ΘΕΑΤΡΟ

2 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ «LEONARDO’ S RING» από την Ομάδα Θεατρίνων Θεατές στο Studio Κυψέλης ,sold out και φέτος μετά από 11 χρόνια!

2 days ago Colin Crazy

Αποτελεί τη μεγαλύτερη εμπορικη επιτυχία pocket theater στην Ελλάδα και μια απο τις μεγαλύτερες καλλλιτεχνικές. Παίχθηκε τρία χρόνια και επέστρεψε μετά 11 στο σπίτι του με παραστάσεις και φετος sold out. Το πολύκροτο θεατρικό του βραβευμένου με τέσσερα Tony Awards RICK ELICE «LEONARDO’ S RING», ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μοντέρνα θεατρικά κείμενα εποστρέφει στην Ελλάδα από την Ομάδα Θεατρίνων Θεατές στο Studio Κυψέλης, γεγονός που χαιρέτησε με ενθουσιασμό ο ίδιος ο συγγραφέας!

Οι Θεατρίνων Θεατές, γιορτάζουν φέτος, τα δεκαπέντε χρόνια του υπέροχου χωρου τους, του vintage Studio Κυψέλης & παράλληλα με τα Κομμάτια και θρύψαλα, που συνεχίζουν sold out δεύτερο χρόνο, εξασφάλισαν και παρουσιάζουν, το πολύκροτο θεατρικό του βραβευμένου με τέσσερα Tony Awards RICK ELICE “LEONARDO’ S RING” που τάραξε τα νερά με την επιτυχία του στο πρωτο ανέβασμα και επηρέασε με την προκλητικότητα του ανεβασματος πολλές παραστασεις.

Θεωρείται σύμφωνα με τη γνώμη των ειδικών, ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μοντέρνα θεατρικά κείμενα, που πραγματεύεται το δικαίωμα στη διαφορετικότητα , έργο ανάλογο του “Shopping and Fucking”, ή του ” Άγγελοι στην Αμερική”. Εντυπωσιακά προκλητικό στην σύλληψη & στη γραφή, απαιτεί δεξιοτεχνία και στην εκτέλεση, αφού πέρα από την ιδιαίτερη θεματική έχει αντρικό γυμνό , διαλόγους που σοκάρουν και μια ευαισθησία που κόβει την ανάσα. Οι Θεατρίνων Θεατές φιλοδοξούν και πάλι, να δώσουν μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις της χρονιάς. Το δαχτυλιδι ετοιμάζεται και πάλι να ταξιδέψει στη χώρα μας.

Είναι το περίφημο δαχτυλίδι που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, και πέρασε από τα χέρια του Τσαικόφσκι, του Όσκαρ Ουάιλντ, του Ροδόλφο Βαλεντίνο, για να καταλήξει στις μέρες μας. Αυτοί που το αποκτούν τι το ιδιαίτερο έχουν και ποια λύση στη ζωή τους δίνεται μέσω του δαχτυλιδιού; Οι υπόλοιποι συντελεστές παραμένουν ιδιοι με το πρωτο ανεβασμα ενώ οι ηθοποιοί θα αποτελέσουν εκπληξη και η διανομή ολοκληρώνεται αυτή την εβδομαδα που επιλέχτηκαν ενώ η συννενόηση με τον ατζέντη του Gordon Dickerson -που ερχεται στην Ελλάδα με αφορμη την πρεμιέρα- , για τους “ειδικούς όρους” για την τέλεση τους και πάλι οκληρώθηκε Μάη.

Το έργο είναι αυστηρά ακατάλληλο!

Rick Elice

LEONARDO’S RING

Η παρασταση ειναι αφιερωμένη στους 2 συντελεστές των Θεατρίνων Θεατές που δεν είναι πλεον στη ζωη, το σύμβουλο παράστασης ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ & στους στίχους και τη μουσική επιλογή τη ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ, χωρίς τους οποιους δεν θα είχε ποτέ γνωρίσει αυτή την επιτυχία το έργο.

2 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ – Τετάρτη και Πέμπτη 26 & 27 Μαρτίου 21.00 μ.μ.

Προπώληση – κρατήσεις ticketservises.gr και 210 8819571

Σκηνοθεσία – επεξεργασία & απόδοση του κειμένου – σχεδιασμός φώτων: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ

Πρωταγωνιστούν ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΚΑΒΟΥΛΗΣ ΜΑΝΟΣ ΤΣΙΒΙΛΗΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΟΥΤΡΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΛΕΪΜΟΝΙΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΝΤΖΑΣ ΘΑΝΟΣ ΤΣΙΑΠΛΑΣ ΦΟΙΒΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ

Μετάφραση: ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ

Σύμβουλος παράστασης : ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ

Στίχους και μουσική επιλογή: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ

Σκηνικά και κοστούμια: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΒΟΛΙΔΗ

Κινησιοινκινησιολογία – χορογραφίες: ΣΙΜΩΝΑΣ ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ

3d animation: ΦΩΤΗΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Φωτογραφίες: AΡΗΣ ΤΟΥΡΛΑΚΗΣ

Φωτογραφίες μετώπης promo: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΟΥΤΣΗΣ

Κινηματογράφηση- μοντάζ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΝΔΡΑΝΗΣ

Βοηθοί σκηνοθέτη :ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΛΕΪΜΟΝΙΤΗΣ – ΜΑΡΙΑ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ζωγραφική εκτέλεση σκηνικού -plexiglass ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗΣ

Κατασκευές: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ

Βοηθός ενδυματολόγου – κατασκευές: ΒΑΝΙΑ ΑΛΕΞΑΝΤΡΟΒΑ

Αφίσσα: ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΙΡΗΣ

Σύμβουλος δραματουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ

Υπεύθυνος θεάτρου: ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΑΡΑΦΑΝΙΑΝ

Γραφιστική βάση GORAN MISALCIK

Promo managers διαφήμισης: ΧΡΥΣΑ ΠΟΛΥΖΩΗ -ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

Hχογράφηση: Studio ΜΥΘΟΣ

Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύουν η ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ και ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ που παίζουν αντίστοιχα κιθάρα και πιάνο, όπως ΠΙΆΝΟ και η Νικη Γκουντουμη στο τραγούδι του ΦΙΛΙΠΠΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.

