Παγκόσμιο σοκ για τον θάνατο του μεγάλου Ντιέγκο Μαραντόνα – Έργα και ημέρες του ανθρώπου που λατρεύτηκε σαν Θεός

Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο τεράστιος Αργεντινός άσσος, ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου, το θρυλικό 10ρι, που στις 22 Ιουνίου 1986 πέτυχε το ομορφότερο γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, με τα χρώματα της Αργεντινής ενάντια στην Αγγλία δεν είναι πια μαζί μας.

Ο κορυφαίος Αργεντινός ποδοσφαιριστής απεβίωσε σε ηλικία 60 ετών, από ανακοπή καρδιάς. Την είδηση επιβεβαίωσε ο δικηγόρος του στo Reuters. Όπως μετέδωσε η εφημερίδα Clarin το πρωί της Τετάρτης (25/11) ο «Ντιεγκίτο» ένιωσε έντονες ενοχλήσεις το στήθος του ενώ βρισκόταν στο σπίτι του στη συνοικία του Σαν Αντρέ, στην πόλη της Τίγκρε. Αρκετά ασθενοφόρα έσπευσαν αμέσως στην οικεία του, του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες, αλλά παρά τις προσπάθειες που έγιναν δεν κατέστη δυνατό να κρατηθεί στη ζωή.

BREAKING NEWS: Morre Diego Maradona pic.twitter.com/QiOyPkqWoX

— CNN Brasil (@CNNBrasil) November 25, 2020

Diego Maradona est mort à 60 ans (médias argentins) https://t.co/3OkcxRHnqB pic.twitter.com/FI73Y9MFzS

— L'ÉQUIPE (@lequipe) November 25, 2020

Ο θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, είχε βρεθεί πρόσφατα στο νοσοκομείο και πέρασε την πόρτα του χειρουργείου για ένα αιμάτωμα στο κεφάλι, ενώ αντιμετώπιζε και χρόνια προβλήματα με το αλκοόλ, αλλά και τα ναρκωτικά. Είχε γίνει μάλιστα γνωστό ότι εισήχθη πριν λίγες ημέρες σε κλινική απεξάρτησης.

Ποιος ήταν ο μεγάλος Ντιέγκο

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα γεννήθηκε στις  30 Οκτωβρίου 1960 και ήταν  ένας από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.

Σε παγκόσμια δημοσκόπηση της FIFA στο Διαδίκτυο ποιος είναι καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών ήρθε πρώτος με 53,60% δεύτερος με 18,53% ήρθε ο Πελέ . Αντίθετα, στην ψηφοφορία των αναγνωστών του περιοδικού FIFA Magazine και της FIFA “Football family” ο Πελέ έλαβε το 72,75%, ο Αλφρέντο ντι Στέφανο το 9,75% και ο Μαραντόνα το 6%.

Σε ηλικία 15 ετών αγωνίστηκε στους Αρχεντίνος Τζούνιορς ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και έπειτα εντάχθηκε στο δυναμικό της Μπόκα Τζούνιορς.

Όταν η Αργεντινή διοργάνωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν έλαβε μέρος, καθώς ήταν μόνο 18 χρονών, ωστόσο έπαιξε στην εθνική ελπίδων και του δόθηκε η ευκαιρία να εμφανιστεί σε μεγάλη διοργάνωση το 1979 στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων στην Ιαπωνία, όπου και κατέκτησε τον τίτλο αυτό για πρώτη φορά στη σταδιοδρομία του.

Μουντιάλ 1982

Στο Μουντιάλ του 1982 στην Ισπανία ο Ντιέγκο, αγωνιζόμενος με την Εθνική ομάδα της Αργεντινής – που το 1978 είχε αναδειχτεί Παγκόσμια Πρωταθλήτρια – έφτασε μέχρι την προημιτελική φάση της διοργάνωσης, όπου αποκλείστηκε από τη Βραζιλία. Έπαιξε και στους πέντε αγώνες της ομάδας του, σκόραρε 2 φορές αλλά δέχτηκε οξύτατη κριτική για την αποβολή του στο τελευταίο ματς με την αντίπαλο Βραζιλία.

