθυμία τους αλλά λόγω περιορισμένου χρόνου και πολλών υποχρεώσεων στην Αθήνα κάτι τέτοιο καθίσταται προς το παρόν αδύνατο. Από την άλλη, με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός της αύξησης των ανθρώπων που θέλουν να εκπαιδευτούν στις πρώτες βοήθειες».