Δικαιώματα για την Ελλάδα: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ και ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ.

Η κριτική για το leonardo’s ring: Φέτος:

Έγραψαν για την παράσταση: Το Leonardo’s ring, που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λιβανός στο Studio Κυψέλης, πέραν της τεράστιας εμπορικής και φέτος επιτυχίας, αποτελεί μία από τις πληρέστερες και πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις της χρονιάς. Οι Θεατρίνων Θεατές και ο Γιώργος Λιβανός έντεκα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα επαναπροσδιορίζουν το σημαντικό leonardo’s ring του Rick Elice, ένα εξαιρετικό σύγχρονο έργο, ύμνο στη διαφορετικότητα, στην προσπάθεια του ανθρώπου να αυτοπροσδιοριστεί, να ενωθεί με κάποιον ουσιαστικά, να προχωρήσει και τελικά ν’ αυτονομηθεί. Ξεχωριστές μικρές ενότητες τρέχουν μια εικοσαετία με αφορμή ένα δαχτυλίδι που τρέχει από χέρι σε χέρι, ενώ μ’ ενα εντυπωσιακο άλμα στο χωροχρόνοντο αγγίζει ο Ουάιλντ, ο Ντα Βίντσι, ο Βαλεντίνο, ο Τσαικόφσκι.Μαεστρικά γραμμένο από ένα από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς, βραβευμένο με 4 Tony Awards, το έργο καταθέτει γυμνές αλήθειες με χιούμορ, τρυφερότητα, ειρωνεία , γνώση της ανθρώπινης ψυχολογίας αλλά και σκληρότητα που συναρπάζει. Με κομμένη την ανάσα παρακολουθείς το δαχτυλιδιού να τρέχει στο χρόνο σα να διαγράφει μια αυτόνομη πορεία. Σα να παρασύρει οποίον το φορέσει, στη δική του αλήθεια. Ωμά ρεαλιστικό το έργο, βρίσκει την ιδανική σκηνική του παρουσίαση στην εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Λιβανού – που την ξεχώρισε κι ο ίδιος ονσυγγραφέας του εργου-. Μια παρουσίαση τεράστιας δυσκολίας στην ένωση της, γιατί το έργο τρέχει μέσα στο χρόνο, τις εποχές, τους τόπους, τα ήθη και τις προσωπικότητες και πέρα από τον χρονικό προσδιορισμό απαιτεί κούρδισμα ακριβείας στην εκτέλεση της σύλληψης του σκηνοθέτη, που στην φετινή εκδοχή, παρουσιάζει με περισσή ειλικρίνεια , διεκδικήσεις ανθρώπων. Η διδασκαλία, οι συνδέσεις, οι προσδιορισμοί και οι τοποθετήσεις δημιουργούν ένα ιδανικό ψηφιδωτό που ο οποιοσδήποτε μπορεί να ταυτιστεί ανεξαρτήτως ερωτικού προσανατολισμού κι αυτή γίνεται η δύναμη της παράστασης. Υπάρχουν σκηνές υπέροχης ακριβείας, όπως ο Λευκός Οίκος, η πρώτη και η τελευταία σκηνή, που δημιουργούν ένα κύκλο, ο Τσαϊκόφσκι, ο Χάτσον ή εντυπωσιασμού όπως η βροχή η το γυμναστήριο. Το υπέροχο σκηνικό και τα πολλά κοστούμια της Δέσποινας Βολιδη μαζί με τις προβολές δημιουργούν ένα μαγικό κουτί που περικλείει την παράσταση. Να τονίσω πόσο καθορίζουν οι μουσικές επιλογές που είχε κάνει η αείμνηστη Μαριάννα Τόλη και η ερμηνεία της στο βασικό τραγούδι της παράστασης την ατμόσφαιρα που ο Λιβανός επεδίωξε. Και φτάνουμε στους ηθοποιούς της φετινής εκδοχής. Ο Στέφανος Κακαβούλης καλύτερος από οποιαδήποτε άλλη φορά τον έχω δει – εξαίρετος ο Ροκ Χατσον του- , ο Λουκάς Κούτρας με πλαστική ικανότητα συναισθηματικής μεταπήδησης από ρόλο σε ρόλο, ο Σταμάτης Λεϊμονίτης, με καλό μπαλάτζο ανάμεσα στο ακραίο χιούμορ και την ευαισθησία , ο πάντα σωστός Μάνος Τσιβιλής, ο γλυκός και ευθύβολος Θάνος Τσιάπλας, ο εντυπωσιακός Γιώργος Καραντζάς και ο νεώτερος Φοίβος Καραμπέτσος αποτελούν ένα καλοδουλεμένο και επαρκώς δυναμικό πακέτο ερμηνευτών, σ’ ένα έργο υψηλών υποκριτικών απαιτήσεων. Εντυπωσιακό ν’ ανεβαίνουν παραγωγές τέτοιας δυναμικής σε μικρά θέατρα όπως το vintage Studio Κυψέλης, και σαφεστατα το Leonardo’s ring, πέραν της τεράστιας εμπορικής και φέτος επιτυχίας αποτελεί μία από τις πληρέστερες και πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις της χρονιάς.

Σταύρος Ξηντάρας , kontra news.

