Η ιστορία του "Downtown" της Petula Clark

του Κωνσταντίνου Παυλικιάνη

Το «Downtown» περιλαμβάνεται στον ομώνυμο δίσκο που κυκλοφόρησε το 1964.

Πρόκειται για ένα pop τραγούδι, το οποίο έγραψε ο Βρετανός τραγουδοποιός και παραγωγός Tony Hatch.

Η Petula Clark, από παιδί αστέρι του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, γνωστή τη δεκαετία του 1940 ως η «Shirley Temple της Βρετανίας», ξεκίνησε να ηχογραφεί τραγούδια το 1949. Το 1955, υπέγραψε συμβόλαιο με την Pye Records. Ο Tony Hatch συνεργάστηκε για πρώτη φορά με την Petula Clark όταν βοήθησε τον παραγωγό της, Alan A. Freeman, στη No 1 επιτυχία της «Sailor» (1961). Το 1963, ο Freeman ζήτησε από τον Hatch να αναλάβει εκείνος ως τακτικός παραγωγός της Clark. Στη συνέχεια, ο Hatch έκανε την παραγωγή σε πέντε singles της Clark, αλλά κανένα από αυτά δεν μπήκε στα charts, ωστόσο αξιοποίησε τη δημοτικότητά της στην Ευρώπη μέσω κάποιων κυκλοφοριών στη γαλλική γλώσσα.

Το φθινόπωρο του 1964, ο Hatch επισκέφτηκε για πρώτη φορά τη Νέα Υόρκη, όπου πέρασε τρεις μέρες αναζητώντας υλικό από μουσικούς εκδότες για τους καλλιτέχνες των οποίων είχε αναλάβει παραγωγός.

Tony Hatch: Είχα ακούσει για όλους τους σπουδαίους τραγουδοποιούς που δούλευαν στο Brill Building στη Νέα Υόρκη, οπότε πήγα ένα ταξίδι για να μάθω πώς το έκαναν. Το «Downtown» γράφτηκε με την ευκαιρία της πρώτης μου επίσκεψης στη Νέα Υόρκη. Έμενα σ’ ένα ξενοδοχείο στο Central Park και αργά ένα βράδυ περπατούσα από το Broadway προς την Times Square. Έμεινα έκπληκτος που όλα ήταν ακόμα ανοιχτά. Αν και ήμουν εκεί μόνος μου, δεν ένιωθα μόνος. Και, αφελώς, νόμιζα ότι ήμουν στο κέντρο της πόλης… ξεχνώντας ότι ειδικά στη Νέα Υόρκη το κέντρο εκτείνεται πολύ πιο μακριά, προς το Battery Park. Μου άρεσε η όλη ατμόσφαιρα εκεί και το τραγούδι μού ήρθε πολύ γρήγορα.

Ο Hatch στεκόταν στη γωνία της 48^ης οδού περιμένοντας το φανάρι ν’ ανάψει πράσινο και, κοιτάζοντας προς την Times Square, τού ήρθε για πρώτη φορά στο μυαλό η μελωδία και ο τίτλος.

Tony Hatch: Οι Crystals είχαν ηχογραφήσει ένα τραγούδι με τίτλο «Uptown» (1962), αλλά, καθώς είδα τα φώτα νέον και τον κόσμο, σκέφτηκα «το Downtown θα ήταν πολύ καλύτερος τίτλος». Γεωγραφικά έκανα λάθος. Το πραγματικό κέντρο ήταν πολύ πιο κάτω στο Manhattan. Αλλά η λέξη αναφέρεται στο που βρίσκεται η νυχτερινή ζωή και κόλλησε στο μυαλό μου. Πίσω στο Λονδίνο, έγραψα τη μελωδία στο πιάνο και πήγα να δω την Petula.

Στην Αμερική, ο όρος «downtown» σημαίνει την καρδιά της πόλης, εκεί που γίνονται όλα, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο σήμαινε την πιο φτωχή περιοχή του κέντρου της πόλης. Στο ομώνυμο τραγούδι, ο Hatch χρησιμοποιεί τη λέξη με την αμερικάνικη έννοια. Ήξερε ότι αν είσαι λίγο λυπημένος και μοναχικός, το μόνο που χρειάζεται είναι να κατευθυνθείς στο κέντρο και όλα θα σε περιμένουν.

Όταν ο Hatch επισκέφθηκε την Petula Clark στο Παρίσι, είχε σκοπό να της παρουσιάσει τρία-τέσσερα τραγούδια που είχε αποκτήσει από τους εκδότες της Νέας Υόρκης σκεπτόμενος να τα ηχογραφήσει στο Λονδίνο, σ’ ένα στούντιο που είχε κλείσει για τις 16 Οκτωβρίου (του 1964), ημερομηνία που απείχε περίπου δύο εβδομάδες. Όμως η Petula Clark δεν ενθουσιάστηκε.

