του Γιώργου Λιβανού
Αυτή τη φορά θα γράψω εγώ για σένα. Το αναπόφευκτο, αλλάζει το ρου της προσωπικής μας ιστορίας και για πρώτη φορά θα προσπαθήσω να συνοψίσω ημερολογιακά μια ουσιαστική φιλία χρόνων.
Ήμουν με το Φαίδωνα Καστρή στο θέατρο Λυκαβητού για να δούμε την Αιμιλία Υψηλάντη σε σκηνοθεαία Τσακίρη, νομίζω Ιφιγένεια, μαθητής στο πρώτο έτος της Δραματικής. Ξαναπρόσεξα μπροστά μου, ένα συνομίληκο μου αγόρι νεαρό και αεικινητο που συνόδευε τη μητέρα του. Όπως και γω σκέφτηκα πρέπει ν’ αγαπά το θέατρο αυτός ο Κυψελιώτης. Τώρα γιατί μου αποτυπωθηκε αυτή η εικόνα το ‘χαμε συζητήσει κι έλεγες , το μοιραίο….
Αρκετά χρόνια μετά , μέσω της δουλειάς μας και χάρη στο Μιχάλη & το Γιώργο ξεκινάμε να κάνουμε παρέα με το Βασίλη Μπουζιώτη .
Συμπαθήσαμε ο ένας τον άλλο με την πρώτη ματιά, παρά τις έντονες αντιθέσεις του χαρακτήρα μας και αυτόματα – κυριολεκτώ- ενεργοποιηθηκε μια μακροχρόνια φιλία.
Δε θα μακρυγηρήσω αναφερόμενος στα στάδια της, θα μείνω απλά στο δια ταύτα των τριών τακτικών συναντήσεων ανά εβδομάδα που ήταν κλειδωμένες & δε θέλαμε ποτέ ν’ αλλάξουμε.
Τρεις εβδομαδιαίες συναντήσεις τουλάχιστον, όλα αυτά τα χρόνια, χαρές, αναμετρήσεις, απώλειες, αγάπες και αμέτρητες συζητήσεις , μικρές διαφωνίες , καυγάδες, γιατί ο Βασίλης ήταν φασαριόζος και ευκολοπαρεξηγησιάρης, αλλά με τον καιρό έμαθα τα κουμπιά του και τσακωνόμαστε όλο και λιγότερο και κυρίως από αμοιβαίο πείσμα. Ποιός ήταν ο φίλος Βασίλης όμως;
Ένας ακέραιος χαρακτήρας, που δινόταν ολοκληρωτικά σε αυτούς που εκτιμούσε κι αγαπούσε, εξαίρετος συζητητής όσο και δημοσιογράφος, ικανός, με μέτρο, άποψη, στόχους & θέση, κατάφερε να χτυπήσει πρωτιά στη δουλειά του , να θεωρείται κορυφαίος στο είδος του, είτε καταπιανόταν με συνεντεύξεις, είτε με ρεπορτάζ, είτε με αφιερώματα, είτε με κριτικές , γραμμένες πάντα με ακρίβεια ευστοχία και χαρακτηριστικά αναγνωρίσιμο τρόπο, είτε με το ραδιόφωνο την άλλη μεγάλη του αγάπη.
Για αρκετό κόσμο σφράγισε μια ολόκληρη εποχή, με τη γραφή του αλλά και τη μανία του αποκλειστικού που τον διακατείχε.
Η εργασιομανία του Βασίλη ήταν απόλυτος μονόδρομος, γιατί ήταν ο τρόπος που επίλεξε να ζει από 20 χρονών και σχεδόν τον απορροφούσε από οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της ζωής του. Ήταν όμως επιλογή & αυτό τα λέει όλα.
Πέρα από ένα δημιουργικά οργανωτικό μυαλό ήταν κι ένας σπουδαίος φίλος. Στήριζε κάθε άνθρωπο που εκτιμούσε με τον τρόπο του, δε χαριζόταν, ήταν αντικειμενικός, χαρισματικός αλλά και επικριτικός σε ότι τον ενοχλούσε. Συμβούλευε, συμβούλευε, συμβούλευε, αυτούς που τον αφορούσαν μόνο και άκουγε με προσοχή, με τη σειρά τους, τις δικές σου υποδείξεις, αν και συνήθως έκανε το δικό του. Τις φορές που του άλλαζες όμως γνώμη αισθανόταν υποχρεωμένος να το θυμάται και να το αναφέρει. Εσυ φταις γι’ αυτό συνηθιζε να λέει χαμογελώντας.
