της Κατερίνας Καλογήρου
Το βιβλίο είναι από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, κυκλοφορία στα ελληνικά Μάρτιος 2018.
Παρουσίαση Οπισθόφυλλου
ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗΝ ΑΡΤΕΜΗ
ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
Πληθυσμός 2.000
Κυρίως τουρίστες, κάποιοι κακοποιοί.
Η Τζαζ Μπασάρα δεν έχει καμία όρεξη να γίνει ηρωίδα: θέλει απλά να γίνει πλούσια. Για την ώρα όμως ζει σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Άρτεμης και τα βγάζει πέρα ισορροπώντας διαρκώς στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη νομιμότητα και στην παρανομία.
Έτσι, όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία για μια γερή μπάζα, η Τζαζ την αρπάζει. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα καλό σχέδιο. Α, και η υλοποίησή του φυσικά! Αλλά ακόμα κι αν στην τέλεια κομπίνα της η Τζαζ έχει υπολογίσει προσεκτικά όλες τις παραμέτρους της ζωής στο διάστημα και στο ένα έκτο της γήινης βαρύτητας, υπάρχει πάντα ένας αστάθμητος παράγοντας, είτε βρίσκεσαι στη Γη είτε στη Σελήνη: ο άνθρωπος.
Το Άρτεμις είναι ένα ακαταμάχητο μείγμα επιστήμης, σασπένς και χιούμορ, από τον Άντι Γουίρ, τον κορυφαίο συγγραφέα του είδους, που μας χάρισε το μπεστ σέλερ Άνθρωπος στον Άρη.
Βιβλιογνώμη
Την ξέρεις την Τζαζ, καλέ μου αναγνώστη; Την ομορφούλα την μελαχρινούλα καλέ, που είναι ντιλίβερι γκερλ στην Άρτεμη (ξέρω, και γω θέλω να γράψω «στην Αρτέμιδα» αλλά νέα ελληνική γκνια γκνια), στο Φεγγάρι ντε. Ποιο φεγγάρι; τον φυσικό δορυφόρο της Γης, που είναι φεγγάρι, και πολύ ευφάνταστα ονομάσαμε Φεγγάρι; Αυτό. Μα αφού έχει αποικία εκεί πάνω. Α δεν την ξέρεις; Τότε δεν έχεις διαβάσει ακόμα του βιβλίο του Andy του Weir, οπότε έλα να σε ξεναγήσω. Αν το έχεις διαβάσει, ντάξει, τι να πω τώρα, συνέχισε με το κείμενό μου, να μου πεις αν συμφωνείς.
Είμαστε στο Φεγγάρι, όπου οι ερωτευμένοι ατενίζουν τη Γη στον νυκτερινό ουρανό. Εκεί δεν έχει φεγγαρογητεμένους, αλλά γεωγητεμένους (πω πω χιούμορ). Η Τζαζ λοιπόν, είναι μια κατεργάρα γυναίκα, πονηρό θηλυκό, που έχει βάλει σκοπό να μαζέψει χρηματάκια και να γλυτώσει τον εαυτό της από την δύσκολη, και πολλές φορές παράνομη ζωή που κάνει, να αποκτήσει ένα όμορφο σπίτι που θα έχει διαστάσεις μεγαλύτερες από ιαπωνικό θάλαμο-κάψουλα στο κέντρο του Τόκιο, και δικό του μπάνιο. Έτσι, συνεργάζεται με τον Τρουν, προκειμένου να τον βοηθήσει σε ένα πολύπλοκο σχέδιο που έχει, και θα του αποφέρει τεράστια οικονομικά οφέλη, με το αζημίωτο φυσικά για την ίδια.
Και εκεί είναι που όλα θα πάνε, φυσικά, στραβά. Θα γίνει πανικούλης! Θα τρέχουμε να σωθούμε, και μεις οι αναγνώστες μαζί διότι θα μπούμε ελαφρώς στο βιβλίο, θα μάθουμε να βάζουμε και να βγάζουμε τις διαστημικές μας στολές όσο πιο γρήγορα γίνεται, θα μάθουμε φυσική ξανά από την αρχή, διότι το φεγγάρι το καλό, το φεγγάρι το χλωμό έχει άλλη βαρύτητα και ούτε υποψία ατμόσφαιρας, και θα γελάσουμε πολύ. Η Τζαζ έχει χιούμορ, κάτι που δεν λείπει γενικότερα από τους χαρακτήρες του Weir, και έτσι η ένταση που τσακίζει νεύρα σε πολλά σημεία, πασπαλίζεται από δόσεις φυσιολογικού…ανθρώπινου χαρακτήρα, ο οποίος θα αυτοσαρκαστεί ακόμα (ή μάλλον, κυρίως) και στη φάση που όλα κρέμονται από μια κλωστή. Διότι άμα έχεις χιούμορ, θα σε επισκεφτεί ακόμα και την ώρα που νομίζεις ότι θα πεθάνεις.
