Δοκιμάσαμε το νέο μεξικάνικο Atole στη Γριβαίων και Σκουφά μια και διαβάσαμε πολύ καλές κριτικές και οι πελάτες του μέχρι τώρα το έχουν βαθμολογήσει με πολύ καλό rating.
Λίγα τραπέζια στον πεζόδρομο, άλλα λίγα τραπέζια στον μέσα ημιυπόγειο χώρο (καθίζει περί τα 15 άτομα εντός) αλλά μάλλον αμήχανος και minimal (μη) διάκοσμος με δύο σετ σκάλες για τις τουαλέτες (ξεχάστε το αν είστε ΑΜΕΑ) και -πάλι- με σκληρές επιφάνειες που αντανακλούν όλη το φασαρία των αγενών που αρνούνται να ρυθμίσουν την ένταση της φωνής τους.
Μετρήσαμε 85 db.
Πραγματικά εξαιρετικές γεύσεις, με νεωτεριστικά στοιχεία και πάρα πολύ καλή πρώτη ύλη. Ειδικά στις τορτίγιες η γεύση του καλαμποκιού είναι μοναδική.
Δεν είναι το παραδοσιακό τουριστικό tex mex που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, αλλά βασίζεται στην κουζίνα της Oaxaca του νότιου Μεξικό όπου τα αρωματικά και οι έντονες γεύσεις από την πολύ πιο πλούσια χλωρίδα, κάνουν τα πιάτα θεματικά.
Ξεχωρίσαμε το ψάρι με mole φιστικιού και «άγρια χόρτα» που η αλήθεια είναι θα προτιμούσαμε να μην είναι ρόκα!
Ξεχωρίσαμε επίσης το ταπεινό «μπροκολίνι» που ετοιμάζεται στον ξυλόφουρνο με σάλσα μάτσα και παλιωμένο ανθότυρο. Οι καμένες πατάτες με βότανο χόγια σάντα (που δεν ακούστηκε ιδιαίτερα), κατσικίσιο τυρί και σχοινόπρασο είναι επίσης ένα ενδιαφέρον πιάτο.
Η σαλάτα με τα τοματίνια με σταφύλι, δυόσμο πολύ νόστιμη αλλά το νερό τομάτας σε ζύμωση και το λάδι habanero δεν έκαναν ιδιαίτερη δουλειά, και εξαιρετικά τα tostada με καβούρι, πράσινο μήλο, σχοινόπρασο, πικάντικη μαγιονέζα και lime. Αλλά τσιγκούνικο πιάτο.
Δοκιμάσαμε επίσης γουακαμόλε, τάκος τηγανιτού ψαριού, τάκος με σιγομαγειρεμένο χοιρινο. Όλα εξαιρετικά. Και τα κρασιά ενδιαφέρουσες επιλογές από όλο τον κόσμο που ξαφνιάζουν ευχάριστα αλλά σε λίγο τσιμπημένες τιμές.
Επίσης οι μερίδες είναι μικρές. Για να δοκιμάσουν δύο άτομα. Οι τιμές λοιπόν που θα ήταν με άλλους όρους «κανονικές», γίνονται κάπως ακριβές. Αντιληπτό πως η καλή πρώτη ύλη είναι ακριβή αλλά δεν δικαιολογούνται παντού. Για να το πούμε σαφέστερα, τα 15€ για το μπρόκολο δεν νομίζουμε πως είναι μια ρεαλιστική πρόταση.
Το πρόβλημα όμως είναι άλλο:
Μας έλειψαν τα vibes. Μας έλειψε το fun του Loco Athens για παράδειγμα. Κατανοητό πως η προσπάθεια είναι για μια πιο fine-dining προσέγγιση αλλά ο χώρος δεν είναι προσφέρεται. Δεν είναι fine dining ο θόρυβος, το σχεδόν κλειστοφοβικό ημιυπόγειο.
Αν και το φαγητό λοιπόν ήταν εξαιρετικό, το value-for-money μένει χαμηλά γιατί το μαγαζί δεν σε «κρατάει» εντός του, δεν σου δίνει ενδιαφέρον για να μείνεις περισσότερο. Και τελικά νοιώθεις πως ναι μεν έφαγες εξαιρετικά αλλά δεν το χάρηκες όσο θα ήθελες.
https://www.facebook.com/GreekFoodMood
About Post Author