✩ Ανανεωμένο το ιστορικώς προκλητικό «LEONARDO’ S RING» στο Studio Κυψέλης από τους Θεατρίνων Θεατές. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι πλέον ζήτημα νομικό, για τον Δυτικό Κόσμο τουλάχιστον. Αποτελεί όμως εξαιρετικής δημοφιλίας αφηγηματικό υλικό. Ειδικά όταν αφορά ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Όσκαρ Ουάϊλντ, ο Ροδόλφο Βαλεντίνο, ή ο Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι. Το Συλλογικό Φαντασιακό εμπλουτίζεται διαρκώς από προβολές παντοειδούς τύπου. Η κάθε εποχή και ο κάθε συνδημιουργός δικαιούται και επιβάλλεται να επαναδιαπραγματεύεται διαρκώς «αστικούς μύθους» παγκοσμίου εμβελείας και διεθνούς βεληνεκούς. Η ιστορική ακρίβεια δεν είναι εδώ το ζητούμενο, αλλά η διασκεδαστική ψυχαγωγικότητα τού όλου επιμελώς τεχνουργημένου θεάματος-ακροάματος. Είχα γράψει παλαιότερα: «Το υπαρξιακό κενό και η ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, το αναπόδραστο του έρωτα ως αδήριτης ανάγκης να ενωθούμε με το Άλλον και να ξεχάσουμε για λίγο την κρύα μοναξιά μας (ακόμα και με κίνδυνο τής απώλειας τού “εγώ” ή και τής ζωής τής ίδιας), όλα αυτά είναι μέρος τής ανθρώπινης κατάστασης και δεν αφορούν μόνον τους ομοερωτικούς ή τους αμφιερωτικούς. Ο Έρωτας για τους αρχαίους Έλληνες ήταν ένας και μοναδικός κι όποιος τοξευόταν από τα αλάθητα βέλη του έχανε συνήθως τιμή και λογική για να πλανηθεί στον κόσμο τής Κίρκης ή τής Καλυψώς (στην καλύτερη περίπτωση) ή ακόμα και τής Πηνελόπης (στην ιδανική, έως ανύπαρκτη). Οι άντρες ομοερωτικοί είναι ενίοτε επιτυχημένοι καλλιτέχνες, μάνατζερ ή επιχειρηματίες για τον απλούστατο λόγο ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να εξισορροπήσουν την εσωτερικευθείσα ενοχή και να άρουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Έτσι έχουν μόνο μία επιλογή: ή να επιτύχουν (με κόστος πολλαπλό) ή να κρυφτούν στο μισόφωτο τής δημοσιότητας κατά το αρχαίο ρητό “λάθε βιώσας”. Στωικοί ή επικούρειοι, κάποτε νεοπλατωνικοί ή υπέρμαχοι τών μονοθεϊστών, φτάνουν κάποτε στη σχιζοφρένεια να καταδικάζουν δημοσίως τούς ομοίους τους, ενώ ανυπομονούν να τους υπερβούν σε σεξουαλικές επιδόσεις. Η ανθρώπινη Κωμωδία σε όλο της το μεγαλείο. Ο Λιβανός σκηνοθέτησε με ρυθμό, γνώση κι αρμονία ένα σύνολο εξαιρετικά εύπλαστων, πειθαρχημένων κι εκφραστικών ηθοποιών που άλλαζαν ρόλους σαν… εσώρουχα και απέδωσαν με μεσογειακό μπρίο το έργο τού νεοϋορκέζου θεατρικού συγγραφέα. Χωρίς να γίνεται πορνό, χωρίς να τα δείχνει όλα, η παράσταση σοκάρει μόνον αυτούς που δεν αντέχουν τον καθρέφτη τους». Επιμένοντας και προσαυξάνοντας, συστήνω ανεπιφύλακτα αυτή την παράσταση σε ψαγμένους θεατές που δεν σοκάρονται από το αντρικό γυμνό.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπουρας http://xn--mxavjdgn1e.fractalart.gr/

Το Leonardo’s ring του βραβευμένου με τέσσερα Tony Awards Rick Elice, αποτελεί μία προσωπική επιτυχία του Γιώργου Λιβανου & του Studio Κυψελης. Το είχα δει στο πρώτο ανέβασμα έντεκα χρονιά πριν και χάρηκα το νέο μοντέρνο σημερινό ανέβασμα. Ένα σπουδαίο έργο για τη διαφορετικοτητα μιλά με σαφήνεια & γλαφυροτητα για την αναγκη του ανθρώπου να συμπορευτεί. Η ανάγκη αυτή τον σπρώχνει σε πράξεις συνήθειας- εν τω προκειμένω στο μοίρασμα ενός δακτυλιδιού- που τον θέτουν στην αντίστροφη μέτρηση προς το τέλος της σχέσης. Παρακολουθούμε μικρες αυτοτελείς ιστορίες ανθρώπων, από τους οποίους πέρασε το δαχτυλίδι, ανάμεσα τους και φημισμένες προσωπικότητες ανά τους αιώνες όπως ο Τσαϊκόφσκι, ο Νταβίντσι και ο Βαλεντίνο, αλλά και άλλοτς απλούς, που το μοίρασμα αυτό του δακτυλιδιού τους βοηθά να περάσουν στην επόμενη φάση της ζωής τους. Ένα έργο που μιλά ουσιαστικά χωρίς φιοριτούρες για την ουσιαστική ανάγκη για επικοινωνία του ανθρώπου, ανεξαρτήτως φύλου η καταβολών. Απαιτητική παράσταση στη σύλληψη σύνθεση και ταξινόμηση της απαιτεί σκηνοθέτη ευφυή και σκηνογράφο υψηλης αισθητικής για να μας δώσουν με λιτότητα την υποκριτική σαφήνεια των πολλαπλών κατόπιν των ηρώων, το πέρασμα από τον ένα τόπο στον άλλο και τα χρονικά άλματα του Elice. Το επιτυγχάνουν με μαεστρία ο Λιβανος – μέ τους υπέροχους ατμοσφαιρικά του φωτισμούς να υπογραμιζουν τη σκηνοθετική θέση αλλά – και η Δέσποινα Βολιδη με το όμορφο μπλε μαύρο κουτί που “έκλεισε ” την ιστορία. Τεράστιο συν το τραγούδι της αλησμονητης Μαριάννας Τολη και οι μουσικές επιλογές της όπως και η κινησιολογία του έμπειρου Σίμωνα Πάτροκλου. Οι ηθοποιοί διαλεγμένο σωστά με καλή υποκριτική συνεισφορά ο καθενας, σηματοδοτουν το νέο & συντομευμένο κατα μια ώρα νέο ανεβασμα του θεατρικού αυτού διαμαντιού και ανάμεσα τους ο Στέφανος Κακαβουλης ξεχωριστά ευθύβολος στους ρόλους του , ο Λουκάς Κουτρας με στέρεη, ξεχωριστή παρουσία, ο πολλά ελπιδοφόρος Θάνος Τσιάπλας , ο πάντα καλός Μάνος Τσιβιλής, ο δυναμικός Σταμάτης Λεϊμονίτης, ο Γιώργος Καρατζάς γοητευτικά αληθινός και ο βενιαμίν της παρέας Φοίβος Καραμπετσος. Εντυπωσιακά σωστές οι προβολές των χώρων και τα εφέ της βροχής, χαμάμ. Στα plus -πάντα – το υπουργικό συμβούλιο , ο Τσαϊκόφσκι και ο Ροκ Χατσον. Στο Studio Κυψελης είδα την παράσταση ανήμερα Χριστουγέννων και ένωσα τα μπράβο μου με τους υπόλοιπους Θεατές που γεμίζουν το θέατρο! Must to see it!

