Ο Χορός του θανάτου στο Θέατρο Εκάτη

του Γιώργου Λιβανού

Η εμμονική προσήλωση της δημιουργού του θεάτρου Εκάτη, Βαλεντίνης Λουρμπά στο κλασσικό δρέπει και φέτος καρπούς.

Στο όμορφο και ανακαινισμένο κομψό στολίδι, της οδού Εκάτης στην Κυψέλη, η σκηνοθέτης με το θίασο της το Λεπτουργείον μας παραδίδουν ακόμα μια ολοκληρωμένη μελέτη , αυτή τη φορά Σουηδού. Ο χορός του θανάτου του Στρίντμπεργκ , ένα σκληρό παιχνίδι για τρεις, μια ανθρώπινη αναμέτρηση υπεροχής, εξουσίας και αγάπης στήνεται με λιτότητα και περισσή σαφήνεια.

Η Βαλεντίνη Λουρμπά, έχοντας πλήρως κατανοήσει την αστική διεκδίκηση και την επιβολή κάθε μορφής βίας που εικονοποιεί ο δημιουργός του έργου, στήνει μια παρτίδα σκάκι στην οποία δεν υπάρχει εν τέλει νικητής. Όπως και στη ζωή συχνά συμβαίνει , οι ήρωες , βαθιά προσηλωμένοι στις προσωπικές διεκδικήσεις αδιαφορούν για το τέλος και τους ενδιαφέρει απλά η επόμενη κίνηση, αρκεί να αδυνατίσει τον συμπαίχτη.

Μάχες καθημερινότητας και ένα παιχνίδι που ισορροπεί τέλεια μεταξύ δράματος & κωμωδίας μας προσφέρουν μια πλήρως μελετημένη εκδοχή & στην εκτέλεση και κατά τη γνώμη μου, μια από τις καλύτερες που έχει παρουσιάσει το αγαπημένο θέατρο της οδού Εκάτης.

Η Λουρμπά καθοδηγεί σωστά τους ηθοποιούς , και επιλέγει -επί τέλους- ρεαλιστικές ηλικίες για τους τρεις ήρωες. Ο εν ενεργεία στρατιωτικός δεν είναι ένας ηλικιωμένος ρολίστας, αλλά ένας ενεργητικός νεώτερος άνθρωπος, ενώ η ίδια αντιστοιχία υπάρχει και στα δύο ξαδέρφια , κατά 10 χρόνια νεώτερα του. Οι μικρότερες ηλικίες διευκολύνουν στο να μην έχει μια επιπλέον του κειμένου βαρύτητα η παραστασιοποίηση.

Ο Μάνος Χατζηγεωργίου κυρίαρχος της σκηνής , μας δίνει μια πληρέστατη ερμηνεία στον κεντρικό ήρωα, με χιούμορ και δυναμική αξιοσημείωτη. Είναι παρών καθ ‘ όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης και δίνει αυτός, το σκηνικό τόνο – τον παλμό που με αξιοσημείωτη σαφήνεια ακολουθούν οι δυο συμπαίκτες του η Αμαλία Κλημοπούλου, καταπιεσμένη, κακοποιημένη αστή πρώην θεατρίνα & ο Βασίλης Ασημάκης, μετρημένος τρυφερός Κουρτ, ο μόνος θετικός ήρωας αντίποδες του κεντρικού ζευγαριού , που κι αυτός συμπαρασύρεται από την πρωαιώνια μάχη αρσενικού -θηλυκού και γίνεται ακούσια συνλειτουργός στην εξέλιξη και στη λύση του έργου.

Ημιτόνια και ξαφνικές εκρήξεις σηματοδοτούν ακριβώς όπως και στην καθημερινότητα μας μια ιεροτελεστία που η παρασταση αποδίδει ολόσωστα. Με βοηθό τη μετάφραση που υπογράφει η ομάδα του Λεπτουργείου , τα ατμοσφαιρικά κοστούμια και το αστικό σκηνικό , φροντισμένο στη λεπτομέρεια, η παράσταση κρατά το ενδιαφέρον από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό , ενώ οι φωτισμοί του Γιάννης Ζέρβα μαρτυρούν με σαφήνεια τις διακυμάνσεις, που η σκηνοθέτης θέλησε να τονίσει.

Μια κερδισμένη βραδιά από τις πιο ενδιαφέρουσες του φετινού χειμώνα, που αξίζει να παρακολουθήσετε.

Η υπόθεση και το έργο:

Ο Χορός του θανάτου τοποθετείται σε ένα νησί του σουηδικού αρχιπελάγους. Το κτήριο στο οποίο ο Έντγκαρ και η σύζυγός του ζουν είναι ένα φρούριο, που στο παρελθόν λειτουργούσε ως φυλακή. Η συμβολική σημασία του γεγονότος αυτού ενισχύεται συνεχώς καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Η Αλίς, για παράδειγμα, λέει στον Κουρτ- φιλοξενούμενο ξάδερφο της ότι όλη της ζωή υπήρξε έγκλειστη στον πύργο, φρουρούμενη από έναν άνδρα που πάντοτε μισούσε, ενώ ο στρατιωτικός ο ίδιος αυυοχαρακτηρίζεται Κυανοπώγονας. Το ζευγάρι είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά, δύο από τα οποία πέθαναν, σύμφωνα με την Αλίς, εξαιτίας της έλλειψης φωτός. Ωστόσο, δεν είναι μόνο η ίδια φυλακισμένη ο Λοχαγός είναι εξίσου απομονωμένος και έγκλειστος. Έχουν αποκόψει και τους δύο -ή οι ίδιοι αποκόπηκαν από την κοινωνία του νησιού. Στη διάρκεια του έργου ακόμη και οι υπηρέτριες τους εγκαταλείπουν, αφήνοντάς τους εντελώς μόνους να βασανίζουν ο ένας τον άλλο. Από τη στιγμή που φοβούνται ότι οι τηλεφωνήτριες υποκλέπτουν τις συνομιλίες τους και σχολιάζουν το περιεχόμενο των κλήσεών τους, η μόνη τους σύνδεση με τον έξω κόσμο είναι ένας τηλέγραφος. Τα μόνα μηνύματα που λαμβάνουν τους κοινοποιούνται μέσω ενός απρόσωπου κτυπήματος των πλήκτρων του τηλεγράφου.

Η είσοδος του Κουρτ απελευθερώνει ολοφάνερα τη γκροτέσκα και πλήρως άσκοπη βαναυσότητα, η οποία αποτελεί ένα κυρίαρχο θέμα για το υπόλοιπο έργο. Τόσο η Αλίς όσο και ο Λοχαγός παίζουν μαζί του με έναν απρόκλητα στυγερό τρόπο και εν τέλει διεγείρουν σε αυτόν μια αντίστοιχη βιαιότητα.