Αντιμετωπίζοντας ως αλλόκοτο φαινόμενο τον Αρη Σερβετάλη επειδή είναι πιστός Χριστιανός Ορθόδοξος

H συμμετοχή και η διασημότητα του στο «Εισαι το ταίρι μου», μια εξελληνοποιημένη εκδοχή του «Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ», ως εγχώριος εκκεντρικός Σπάικ, ηταν μια εύκολη υπόθεση για τον Άρη Σερβετάλη, που προφανώς δεν του απέδωσε  εκτός απ το να χάσει την ησυχία του απ την αναγνωρισιμότητα, την ικανοποίηση της αναμέτρησης με το σημαντικό. «Κινέττα» του Λάνθιμου. Αλλόκοτος, καθημερινός, εξωγήινος, όλο εμμονές, σωματικός. «2» και Δημήτρης Παπαϊωάννου.  Μια δουλειά σαν ποίηση χωρίς λέξεις και μέσα της ο Σερβετάλης, τελειοθηρικά άψογος, στην παραμικρή λεπτομέρεια τους, σαρωτικός μέσα την σιωπή και το σώμα του που ήταν σα τεντωμένη χορδή ικανό να αποδώσει σχεδόν όλο τον ανθρώπινο λόγο. «Μήδεια 2» και Δημήτρης Παπαϊωάννου. Ο Άρης Σερβετάλης είναι πρώτος στην και αναχωρεί τελευταίος. Μας κόβει την ανάσα. Είναι ο άλλος εαυτός της  Μήδειας, το ζωικό της μέρος, εκείνο που βουτάει στις λάσπες και τα νερά, που ξεσκίζει σάρκες, που τρίβεται στο χώμα. Ο Σερβετάλης -σκύλος φτιάχνει ένα φοβικό, επικίνδυνο ζώο, που η υπέροχη κίνηση του, υπογραμμίζει και άλλο τον τρόμο, όταν γρυλίζει, με ανθρώπινο ήχο, μες στην απουσία λόγου. Αυτά έχω δει με τον Σερβετάλη να καταγράφεται ως φαινόμενο ταλέντου μέσα μου, στα όρια του δέους με κάποιο αναμνηστικό φόβο για το τι άνθρωπος θα ναι αυτός αν έχει όλα αυτά μέσα του και πάνω του, τα δουλεύει και τα δείχνει έτσι που μοιάζουν εύκολα. Έκανε κι αλλά πολλά μα δεν τον είδα και σε εκείνο το «Αχ, αυτά τα φαντάσματα» σε σκηνοθεσία Κακλέα, που συναντήθηκε επί σκηνής με τον Χαρλαμπόπουλο, ύστερα απ την επιτυχία του «Είσαι το ταίρι μου» και τον είδα δεν τον καταχώρησα μέσα μου, διότι είχα βαρεθεί πολύ με το όλο πράγμα. Όπως και να χει, έχουμε να κάνουμε με έναν ηθοποιό, που οι ερμηνείες του είναι σχεδόν φοβικά ακρίβειας, απόκοσμα τέλειες. Και όμως. Ξαφνικά όλοι ασχολούμαστε για το αν ο Άρης Σερβετάλης πιστεύει και πόσο στο Θεό. Και αν η πίστη του αυτή θυμίζει θεούσες με γονυκλισίες, νηστείες και αποφάσεις να μη φοράνε παντελόνια, να μη ξυρίζουν γάμπες ή να μη βάζουν κραγιόν. Αν έχει κοινά με κάτι μανιασμένους μοναχούς έξω από θεάματα που υψώνουν  ξύλινους σταυρούς και ζητούν να σπάσουν οι σφραγίδες της Αποκάλυψης, διότι παίχτηκε στην Αθήνα, το Jesus Christ Super Star, λέγοντας ακατάληπτα λόγια, μα εννοώντας «πως έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, τέκνο της αυγής!», επειδή έπαιζε ο Μουτσινάς τον Πιλάτο -και πολύ καλά μάλιστα! Και πολλές οι αναλύσεις και μια δυσαρέσκεια από πίσω απ τις λέξεις, μια καχυποψία, διότι μάλλον δεν είναι της μόδας η πίστη η θρησκευτική και δη η χριστιανική…

