«Ποιός σκότωσε τον πατέρα μου», του Εντουάρ Λουί, με τους Γιώργο Κισσανδράκη και Διονύση (Ντένη) Μακρή στο Θέατρο Προσκήνιο

Μετά μετά τον πρώτο επιτυχημένο κύκλο της παράστασης την περσινή θεατρική σεζόν, η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων παρουσιάζει ξανά το αυτοβιογραφικό και βαθιά πολιτικό έργο του Εντουάρ Λουί «Ποιός σκότωσε τον πατέρα μου», ως το εναρκτήριο έργο της φετινής θεατρικής περιόδου στο Θέατρο Προσκήνιο, πάντα υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Δημήτρη Καραντζά.

Πέρα από μια προσωπική εξομολόγηση του συγγραφέα προς τον πατέρα του, το έργο αποτελεί μια προσπάθεια κατανόησης των κοινωνικών παραγόντων και πολιτικών αποφάσεων που διαμορφώνουν και αλλάζουν τις ζωές των ανθρώπων εκείνων, για τους οποίους “ορισμένες ζωές, ορισμένες εμπειρίες, ορισμένα όνειρα” είναι απροσπέλαστα.

Δύο χρόνια μετά από το «Αντόνιο ή το μήνυμα» της Λούλας Αναγνωστάκη, μία παράσταση που έτυχε μεγάλης αποδοχής, η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων “μετακομίζει” στο Θέατρο Προσκήνιο με το αιχμηρό έργο του Εντουάρ Λουί «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», το οποίο ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν, σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη.

«Κάθε μέρα, όταν πλησίαζα στον δρόμο μας, σκεφτόμουν το αυτοκίνητό σου και ευχόμουν από μέσα μου: κάνε να μην είναι εκεί, κάνε να μην είναι εκεί, κάνε να μην είναι εκεί.»

Το αυτοβιογραφικό «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» είναι το τρίτο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, το οποίο κυκλοφόρησε το 2018 – στην Ελλάδα το 2020 από τις Εκδόσεις Αντίποδες – και αφηγείται την ιστορία της ζωής του πατέρα του μέσα από την οδυνηρή σχέση μαζί του, σε μια συνθήκη βίαιη και για τους δύο, καθώς «ο πατέρας στερείται τη δυνατότητα να αφηγηθεί την ίδια του τη ζωή και ο γιος θα ήθελε μια απάντηση που δεν θα λάβει ποτέ.» Εκτός, όμως, από μια προσωπική και συγκλονιστικά αληθινή εξομολόγηση, μέσα από την οποία ο συγγραφέας προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει, να κατανοήσει και τελικά να συγχωρέσει τον πατέρα του, το έργο είναι ένα αμείλικτο «κατηγορώ» στις κυβερνήσεις και την κυρίαρχη πολιτική που για τους έχοντες είναι «ζήτημα αισθητικής», ενώ για τους μη έχοντες «ζήτημα ζωής και θανάτου».

«Είμαστε αυτό που δεν κάναμε, επειδή ο κόσμος ή η κοινωνία μας εμπόδισαν.»

Δύο αεικίνητοι ηθοποιοί επί σκηνής, ο Γιώργος Κισσανδράκης και ο Διονύσης (Ντένης) Μακρής, ξεκινούν την ιστορία στο εδώ και τώρα, δανείζονται τη ματιά ανθρώπων που τη βίωσαν, μπαίνουν μέσα στα περιστατικά και προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν τις εικόνες, ταξιδεύοντας σε αναμνήσεις από όσα συνέβησαν, όσα δεν συνέβησαν και όσα θα μπορούσαν να συμβούν. Βουτώντας στις μνήμες, έρχονται αντιμέτωποι με την ανάγκη αποδοχής, με τη σεξουαλικότητα και τη βία, με το ειδικό που γίνεται γενικό, με το προσωπικό που οδηγεί στο κοινωνικό και την πολιτική που μας αφορά προσωπικά.

«[…] τίποτα δεν ήταν πια βίαιο, γιατί τη βία δεν την ονόμαζες βία,
την ονόμαζες ζωή, δεν την ονόμαζες, ήταν εκεί, ήταν.»