Ένοχη σιωπή

της Λίτσας Κοντογιάννη

Τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια, που πεισματικά αρνείται να παραδεχτεί; Πού μπορεί να οδηγήσει η απόγνωση; Τι γίνεται όταν η ψυχή παγώνει; Ο Λάμπρος και η Θάλεια θα μπορούσαν να είναι ένα συνηθισμένο ζευγάρι, αλλά δεν ήταν… Η ρουτίνα τούς οδήγησε σε λήθαργο, τα προβλήματα τους αποξένωσαν και κατέληξαν να ζουν στο ίδιο σπίτι σαν δύο ξένοι. Η Θάλεια αναζήτησε αλλού την ευχαρίστηση και την επιβεβαίωση. Όμως, τα ψέματα και ο φόβος σταδιακά κυριαρχούσαν στο υποσυνείδητό της και η ένοχη σιωπή, που άλλοτε ήταν η άμυνα και η ασπίδα της, τώρα είχε μετατραπεί σε μια θηλιά που την έπνιγε. Το μυαλό της άρχισε να περιπλανιέται σε σκοτεινά μονοπάτια, μπερδεύοντας το παρόν με το παρελθόν, τα όνειρα με την πραγματικότητα. Ο Λάμπρος δεν μπορούσε να διαχειριστεί την προδοσία και τη ματαίωση. Ζούσε πλέον μέσα στην απόγνωση, το μυαλό του ήταν σαν μια φουρτουνιασμένη θάλασσα και κινδύνευε να χάσει ακόμα και την ψυχή του, αναζητώντας την εκδίκηση. Όταν τα όρια ανάμεσα στο καλό και στο κακό συγχέονται, αρκεί η κοινή λογική για να ξαναγίνεις αυτό που ήσουν και να μετατρέψεις το τέλος σε μια νέα αρχή;

Η κριτική μας

Η αλήθεια είναι πως αυτό το βιβλίο του κυρίου Στυλιανού είναι εντελώς διαφορετικό απ’ όσα μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα.
Σε μερικούς αναγνώστες πιθανόν και να τους ξενίσει.
Δεν χάνει όμως την αξία του και δεν παύει να είναι πολύ καλό και απόλυτα σύγχρονο.
Κεντρικό θέμα είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι για 25 χρόνια, με μια μεγάλη ηλικιακή διαφορά μεταξύ τους. Οι δυο τους φαίνεται να έχουν αποξενωθεί. Ίσως να μην έχουν παιδιά, μιας και ο συγγραφέας δεν αναφέρει τίποτα σχετικά.
Στη σχέση τους κυριαρχεί μια παγωμάρα. Να υπήρξαν ποτέ στο παρελθόν πραγματικά ερωτευμένοι μεταξύ τους; Το σημείο που έχουν φτάσει, είναι άραγε αρκετό να δικαιολογεί τη διέξοδο που προσπαθεί να βρει ο ένας από τους δύο συντρόφους; Η ένοχη σιωπή είναι άλλοθι στο να εξωθεί κάποιον σε συνεχή ψέματα; Ακόμα κι αν ο άλλος σύντροφος ζηλεύει; Είναι άραγε αποδεκτό να υπερτερεί ο εγωισμός και η αλαζονεία;
Είναι άραγε θεμιτό να παίζουμε με το μυαλό και τη νοημοσύνη του ή της συντρόφου μας;
Αν σταματήσει το παιχνίδι επιβολής του ενός στον άλλον, θα μπορεί να δοθεί το έναυσμα για μια νέα αρχή;
Η γραφή του κυρίου Στυλιανού παραμένει, όπως πάντα άλλωστε πολύ καλά δεμένη και ρέει αβίαστα. Κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως την τελευταία σελίδα του βιβλίου, γιατί θέλει να μάθει που θα οδηγήσει όλη αυτή η κατάσταση.
Σας συμβουλεύω να το διαβάσετε, μιας και δίνει άφθονη τροφή για προβληματισμό.