Ο Χορός του θανάτου στο Θέατρο Εκάτη

του Γιώργου Λιβανού

Η εμμονική προσήλωση της δημιουργού του θεάτρου Εκάτη, Βαλεντίνης Λουρμπά στο κλασσικό δρέπει και φέτος καρπούς.

Στο όμορφο και ανακαινισμένο κομψό στολίδι, της οδού Εκάτης στην Κυψέλη, η σκηνοθέτης με το θίασο της το Λεπτουργείον μας παραδίδουν ακόμα μια ολοκληρωμένη μελέτη , αυτή τη φορά Σουηδού. Ο χορός του θανάτου του Στρίντμπεργκ , ένα σκληρό παιχνίδι για τρεις, μια ανθρώπινη αναμέτρηση υπεροχής, εξουσίας και αγάπης στήνεται με λιτότητα και περισσή σαφήνεια.

Η Βαλεντίνη Λουρμπά, έχοντας πλήρως κατανοήσει την αστική διεκδίκηση και την επιβολή κάθε μορφής βίας που εικονοποιεί ο δημιουργός του έργου, στήνει μια παρτίδα σκάκι στην οποία δεν υπάρχει εν τέλει νικητής. Όπως και στη ζωή συχνά συμβαίνει , οι ήρωες , βαθιά προσηλωμένοι στις προσωπικές διεκδικήσεις αδιαφορούν για το τέλος και τους ενδιαφέρει απλά η επόμενη κίνηση, αρκεί να αδυνατίσει τον συμπαίχτη.

Μάχες καθημερινότητας και ένα παιχνίδι που ισορροπεί τέλεια μεταξύ δράματος & κωμωδίας μας προσφέρουν μια πλήρως μελετημένη εκδοχή & στην εκτέλεση και κατά τη γνώμη μου, μια από τις καλύτερες που έχει παρουσιάσει το αγαπημένο θέατρο της οδού Εκάτης.

Η Λουρμπά καθοδηγεί σωστά τους ηθοποιούς , και επιλέγει -επί τέλους- ρεαλιστικές ηλικίες για τους τρεις ήρωες. Ο εν ενεργεία στρατιωτικός δεν είναι ένας ηλικιωμένος ρολίστας, αλλά ένας ενεργητικός νεώτερος άνθρωπος, ενώ η ίδια αντιστοιχία υπάρχει και στα δύο ξαδέρφια , κατά 10 χρόνια νεώτερα του. Οι μικρότερες ηλικίες διευκολύνουν στο να μην έχει μια επιπλέον του κειμένου βαρύτητα η παραστασιοποίηση.

Ο Μάνος Χατζηγεωργίου κυρίαρχος της σκηνής , μας δίνει μια πληρέστατη ερμηνεία στον κεντρικό ήρωα, με χιούμορ και δυναμική αξιοσημείωτη. Είναι παρών καθ ‘ όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης και δίνει αυτός, το σκηνικό τόνο – τον παλμό που με αξιοσημείωτη σαφήνεια ακολουθούν οι δυο συμπαίκτες του η Αμαλία Κλημοπούλου, καταπιεσμένη, κακοποιημένη αστή πρώην θεατρίνα & ο Βασίλης Ασημάκης, μετρημένος τρυφερός Κουρτ, ο μόνος θετικός ήρωας αντίποδες του κεντρικού ζευγαριού , που κι αυτός συμπαρασύρεται από την πρωαιώνια μάχη αρσενικού -θηλυκού και γίνεται ακούσια συνλειτουργός στην εξέλιξη και στη λύση του έργου.

Ημιτόνια και ξαφνικές εκρήξεις σηματοδοτούν ακριβώς όπως και στην καθημερινότητα μας μια ιεροτελεστία που η παρασταση αποδίδει ολόσωστα. Με βοηθό τη μετάφραση που υπογράφει η ομάδα του Λεπτουργείου , τα ατμοσφαιρικά κοστούμια και το αστικό σκηνικό , φροντισμένο στη λεπτομέρεια, η παράσταση κρατά το ενδιαφέρον από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό , ενώ οι φωτισμοί του Γιάννης Ζέρβα μαρτυρούν με σαφήνεια τις διακυμάνσεις, που η σκηνοθέτης θέλησε να τονίσει.

Μια κερδισμένη βραδιά από τις πιο ενδιαφέρουσες του φετινού χειμώνα, που αξίζει να παρακολουθήσετε.

Η υπόθεση και το έργο:

Ο Χορός του θανάτου τοποθετείται σε ένα νησί του σουηδικού αρχιπελάγους. Το κτήριο στο οποίο ο Έντγκαρ και η σύζυγός του ζουν είναι ένα φρούριο, που στο παρελθόν λειτουργούσε ως φυλακή. Η συμβολική σημασία του γεγονότος αυτού ενισχύεται συνεχώς καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Η Αλίς, για παράδειγμα, λέει στον Κουρτ- φιλοξενούμενο ξάδερφο της ότι όλη της ζωή υπήρξε έγκλειστη στον πύργο, φρουρούμενη από έναν άνδρα που πάντοτε μισούσε, ενώ ο στρατιωτικός ο ίδιος αυυοχαρακτηρίζεται Κυανοπώγονας. Το ζευγάρι είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά, δύο από τα οποία πέθαναν, σύμφωνα με την Αλίς, εξαιτίας της έλλειψης φωτός. Ωστόσο, δεν είναι μόνο η ίδια φυλακισμένη ο Λοχαγός είναι εξίσου απομονωμένος και έγκλειστος. Έχουν αποκόψει και τους δύο -ή οι ίδιοι αποκόπηκαν από την κοινωνία του νησιού. Στη διάρκεια του έργου ακόμη και οι υπηρέτριες τους εγκαταλείπουν, αφήνοντάς τους εντελώς μόνους να βασανίζουν ο ένας τον άλλο. Από τη στιγμή που φοβούνται ότι οι τηλεφωνήτριες υποκλέπτουν τις συνομιλίες τους και σχολιάζουν το περιεχόμενο των κλήσεών τους, η μόνη τους σύνδεση με τον έξω κόσμο είναι ένας τηλέγραφος. Τα μόνα μηνύματα που λαμβάνουν τους κοινοποιούνται μέσω ενός απρόσωπου κτυπήματος των πλήκτρων του τηλεγράφου.

About Post Author

Γιώργος Λιβανός

Σκηνοθέτης- Ηθοποιός

See author's posts