του Krikor Tsakitzian
Πολλά τα σχόλια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για τους πελάτες που απολάμβαναν να παραγγέλνουν το ποτό τους και να βλέπουν σαδιστικά το σερβιτόρο στο ξενοδοχείο της ντροπής, να μπαίνει με τα ρούχα στη θάλασσα και να τους ικανοποιεί τα βίτσια τους. Γιατί περί βίτσιου πρόκειται, το να απολαμβάνεις τον εξευτελισμό ενός εργαζόμενου, καλώντας τον να σε υπηρετεί κυριολεκτικά σαν δούλος, κάτω από τέτοιες απάνθρωπες συνθήκες, ακόμη κι αν τον πληρώνεις καλά.
Αυτοί όμως οι πελάτες, δεν με τρομάζουν. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Όμως δεν τους αφήναμε περιθώριο, να βρουν χώρους να ικανοποιήσουν την ανωμαλία τους. Επίσης υπάρχουν και αυτοί που υπερσπίζονται αυτή την κατάσταση, όπως είδαμε κάποιες γνωστές, κοκότες, influencer, πρώτη ξαπλώστρα της Μυκόνου και άλλων κοσμικών νησιών της χώρας, που θεωρούν ότι αμφότεροι, απολαμβάνουν αυτή την αθλιότητα και οι πελάτες και ο εργαζόμενος, ο οποίος δροσίζεται μέσα στον καύσωνα την ώρα της δουλειάς.
Όλοι αυτοί οι πελάτες είναι σαν πολλούς ανώμαλους πλούσιους, που τρέχουν και πληρώνουν όσο – όσο για να βρουν τόπους που θα τους ικανοποιήσουν τα βίτσια τους. Όπως Club για κτηνοβασίες, για παιδεραστίες, για σαδομαζοχιστικά όργια.
Σε τι λέτε να διαφέρουν αυτά τα club, από το συγκεκριμένο ξενοδοχείο της Ρόδου; Όλα ικανοποιούν τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου.
Αυτό που με τρομάζει, είναι που ο συγκεκριμένος εργοδότης, τόλμησε να βαφτίσει τουριστική επιχείρηση αυτό το νταχάου για τους εργαζόμενους και σίγουρα στο νησί γνώριζαν πολλοί για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται οι υπάλληλοί του, αλλά κανείς δεν κατήγγειλε ή δεν τόλμησε να τον ελέγξει και να επαναφέρει στην τάξη και τη νομιμότητα αυτό τον άθλιο ιδιοκτήτη. Όλα αυτά, στο όνομα της τουριστικής ανάπτυξης.
Μου θυμίζει κάτι από την γνωστή ταινία, 120 ημέρες στα Σόδομα, για όσους την έχουν δει.
Για όσους δεν την έχουν δει, πρόκειται για μια επική ταινία σαδομαζοχισμού, που αναφέρεται στην περίοδο της φασιστικής Ιταλίας, όπου κάποιοι Φασίστες Αξιωματικοί, φυλακίζουν γυναίκες σε ένα νησί για 120 ημέρες, σχεδόν όσο κρατάει μια τουριστική περίοδος, καλή ώρα σαν την περίπτωση παραπάνω και ικανοποιούσαν τα άρρωστα βίτσια τους. Ήταν τόσο άρρωστα, που δύσκολα μπορούσε κανείς να δει μέχρι τέλους την ταινία.
Αυτή τη ζούγκλα, φαντάζομαι κανείς υγιής νους, δεν τη θέλει.
Ότι υπάρχουν πλούσιοι, που πληρώνουν υπέρογκα ποσά για να την απολαύσουν, δεν σημαίνει πως εμείς πρέπει να την επιτρέψουμε και για να τους την προσφέρουμε, να μετατρέψουμε την εργασία στον τουρισμό σε δουλεμπόριο, με σκλάβους που δεν θα τους επιτρέπεται να αρνηθούν το οτιδήποτε ζητήσει ο κάθε ανώμαλος πελάτης, μόνο και μόνο επειδή πληρώνει αδρά.
Αυτό δεν είναι οικονομική ανάπτυξη, είναι επιστροφή στο Μεσαίωνα και δεν νομίζω ότι αυτό επιζητά η ελληνική κοινωνία για το μέλλον των παιδιών της.
Ας το δει σοβαρά το κράτος και ας λάβει άμεσα τα μέτρα του, γιατί η κατάσταση των συνθηκών εργασίας στον Τουρισμό, έχει ξεφύγει τα τελευταία χρόνια.
Έχει καταντήσει ο Τουρισμός στην Ελλάδα, σαν τη Μανωλάδα κι αυτός.
About Post Author
