του Λεόντιου Πετμεζά
Το βασικό στοιχείο που κατ’ εξοχήν χαρακτηρίζει την γραφή του θεατράνθρωπου Τάκη Λουκάτου στο συγκεκριμένο βιβλίο-θεατρικό έργο του με τον εύηχο τίτλο ” Η ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ μιας πόζας” είναι ο μεστός λόγος που ηχεί συνοδευόμενος από την τρυφερή νοσταλγία για πράγματα που σοφά καθαγίασε ο πανδαμάτωρ χρόνος. Αναμφίβολα ένα λαμπρό φως εκπέμπεται από το πρόσωπο του Όσκαρ Ουάιλντ. Στην πράξη που παρακολουθούμε την απαιτούμενη θέση κατέχουν οι έρωτες, οι προσδοκίες και τα όνειρα πέρα και μακριά από την μονοτονία της καθημερινότητας και της εποχής .
Ο λόγος του συγγραφέα είναι κατ’ εξοχήν ερωτικός και φαντασιακός.
Το βαθύ συναίσθημα ξεχειλίζει χωρίς να αιθεροβατεί. Συνδυάζει αρμονικά την αισθητή απλότητα με την βαθυστόχαστη σκέψη. Ο Τάκης Λουκάτος συνεχίσει σαν παιδί να κοιτάει τα αστέρια και να φωτίζει την ανθρώπινη ψυχή στην αέναη πορεία της προς την τελείωση.
Η αντίληψη του έχει έντονα λυτρωτικό χαρακτήρα, είναι εξωστρεφής. Εθίζει τον αναγνώστη στο δίκαιο και το ωραίο και καταφέρνει να του δημιουργήσει την κοινωνική συνείδηση για να τον ανεβάσει πνευματικά .
Είναι προσηνής, προσιτός και κατανοητός . Επιτυγχάνει με σοφές συνταγές να οριοθετήσει τον συναισθηματικό κόσμο. Αποφεύγοντας τις στείρες εξάρσεις και τις ρητορικές των κοινότυπων εκφράσεων λειτουργεί θεραπευτικά. Εκτονώνει, εξανθρωπίζει και αποφορτίζει αδελφώνοντας τα ετερόκλητα στοιχεία που πλημμυρίζουν την εμβάθυνση. Αναγεννά το ωραίο που άλλωστε αποτελεί τον μοναδικό σκοπό του σε σχέση με το ηθικό πρόσημο.
Κινείται φυσικά με την ζωντανή ενσυναίσθηση της γλυκιάς μελαγχολίας και της αθωότητας .
Αριστοτεχνικά με αδρές πινελιές παρουσιάζει τον ιδανικό συνειρμό των συναισθημάτων που σίγουρα λείπει από τις σημερινές διαβουλεύσεις.
Το λαμπρό επίτευγμα του αιχμαλωτίζει βαθμιαία και σταδιακά τα γεγονότα προσδίδοντας τους κάποια ιδιαίτερη χροιά μέσα από εκφράσεις αλληγορίας και εκφάνσεις μεταφοράς .Πάντα με το μεγαλείο και την μαγεία που μεταγγίζει το κάθε φτερούγισμα της αγνής ψυχής.
Η επιταγή που λαμβάνουμε διαβάζοντας μας ωθεί να ερωτευτούμε και να αγαπήσουμε με όλη την δύναμη που διαθέτουμε γιατί θυμίζει πως η ζωή είναι μικρή και πρόκειται να μεγαλώσει και να ομορφαίνει μόνο όταν αγαπάμε. Τότε σβήνει το ασπρόμαυρο και το γκρίζο της ύπαρξης και έρχονται κοντά μας άλλα χρώματα πιο χαρούμενα .
Το κυρίαρχο συστατικό της ιδανικής αγάπης έχει τεράστια δυναμική. Διαθέτει εκπαιδευτικά πρότυπα και ηθικοπλαστικά μοτίβα συμβάλλοντας στον μετασχηματισμό και συνεπώς στην αξιολογική μετατόπιση του κοινωνικού ιστού . Φαντάζει θεματοφύλακας του υπέρτατου και του ιδανικού αισθήματος που μας διαφοροποιεί ως ανθρώπινες οντότητες και μας κατατάσσει αλλού .
Στο κείμενο επιβάλλεται συχνά η αλήθεια και η ποιότητα του συγκροτημένου καθαρού κρεσέντου της αναδιάρθρωσης .