Ηλίας Ταμπουρταζης onenews.gr.

To δαχτυλίδι του Λεονάρντο Ντα Βίντσι και ένα ταξίδι στην γκέι σεξουαλικότητα Όλα έχουν να κάνουν με ένα δαχτυλίδι που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, και που πέρασε από τα χέρια του Τσαϊκόφσκι, του Όσκαρ Ουάιλντ, του Ροδόλφο Βαλεντίνο, για να καταλήξει στις μέρες μας. Και μέσα από το ταξίδι του δαχτυλιδιού διαπραγματευόμαστε τον «έρωτα», το «σεξ», αλλά και την «αποδοχή» (ή μη) της σεξουαλικότητας. Μιλάμε φυσικά για το Leonardo’s Ring, το θεατρικό του (βραβευμένου με τέσσερα Tony Awards)Rick Elice, το οποίο επιστρέφει στην Ελλάδα από την Ομάδα Θεατρίνων Θεατές στο Studio Κυψέλης. Πρόκειται για το έργο που τάραξε τα νερά με την επιτυχία του στο πρώτο του ανέβασμα πριν από έντεκα χρόνια, επηρεάζοντας με την προκλητικότητα του ανεβάσματός του πολλές από τις παραστάσεις που ακολούθησαν. Επίσης, σύμφωνα με τη γνώμη των κριτικών, είναι ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μοντέρνα θεατρικά κείμενα και πραγματεύεται το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Η παράσταση Το κοινό παρακολουθεί 6 ηθοποιούς να υποδύονται όλους τους ρόλους σε μια ανανεωτικά γρήγορη εναλλαγή σκηνών και χρονικών πλαισίων, που καθιστά το «καλλιτεχνικό» τους έργο εξαιρετικά δύσκολο. Χωρίς πολλά σκηνικά και με πραγματικά ελάχιστα ρούχα (το γυμνό παίζει σημαντικό ρόλο στο έργο) οι ηθοποιοί μεταμορφώνονται σε – άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο- διάσημες προσωπικότητες και μοιράζονται μαζί με το κοινό προσωπικές στιγμές από τη ζωή τους. Τα πάντα είναι ρευστά εδώ. Ο χρόνος, ο τόπος, οι αντιλήψεις. Όλα εκτός μάλλον από το δαχτυλίδι του Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τη σεξουαλικότητα. Γιατί πέρα από το οτιδήποτε, το έργο αποτελεί μια αφήγηση γύρω από την γκέι σεξουαλικότητα και την αποδοχή της. Και η αφήγηση αυτή είναι τόσο συμπαγής και διαχρονική όσο και το δαχτυλίδι του Ντα Βίντσι. Εξαιρετικά απαιτητική και η σκηνοθετική προσέγγιση της παράστασης (ανήκει στον Γιώργο Λιβανό), η οποία καταφέρνει να «χωρέσει» τον πραγματικά μεγάλο κόσμο του έργου στα λίγα τετραγωνικά του Studio Κυψέλης – κλείνει τα 15 χρόνια λειτουργίας. Η διαχείριση της «πρόκλησης» Το Leonardo’s Ring είναι ένα έργο προκλητικό. Οι ηθοποιοί περνούν το μεγαλύτερο μέρος τους στη σκηνή γυμνοί (τα περισσότερο full frontal που έχετε δει σε παράσταση, τα τελευταία χρόνια), ενώ η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι συχνά σκληρή και προσβλητική (προσαρμοσμένη πάντα στο εκάστοτε χρονικό πλαίσιο). Παρόλ΄αυτά, ούτε το γυμνό ούτε η γλώσσα καθιστούν την παράσταση αυτή «προκλητική». Ο προκλητικός χαρακτήρας της οφείλεται στον – unapologetically – τρόπο με τον οποίο αποφασίζει να μιλήσει για τη σεξουαλική διαφορετικότητα μέσα από τις ιστορίες γνωστών προσώπων. Και μάλλον εδώ κρύβεται και όλη η ουσία του έργου του Rick Elice. Να σε προκαλέσει να μάθεις για να καταλάβεις. «Το έργο είναι αυστηρά ακατάλληλο!», σημειώνει η αφίσα της παράστασης και όχι άδικα. Κυρίως, γι΄αυτούς που διατηρούν ομοφοβικές αντιλήψεις!