Η Μπαρτσελόνα είχε δείξει έντονο ενδιαφέρον για την απόκτησή του και του έκλεισε συμβόλαιο πολύ μεγάλου ύψους.

Ο Μαραντόνα έγινε παίκτης της ομάδας της Καταλωνίας από το 1982 μέχρι το 1985, ωστόσο την περίοδο αυτή η υγεία του κλονίστηκε, και έχοντας αρνητικές εντυπώσεις από την Ισπανία αποφάσισε να φύγει από τη χώρα.

Κατέληξε στην Ιταλία και την Νάπολι, την ομάδα της οποίας με τη συνεισφορά του συνέβαλε να μετατραπεί από μια μικρή ομάδα σε μια από τις πιο αγαπητές τότε στον κόσμο.

Στη Νάπολη λατρεύτηκε σα θεός αν και οι φήμες για την εξωγηπεδική ζωή του οργίαζαν. Μαζί της κατέκτησε 2 πρωταθλήματα, το Κύπελλο Ιταλίας καθώς και το Κύπελλο UEFA το 1989.

Το 1986 κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μεξικό με την ομάδα της Αργεντινής.

Τα γκολ του εναντίον της Αγγλίας και του Βελγίου, η ασίστ στον Μπουρουσάγκα στον τελικό, αλλά και το πασίγνωστο γκολ με το “χέρι του Θεού” εκτίναξαν τη δημοτικότητα του.

Μουντιάλ 1990

Τέσσερα χρόνια αργότερα ήταν και πάλι φιναλίστ στον τελικό με τη Δυτική Γερμανία. Ο Ντιέγκο έδειξε και πάλι τη μεγάλη κλάση και τις ηγετικές ικανότητές του ειδικά στον αγώνα εναντίον της Βραζιλίας με μια εκπληκτική ασίστ στον Κλαούντιο Κανίτζια.

Στον ημιτελικό, όπου η Αργεντινή αντιμετώπισε την Ιταλία, στο στάδιο της Νάπολι, οι φίλαθλοι αντί για την εθνική Ιταλίας εμψύχωναν τον Ντιέγκο ο οποίος στο παρελθόν είχε κατακρίνει την αντίθεση του Βορρά της Ιταλίας σε σχέση με το φτωχό Νότο. Όμως στον τελικό η Δ. Γερμανία ήταν υπερπλήρης, ο Κανίτζια τιμωρημένος και έτσι η ομάδα της Αργεντινής περιορίστηκε στη δεύτερη θέση. Παρόλο που η Αργεντινή είχε μείνει με 9 παίχτες χρειάστηκε ένα αμφισβητούμενο πέναλτι στο 84’για να νικήσει η Γερμανία

Τα ναρκωτικά

Το Μάρτιο του 1991 συνελήφθη για κατοχή κοκαΐνης και η καριέρα του άρχισε να φτάνει στη δύση της.
Για ένα διάστημα έπαιξε στους Νιούελς Ολντ Μπόυς και τη Σεβίλλη.

Κατά το Μουντιάλ του 1994 όλα πήγαιναν τέλεια για την Αργεντινή με νίκες 4-0 εναντίον της Εθνικής Ελλάδος (παιχνίδι στο οποίο σκόραρε και ο ίδιος) και 2-1 εναντίον της Νιγηρίας, μέχρι την αποκάλυψη ότι ο Μαραντόνα ήταν ντοπαρισμένος. Αυτό ήταν και το τελικό χτύπημα στην καριέρα του.

Είχε παντρευτεί το 1989 την Κλαούντια από την οποία χώρισε στη συνέχεια, έχοντας αποκτήσει δύο κόρες.