Όταν τα ΜΜΕ αντιμετωπίζουν την πίστη ως αλλόκοτο φαινόμενο

Υπάρχει λοιπόν, μια υπόγεια απορία, ένα θέμα να αντιμετωπιστεί ως είδηση και ως αναφορά για συζήτηση το ότι ένας πολύ ταλαντούχος άνθρωπος, που γνώρισε την διασημότητα και την αξιολόγησε ως μάταιη που είναι και για αυτό μετα το «Είσαι το ταίρι μου» πήγε και δούλεψε μαραγκός αγγίζοντας το ξύλο και δίνοντας του μια άλλη ύπαρξη, πιστεύει βαθύτατα. Ο ίδιος σε συνέντευξη του στο ΒΗΜΑ έχει πως «πιστεύοντας τα βλέπεις όλα αλλιώς, τις προθέσεις των ανθρώπων, τον εαυτό σου σε σχέση με τους άλλους, αλλά κυρίως με τον εαυτό σου. Βλέπεις πόσο πολλά πρόσωπα έχεις και όλον αυτόν τον μηχανισμό που ήταν προ Χριστού και μετά Χριστόν. Η πίστη σου δείχνει έναν κόσμο που δεν τον βλέπεις με τη λογική, με τα μάτια. Επομένως ανοίγει ένα τοπίο αποκαλυπτικό. Είναι ένας άλλος κόσμος και αναρωτιέσαι πώς ήσουν πριν». Και τον ρωτάνε ξανά και ξανά και απαντά πράα και ήρεμα. Κάποια στιγμή η Φανή Πλατσατούρα τον ρωτά: «Αυτό που έχεις στο μυαλό σου ως Θεό, τι σχέση έχει με την εκκλησία σήμερα;» για να δεχτεί την απάντηση που οι Χριστιανοί θεωρούν αυτονόητη πως «η εκκλησία δεν είναι ένας παπάς, που μπορεί να σε φρικάρει. Η εκκλησία είναι το σύνολο των πιστών. Και η λειτουργική αξία της εκκλησίας είναι πολύ σημαντική γιατί είναι μυστηριακή. Και εσύ είσαι μέρος αυτού του μυστηρίου. Υπάρχουν πνευματικοί νόμοι, απλώς εμείς έχουμε απωθήσει τελείως την ύπαρξη αυτού του πνευματικού κόσμου». Οι ερωτήσεις λοιπόν και η απορία πάνε και έρχονται. Αν όμως ο καλλιτέχνης αυτός, με τις αρνήσεις και τις θέσεις, με τους σπουδαίους ρόλους, με το ένθεο ταλέντο έλεγε αυτό που είναι της μόδας πως «πιστεύω σε μια δύναμη εντός μας και η ενέργεια ποτέ δε χάνεται», δε θα γινόταν τίποτα, θα το θεωρούσαμε πως αυτό είναι το κανονικό. Η αν έκανε όλα εκείνα που συμβαίνουν στο περιθώριο της δυτικής κουλτούρας, από τον αθεϊσμό και εκείνους που καλούν να φαγωθεί κρέας την Μεγάλη Παρασκευή ή τους άλλους με τις αναζητήσεις στο εξωπραγματικό, τη μαγεία και τον εσωτερισμό, από την καββάλα ως τον σουφισμό, από την πνευματισμό ώς τη μασονία, από την αστρολογία ώς το Νιου Εϊτζ, την εμμονή με το υπερφυσικό, τη συνωμοσία, το μυστήριο. Όλοι μαζί, ηττημένοι από τον πραγματισμό ενός  σκληρού κόσμου αναζητούν εξήγηση στο ανεξήγητο μέσα από την Google. Γιατί λοιπόν παραξενευόμαστε επειδή ο Άρης Σερβετάλης πιστεύει στον Θεό, ως Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα, στο πλαίσιο της Ορθοδοξία που αιώνες τώρα πιστεύουν στον γεωγραφικό μας τόπο οι πρόγονοι μας;