Avmag.gr

Είδαμε την παράσταση «LEONARDO’ S RING» από την Ομάδα Θεατρίνων Θεατές στο Studio Κυψέλης! Βράδυ Τετάρτης 4 Δεκεμβρίου έκανε πρεμιέρα στο αγαπημένο μου Studio Κυψέλης μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες pocket theater στην Ελλάδα. Αναφέρομαι στο πολύκροτο θεατρικό του βραβευμένου με τέσσερα Tony Awards RICK ELICE «LEONARDO’ S RING», ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μοντέρνα θεατρικά κείμενα που επέστρεψε στη χώρα μας από την Ομάδα Θεατρίνων Θεατές. Το Art Magazino εννοείται ήταν εκεί και απόλαυσε μια παράσταση υψηλού επιπέδου και προδιαγραφών μεγάλων θεατρικών σκηνών. Το έργο πραγματεύεται το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Προκλητικές σκηνές, διάλογοι έντονοι με πολύ αντρικό γυμνό, αλήθειες που σοκάρουν, αλλά ταυτόχρονα και μας προβληματίζουν. Το περίφημο δαχτυλίδι που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι και πέρασε από τα χέρια του Τσαϊκόφσκι, του Όσκαρ Ουάιλντ, του Ροδόλφο Βαλεντίνο, για να καταλήξει στις μέρες μας. Αυτοί που το αποκτούν τι το ιδιαίτερο έχουν και ποια λύση στη ζωή τους δίνεται μέσω του δαχτυλιδιού; Αναφορά στις gay σχέσεις με ένα πρίσμα αληθινό, κυνικό, μέσα από την καθημερινότητά τους, ένα έργο πιο επίκαιρο από ποτέ.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Λιβανού για άλλη μια φορά εκπληκτική, υψηλού επιπέδου. Οι σκηνές ξετυλίγονται μπροστά μας σαν σε κινηματογραφική ταινία. Η ερμηνεία όλων των πρωταγωνιστών εντυπωσιακή και με χημεία επί σκηνής. Για μένα λίγα βήματα μπροστά κλέβουν ερμηνευτικά την παράσταση οι Στέφανος Κακαβούλης, Λουκάς Κούτρας και ο πρωτοεμφανιζόμενος θεατρικά Θάνος Τσιάπλας, που μας συμπαρασύρουν με την αλήθεια και τον συναισθηματισμό τους. Δίπλα τους με πολύ καλές ερμηνείες και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές Μάνος Τσιβιλής, Σταμάτης Λειμονίτης, Γιώργος Καραντζάς και Φοίβος Καραμπέτσος. Εδώ πρέπει να αναφερθώ και στη δυσκολία που έχει ένας ηθοποιός να είναι πολύ καλός ερμηνευτικά και ταυτόχρονα να εμφανίζει την γυμνή του αλήθεια μπροστά στους θεατές. Στην παράσταση αυτή ειλικρινά μετά από τα 120 λεπτά της, αυτό που σου μένει είναι οι υπέροχες ερμηνείες, τα έντονα συναισθήματα και η τροφή για σκέψη και προβληματισμό και όχι το γυμνό και εδώ είναι η μεγάλη επιτυχία και του σκηνοθέτη Γιώργου Λιβανού όσο και των των επτά πρωταγωνιστών του.

Σίγουρα πρόκειται για μια παράσταση που ήρθε για να ταράξει τα θεατρικά μας πράγματα και να αφήσει το δικό της στίγμα. Την προτείνω ανεπιφύλακτα. Σπεύστε κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00 στο Studio Κυψέλης!

Γιώργος Λιναρίτης Art Magazino.