Το Νοέμβριο του 2008 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της εθνικής ομάδας της χώρας του. Παρέμεινε στην τεχνική ηγεσία μέχρι τον Ιούλιο του 2010.

Ο Μαραντόνα ως είδωλο

Τόσο στην Αργεντινή όσο και στη Νάπολη, ο Μαραντόνα έγινε σύμβολο, αθλητικός ήρωας, «θεός». Μεγαλωσε στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άιρες, όπου ο όρος viveza criolla- «εγγενής πονηριά» και η ικανότητα να ξεγελάσει αυτούς που είχαν την εξουσία θεωρείται ως θετικό ποιοτικό στοιχείο. 20.000 άτομα έγραψαν το Viva Maradona στις ψήφους τους στα τέλη της δεκαετίας του 1980, μια τρίχα από το κεφάλι του φυλάσσεται με ασφάλεια σε τοπικό ιερό.

Η παρουσία του στο σύνολό της (με όλα τα πλεονεκτήματα και τις ιδιαιτερότητες- ακόμα και τις εφθαλμοφανώς αρνητικές) και όχι μόνο τα αθλητικά επιτεύγματα ήταν τέτοια που οδήγησε σε εκδηλώσεις λατρείας. Στην υποτιθέμενη δημοκρατική βάση του αθλητισμού, ο ήρωας αντιπροσωπεύει όχι μόνο το επιθυμητό επίτευγμα, αλλά και τον κοινό χαρακτήρα των ευκαιριών.

Ο Μαραντόνα φαίνεται να άγγιξε τις ψυχές των ανθρώπων απλά γι’ αυτό που είναι και πρέπει επίσης να προστεθεί ο μύθος της αντιπαράθεσης του με τους «ισχυρούς», ηγέτες των ομοσπονδιών και ομάδων της βόρειας Ιταλίας, ως εκπρόσωπος των «καταπιεσμένων», των φτωχών της νότιας χώρας. Ηταν η φιγούρα του ήρωα που οδηγεί με αμίμητες δράσεις τους αδύναμους σε εντυπωσιακές νίκες απέναντι στους ισχυρούς.  Όπως έγραψε ο Oυρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο «Ο Ντιέγο Μαραντόνα δεν λατρεύτηκε μόνο για τα μοναδικά ζογκλερικά του, αλλά επειδή ήταν ένας θεός βρώμικος, αμαρτωλός. Ο πιο ανθρώπινος από τους θεούς».

Από την ειδωλολατρία που υπάρχει στην Αργεντινή, ο πρώην συμπαίκτης του Χόρχε Βαλντάνο δήλωσε τον Ιούνιο του 2006, στη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung: «Τη στιγμή που η Μαραντόνα αποσύρθηκε από το ενεργό ποδόσφαιρο, έφυγε από την τραγωδία της Αργεντινής. Ο Μαραντόνα ήταν κάτι περισσότερο από ένα μεγάλο ποδοσφαιριστή. Ήταν ένας εξαιρετικός παράγοντας αποζημίωσης για μια χώρα που σε λίγα χρόνια γνώρισε αρκετές στρατιωτικές δικτατορίες και κοινωνικές απογοητεύσεις κάθε είδους.

Ο Μαραντόνα προσέφερε στους Αργεντινούς μια διέξοδο από τη συλλογική απογοήτευσή του και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι τον λατρεύουν εκεί ως θεϊκή φιγούρα». Ο κοινωνιολόγος Ελισέο Βερόν συμφωνεί ότι ο Μαραντόνα αντικατοπτρίζει τις «πεποιθήσεις και τις συλλογικές ανάγκες των άπορων, των φτωχών, εκείνων που πρέπει να πιστέψουν ότι ο Θεός είναι κοντά και έτσι να ταυτιστεί με τον Ντιέγκο».