Όταν η μόνη εμφάνιση είναι στον Άγιο Γεώργιο της Νέας Ιωνίας

Πόσα άρθρα αλήθεια αυτές τις μέρες γράφτηκαν γιατί ο Σερβετάλης με γενειάδα και αδυνατισμένος, απλά ντυμένος, με μαύρα καθημερινά ρούχα, έκανε μια και μοναδική εμφάνιση χωρίς να αποφεύγει τα φλας σε εκκλησία; Πόση έκπληξη δείξαν τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι! Ο πρωταγωνιστής, ο ιδιαίτερος καλλιτέχνης βρέθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ν. Ιωνίας με τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ν. Ιωνίας κ. Γαβριήλ και με νέους και τις νέες της συνοικίας των Αθηνών. Πολλοί οι νέοι που μαζευτήκαν για να τον ακούσουν να μιλά και να παραδέχεται την  σχέση του με το Θεό και την Εκκλησία και τη επίδραση της πίστης του στην προσωπική και οικογενειακή του ζωή. Άλλωστε ο Άρης Σερβετάλης είναι παντρεμένος, από το 2009, με την εικαστικό και σκηνοθέτη, Έφη Μπίρμπα. «Οι άνθρωποι γενικά έχουμε αδυναμίες» τόνισε, «αυτό που με παρηγορεί στην Εκκλησία είναι ότι γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και ζητούμε από τον Δημιουργό μας να μας ενδυναμώσει». Μέσα απ την δική του πίστη μίλησε για το ότι «δεν έχουμε γνωρίσει ακόμη οι άνθρωποι τι σημαίνει «Ορθοδοξία». Οι περισσότεροι νομίζουν ότι η Εκκλησία είναι συντηρητισμός. Η Ορθοδοξία είναι τόσο ανατρεπτική που δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε. Η Εκκλησία είναι «ελευθερία» και αλλού είπε πως «το πιο δύσκολο πράγμα είναι η γνωριμία με τον ίδιο σου τον εαυτό. Το να ξεκινάς από μέσα σου είναι τρόπος επαναστατικός. Είμαστε άνθρωποι με πάθη, τα οποία μας δεσμεύουν στην εξέλιξή μας. Ο μόνος δρόμος για να απαλλαχθούμε από αυτά είναι να έρθουμε σε επαφή με τον «Κατασκευαστή» μας».

Ακούγοντας το ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας

Ο Άρης Σερβετάλης έχει πει πως ακούει Πειραϊκή Εκκλησία στο ραδιόφωνο και τηλεόραση δεν έχει, πως προστάτης Άγιος του, είναι ο Διονύσιος ο Αεροπαγίτης επειδή μικρός είχε ένα τροχαίο, ο Άγιος Αριστείδης που φέρει το όνομά του και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο οποίος ήταν «ταλιμπανέζος», «σκληροπυρηνικός» και του αρέσουν αυτοί οι τύποι. Διαβάζει βίους Αγίων και βιβλία για την Ορθοδοξία, του αρέσει να μένει σπίτι του και να ασχολείται με τα φυτά του, δεν ψηφίζει συχνά, αλλά θεωρεί τον εαυτό με την στάση ενεργό πολίτη, ακούει πολύ μουσική και λατρεύει το Βυζαντινό μέλος, έχει φίλους από το σχολείο, ακόμα και οι σχέσεις του αυτές έχουν βαθύνει, έχουν εξελιχθεί πια σε συγγενικές, αδελφικές και πνευματικές, αφού έχει δυο βαφτιστήρια και παίρνει πολύ στα σοβαρά αυτό το ρόλο. Ο Άρης Σερβετάλης μιλάει για την πίστη του με επίγνωση. Είναι πολύ εύκολο ο πιστός καλλιτέχνης να θεωρηθεί ακραίος ή γραφικός και να βρεθεί στο στόχαστρο ενός ομαδικού μπούλινγκ, συχνά ανελέητο. Αν όλοι δεν μείναν έκθαμβοι απ το ταλέντο του και τις θεατρικές του επιλογές, θα μπορούσε να είναι ανετά στόχος, αν κρίνουμε απ το ενδιαφέρον να τον ρωτούν εξονυχιστικά όλοι για την πίστη του. Και συχνά είναι οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν το δικαίωμα στην ελευθερία της επιλογής για τον καθένα. Όμως η πίστη μοιάζει συντηρητική για την εποχή μας. «Όλοι αυτοί που υποστηρίζουν πως είναι συντηρητικοί όσοι πιστεύουν» έχει απαντήσει ο ίδιος ο Σερβετάλης, «μπορώ να καταλάβω γιατί μπορεί να έχει βγει αυτό. Μπορεί να υπάρχουν, ας πούμε, αρκετοί άνθρωποι που είναι της Εκκλησίας και να υπάρχει ένα κουφάρι-τοίχος και όχι η ουσία. Η ουσιαστική, αυτή καθαυτή επαφή με τον Θεό είναι πολύ μπροστά. Δεν είναι καθόλου συντηρητικό αυτό το πράγμα. Υπάρχει φοβερή ελευθερία, όταν μπεις σε αυτή τη διαδικασία».

