Ιωάννα Παλιοσπύρου: το πρόσωπο της χρονιάς, είναι φτιαγμένο από δύναμη και ψυχή

Ενάμισι χρόνο μετά την επίθεση με το βιτριόλι στην Καλλιθέα, η Ιωάννα Παλιοσπύρου, συνοδευόμενη από την Αννίτα Ναθαναήλ βρέθηκε στο νοσοκομείο Percy Army Training Hospital, του Παρισιού, για μία αξιολόγηση από Γάλλους γιατρούς. «Η αξιολόγηση ήταν πολύ σκληρή για την Ιωάννα», σημείωσε η Αννίτα Ναθαναήλ και το ‘22, θα χρειαστεί να υποβληθεί σε πολλά σημαντικά χειρουργεία. Κι όμως η Ιωάννα θα τα βγάλει πέρα. Γιατί είναι μαχήτρια. Και έχει νικήσει, ήδη…

Λουτρό Αμφιλοχίας, στην άκρη του Αμβρακικού. Έτρεχε με το χρωματιστό της ποδηλατάκι και ένιωθε τον αέρα στο πρόσωπο και στα μαλλιά της. Έπαιζε με τα άλλα παιδιά, στο δρόμο, κυνηγητό, κλέφτες και αστυνόμους, κρυφτό. Γέλαγε στην πλατεία του χωριού. Τα παιδικά χρόνια, οι φιλίες που διαρκούν ακόμα. Η επιστροφή σε μεγάλες γιορτές και διακοπές. Η Ιωάννα Παλιοσπύρου, κόρη οικοδόμου και νοικοκυράς, με έναν δίδυμο αδελφό, τον Νίκο, σύντροφο στα παιχνίδια, που την πρόσεχε και τον προσέχει πάντα, μεγάλωσε, χωρίς το περίσσευμα υλικών αγαθών, αλλά με εκείνο της αγάπης και της φροντίδας. Το όνειρο των γονιών της ήταν να μορφωθεί και να γίνει ένας καλός άνθρωπος που δεν θα πειράζει ποτέ τους άλλους. Δικό της υπέρτατο αγαθό και δομικό υλικό της ύπαρξης της; Η ελευθερία. Μια ελευθερία ως θέληση να είναι κανείς υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του. Και το κατέκτησε, ακόμη και στην μεγάλη σκοτεινιά, ή στην άβυσσο, που στις 20 Μαΐου 2020, προσπάθησε να την κοιτάξει στα μάτια, αλλά εκείνη δεν της έκανε την χάρη να αφεθεί…

Χαμηλών τόνων παιδί στη τάξη,  άριστη μαθήτρια, σημαιοφόρος. Αριστεία και βραβεύσεις. Μαθηματικό μυαλό, λογική, μετρημένη, υπεύθυνη. Το 2000 διακρίνεται με τη συμμετοχή της στην Βουλή των Εφήβων. «Είμαι λαϊκό παιδί της εργατικής τάξης». Ακούει απενοχοποιήμενα, εμπορικά, ελληνικά τραγούδια της μόδας. Οι γονείς της είναι περήφανοι και συγκινούνται όταν πετυχαίνει στις εξετάσεις να σπουδάσει Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Αθήνα. Από το δεύτερο έτος δουλεύει ακόμα και τρεις δουλειές, για να ελαφρώσει όσο μπορεί οικονομικά τους γονείς της. Είναι Ιχθύς, αγαπά το ροζ, το κόκκινο και το λευκό χρώμα. Της αρέσουν τα ταξίδια, αλλά πιστεύει πως η παρέα κάνει τον προορισμό μαγικό και όχι τελικά ο ίδιος ο τόπος, όσο ειδυλλιακός κι αν είναι. Δεν μαγειρεύει και θεωρεί σπατάλη χρόνου το να αφιερώνεσαι στην εκτέλεση των περίπλοκων συνταγών. Προτιμά τις λιτές σαλάτες. Ναι, ερωτεύτηκε κάποτε πολύ. Θεωρεί τον εαυτό της τυχερό που έζησε μεγάλο έρωτα. «Ξέρεις, η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας και των social media έχει επηρεάσει τις σχέσεις της δικής μου γενιάς. Μιας περίεργης γενιάς, αχαρτογράφητης ακόμη, που ψάχνει τα συναισθηματικά και επικοινωνιακά της πατήματα» λέει, εντυπωσιακά συγκροτημένα. Δεν υπήρξε ποτέ το κοριτσάκι που ονειρευόταν τον γάμο της. Ούτε έχει ως σκοπό ζωής να κάνει παιδί, όπως άλλες φίλες της. «Αν βρεθεί κάποιος που θα με κάνει να τον δω ως κατάλληλο πατέρα, φαντάζομαι πως ναι, θα ήθελα να κάνω οικογένεια» λέει, «αλλά δεν είναι προϋπόθεση ευτυχίας και ολοκλήρωσης για τις γυναίκες η μητρότητα. Έχει τόσα παιδάκια εκεί έξω, που μπορείς να βοηθήσεις και να αγαπήσεις και να γεμίσει η καρδούλα σου».