Ένα παράδειγμα αυτής της ειδωλολατρίας είναι η Μαραδονική Εκκλησία, ιδρυθείσα το 1998 στο Ροζάριο. Στην Αργεντινή και σε διάφορα μέρη του κόσμου υπάρχει αυτή η παρωδία της θρησκείας που σχετίζεται με τη λατρεία του Μαραντόνα ως θεού. Τα ιδρυτικά μέλη υπολογίστηκαν σε 200 και οι «οπαδοί» σε άνω των 20.000 όπως φαίνονταν από τον επίσημο ιστότοπο το 2004. Νεώτερες πληροφορίες θέλουν την επέκταση του θρησκευτικού ιδιώματος και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής πλην της πατρίδας του καθώς και στη Γαλλία και το Καναδά και τον αριθμό των πιστών σε τουλάχιστον 500.000. Για αυτούς, το 1961 είναι το έτος 1 DD, «μετά τον Ντιέγκο» και σηματοδοτεί την αρχή της «μαραδονικής εποχής».

Επίσης, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του το 2004, πολλοί οπαδοί του παίκτη πλησίασαν τις πόρτες της κλινικής της Αργεντινής και κρεμούσαν αφίσες με μηνύματα υποστήριξης στους τοίχους. Μεταξύ αυτών είναι μηνύματα όπως Θα ζεις πάντα, «ο Θεός δεν θέλει ανταγωνισμό» ή «ο Ιησούς αναστήθηκε μία φορά. Εσύ χιλιάδες».

Οι πιστοί συγκεντρώνονται κάθε εβδομάδα σε όλο τον κόσμο όπου μοιράζονται μαρτυρίες για το αποτέλεσμα του Μαραντόνα στη ζωή τους, βαφτίζονται σε ένα τελετουργικό που τους εμπλέκει να αναδημιουργήσουν το στόχο «το χέρι του Θεού» και να γιορτάσουν τη δική τους εκδοχή των Χριστουγέννων στις 30 Οκτωβρίου (γενέθλια του Μαραντόνα). Ο ίδιος ο Μαραντόνα είναι απρόθυμος να δεχθεί αυτές τις συγκρίσεις. Σε αρχειακό υλικό έρχεται σε αντίθεση με έναν Ιταλό παρουσιαστή τηλεόρασης που δηλώνει ότι «οι Ναπολιτάνοι έχουν το Μαραντόνα μέσα τους περισσότερο από ό,τι έχουν το ίδιο το Θεό».

Ντιέγκο Μαραντόνα: Ένας τραγικός ήρωας, απατεώνας και «Θεός»

Ήταν το καλοκαίρι του 1994 στο Μουντιάλ των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, στα 34 του, και μετά από τρία χρόνια μεγάλων προβλημάτων επιστρέφει στο υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο ως αρχηγός της εθνικής Αργεντινής στο Μουντιάλ των ΗΠΑ.

Το 1991 είχε συλληφθεί για κατοχή κοκαΐνης, οι σκανδαλοθήρες τον είχαν πάρει στο κατόπι, κάποιοι ήθελαν να του κόψουν το ποδόσφαιρο, ενώ ουσιαστικά απείχε ποδοσφαιρικά, καθώς την τελευταία σεζόν πριν το Μουντιάλ, ως παίχτης της Νιούελς Ολντ είχε παίξει σε πέντε παιχνίδια.