Γιάννης Ζαμπαντής thelook.gr

Είχαμε τη χαρά να δούμε άλλο ένα έργο από τα πολλά ,που ξεχώρισε στο Studio Κυψελης, το «Leonardo’s Ring» του βραβευμένου με 4 Tony Awards Rick Elice, μια μεγάλη εμπορική επιτυχία που επέστρεψε μετά από 11 χρόνια για να ξαναλάμψει στο γνωστό μας pocket theatre με μια νέα ενδιαφέρουσα διανομή όπου έξι ηθοποιοί ερμηνεύουν εναλλάξ πολλαπλούς ρόλους. Ένα δαχτυλίδι από γρανάτη θεωρούμενης μεγάλης αξίας περιφέρεται μέσα στις εποχές και αλλάζει χέρια μέχρι να καταλήξει στις μέρες μας, ένα δαχτυλίδι που δεν ξέρουμε τελικά αν το σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι ή του το χάρισε ο Μιχαήλ Άγγελος αλλά δεν είναι μείζονος σημασίας. Στο ομοερωτικό αυτό γαιτανάκι παίρνουν θέση εκτός των προαναφερθέντων και ο Τσαικόφσκι, ο Όσκαρ Ουάλντ, ο Ροντόλφο Βαλεντίνο, ο Ροκ Χάτσον και πολλοί άλλοι. Ένα ιδιαίτερα σημαντικό έργο που πραγματεύεται την διαφορετικότητα και την ανάγκη ενός κορμιού να αγαπηθεί και να κατακτηθεί με κάθε τρόπο θεμιτό ή και αθέμιτο ενίοτε. Ένα έργο ιδιαίτερα δύσκολο λόγω της προκλητικής θεματικής και τολμηρής γραφής του, αλλά με ιδιαίτερη ευαισθησία που στην τελική δεν σοκάρει ούτε αυτό το γυμνό κορμί που περιφέρεται με άνεση στη σκηνή κάτω από την σκηνοθετική καθοδήγηση του Giorgos Livanos οποίος δεν φοβήθηκε ποτέ την πρόκληση και φύσει τολμηρός πετυχαίνει. Έξι ηθοποιοί, ο Stephen Kakavoulis, ο Μάνος Τσιβιλής, ο Giorgio Karantzas, ο Loukas Koutras, ο Stamatis Leimonitis, ο Thanos Tsiaplas και ο Fivos Karabetsos κινούνται άνετα στην σκηνή χωρίς να φοβούνται καθόλου το full frontal γυμνό και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Ο Στέφανος Κακαβούλης ως παλαίμαχος κυριαρχεί με ιδιαίτερη άνεση στην σκηνή, πολύ καλός και δυναμικός ο Σταμάτης Λεϊμονίτης, ενώ ο Γιώργος Καρατζάς με εντυπωσίασε με την θεαματική του εξέλιξη… ενώ όλοι έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και παρουσίασαν ένα όμορφο σύνολο. Μεγάλο ατού αναμφισβήτητα και το τραγούδι της παράστασης που ερμηνεύουν η Μαριάννα Τόλη και ο Yannis Filias που παίζουν αντίστοιχα κιθάρα και πιάνο. Όσοι λοιπόν δεν φοβάστε το τολμηρό από φύση σας και είστε φυσικά άνω των 18 ετών μια και το έργο χαρακτηρίζεται Αυστηρά Ακατάλληλο, μην χάσετε το Leonardo’s Ring, γιατί κατά τους κριτικούς και όχι μόνο θεωρήθηκε ισάξιο του «Shopping and Fucking» ή του μικρού κατ΄εμένα αριστουργήματος «Angels in America». Φαντάζομαι ότι θα είναι πολλοί οι τολμηροί γιατί αυτή η παράσταση κοιτάζει τ΄άστρα όπως είχε πει η αείμνηστη Μαριάννα Τόλη…!!! Γιάννης Ζαμπαντής thelook.gr LEONARDO’S RING μια σημαντική παράσταση από τους Θεατρίνων θεατές. Ένα έξοχα μοντέρνο σημερινό, πρωτοποριακό κείμενο για το δικαίωμα τους ανθρώπου στις διεκδικήσεις, στον έρωτα στην αλήθεια και στο πάθος, παρουσιάζουν οι Θεατρίνων θεατές στο κομψό θεατράκι τους το Studio Κυψέλης. Το πολύκροτο έργο του πολυβραβευμένου Rick Elice, Leonardo’s ring γίνεται μια ποιητική παράσταση με τρυφερότητα και επίγνωση της σοβαρότητας που πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί ένα προκλητικό θέμα, από το Γιώργο Λιβανό. Σε ένα προσεγμένο σκηνικό, παρακολουθούμε το ταξίδι ενός δακτυλιδιού ιστορικής σημασίας από χέρι σε χέρι με ωμότητα και εμβάθυνση. Ήρωες καθηνερινοί αλλά και προσωπικότητες σημαντικές συμμετέχουν σε αυτό το ρεαλιστικό γαϊτανάκι, που λόγω θέματος, λόγω τρυφερής αντιμετώπισης από το σκηνοθέτη λόγω, του υπέροχου τραγουδιού που ακούμε με τη φωνή της αλησμόνητης Μαριάννας Τόλη φεύγεις με μια γλυκεια μελαγχολία κατανόησης για τον (*συν) άνθρωπο. Τεράστιο κέρδος! Πολύ καλές ερμηνείες στο σύνολο των ηθοποιών Στέφανος Κακαβούλης, Λουκάς Κούτρας, Θάνος Τσιάπλας, Σταμάτης Λεϊμονίτης, Μάνος Τσιβιλής , Γιώργος Καρατζάς, Φοίβος Καραμπέτσος. Πολύ προσεγμένη η αισθητική της παράστασης ούτως ώστε το γυμνό να συνοδεύει το έργο, χωρίς να προκαλεί. Ενώ τεράστιο συν οι μουσικές επιλογές και οι προβολές που συνοδεύουν τη δράση. Δείτε το. Studio Κυψέλης Τετάρτη και Πεμπτη. Πέντε στα πέντε ☆☆☆☆☆ γραφει η θεατρολογος