Η μελετημένη μαεστρία με την οποία χειρίζονται οι λέξεις τονίζει τους ρυθμούς της ανασυγκρότησης . Η δομή των σελίδων δονεί σύγκορμα . Πλημμυρίζει με τον παλμό του έντονου πάθους που ορίζει με εύρυθμη απόκλιση ,την έκρυθμη φόρτιση και την αδιάλειπτη εξύμνηση προς τον διάχυτο λυρισμό των εικόνων της εμπειρίας και της περιπέτειας .Η υφή της δόνησης φέρνει τον επικείμενο θρίαμβο της περιήγησης που χρωματίζει τις διαστάσεις της προσωπικότητας ανεβάζοντας την σε υψηλοτέρα στάδια αυτογνωσίας και σαρκικής μετουσίωσης. Την εξυψώνει στην σφαίρα της πλήρους και της ενωτικής σύνδεσης των αποδόσεων της περιπλάνησης .Ευλαβικά ο συγγραφέας καταθέτει με σύνεση την οικεία μαρτυρία του. Προβάλει την ουδετερότητα του χαρακτήρα του και συγκλονίζει με την νέα πρόταση του, με το δικό του αντικείμενο ανάπλασης και διευθέτησης .
Απελευθερώνει από κάθε προκατάληψη και λειαίνει τις γωνίες του αρχέγονου προσανατολισμού . Στις φιλοσοφικές ενατενίσεις και στις ενδιαφέρουσες αποχρώσεις που επισυνάπτει σμιλεύεται ένα γνώριμο περιβάλλον προσδιορισμού με απτόητη διαύγεια ,εμφανέστατη πηγαιότητα και ευκρινή λιτότητα, πράγματα που ρέουν αβίαστα. Μυεί τον αναγνώστη και τον θεατή ευεργετικά και συμφιλιωτικά . Δίνει παραμέτρους και δείχνει μια είσοδο αλλά και μια έξοδο .Τον καθοδηγεί με σεβασμό στην κάθαρση και στον εξαγνισμό .Με επιλογή προσδιορίζει την καθοσίωση της στιγμής. Αναφορικά με την γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Τάκης Λουκάτος θέλω να επισημάνω την συχνή παρουσία των αρκετών κοσμητικών επιθέτων και την συνένωση των νοημάτων .Με σκηνική θεατρική οικονομία κάτι που ξέρει και εφαρμόζει ευλαβικά στις παραστάσεις του αιχμαλωτίζει τις κατάλληλες λέξεις και με τον πρέποντα χειρισμό αποφεύγει τους πλατειασμούς χωρίς στόχο . Επιτείνει τις επιρροές της καινούργιας κατάστασης που ωστόσο βασίζεται στην αρχική έννοια μιας γνωστής διαπραγμάτευσης. Τα μαργαριτάρια του αστραποβολούν , το διάφανο διαμάντι του στέκει και αστράφτει .Μας εισάγει σε ένα συντονισμένο ρυθμικά χορό .Προκαλεί και προσκαλεί να ακολουθήσουμε την δίνη που έχει ο στροβιλισμός της αναπτέρωσης . Ανοίγει εκδοχές που εξηγούν την πληθώρα της γλυκιάς προσμονής για το ζητούμενο .Με ένα μοναδικό τρόπο το υπέροχο αποτέλεσμα της απόλυτης μουσικότητας προκαταβολικά κυριαρχεί στην ψυχική διάθεση μας προτάσσοντας και εντάσσοντας την αρχέγονη Διονυσιακή επιθυμία. Συμπερασματικά και τελικά ο Τάκης Λουκάτος μας κερδίζει ως κοινό θέτοντας επί του προκειμένου την ελπίδα μας ότι η γραφίδα του δεν θα αρκεστεί στην εμβέλεια του παρόντος επιτυχημένου και διδακτικού πονήματος του αλλά σύντομα θα μας δώσει και την επόμενη εμπεριστατωμένη και ενδιαφέρουσα σύλληψη του .Αναμένουμε !!!!!!
Υ.Το κριτικό κείμενο διαβάστηκε από τον Λεόντιο Πετμεζά στην θεατρική και μουσικοχορευτική παράσταση που πραγματοποιήθηκε για το βιβλίο στην σκηνή ”Μυρσίνη Ζορμπά ” στο πλαίσιο του 51ου Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως .
About Post Author