Βοηθησε πολλούς καλλιτέχνες, που άξιζαν να αναρριχηθούν και βοηθήθηκε από αρκετούς γεγονός που αναγνώριζε πάντα κατ’ όνομα. Εκτιμούσε πάντα με το δικό του τρόπο τους ανθρώπους & τα πράγματα και είχε ένα δικό του συνταρακτικό τρόπο να σε εκπλήσσει.
Ευχάριστα τις περισσότερες φορές. Απαιτούσε αποκλειστικό δόσιμο στις φιλίες, γεγονός που ανταπέδιδε, αν και βαθιά μέσα στα μάτια του, πίσω από το απαράμμιλο σαρκαστικό του χιούμορ μπορούσες να διακρίνεις ένα πληγωμένο παιδί.
Πότε και από ποιόν πληγώθηκε δεν έχει καμία σημασία, απλά αυτή η συνεοδητοποίηση διευκολύνει την κατανόηση του ποιός πραγματικά ήταν. Αποκλειστικές ειδήσεις απαιτουσε κι από τους καλλιτέχνες φίλους του και ουαί υμίν αν δεν του το διναν. Γιώργο περιμένω τις φώτος , μη δει κανείς το σκηνικό φώναζε στο τηλέφωνο!
Τον είχα θαυμάσει άπειρες φορές, στον τρόπο που ορθολογιστικά αντιμετώπιζε τα πράγματα, στο χειρισμό των γεγονότων και στο αποτέλεσμα, που κάθε φορά φρόντιζε να γευτεί σε ότι τον αφορούσε.Και κάποιες φορές με είχε εκπλήξει με τη σκληρότητα που πρυτάνευε του ορθολογισμού του. Ήταν όμως και η χαρά του φίλου.
Πιστός , αγαπησιάρης άριστος συζητητής, σε κέρδιζε και σε έκανε να τον αγαπήσεις. Συχνά αναφερόταν στους φίλους του σε όσους νοιαζόταν, σε όσους τον αφορούσαν και μπορούσες να καταλήξεις στο συμπέρασμα πόσο πολύ αγαπούσε αυτούς που είχε επιλλέξει και πόσο τον αφορούσαν σε όλους τους τομέις.
Προσωπικά σε μένα ήταν παρών σε κάθε νέο μου άνοιγμα, το χαιρόταν & το τιμούσε ενώ δέχτηκε να γίνει σύμβουλος παράστασης σε αρκετές μου δουλειές, στις οποίες οι συμβουλές του ήταν κάτι παραπάνω από πολύτιμες.
Πέρα από ένα τεράστιο ευχαριστώ για τη στήριξή του σε μένα αλλά και στην ομάδα μου τους Θεατρίνων Θεατές , του οφείλω και δυό ακόμα ουσιαστικές ευχαριστίες.
Μαζι με το Βασίλη και τον ατζέντη μου Gordon Dickerson, σχρδιασαμε και εκτελέσαμε την παραγωγή του περίφημου Leonardos Ring του βραβευμενου με Tony Rick Elice, απο την πρώτη μέρα. Στο διαστημα του πρώτου μήνα των προβών παρότι μεχρι σήμερα θεωρώ το έργο ενα αριστούργημα και απο τα καλύτερα κείμενα του παγκοσμίου θεάτρου, κάποια στιγμή αγχώθηκα για τη σκληρή γλώσσα που ο συγγραφέας χρησιμοποιούσε αλλά και το γυμνό, που απαιτούσε το έργο.Σκεφτηκα να σταματήσω .
Την ιδια μερα εμφανίζονται στην πρόβα ο Βασίλης με τη Μαριάννα Τολη και με βάζουν κάτω και μου τα ψαλουν, για το συντηρητισμό και το αναίτιο άγχος μου. Εχεις ενα παγκοσμιο hit στα χερια σου εκμεταλεύσου το. Οπως και έγινε και με τη βοήθεια του Βασίλη εκτινάχτηκε καλλιτεχνικά και εμπορικά με αποτέλεσμα να θεωρείται η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία pocket theater ως τις μερες μας ενώ ο συγγραφέας το χαρκτήρισε σαν το καλύτερο ανέβασμα στον κόσμο …
Κι η δεύτερη συμβολη του Βασίλη, όταν έψαχνα εργο το 2017 βουτηγμένος στα κειμενα και στις παγκοσμιες θεατρικές βιβλιοθήκες είχα πελαγώσει. Χαλαρά και ήρεμα σ’ ένα πρωινό καφέ μου λέει , “θα κάνεις το εργο που χρόνια ονειρευόσουν. Το Απόψε αυτοσχεδιάζουμε του Pirandello!” Όπως κι έγινε και η παρασταση επίσης απογειώθηκε τρεις σεζόν.