Αρια Λαδα, myreview.gr

” …. έξυπνο, μοντέρνο, με κοφτερούς διαλόγους, προκλητικό αλλά όχι χυδαίο, αστείο και συγκινητικό κάποιες φορές, το “Leonardo’s Ring” του Rick Elice, είναι ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα θεατρικά κείμενα. Μια όμορφη παράσταση σε σκηνοθεσία του Γιώργου Λιβανού και με μια εξαιρετική μουσική επένδυση από την αξέχαστη Μαριάννα Τόλη…” Πασχάλης Μερμιγκάκης , ηθοποιός Και παλαιότερα: Το γυμνό ή το “ντυμένο” στο θέατρο δεν αποτελεί κριτήριο ούτε για την αξιολόγηση της παράστασης ούτε για την πρόσληψη της θεματικής του έργου. Και για να πούμε την αλήθεια, το γυμνό σώμα επί σκηνής δεν χρεώνεται ούτε με ηθικά στίγματα, αλλά ούτε και με αισθητικά διαπιστευτήρια. Το κυρίαρχο ζήτημα στο θέατρο είναι η καλλιτεχνική ποιότητα του έργου και της σκηνικής σύνθεσης, ανεξάρτητα από το αν τα πρόσωπα εμφανίζονται γυμνά ή ντυμένα. Στην περίπτωση του Δαχτυ- λιδιού, με μια πρώτη ανάγνωση βρισκόμαστε μπροστά στο ομο- φυλόφιλο σώμα: ένα σώμα που ποθεί, που διεκδικεί, που ορίζει τον εραστή ή που ορίζεται από αυτόν, που προσφέρεται αυθόρ- μητα ή συμβατικά. Η γυμνότητα του σώματος, εδώ, είναι ένας α- ποκωδικοποιητής των κινήσεων που επιχειρούνται στις διάφορες εκδοχές της ερωτικής και σεξουαλικής διαλεκτικής. Αλλά ένα ζωντανό, γυμνό ή ντυμένο σώμα, δεν είναι ποτέ έ- να πλάσμα που εξαντλείται σε μια υλική μορφή , σ΄ένα υλικό περίγραμμα. Έτσι, ο συγγραφέας, μέσα από τις τολμηρές εικό- νες και την ακραία γλώσσα που χρησιμοποιεί, αφήνει να δια- φανεί η ψυχή, γυμνή, άλλοτε απροστάτευτη από αμυχές και πληγές, άλλοτε ανελέητη για τον άλλον : ζήλεια, οδύνη, φιλοδο- ξία, υστεροβουλία, όνειρα απραγματοποίητα, διαψευσμένες ελ- πίδες, συμπάθεια, σκληρότηττα, υπαρξιακή αμηχανία, τρυφε- ρότητα, πίκρα της απόρριψης, αγάπη για την τέχνη, τρόμος μπροστά στην ασθένεια, τρόμος μπροστά στην ήττα -την οποι- αδήποτε ήττα. Όλα αυτά επηρεάζουν τις σχέσεις των έξι αν- δρών του έργου σε όλα τα επίπεδα. Διότι το σώμα δεν ζει χω- ριστά από την ψυχή, όπως επιμένει ανόητα να μας διδάσκει η παραδοσιακή ηθική επί τόσους αιώνες. Ο Γ. Λιβανός, ευαίσθητος πάντοτε σε όλους τους κραδασμούς της ανθρώπινης ψυχής αλλά και της τέχνης, πέτυχε να σβήσει τα όρια ανάμεσα στη σεξουαλική και την ψυχική ταυτότητα των η- ρώων του Elice, και να προβάλει -μέσα από τις ιδιαίτερες σχέσεις μεταξύ ανδρών- την εικόνα των εύθραυστων διαπροσωπικών σχέσεων, ανεξάρτητα από το φύλο ή από τις ερωτικές προτιμή- σεις του κάθε ανθρώπου. Και το έκανε μ΄ έναν τρόπο αισθητικά αξιοσημείωτο, αν μάλιστα σκεφτούμε ότι το έργο είναι ένα κεί- μενο που τροφοδοτείται από τις ωμές και σκληρές αλήθειες, οι ο- ποίες συχνά παρασύρουν τους καλλιτέχνες σε ανοσιουργήματα.