Η Αργεντινή δείχνει ακαταμάχητη και ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Στο παιχνίδι με την Ελλάδα (τελικό αποτέλεσμα 4-0) ο Ντιέγκο πετυχαίνει στο 60ο λεπτό το 3-0, με ένα ωραίο γκολ. Αναπάντεχα, ακατανόητα, ο Μαραντόνα δείχνει να τρελαίνεται. Είναι σαν να τον χτυπάει το ρεύμα. Πανηγυρίζει έξαλα και πάει καρφί σε μία κάμερα δίπλα στην πλάγια γραμμή κραυγάζοντας. Είναι σαν να έχει βγει από τον «Σημαδεμένο» του Ντε Πάλμα, σαν τον ήρωα της ταινίας Τόνι Μοντάνα, όταν έχει ρουφήξει ένα βουνό κοκαΐνης. Μία αποκαλυπτική εικόνα για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή και την ψυχολογική του κατάσταση, για τη θέλησή του να γράψει το φινάλε της καριέρας του με τον ωραιότερο τρόπο, όπως ονειρεύεται κάθε μεγάλος ποδοσφαιριστής. Κι όμως, αντιθέτως, έγραψε το συγκλονιστικότερο αρνητικό φινάλε, με τη βοήθεια της αμφιλεγόμενης (επιεικώς) ΦΙΦΑ, που ανακοίνωνε την επομένη ότι τον έπιασαν ντοπέ.

Ένας τραγικός ήρωας

Και μόνο απ’ αυτή την εικόνα του μπροστά στην κάμερα και γνωρίζοντας τα στοιχειώδη για την πορεία του στο ποδόσφαιρο, ο Ντιέγκο αποτελεί μια δραματική μορφή, ένας τραγικός ήρωας, βγαλμένος από την πιο ευφάνταστη δραματουργία. Έτσι φαντάζει απολύτως λογικό ο άνθρωπος που λατρεύεται ως Θεός στην Αργεντινή και τη Νάπολη, να διατηρεί φανατικούς οπαδούς ακόμη και σήμερα σε όλο τον κόσμο – ακόμη και σε γενιές που δεν τον πρόλαβαν να παίζει.

Τα επιτεύγματά του στο ποδόσφαιρο απίστευτα, ενώ η προσωπική του ζωή είναι γεμάτη σκοτεινές ιστορίες, καταχρήσεις και παρεκτροπές, αλλά και η υπέρμετρη αναίδεια έναντι των πανίσχυρων αξιωματούχων της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου και άλλων ισχυρών παραγόντων του χώρου, αποτελούν πάντα έμπνευση για τη μεταφορά τους στον κινηματογράφο.

Ένα διαμάντι μες τη λάσπη

Ο Μαραντόνα, που γεννήθηκε το 1960, τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην παραγκούπολη Βίλα Φιορίτο, στα νότια του Μπουένος Άιρες και οι κακοτράχαλες αλάνες ήταν τα πρώτα γήπεδα που αγωνίστηκε. Σε ηλικία τριών ετών, ένα βράδυ, που ήταν έξω από το σπίτι της οικογένειάς του, ένα παράπηγμα με τσίγκους, το σκοτάδι τον εμπόδισε να δει καλά και βρέθηκε σε μια γούρνα, που η οικογένεια χρησιμοποιούσε ως απόπατο, να παλεύει με λάσπες και περιττώματα. Κινδύνευε με πνιγμό, όταν άκουσε να τον αναζητά ο θείος του Σιρίλο, που ήταν παλιός ποδοσφαιριστής και η δόξα της οικογένειας. Ο Σιρίλο όταν έφτασε κοντά του φώναξε: «Ντιεγκίτο, κράτα το κεφάλι σου πάνω από τα σκατά». Μια προτροπή που ακολούθησε ο Μαραντόνα σε όλη του τη ζωή. Γιατί μπορεί να κυλίστηκε στις λάσπες και να τον πλησίασαν πολλά σκατά στη ζωή του, αλλά το κεφάλι του πάσχισε να το κρατήσει έξω απ’ αυτά.