Αυτό που χαίρομαι στα βιβλία του Weir, είναι πως μας συστήνει πολύ έξυπνα τους χαρακτήρες, είτε είναι πρωταγωνιστές, είτε είναι τριτοτέταρτοι κομπάρσοι. Φροντίζει να μη σε γεμίσει με πολλές προσωπικότητες και μπερδευτείς, αλλά όποιον συναντήσεις, δεν τον ξεχνάς. Δεν ξέρω πως το καταφέρνει αυτό, να δώσει κάτι ιδιαίτερο στον καθένα, ώστε ακόμα και να ξεχάσεις το όνομά του (αχεμ, γκουχ, ξεχνάω συνέχεια τα ονόματα), θα καταλάβεις από την αντίδραση του πρωταγωνιστή, για ποιον χαρακτήρα πρόκειται. Σε συστήνει στον άλλον, με αρκετά παραπάνω από ένα: Γεια, είμαι η Τζαζ, ζω στο Φεγγάρι, και κάνω διακινήσεις ελαφρώς λαθραίων προϊόντων μέσα στην αποικία, χωρίς όμως να σημαίνει πως θα εξηγήσει περιγραφικά επί σειρά λέξεων, σειρών, και παραγραφών το ποιόν του καθενός. Τσούκου. Απλά και έξυπνα. Και φυσικά, οι πρωταγωνιστές του έχουν χιούμορ. Και ο Ματ Ντέιμον είχε χιούμορ όταν ξώμεινε στον Άρη, και ο Ράιλαντ όταν ξύπνησε μόνος στο Χαίρε Μαρία και πήγαινε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, και η Τζαζ που κινδύνεψε να πεθάνει με περίπου δέκα διαφορετικούς τρόπους σε όλο το βιβλίο. Βέβαια, θα πω την αμαρτία μου, το «Αποστολή Χαίρε Μαρία» μου άρεσε περισσότερο. Τα δύο βιβλία δεν σχετίζονται μεταξύ τους, όμως ίσως θα ήταν καλύτερο για το Artemis να το έχω διαβάσει πρώτο.
Το βιβλίο δεν είναι κάποιο λογοτεχνικό αριστούργημα, όμως είναι ευχάριστο, κυλάει γρήγορα στην ανάγνωσή του, δεν κάνει κοιλιά στην πλοκή καθώς αυτή τρέχει γρήγορα, και ο Andy (ήμασταν παλιοσειρές καλέ, γι αυτό τον αποκαλώ με το μικρό του όνομα) φροντίζει να χτίζει συνεχώς τη δράση, χωρίς να κάνει κυματοειδείς εντάσεις με τα πάνω και τα κάτω της. Πάει όλο προς τα πάνω! Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι έφτιαξε έναν γυναικείο χαρακτήρα, που ομολογώ… ήταν πολύ προσεγμένος. Αλάνι η μαντάμ Τζαζ, τυπάκι, που ξέρει τι θέλει, ενίοτε κάνει φυσικά χαζομάρες όπως όλοι μας, και όμως χάρηκα που έλειπε το μελόδραμα που συνοδεύει συνήθως τους θηλυκούς χαρακτήρες στα βιβλία. Επίσης, χαίρομαι πολύ τους πραγματικούς διαλόγους που σκαρφίζεται αυτός ο άνθρωπος. Και τους μονολόγους επίσης. Θέλει μαεστρία να μεταφέρεις την προσωπικότητα του ήρωά σου μέσα από τον εσωτερικό του μονόλογο, ο οποίος δεν είναι επεξηγηματικός γιατί κανένας μονόλογος που κάνει κάποιος με τον εαυτό του δεν είναι επεξηγηματικός, καθώς τον ξέρεις (ή έτσι πιστεύεις τέλος πάντων) τον εαυτό σου. Και το επιτυγχάνει χωρίς να παραθέτει πολλές σκηνές «κινηματογραφικής» έκθεσης (exposure το λέμε στο χωριό μου), παραγράφους δηλαδή όπου ουσιαστικά περιγράφεις το παρελθόν για να συστήσεις κάποιον.
Not bad, λοιπόν, για τον μεσιέ Weir, ο οποίος όταν έγραψε τον Άνθρωπο στον Άρη, το έκανε αυτοέκδοση, και έφτασε να βλέπει τον Ματ Ντέιμον να δίνει ζωή στον χαρακτήρα του. Δηλώνω φαν του, και θα περιμένω να διαβάσω και άλλα βιβλία από τα χεράκια του, όμως να ξέρεις Andy, έχω πλέον πολλές απαιτήσεις από εσένα.
About Post Author
