"Το καλοκαίρι μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά"

του ΄Αγγελου Πυριόχος

Ερωτας με τα δαχτυλα στην πριζα και τα ποδια στο νερο. Καλοκαιρι. Ονοματα που χαθηκαν , εικονες που εσβυσαν αλλα, παντα ειναι καλοκαιρι.

Στο βαθος του μυαλου ακουω απο το τζουκ μποξ της παραλιας “Το καλοκαιρι μαζι πηγαιναμε στην αμμουδια”. Δεν ειχε αμμουδια η Χωρα. Τζουκ μποξ σε λαθος μερος. Κι ενα Capri c’est fini που χεστηκα για το Καπρι.

Ασε που καλοκαιρι δε χορευες μπλουζ. Ειναι σα να χορευεις σημερα με αντιδημαρχο και 42 υπο σκιαν. Στο Πορτο στηνανε εξεδρες για τους κολυμβητικους αγωνες.

Οταν τελειωναμε το καθαρισμα της πατατας για την ταβερνα , σκαρφαλωναμε και βουταγαμε σα σκατουλες κλεινοντας τη μυτη. Τα βραδια νυφοπαζαρο στην παραλια. Δεν ειχαμε ξαβλαχεψει ακομα και ακουσον ακουσον , πεζοδρομουσαμε τη Στρατα Μαρινα απο τις 8 εως τα μεσανυχτα. Μετα ηρθε ο πολιτισμος. Πανω κατω και ραντεβου στο Ψηλωμα. Μυριζε μπυρα και τηγανητες πατατες , γαλακτομπουρεκο και παστες με αφρο ξυρισματος.

Παρκαραμε τα ποδηλατα εξω απο τα θερινα σινεμα, χαζευαμε τα ακαταλληλα και φευγοντας φωναζαμε στον ιδιοκτητη.

“Νιονιο τι παιζεις σημερα;” Η απαντηση σταθερη εξ ου και η ερωτηση. “Αμε στο διαολο κωλοπαιδα. Το ματωμενο κ@υλι του Μπετοβεν παιζω”. Μεγαλη στεναχωρια ειχαμε για το Μπετοβεν.

Γιατι ηταν ματωμενο το πουλακι του; Καλοκαιρι. Ασπρομαυρο , ουτε η μπυρα δε μυριζει οπως παλια. Ασπρομαυρο σαν τα μαλλια μου…..