Τα κόλπα με την μπάλα

Τη ζωή του την περνούσε στις αλάνες και στη φτώχεια. Σε ηλικία 11 ετών, παίζοντας με μία μικρή τοπική ομάδα, που έκανε μόνο νίκες, άρχισε να κάνει τις πρώτες του εμφανίσεις στο ημίχρονο των αγώνων της Αρχεντίνος Τζούνιορς, όπου έκανε κόλπα με την μπάλα στο κέντρο του γηπέδου, διασκεδάζοντας τους φιλάθλους. Μάλιστα, η εφημερίδα «Clarin» δημοσίευσε ένα μικρό κείμενο γι’ αυτόν, αλλά κάνοντας λάθος στο όνομά του. Έγραψε η εφημερίδα:

«Είναι αριστεροπόδαρος, αλλά γνωρίζει πώς να χρησιμοποιεί το δεξί. Ο Ντιέγκο Καραντόνα, 10 ετών, κέρδισε το χειροκρότημα στο ημίχρονο του αγώνα Αρχεντίνος Τζούνιορς – Ιντεπεντιέντε, πραγματοποιώντας επίδειξη των σπάνιων ικανοτήτων του σε κοντρόλ και ντρίμπλα. Η φανέλα του είναι πολύ μεγάλη και η φράντζα σπάνια του επιτρέπει να δει κανονικά. Μοιάζει σαν να απέδρασε από σκουπιδότοπο. Μπορεί να κάνει τα πάντα με την μπάλα. Μοιάζει σαν να γεννήθηκε ποδοσφαιριστής. Δεν φαίνεται να ανήκει στο σήμερα, αλλά ανήκει».

Από τους Αρχεντίνος στον «Χασάπη του Μπιλμπάο»

Από τα 16 του χρόνια κατάφερε να γεμίσει τα μεγάλα γήπεδα της Αργεντινής. Στην αρχή με τη φανέλα της Αρχεντίνος Τζούνιορς την οποία αντάμειψε με 116 γκολ σε 166 εμφανίσεις. Το 1981 αρνείται να πάει στη Ρίβερ Πλέιτ και να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής της χώρας του, ενώ ήδη έχει κατακτήσει το 1979 το παγκόσμιο κύπελλο νέων στην Ιαπωνία κι ενώ είχε κοπεί παραδόξως από τον ομοσπονδιακό προπονητή Λουίς Μενότι, για τη νεαρή ηλικία του, από την εθνική ομάδα στο Μουντιάλ του 1978, το οποίο κατέκτησε, με «περίεργα» αποτελέσματα, η Αργεντινή των στρατηγών. Η φήμη του είχε ξεπεράσει τα σύνορα και είχε φτάσει στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Η Μπαρτσελόνα τον ήθελε, αλλά ο ηγέτης της χούντας Βιντέλα, δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση της μεταγραφής. Το απάνθρωπο καθεστώς έπεσε το 1982 και η Μπόκα Τζούνιορς, στην οποία είχε πάει ο Μαραντόνα, δεν μπορούσε να πει όχι στα υπέρογκα ποσά που έδινε τότε η Μπαρτσελόνα. Ο Μαραντόνα δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στο κλίμα της Βαρκελώνης, την υπερβολική δημοσιότητα, τα πάρτι, τα ναρκωτικά που πρωτοδοκίμασε το 1983, ένα χρόνο μετά από τη μεγάλη εκστρατεία εναντίον των ουσιών στην οποία πήρε μέρος, αλλά και την ηπατίτιδα που κόλλησε. Και μπορεί αυτά κάποια στιγμή να στρώνανε, αλλά ήρθε ο «Χασάπης του Μπιλμπάο», ο αμυντικός Αντόνιο Γκοϊκοετσέα, ο οποίος θα μείνει στην ιστορία για το τσεκούρωμά του στον Ντιεγκίτο και το σπάσιμο του μαγικού αριστερού ποδιού του.

