του Krikor Tsakitzian
“Θρηνούμε το θάνατο ενός ανθρώπου, αλλά θρηνούν και οι οικογένειες των ανθρώπων που πήγαν για το μεροκάματο και σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι για φόνο”.
Αυτή είναι μια κατάπτυστη δήλωση του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, για την εν ψυχρώ δολοφονία του 36χρονου Αντώνη από το Λασίθι της Κρήτης , που είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια αυτών των αδίστακτων δολοφόνων.
Η δήλωση της ντροπής, βγήκε ανερυθρίαστα από τα χείλη του εκπροσώπου της κυβέρνησης.
Πάλι καλά που δεν κήρυξε εθνικό πένθος για τους πλοιοκτήτες που έμπλεξαν αναίτια σε μια τέτοια περιπέτεια.
Σε άλλες πολιτισμένες χώρες, μετά από τέτοιες αισχρές αναφορές για ένα έγκλημα, αποπέμπονται αυτοί που τολμούν να τις ξεστομίσουν.
Οργή έχει προκαλέσει σ’ ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία το περιστατικό με το blue Horizon της Blue Star Ferries, στο λιμάνι του Πειραιά.
Ο βίαιος θάνατος του 36χρονου, μετά από πάλη με δύο μέλη του πλοίου και τη ρίψη του στη θάλασσα, αλλά και η ψυχρή στάση του πληρώματος στη θέα ενός άνδρα που έριξαν οι ίδιοι στη θάλασσα να τον βλέπουν να πνίγεται κι εκείνοι να αδιαφορούν και να συνεχίζουν ανέμελοι το ταξίδι τους, ήρθε και ξεχείλισε το ποτήρι.
Η συμπεριφορά αυτή δεν συνάδει με την ελληνική ναυτοσύνη.
Άλλη μια φορά στη σύγχρονη ναυτική ιστορία της χώρας μας ζήσαμε παρόμοια περίπτωση από Έλληνα ναυτικό, όπου αμαυρώθηκε διεθνώς το κύρος της Ελληνικής ναυτιλίας.
Ήταν το 1984 όταν το εμπορικό πλοίο Γαρυφαλλιά, απέπλευσε από το λιμάνι της Μομπάσα της Κένυα με προορισμό το Καράτσι του Πακιστάν. Λίγο μετά τον απόπλου, το πλήρωμα βρήκε στα αμπάρια του πλοίου 11 Σομαλούς λαθρεπιβάτες, στην πλειοψηφία τους ανήλικα παιδιά.
Ο καπετάνιος Αντώνης Πλυτζανόπουλος, τους κλείδωσε αρχικά για δύο ημέρες σε ένα κελί στο αμπάρι του πλοίου, όπου τους άφησε χωρίς τροφή και χωρίς νερό για τιμωρία και μετά τους έριξε στη θάλασσα του Ινδικού ανοιχτά της Σομαλίας, όπου βρίθει η περιοχή από καρχαρίες. Τους πέταξε μόνο παλέτες και σωσίβια και συνέχισε το ταξίδι του κι αυτός σαν να μην έγινε τίποτα.
Όταν ήρθε στην Ελλάδα το πλοίο, κατήγγειλε το περιστατικό στις αρχές ένα μέλος του πληρώματος που δεν άντεξε τις ενοχές και τις τύψεις. Καταδικάστηκε αρχικά ο καπετάνιος σε 10 χρόνια και 10 μήνες φυλάκιση και αφαίρεση του φυλλαδίου του διά παντός. Μαζί του καταδικάστηκαν με μικρότερες ποινές, άλλα 14 μέλη του πληρώματος. Δύο χρόνια αργότερα το 1987, με νέα δικαστική απόφαση αφέθηκε ελεύθερος ο καπετάνιος, γιατί δεν μπορούσε να αποδείξει κανείς αν πέθαναν ή αν έζησαν οι 11 Σομαλοί ναυαγοί.
Συνάντησα τον Πλυτζανόπουλο, στο σπίτι του, που βρισκόταν κάπου στο Κερατσίνι αν θυμάμαι καλά. Μου περιέγραψε με περηφάνια “το κατόρθωμά του” και μου είπε με κυνισμό. ότι έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια την αφαίρεση εφ’ όρου ζωής του Ελληνικού φυλλαδίου του, αφού είχε και διεθνές φυλλάδιο, το οποίο δεν του αφαίρεσε ποτέ κανείς ενώ το γνώριζαν και μ’ αυτό θα συνέχιζε να ταξιδεύει και αν του συνέβαινε παρόμοιο περιστατικό, που ήταν σύνηθες εκείνη την εποχή, μου εξομολογήθηκε ότι πάλι το ίδιο θα έκανε.
Δεν ήταν λοιπόν μια στιγμιαία κακή αντίδραση, αλλά μια νοοτροπία ενός ανθρώπου τέρατος.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους συγκεκριμένους ναυτικούς που πέταξαν τον άτυχο 36χρονο στη θάλασσα. Δεν ήταν κακή στιγμή. Είναι θέμα νοοτροπίας ορισμένων.
Για μια ακόμη φορά, αμαυρώνουν κάποιοι το κύρος της Ελληνικής ναυτιλίας και την εικόνα του Έλληνα ναυτικού.
Πρέπει όλοι τους να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Κυρώσεις πρέπει να υπάρξουν και κατά της εταιρείας που έσπευσε να βγάλει μια ψευδή ανακοίνωση, προκειμένου να κουκουλώσει το θέμα και να φανεί ως ατύχημα ενός επιπόλαιου τύπου που έκανε βουτιά θανάτου για να προλάβει το πλοίο με σηκωμένο καταπέλτη κι έπεσε από μόνος του στο νερό, προκειμένου να αποποιηθεί των ευθυνών της.
Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πως πρόκειται για μια εν ψυχρώ δολοφονία και όχι για ατύχημα.
About Post Author