Χαρά Μπακονικόλα

Από τη Τζένη Κουκίδου στο Koukidaki Έξι ηθοποιοί υποδύονται όλους τους ρόλους σε μια παρά- σταση με πολλές διαδοχικές σκηνές -ολοκληρωμένα μονόπρα- κτα- που μας μεταφέρουν σε χρόνο και τόπο καθώς παρακο- λουθούμε τη διαδρομή του δαχτυλιδιού, που φέρεται να σχε- δίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, όσο εκείνο αλλάζει χέρια. Προ- κλητικό έργο, απροσδόκητα ευαίσθητο και συγκινητικό παρά τις στιγμές γέλιου που προσφέρει. Μοντέρνο και σύγχρονο αλ- λά αφορά κάθε άνθρωπο και κάθε εποχή. Πολυβραβευμένο και επιτυχημένο όπου κι αν παίχτηκε, αποτελεί ένα παγκόσμιο hit. Οι απαιτήσεις του έργου από τον ηθοποιό είναι μεγάλες. Δυ- σκολία που μεταφράζεται σε πολλές σκηνές και πολλαπλούς ρόλους να εναλλάσσονται διαδοχικά κι έτσι, μέσα σε λίγα λε- πτά, πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, έναν ακόμα χαρα- κτήρα, να ντυθεί έναν νέο ήρωα, να μιλήσει για έναν νέο συναι- σθηματικό κόσμο και όλα αυτά με διαφορετικό τρόπο έκφρα- σης και παρουσίασης κάθε φορά, και χωρίς την “άνεση” των ρούχων του, καθώς πρόκειται για έργο που περιέχει το απόλυ- το γυμνό. Σα να πρόκειται για πολλά έργα μαζί αλλά αδιαίρε- τα, με κοινό παρονομαστή να διηγηθούν την ιστορία του δα- χτυλιδιού μέσα από τις ιστορίες εκείνων που το φόρεσαν. Η προκλητική του γλώσσα δε περνά απαρατήρητη αλλά ο συγγραφέας έχει στηρίξει τις εκφραστικές του επιλογές και όλοι οι διάλογοι προκύπτουν μέσα από ρεαλιστικές διαδικασίες όπου η γλώσσα ΕΙΝΑΙ έτσι και δεν έγινε έτσι για να προκαλέσει. Προ- σέξτε τα κοστούμια που -ενιαία για όλους τους πρωταγωνιστές ανά σκηνή- φέρουν τα δικά τους μηνύματα, αλλά και την υπέρο- χη μουσική ή μουσικές επιλογές που γεφυρώνουν τα δευτερόλε- πτα ανάμεσα στις σκηνές. Μία προβολή διαφανειών λειτουργεί προσαρμοστικά καθώς το κύριο σκηνικό παραμένει σταθερό. Η σκηνοθεσία του Λιβανού είναι κινηματογραφικού χαρα- κτήρα καθώς οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με γοργό ρυθμό. Σύλληψη που αφήνει το έργο να αναπνεύσει και την ι- στορία να προχωρήσει και να εξελιχθεί. Ξεκινάς να πας από περιέργεια ή έξαψη για το απόλυτο γυ- μνό της, έτσι όπως το διαβάζεις στα μέσα, και με την επιφύλα- ξη ότι ίσως να μην αισθανθείς άνετα δίπλα στους ολόγυμνους ηθοποιούς του θιάσου, χωρίς να καταλαβαίνεις ότι εκείνο που πραγματικά σε τρομάζει στη γύμνια του άλλου δεν είναι η απώλεια των ενδυμάτων του άλλου -εσύ σε κάθε περίπτωση φο- ράς τα δικά σου- αλλά η ξεγυμνωμένη ψυχή του άλλου όταν γί- νει καθρέφτης σου αντανακλώντας και εκθέτοντας τη δική σου. Μπαίνοντας στη διαδικασία να παρακολουθήσεις την παρά- σταση, χαλαρώνει η όποια αντίσταση σε σχέση με την απουσία των ρούχων και αρχίζει το ταξίδι του δαχτυλιδιού στους αιώ- νες. Κι όπως ένα δαχτυλίδι είναι πάντα ένας τέλειος κύκλος έ- τσι και η ιστορία του θα ξεκινήσει και θα επιστρέψει στο ίδιο σημείο. Και πάντα θα επιστρέφει διαγράφοντας αέναα κυκλι- κές τροχιές και αλλάζοντας πρωταγωνιστές. Εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ σε ένα “δαχτυλίδι” είναι ο συμβολισμός του, η α- ναγωγή σε ό,τι αναφέρεται, θυμίζει ή υπονοεί. Όποιος κι αν εί- σαι, ό,τι κι αν είσαι, το δικό σου “δαχτυλίδι” το φοράς πάνω σου και μέσα σου, αιώνιο σύμβολο αφοσίωσης, της φύσης σου και της ψυχής σου. Για ένα τέτοιο δαχτυλίδι μιλά και το έργο. Αυτό το έργο ήρθε για να αποτελέσει σημείο μελλοντικής α- ναφοράς. Ο έρωτας, η ανάγκη για έκφραση, για συντροφικότη- τα, η προσπάθεια, η ανάγκη για επικοινωνία, η απώλεια, το χά- σιμο, η απέραντη μοναξιά του ανθρώπου που στο τέλος της η- μέρας του μένει η μόνη σταθερή αλήθεια, μια αρχέγονη αδιαμ- φισβήτητη διαπίστωση, έτσι ορισμένη από τη μόνη ανώτερη δύ- ναμη. Ήρθε μόνος και θα φύγει μόνος. Και γυμνός. Ο Γιώργος Λιβανός με το Leonardo’s Ring, έδοσε μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων, με μεστή ψυχογραφηματική κινηματογραφική σκηνοθεσία, που θα από- τελεί για πολλά χρόνια σημείο αναφοράς, όσον αφορά την απε- νοχοποίηση του γυμνού, και το πως μια παράσταση αποχτά διαφυλικό χαρακτήρα και γίνεται πραγματική τέχνη. Σταύρος Ξυντάρας Kontra News Το υπαρξιακό κενό και η ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγα- πηθούμε, το αναπόδραστο του έρωτα ως αδήρριτης ανάγκης να ενωθούμε με το Άλλον και να ξεχάσουμε για λίγο την κρύα μο- ναξιά μας (ακόμα και με κίνδυνο τής απώλειας τού “εγώ” ή και τής ζωής τής ίδιας), όλα αυτά είναι μέρος τής ανθρώπινης κατάστασης και δεν αφορούν μόνον τους ομοερωτικούς ή τους αμφιερωτικούς. Ο Έρωτας για τους αρχαίους Έλληνες ήταν έ- νας και μοναδικός κι όποιος τοξευόταν από τα αλάθητα βέλη του έχανε συνήθως τιμή και λογική για να πλανηθεί στον κόσμο τής Κίρκης ή τής Καλυψώς (στην καλύτερη περίπτωση) ή ακό- μα και τής Πηνελόπης (στην ιδανική, έως ανύπαρκτη). Οι άντρες ομοερωτικοί είναι ενίοτε επιτυχημένοι καλλιτέ- χνες, μάνατζερ ή επιχειρηματίες για τον απλούστατο λόγο ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να εξισορροπήσουν την εσωτερικευ- θείσα ενοχή και να άρουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Έτσι έ- χουν μόνο μία επιλογή: ή να επιτύχουν (με κόστος πολλαπλό) ή να κρυφτούν στο μισόφωτο τής δημοσιότητας κατά το αρχαίο ρητό “λάθε βιώσας”. Στωικοί ή επικούρειοι, κάποτε νεοπλατω- νικοί ή υπέρμαχοι τών μονοθεϊστών, φτάνουν κάποτε στη σχι- ζοφρένεια να καταδικάζουν δημοσίως τούς ομοίους τους, ενώ ανυπομονούν να τους υπερβούν σε σεξουαλικές επιδόσεις. Η ανθρώπινη Κωμωδία σε όλο της το μεγαλείο. Ο Λιβανός σκηνοθέτησε με ρυθμό, γνώση κι αρμονία ένα σύ- νολο εξαιρετικά εύπλαστων, πειθαρχημένων κι εκφραστικών η- θοποιών που άλλαζαν ρόλους σαν …εσώρουχα και απέδωσαν με μεσογειακό μπρίο το έργο τού νεοϋορκέζου θεατρικού συγ- γραφέα. Χωρίς να γίνεται πορνό, χωρίς να τα δείχνει όλα, η πα- ράσταση σοκάρει μόνον αυτούς που δεν αντέχουν τον καθρέφτη τους.

Κωνσταντίνος Μπούρας

“Μπράβο παιδιά. Σπουδαία δουλιά. Μεγάλο το ταξίδι. Παγκό- σμιο!”

Γιώργος Χρονάς

“…Συγχαρητήρια Γιώργο, για το φανταστικό αποτέλέσμα! Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, καλύτεροι από οποιαδήποτε άλλη διανομή, παγκόσμια. Είσαι ένας μάγος και οι ηθοποιοί σου εί- ναι αστέρια. Θέ΄λω να τονίσω την ιδιαίτερη συμβολή των σκηνι- κών κοστουμιών, φώτων και της μουσικής επιλογής για το τελι- κό αποτέλεσμα. Μπράβο. ”

Gordon Dickerson

“Μια ζωή μετατρέπεις το απροσδιόριστο σε συγκεκριμένο, και δίνεις αυτότητα στο αόριστο και επισφαλές. Γι’ αυτό σε αγα- πάω.”

Δημήτρης Ιατρόπουλος