της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη
Ένας άντρας μεγαλώνει, ζει και πεθαίνει χωρίς ποτέ να μάθει ποιος ήταν ο πατέρας του – ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ένας άλλος θα περάσει όλη του τη ζωή αγαπώντας λάθος άνθρωπο για πατέρα – Μήτρος Αγραφιώτης το όνομά του. Οι δρόμοι τους θα συναντηθούν στα αίματα και στις θυσίες της επανάστασης του ’21. Τους ενώνει ο πόθος για την ελευθερία της πατρίδας, αλλά και κάτι βαθύτερο που ο ένας το αγνοεί και ο άλλος το αποσιωπά επίτηδες. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν πια εκείνο που έχει μείνει απ’ όλα αυτά είναι ένα αμήχανο αίσθημα ευγνωμοσύνης, το ερώτημα συνεχίζει να βασανίζει τον αφηγητή από την παιδική του ακόμη ηλικία: ήρωας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Βιβλιογνώμη
Είναι μερικές προσωπικότητες, που με κάνουν να ονειρεύομαι πως θα ήταν να συνυπάρξω μαζί τους στην καθημερινότητά τους! Μία από αυτές είναι ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Βέβαια, αν με κάποιον τρόπο μπορούσα να επισκεφτώ εκείνη την περίοδο, δεν ξέρω αν θα με συνέφερε πολύ να το κάμω ως γυναίκα, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα το σκεφτώ καλύτερα εφόσον θυμηθώ που πάρκαρα την χρονομηχανή μου.
Δεν είχα διαβάσει κάτι του Ακρίβου, και χαίρομαι που ξεκίνησα (διότι, σε απειλώ, πως θα συνεχίσω) με αυτό το βιβλίο. Ο συγγραφέας κάνει ένα οδοιπορικό στην εποχή του Αγωνιστή, και ταξιδεύει μαζί του σε κάθε σταθμό της συγκλονιστικής του πορείας. Από τη γέννηση μέχρι και τον θάνατό του. Και ταυτόχρονα, σε συστήνει στους απογόνους του με τη σειρά, μέχρι να φτάσει… εχμ, δεν θα σου πω καλέ μου αναγνώστη που έφτασε, μη σου χαλάσω το σουρπρίζ, να διαβάσεις το βιβλίο.
Πάνω κάτω όλοι μας έχουμε μια ιδέα για την προσωπικότητα του Καραϊσκάκη, και εγώ τον αγαπούσα πολύ διότι ήταν αθυρόστομος. Κοκκίνιζαν, λέει, όσοι τον άκουγαν για πρώτη φορά, μη σου πω και για δεύτερη, καθώς δεν τον είχαν συνηθίσει. Το καλύτερο είναι πως δεν έβριζε τον άλλον προσωπικά, να τον χαρακτηρίσει δηλαδή, και να του κάμει επίθεση! Γιατί έτσι είναι το σωστό το μπινελίκι, καλέ μου αναγνώστη, δεν έχει σκοπό να θίξει και να προσβάλλει τον οποιονδήποτε προσωπικά! Παρόλα αυτά, για να περάσω στο ζουμί της υπόθεσης, τα κότσια του, η αγάπη του για τον τόπο, το ενδιαφέρον για τους συντρόφους του, το αίσθημα δικαίου που τον διακατείχε, είναι παράδειγμα ποιότητας χαρακτήρα.
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, προσαρμόζεται ανάλογα με την εποχή στην οποία βρίσκεται, μιας και όπως είπα μας γνωρίζει και στους απογόνους του ήρωα. Με πολύ προσοχή και χωρίς υπερβολές δίνει το χρώμα της περιόδου μέσα από τις λέξεις που χρησιμοποιεί, και βρίσκεις τον εαυτό σου να διαβάζει τραγουδιστά και να σκαρφίζεται εικόνες για τους ανθρώπους και τα τοπία. Ομολογώ πως με την εναλλαγή κεφαλαίων στην αρχή, μπερδεύτηκα σχετικά με το που είμαι, πότε είμαι, ποιος εν ατός ο κύριος τώρα, αλλά γρήγορα μπήκα στο νόημα, και είναι από τις σπάνιες φορές που περίμενα πότε θα δούμε τι έγινε μετά, είτε στον κύριο χρόνο αφήγησης, είτε στην περιδιάβαση των μελλοντικών γενεών. Διότι, πρέπει να τονίσω, πως τα μπρος πίσω σε τάιμλαϊνς συνήθως με κουράζουν, όπως και η χρήση διαλέκτων ή παλαιάς γλώσσας, ομώς εδώ βρήκα και τα δύο να είναι ιδιαίτερα πετυχημένα, καθώς ήταν κάθε φορά τόσο – όσο. Πώς να το πω επιστημονικά, δεν ξέρω!
Πολύ θα ήθελα να είμαι σε μιαν ακρούδα, να χαζεύω τον Καραϊσκάκη να κάμει τα κουμάντα του, να συμποσιάζεται τους συντρόφους του αλλά ενίοτε και με τον εχθρό, να κερνάει τα βρισίδια του, να παλεύει, να συσπειρώνει, να αγωνίζεται, να αγαπά, και να δίνει την ψυχή του στον Αγώνα που ορκίστηκε να υπηρετήσει. Ο Ακρίβος έγραψε ένα πολύ ζωντανό βιβλίο για έναν θρύλο, που κυλάει σαν νερό και σε γοητεύει. Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για ένα είδωλο της δικής σου ιστορίας, διότι κινδυνεύεις να φανείς κόλακας και παντελώς βυθισμένος στην προγονολατρεία. Εδώ όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι τέτοιο, γι αυτό και γώ δράττομαι της ευκαιρίας να αιτηθώ για περισσότερα τέτοια έργα, για εθνικά ινδάλματα, για ήρωές μας, που θα μας δείχνουν και τα σκοτεινά τους σημεία. Διότι χωρίς σκοτάδι, πως θα λάμψει μετά το φως; Εις το επανιδείν καλέ μου αναγνώστη!
About Post Author
