Καλοκαίρι στο νησί

του Άγγελου Πυριόχου

Τραγουδούσατε εσύ η Μπέσυ και ο Ρόμπερτ στο Λουξ. Έπαιζα μουσική στην Disco Akrotiri και ο Κολαιτης με ήθελε εκεί από τις 10. Άρα συναυλία γιοκ.

Πίσω από την οθόνη του σινεμά ο Κανάρης είχε ένα καμαράκι για τους καλλιτέχνες. Και μια ωραία τρύπα για να παίρνουμε μάτι.

Η Μπέσυ πιτσιρικα και κούκλα. Στριμωχτηκαμε στην τρύπα ” κάτσε ρε να δω και γω”, έβαλε τις φωνές η Μπέσυ και το έργο τελείωσε εκεί. Ξημερώματα, είχαν χτυπήσει οι καμπάνες του Αγίου , μετά τη δουλειά γυρίζαμε ποδαρατα στο λιμάνι και σας πετύχαμε να βολταρετε. Πιάσαμε κουβέντα και σε κρίση μετανοίας ομολογησαμε. Εμείς είμαστε οι ματακηδες. Καταλήξαμε στου Καλόγερου να τρώμε γαλακτομπούρεκο.

Το επόμενο καλοκαίρι ήρθες για διακοπές και με έψαξες στη ντισκοτέκ. Τότε δεν παίζαμε ελληνικά. Μόνο εγώ έβαζα ένα τραγούδι σου. Την “Αλήθεια” του Πλέσσα από μια γαλλική ταινία που δεν βρήκα ποτέ.

Ήταν και ο Γιώργος Μαρίνος εκείνο το βράδυ και όταν απορησες για το τραγούδι σου , είπε ο Μαρίνος. “Είναι τζαζ το παιδί. Τους βάζει να χορέψουνε μπλουζ με την “Στέλλα” στη δική μου εκτέλεση. Ήμουν όντως.

Χρόνια μετά σου τα ξαναθυμησα όταν ήρθες για συνέντευξη στον Αθήνα 9.84. Έτσι ξεκίνησε η φιλία μας. Όταν στις δύσκολες εποχές τραγουδούσες στα κρουαζιερόπλοια τηλεφωνούσες από τα λιμάνια. Ποτέ δεν είπες κακό για συνάδελφό σου. Ακόμα και για εκείνους που σου έβαλαν φρένο.

” Η εταιρεία το αποφάσισε.” Κι ας μην ήταν έτσι. Λίγο πριν φύγω οριστικά από την Αθήνα μου εμπιστεύτηκες ένα τεράστιο υλικό. Μαγικό. Από θεατρικές παραστάσεις με τις Αδελφές Μπρόγιερ , υπερπαραγωγές από νυχτερινά κέντρα , τα έβλεπα και δεν πίστευα ότι υπήρξαν τέτοιες εποχές. ” Βρε Δακη μου το έκλεισα το μπαούλο”.

” Γι αυτό θέλω να τα έχεις εσύ. Κι αν τα βγάλεις να έχω φύγει” . Μιλούσαμε μέχρι πριν λίγο καιρό. ” Αγγελολουλουνι μου” με έλεγες . Όταν ανέβω Αθήνα θα βρω τις κασέτες. Δεν θα τις δείξω πουθενά γιατί για μένα δεν έφυγες.

Θα ξαναβρεθούμε φίλε. Και ναι. Επιμένω. Η “Αλήθεια” είναι το καλύτερο τραγούδι που έχεις πει.