Το κόλπο της μεγάλης «απόδρασης» από τη Βαρκελώνη

Η απόφαση για τη φυγή από την Ισπανία είχε ληφθεί και σε αυτό συμφωνούσε και ο ατζέντης του Χόρχε Σιτερσπίλερ. Ξεκίνησαν οι προσπάθειες για να μείνει ελεύθερος και μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο, που σκέφτηκε ο ατζέντης του, δηλαδή να εξαγριώσει τον τότε πρόεδρο της Μπαρτσελόνα, Νούνιες που εν θερμώ μπορεί να έδινε την άδεια να φύγει ο πιο ακριβοπληρωμένος παίχτης του. Και αυτό το πέτυχε βρίζοντας δημοσίως τους Καταλανούς, σε συνέντευξη που έδωσε ο Μαραντόνα σε φίλο δημοσιογράφο.

Στη συνέχεια διέρρευσαν πληροφορίες για διαπραγματεύσεις με τη Γιουβέντους και τη Νάπολη. Ο κόσμος της Μπαρτσελόνα χωρίστηκε στα δύο. Τη λύση, τελικά την έδωσε η Αθλέτικ Μπιλμπάο κερδίζοντας στον τελικό κυπέλλου την Μπάρτσα με 1-0, δίνοντας την ευκαιρία στον Μαραντόνα να τους επιτεθεί την ώρα που πανηγύριζαν και να γίνει το γήπεδο αρένα, μπροστά στα μάτια του βασιλιά της Ισπανίας Χουάν Κάρλος. Αυτό ήταν.

Ο Θεός της Νάπολης

Ο Μαραντόνα άρχισε να δέχεται προτάσεις. Οι σοβαρότερες ήταν εκείνες της Γιουβέντους και της Νάπολης. Ο Μαραντόνα απέρριψε την προσφορά της «Μεγάλης Κυρίας» καθώς εκεί ηγέτης ήταν ήδη ο μεγάλος Μισέλ Πλατινί και πιθανότατα, σκέφτηκε, θα βρισκόταν κάτω απ’ αυτόν. Έτσι χάσαμε την ευκαιρία να δούμε τους δύο κορυφαίους μπαλαδόρους να παίζουν μαζί και κατέληξε στη Νάπολη, τη μεγάλη ομάδα του ιταλικού Νότου, η οποία, ωστόσο, δεν είχε πάρει πρωτάθλημα ποτέ. Η αποθεωτική υποδοχή του στο στάδιο Σάο Πάολο από 80.000 Ναπολιτάνους θα μείνει στην ιστορία, όπως και το εξωπραγματικό ποσό, για την εποχή, που δαπάνησε η ομάδα των Παρτενοπέι, σε μια πόλη που μεγάλο μέρος του πληθυσμού της κατοικούσε σε υποβαθμισμένες περιοχές που θύμιζαν κατά πολύ τις γειτονιές του Μπουένος Άιρες που μεγάλωσε ο Ντιεγκίτο.

Τα κατορθώματά του στη Νάπολη γνωστά: Δύο πρωταθλήματα, ένα νταμπλ, ένα κύπελλο ΟΥΕΦΑ, διακρίσεις, φοβερό ποδόσφαιρο και απίστευτες ιστορίες καθημερινής τρέλας. Ωστόσο, αυτό που ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να εξηγηθεί είναι το πως μία πολύ δυνατή ομάδα δεν μπορούσε να νικήσει μικρομεσαίους αντιπάλους αν δεν είχε στη σύνθεσή της τον Μαραντόνα. Παιχταράδες, όπως ο Τσίρο Φεράρα, που έκανε στη συνέχεια τεράστια καριέρα στη Γιούβε, ο Μάρκο Μπαρόνι, ο Βραζιλιάνος σπουδαίος Αλεμάο, ο Μάσιμο Μάουρο κι αυτός μετά πήγε στη Γιούβε, ο ντε Νάπολι, ο φοβερός Καρέκα και ο Τζόλα, χωρίς τον Μαραντόνα όχι μόνο δεν θα έβλεπαν πρωτάθλημα αλλά ίσως δεν έβγαιναν ποτέ ούτε από τα σύνορα της Ιταλίας. Απίστευτο κι όμως αληθινό, αλλά πολλές φορές μετά από έξαλα γλέντια, ο Μαραντόνα εμφανιζόταν καθυστερημένος στο γήπεδο, έμπαινε ως αλλαγή στο 70 και ένα χαμένο παιχνίδι το γύριζε και έφερνε τη νίκη στους «Παρτενοπέι».

