της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη οπισθόφυλλου
Η Annie Ernaux αφηγείται την παθιασμένη σχέση που έζησε για κάποιους μήνες με έναν παντρεμένο. Όλη της η ζωή περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον ξένο άντρα. Λίγο μετά το τέλος της ιστορίας, θαρρείς και μπορούσε έτσι να την κρατήσει ακόμα λίγο, η συγγραφέας αποφασίζει να εξιστορήσει την προσμονή, τα τηλεφωνήματα, τις κοινές στιγμές, την εγκατάλειψη.
“Από πέρυσι τον Σεπτέμβρη, δεν έκανα τίποτε άλλο απ’ το να περιμένω έναν άντρα: να μου τηλεφωνήσει και να έρθει σπίτι μου”.
Βιβλιογνώμη
Αν δεν με βαρέθηκες, καλέ μου αναγνώστη, έλα να σου πω για ένα ακόμα βιβλίο της Ερνό. Τι εννοείς δεν ξέρεις γιατί λέω «ένα ακόμα»; Δεν με παρακολουθείς πιστά, ε; Σε έπιασα! Διάβασε τούτο εδώ το κείμενο, και τρέξε να βρεις και τα υπόλοιπα. Στο βιβλίο αυτό, η Αννί μιλάει για τη σχέση της με έναν παντρεμένο μεσιέ, και μας τινάζει για μία ακόμα φορά τον εγκέφαλο στον αέρα.
Έχω διατυπώσει και στις άλλες βιβλιογνώμες μου, πόσο με εντυπωσιάζει η συναισθηματικά αποστασιοποιημένη γραφή της, πράγμα που το έκαμε και εδώ, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψεις ένα πάθος που σε τρώει ολόκληρο, σου απομυζεί την ζωή και γίνεσαι έρμαιό του χωρίς καμμία δυνατότητα (πρόθεση ίσως; δεν ξέρω) να αντισταθείς. Γιατί, στην προκειμένη περίπτωση, για ένα τέτοιο πάθος θα διαβάσουμε, οριακά τοξικό αλλά από την ίδια προς την ίδια, όχι από τον σύντροφο προς αυτήν.
Η Ερνό διανύει μια περίοδο στη ζωή της που θα έλεγε κανείς ότι είναι «φτασμένη» πια, έχει δει και έχει κάμει πράγματα, και τσουπ, έρχεται ένας άντρας να της αναταράξει τη ζωή για τα καλά. Η άνευ όρων παράδοσή της σε αυτόν, γίνεται σχεδόν μια δίνη που την ρουφάει, με αποτέλεσμα να ξεχάσει σχεδόν τον εαυτό της, και να αναπνέει μόνο για εκείνον. Και σε ακούω τώρα να λες, μα καλά, πως γίνεται μια γυναίκα ώριμη κλπ κλπ να την «πάθει» έτσι; Κι όμως γίνεται! Εκεί που η ζωή σου έχει μια φαινομενική ησυχία, κάπου μέσα σου αποζητάς να νιώσεις ξανά ζωντανός, να θυμηθείς πως είναι να κυλά το αίμα ζεστό στις φλέβες σου. Δεν το ξέρεις, δεν το συνειδητοποιείς! Υπάρχει όμως, είναι εκεί, κρυμμένο, γιατί το έχεις κρύψει ο ίδιος, πολλές φορές χωρίς να το καταλάβεις, και βράζει, ζυμώνεται!
Η Ερνό βουτάει μέσα στον τυφλό έρωτα παίζοντας τα όλα για όλα, και καταφέρνει επιστρατεύοντας τα άπειρα κότσια με τα οποία την προίκισε ο Κύριος, να πει πως η ίδια είναι υπεύθυνη για τη συμπεριφορά της, δεν παρασύρθηκε, δεν ξεγελάστηκε, η ίδια έχασε την μπάλα! Και να σου πω κάτι καλέ μου αναγνώστη, μπράβο της. Μόνο έτσι θα καταφέρει να βρει την ισορροπία της ξανά, και ας χτυπήσει η καρδιά της σαν γκόνγκ όταν μετά από καιρό θα ξανακούσει τη φωνή του! Δεν είναι μηχανή, είναι άνθρωπος που απλά έχασε για λίγο τον έλεγχο. Και αυτές οι φωνές…ουφ αυτές οι φωνές! Μπορούν να μας κάνουν για λίγο να χάσουμε το μυαλό μας, αλλά δεν πειράζει, εδώ είμαστε και θα τον ξαναβρούμε!
About Post Author