Όταν η θρησκεία είναι ελευθερία και όπως στα έργα του Παπαδιαμάντη συντροφικότητα και συλλογική χαρά

Διάβασα πολύ στιλάτα κείμενα, με τους συντάκτες να δείχνουν το εύρος των γνώσεων πάνω στην παγκόσμια λογοτεχνία για το τι τους θυμίζει η ύπαρξη του Αρη Σερβετάλη ειδικά αυτή τη περίοδο της μεγάλης του πίστης. Προσωπικά δε μας θυμίζει κάποιον λογοτεχνικό ηρώα, αλλά έναν δημιουργό. Τον κοσμοκαλόγερο τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που αδιαφόρησε σχεδόν για την εποχή του την ιδιά και είχε προσωπική σχέση με το θείο και την πίστη του, σε σημείο μοναστικής αυτάρκειας εν τω μέσω πόλεων και ισχυρών ανθρώπων. Γιατί και για τον Σερβετάλη και μέσα στα βιβλία του Παπαδιαμάντη η θρησκεία δεν λειτουργεί εκφοβιστικά ή εκδικητικά, αλλά λυτρωτικά, ως φορέας αποδοχής και συντροφικότητας, ως συμμετοχή στη συλλογική χαρά. Ο Άρης Σερβετάλης, πρωταγωνιστεί, τώρα, στο έργο «Ρινόκερος» του Ευγένιου Ιονέσκο στο Θέατρο «Κιβωτός», όπου σε εκείνο το γαλλικό χωριό όλοι γίνονται ρινόκεροι και μόνο ο Μπερανζέ, μέθυσος και όχι σε υψηλή θέση της κοινωνίας, παραμένει άνθρωπος σε κόσμο τεράτων, πριν φωνάξει στο κοινό του στο τέλος, « Δεν συνθηκολογώ!». Την ίδια στιγμή δουλεύει  τον κινηματογραφικό του ρόλο, ως Άγιος Νεκτάριος στη νέα ταινία αμερικανικής παραγωγής με τίτλο: «Man of God».

Ρινόκερος στο θέατρο, Άγιος Νεκτάριος σε Χολιγουντιανή παραγωγή

Η σκηνοθέτης της ταινίας “Man Of God”, Έλενα Πόποβιτς, από το Λος Αντζελες, Σέρβικης καταγωγής, σε συνέντευξη της είπε πως δεν είχε ως παιδί και νέα σχέση με την εκκλησιά και πως στα 25 της, μητέρα πια, ανακάλυψε την Ορθόδοξη Πίστη και η Εκκλησία έγινε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της. Το καλοκαίρι όμως του 2012 διάβασε για τον Άγιο Νεκτάριο επηρεάστηκε πολύ από τη ζωή του και αποφάσισε να κάνει ταινία. Είχε ως σκέψη της τον Άγιο Νεκτάριο να τον ερμηνεύσει ο Rade Serbedzija, όταν σε ταξίδι της στην Ελλάδα, έμαθε για τον Άρη Σερβετάλη. «Είμαι πολύ ευχαριστημένη που θα αποδώσει αυτό το ρόλο του Αγίου ο Άρης» είπε η σκηνοθέτης, «καθώς αισθάνομαι ότι είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για το έργο και λόγω εσωτερικής κατάστασης του ηθοποιού». Θα παίξουν άλλες δύο Ελληνίδες οι οποίες θα ενσαρκώσουν τους ρόλους δύο Μοναχών της Μαρίας και της Ευφημίας αυτής που έκλεισε τα μάτια του Αγίου Νεκταρίου κι έμεινε κοντά του ως το τέλος της ζωής του και ακουμπώντας τα ρούχα του Αγίου πάνω σε ένα παράλυτο στο νοσοκομείο έκανε αμέσως και το πρώτο του θαύμα. Η Τόνια Σωτηροπούλου θα παίξει το ρόλο της Μοναχής Μαρίας και η ομογενής Μαρθίλια Σβάρνα θα παίξει το ρόλο της Ευφημίας. Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει την ταινία. Η ταινία βρήκε, με ευκολία, ιδιωτική χρηματοδότηση. Και γιατί ο Άγιος Νεκτάριος, ρωτήθηκε η σκηνοθέτης. «… Γιατί χτυπήθηκε, αδικήθηκε, ταπεινώθηκε και μέχρι το τέλος της ζωής του δεν αναζήτησε την ανθρώπινη δικαιοσύνη πεθαίνοντας σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου». Μ αυτά και μ αυτά καταλήγουμε, πως ο κύριος Άρης Σερβετάλης, που το κάνουμε θέμα, γιατί πιστεύει, δεν είναι παράδοξος, ούτε γραφικός, ούτε φανατικός, ούτε διαφορετικός, ούτε εκτός εποχής. Αξιοζήλευτος να είναι ίσως, γιατί βρήκε τον δρόμο του και δεν φοβάται κανένα τέλος. Και στο κάτω κάτω, μαγκιά του…