Ακαταμάχητος

Φυσικά υπάρχει και το Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό, όταν σχεδόν μόνος του πήρε το βαρύτιμο κύπελλο. Θα μείνει για πάντα στην ιστορία το γκολ με το «χέρι του Θεού», αλλά και το δυσκολότερο και θεαματικότερο τέρμα που επιτεύχθηκε ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο, «το γκολ του αιώνα», όταν ο Μαραντόνα πέρασε όλη την ομάδα της Αγγλίας και σκόραρε, σκοτώνοντας τις ελπίδες των Άγγλων για μια διάκριση, μετά το 1966. Ας θυμηθούμε όμως λίγο καλύτερα αυτό το περίφημο γκολ.

Ήταν στις 22 Ιουνίου του 1986, όταν το θρυλικό 10άρι της Αργεντινής στο 55ο λεπτό του παιχνιδιού πήρε την μπάλα λίγο πριν από το κέντρο, πέρασε όποιον και ότι υπήρχε μπροστά του. Ξεκίνησε πιεζόμενος από δυο παίχτες τους ντρίπλαρε με το αριστερό του πόδι και με αυτό ολοκλήρωσε την προσπάθειά του, πλασάροντας και στέλνοντας την μπάλα στα δίχτυα, ενώ κάλυπτε με μοναδική μαεστρία με το μικρό του σώμα την μπάλα από τους αμυντικούς. Αυτή η αριστουργηματική προσπάθειά του αδίκως θα συγκριθεί με άλλες προσπάθειες μεγάλων παιχτών όπως ο Μέσι κι αυτό διότι δεν την έκανε με μία μικρή ομάδα του ισπανικού πρωταθλήματος, αλλά στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση, υπό την πίεση των σκληροτράχηλων Άγγλων ποδοσφαιριστών.

Ένα σφύριγμα τον ξανάκανε το χαμίνι του Μπουένος Άιρες

Το 1990 ήρθε το Μουντιάλ της Ιταλίας, όπου ο Μαραντόνα παρότι δεχόταν πιέσεις για να μην μπει εμπόδιο στην Σκουάντρα Ατζούρα πήρε πάνω του και πάλι την εθνική Αργεντινής και την πήγε στον μεγάλο τελικό, όπου εκτός από το κυνικό αντιποδόσφαιρο των Γερμανών έπρεπε να αντιμετωπίσει και έναν απαράδεκτο διαιτητή, που χάρισε τον τίτλο στους Γερμανούς, με ένα πέναλτι φάντασμα.

Στην απονομή των μεταλλίων μια εικόνα από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες επιστρέφει. Ο Μαραντόνα θυμίζοντας το παιδί που έχει γευτεί την αδικία μέχρι το μεδούλι, θα κλάψει σαν το χαμίνι του Τσάρλι Τσάπλιν. Νομίζεις ότι ξαναβρίσκεται και πάλι μέχρι το λαιμό στις λάσπες και τα περιττώματα. Αυτό το κλάμα μοιάζει με την παρότρυνση του θείου του: «Ντιεγκίτο, κράτα το κεφάλι σου πάνω από τα σκατά». Και αυτή η μόνιμη προσπάθειά του, να κρατήσει το κεφάλι του – και την καρδιά του- έξω από αυτά ίσως είναι και ο λόγος που ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα αποτελεί έναν ποδοσφαιριστή σύμβολο.

Πηγή:eleftherostypos.gr

About Post Author

Στάθης Παπούλιας

Δημοσιογράφος

See author's posts