«Ο Ρεζές μάγκωσε το δάχτυλο» της Κατερίνας Ελοσίτου σε σκηνοθεσία Johnny O. στο Studio Μαυρομιχάλη

Ένα ποιητικό ταξίδι στον κόσμο της μνήμης και της αυτογνωσίας

Σκηνοθεσία: Johnny O.

Studio Μαυρομιχάλη

Μαυρομιχάλη 134, Νεάπολη Εξαρχείων

ΑΛΛΑΓΗ ΗΜΕΡΩΝ

Από τη Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2025

κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

Μια μοναδική παράσταση που αναζητά την αλήθεια πίσω από τις λέξεις και τα πρόσωπα.

Ένα έργο που συνδυάζει την αυτοβιογραφία, την ποίηση και τη δραματική ένταση για να αναδείξει την προσωπική μάχη του ανθρώπου με τη μνήμη, την ελευθερία, τη βαρβαρότητα της εσωστρέφειας.

Το έργο καλεί τους θεατές να μπουν στην ίδια τη διαδικασία της ανάγνωσης της ζωής, αμφισβητώντας τη σημασία των γεγονότων και των προσώπων που τη σημάδεψαν.

Το κείμενο μέσα από τη σφιχτή και τελετουργική γλώσσα του, προσκαλεί τον θεατή να αντιμετωπίσει τις σιωπές, τις επιθυμίες, τους άλυτους κόμπους του μοιράσματος.

Η ιστορία μέσα από την επινόηση ενός μονολόγου που ξεδιπλώνεται στη σκηνή με τη συμπληρωματικότητα δύο προσώπων, μιλά για όλους εκείνους που μας καθόρισαν, τη μάνα, τον πατέρα, τις συλλογικότητες, τους φίλους, τους εραστές.

Το ερώτημα που θέτει είναι ποιος τελικά είναι αυτός που εξακολουθεί να ζει, να υπάρχει.

Πόσο μπορεί ο καθένας από εμάς να απελευθερωθεί από το βάρος του παρελθόντος;

Με αιχμηρές εικόνες και έντονες συναισθηματικές εξάρσεις, η παράσταση καλεί τους θεατές να παραδοθούν στο αναπόφευκτο πέρασμα του χρόνου και στην ελευθερία που προκύπτει μέσα από την ιεράρχηση της μνήμης ή μήπως τελικά την απροσδιοριστία της;

Σημείωμα σκηνοθέτη

Το κείμενο της Κατερίνας ήταν μια πρόκληση για μένα, μοιάζει με καλό απόσταγμα ζωής κι αυτογνωσίας.

Είναι η πρώτη φορά που θέλησα να σκηνοθετήσω ένα έργο με λόγο, οι σκηνοθεσίες μου αφορούν κυρίως το σωματικό θέατρο. Έκανα εξαίρεση γιατί με άγγιξε συναισθηματικά και σε πολλά σημεία ταυτίστηκα.

Σκοπός μου ήταν να οπτικοποιήσω όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα που γέννησε σε μένα το γραπτό της Κατερίνας και να ταξιδέψω τον θεατή σ’ έναν κόσμο που έχουμε ξεχάσει, στον κόσμο των χαμένων ονείρων μας, ώστε μετά από εβδομήντα λεπτά, να αναρωτηθούμε όλοι μαζί ένα πράγμα: «Πώς γίναμε έτσι;»

Πάντα η συνειδητοποίηση αλλάζει τους ανθρώπους και κατά συνέπεια και τον κόσμο μας…