Η φιλία μου με το Βασίλη άνθιζε μέρα τη μέρα, τα κοινά πλήθαιναν για δύο άντρες στα 50 (*ωχ) , που είχαν χάσει κι οι 2 τους δικούς τους πρόσφατα και η συχνή επαφή εκρυβε εκρήξεις χαράς , εκνευρισμού και αγάπης. Διαφωνούσαμε συχνά ο Βασίλης, με μάλωνε συχνά για τις εμμονές μου και υπόσχομαι να τηρήσω πια, την παρότρυνση του, ξεκόλα μωρέ!
Μια γενναία συμβουλή που αφορούσε ανθρώπους, συνήθειες , πράγματα. ‘Οσα πια ειχαν κλείσει τον κύκλο τους…
Αυτός που εν τέλει , δεν τον εκλεισε ήταν ο ίδιος ο Βασίλης . Εφυγε νέος μετά από μια σύντομη ασθένεια που τον καθήλωσε και τον πήρε αδικαιολόγητα και γρήγορα κατά την γνώμη μου. Έφυγε στην ακμή του, όπως σίγουρα θα ήθελε με δεκάδες σχέδια και πλάνα να μενουν ανολοκλήρωτα. Το φευγιό αυτό θα μπορούσε κι ο ίδιος να το είχε θελήσει, μετά το θάνατο των δύο αγαπημένων του κοριτσιών, της μητέρας και της αδελφής του, που τον τσάκισαν, αν δεν υπήρχε ο ανηψιός του ο Στράτος που και μονο η παρουσία του τον μπόλιαζε με αισιοδοξία.
Όπως και να χει προσωπικά νοιιθω το αμηχανο πνιξημο για το χαμό του συνομιλήκου μου κολλητού, που μου ‘λεγε “ετοιμάσου Λιβανούλη να γηροκομήσουμε ο ένας τον άλλο” κι εγώ το είχα σίγουρο… Γιατί ο ξαφνικός θάνατος πονάει πιο πολύ. Κρατώ όμως για πάντα τις στιγμές. Τους καφεδες με το Γιωργάκη, τα γέλια μας , τις συζητήσεις. Τις γιορτές και τις Αργίες που περνούσαμε τα δυο μπακούρια μαζί, τις σωτήριες συμβουλές για μένα σε ό,τι κι αν μου φώναζες. Την αμέριστη βοήθειά σου σε οτι σου ζητούσα. Τα κείμενα σου, τη βοήθεια στην ομάδα και στο Studio Κυψέλης , που τόσο αγαπούσες. Τα βράδια στο Φοίβο με ποτά. Τις παραστασεις της Νταίζης που βλέπαμε με pizza και δάκρυα και το house of fame που βλέπαμε παρέα γιατί εγώ συμπαθούσα την Πηνελόπη, τους φιλους & συνεργάτες μου, που επέλλεγες να δεις για να εγκρίνεις μετά, τις τρεις μικρές αποδράσεις στην Επίδαυρο και κυρίως το δέσιμο μας στις δυο Πανδημιες, που ήσουν για μρνα η πιο ευχάριστη διέξοδος στη μοναξιά
Δε μπορώ να γράψω πιο πολλά γιατί δεν αντέχω αυτό τον αποχαιρετισμό Βασίλη. Όμως θα κρατησω για παντα τα δώρα σου (* τα χω όλα ρε φιλε υλικά και πνευματικά) όσο και την εικονα του σπαραγμού απο την Τζούλυ, το Γιωργακη , τη Νταιζούλα, το Δημήτρη- που κι αυτοι σε λάτρευαν στον αποχαιρετισμό σου… Σε ποιον; Στην προσωρινή αποχώρηση γιατί κάποια μέρα θα ξαναβρεθούμε. Η αγάπη ειναι ενέργεια που δε χάνεται… Σου λέω aurevoir με το αγπημένο σου τραγούδι από το Leonardo’s ring με τη Μαριάννα. Μολις τη δεις να μου τη φιλήσεις. Και το Μιχάλη και την Εφη και….
(Οι φωτογραφίες είναι απο το προσωπικό μου αρχείο.)
Σύντομο βιογραφικό
About Post Author
+ There are no comments
Add yours