Της αρέσουν τα όμορφα ρούχα, άλλα όχι οι φίρμες. Συνήθισε να ακούει, όμως, πως πρεπει να ασχοληθεί με τη μόδα γιατί έκανε πάντα προσεγμένους και ευφάνταστους συνδυασμούς. «Μόδα είναι να είσαι περιποιημένο άτομο. Μόδα είναι η καθαριότητα, η φωτεινότητα. Μόδα είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας» λέει. Δεν σπαταλούσε πολύ από χρόνο της στον καλλωπισμό της. Γρήγορα έφτιαχνε τα μαλλιά της και έκανε ελαφρύ μακιγιάζ. «Τώρα δεν έχω μαλλιά και πρόσωπο να ασχοληθώ» λέει με μια απαλότητα, που ακολουθεί σιωπή, απ αυτές που θα άφηναν να ακουστεί το ράγισμα μας, αν η ίδια δεν γελούσε παρηγορητικά. Ναι, η Ιωάννα γελάει πολύ και είναι φιλική και γλυκιά και σε κάνει να νιώθεις πως είσαι έτοιμη να εκμυστηρευτείς τα πάντα. Χάρισμα, το τελευταίο που είχε πάντα και για αυτό όλες οι φίλες της ζητούσαν την λογική της συμβουλή. Αλήθεια, ήξερε πως ήταν τόσο δυνατή; «Όχι», λέει σχεδόν φωναχτά. «Αλλά κανείς ποτέ, να μη χρειαστεί να ανακαλύψει έτσι τα αποθέματα δύναμης του»…

Θεωρεί όχι δείγμα ευφυΐας το ότι έτρεξε στο φαρμακείο για τις πρώτες βοήθειες όταν ένιωσε το καυστικό οξύ επάνω της, αλλά ως ένστικτο επιβίωσης. «’Η θα πατούσα το κουμπί του ασανσέρ, θα περίμενα να έρθει, να ανεβώ στον όροφο, να ζητήσω βοήθεια και να περιμένω ή θα έκανα κάτι να σωθώ αμέσως» λέει. Θέλει να πιστεύει, να θεωρεί πως κάποιος, κάπου, μας φροντίζει. Όμως, δεν προσεύχεται ποτέ. Μόνο εκείνη τη στιγμή που καιγόταν, ένιωσε την ανάγκη να φωνάξει με όλη της τη δύναμη, στον Θεό, «Βόηθα με, μόνο Εσύ μπορείς». Στην εντατική, είδε τη μάνα της, βράχο. Να μη λυγίζει. Δεν ήξερε πως ήταν τόσο δυνατή. Όλη της η οικογένεια τραυματίστηκε μαζί της. Πιο εύθραυστος φάνηκε ο πατέρας της. «Είναι πολύ ευαίσθητος» λέει η Ιωάννα. Βρέθηκε να παρηγορεί κάποιες στιγμές τους άλλους. «Κι αυτό θα περάσει» λέει στους ανθρώπους της. «Μη στενοχωριέστε, θα γινώ μια χαρά». Ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό, στα αλήθεια. Το κορίτσι αυτό είναι η απόδειξη! Οι γιατροί και οι ψυχολόγοι της έλεγαν να μη πάει στο δικαστήριο. «Ό,τι με φοβίζει θέλω να το αντιμετωπίζω, να το αντικρίζω για να το ξεπερνάω. Να το αποφύγω; Να του κρυφτώ; Όχι! Εγώ δεν ήμουνα ο θύτης για να μη θέλω να σταθώ στο δικαστήριο. Γύρευα απαντήσεις». Και; Τις πήρε; «Όχι» λέει, «βαθιά μέσα μου ήξερα πως δεν υπάρχουν, αλλά ήλπιζα». Και πως κρατήθηκε τόσο ψύχραιμη; «Μα μόνο έτσι θα στεκόμουν στον ίδιο χώρο. Για να υπάρξει δικαιοσύνη και να μην κινδυνέψω ξανά εγώ, αλλά και κανείς άλλος».

«Δεν έδωσα καμία αφορμή, καμία αιτία» λέει η Ιωάννα, «δεν μπορώ όμως να συνεχίσω αν δεν πιστεύω πως περνώ όλα αυτά χωρίς να υπάρχει κάποιος μεγαλύτερος σκοπός, κάποιος βαθύτερος λόγος. Κάτι καλό θα βγει απ όλα αυτά γι’ όσους έχουν πονέσει το ίδιο, έχουν βρεθεί στη σκοτεινιά, έχουν βασανιστεί. Να δώσω παρηγοριά και βοήθεια μέσα απ την δικιά μου ιστορία». Υπάρχουν πολλές ιδέες για το πως θα σταθεί βοηθώντας άλλους ανθρώπους, αλλά ακόμα δε λέει τίποτα. Άλλωστε το 2022 θα ναι μια χρόνια με πολλά, δύσκολα χειρουργεία, σημαντικά για την ποιότητα ζωής της. Αυτό το περίσσευμα ανθρωπιάς άραγε το χε πάντα; «Γνώρισα και ανθρώπους που μου δείξαν πόσο μεγάλο πράγμα είναι η καλοσύνη και που αξίζει να τους έχεις πρότυπα. Και ένας από αυτούς, ο άγγελος μου, είναι η Αννίτα Ναθαναήλ», λέει. Στον αγώνα που κάνει καθημερινά, στις αλλαγές στα τραύματα της, στη καθημερινή γυμναστική της, στη φαρμακευτική της αγωγή της λείπει η δουλειά της. Δούλευε σε ασφαλιστική εταιρεία και βρισκόταν  σε σημείο ανάπτυξης. Μα πιο πολύ της λείπει, η βόλτα στην παραλία, η θάλασσα η αλμυρά της και η λιακάδα, που θα αργήσει να απολαύσει, ξανά, όπως λένε οι γιατροί. Και αυτό θα περάσει, όπως παρηγορεί και η ίδια. Ειδικά μ αυτό το χάρισμα ψυχής και δύναμης που χει, γινεται ήλιος, μόνη της και έχει φως παντού γύρω της…