Tony Hatch: Γνωρίζαμε ήδη ότι έπρεπε να κάνουμε ένα δίσκο. Είχα κρατήσει στούντιο με ορχήστρα, έτοιμος να κάνω μία νέα ηχογράφηση μαζί της. Δεν της άρεσαν πολύ τα τραγούδια μου και, αφού άκουσε μερικά, είπε:

– Δεν έχεις κάτι άλλο;

Τότε ήταν που της έπαιξα το εμβρυικό «Downtown». Έπαιξα απρόθυμα τη μελωδία που είχα εμπνευστεί στη Νέα Υόρκη -γιατί είμαι πάντα απρόθυμος να παίζω ημιτελή τραγούδια- και έβαλα τη λέξη «Downtown» στα κατάλληλα μέρη. [Η Petula] είδε αμέσως τις τεράστιες δυνατότητές του. Ήταν αυτή που είπε:

– Τελείωσέ το. Βάλε έναν καλό στίχο, κάνε μία ωραία ενορχήστρωση και πιστεύω ότι τουλάχιστον θα έχουμε ένα καλό τραγούδι για το οποίο θα είμαστε περήφανοι που το ηχογραφήσαμε ακόμα κι αν δεν γίνει επιτυχία.

Αρχικά ο Tony Hatch οραματίστηκε την εμβρυική του σύνθεση ως ένα είδος τραγουδιού R&B/doo wop, το οποίο σκέφτηκε να στείλει στους Drifters. Μέχρι τότε, είχε γνωρίσει τη μεγαλύτερη επιτυχία του το 1963 με το «Sugar And Spice» των Searchers (πάνω στο μοντέλο του «Sweets For My Sweet» των Drifters) και είχε κάνει επίσης την παραγωγή στο «Up On The Roof» που ερμήνευσε η Julie Grant (και η πρώτη εκτέλεση ήταν επίσης των Drifters). Στη συνέχεια, λοιπόν, λέγεται ότι ο Hatch έδωσε την ευκαιρία στην Julie Grant να ηχογραφήσει το «Downtown», το οποίο η Grant απέρριψε. Όμως αυτό δεν συμβαδίζει με όσα είπε ο ίδιος ο Hatch, ότι δηλαδή έπαιξε το «Downtown» στην Petula Clark μέσα σε λίγες μέρες από τη σύλληψη του τραγουδιού και ότι ολοκλήρωσε τους στίχους αφού η Clark ζήτησε να το ηχογραφήσει.

Το «Downtown» προέκυψε σε μία εποχή που η Petula Clark είχε ήδη χαράξει μία επιτυχημένη καριέρα με μη αγγλόφωνα τραγούδια και ο Tony Hatch ήταν αυτός που της πρότεινε να ηχογραφήσει ξανά στα αγγλικά.

Petula Clark: Όλο το θέμα με τη Γαλλία είναι ότι πήγα εκεί επειδή ερωτεύτηκα έναν Γάλλο -δεν είχε καμία σχέση με καριέρα. Απλά συνέβη. Ξαφνικά, βρέθηκα να γίνω αστέρι στη Γαλλία, να παντρευτώ, να κάνω δύο παιδιά και μία τεράστια καριέρα σε όλες τις γαλλόφωνες περιοχές. Τότε οι Ιταλοί ήθελαν να ηχογραφήσω στα ιταλικά και οι Γερμανοί και στη συνέχεια λίγο στα ισπανικά. Ο Tony Hatch, ένας νεαρός παραγωγός της Pye Records, συνεισέφερε στις γαλλικές μου ηχογραφήσεις για αρκετό καιρό -δεν επέλεγε τα τραγούδια και το υλικό αλλά στην πραγματικότητα βρισκόταν στο στούντιο. Ήρθε να με δει στο Παρίσι για να μου μιλήσει για την επόμενη γαλλική ηχογράφηση και μου είπε:

– Θα πρέπει πραγματικά να ηχογραφήσεις ξανά στα αγγλικά.

Το μυαλό μου δεν ήταν σ’ αυτό εκείνη την εποχή. Ήμουν εντελώς στα γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, οτιδήποτε. Είπα:

– Λοιπόν, ξέρεις, αν μπορούσα να βρω το σωστό τραγούδι…

Και είπε ότι είχε ένα ημιτελές τραγούδι που ήθελε να μου παίξει και έπαιξε το «Downtown» στο πιάνο. Ήμουν στην κουζίνα φτιάχνοντας τσάι όταν τον άκουσα για πρώτη φορά να παίζει τη μελωδία του «Downtown». Έτρεξα και είπα:

– Ω, τί είναι αυτό; Μ’ αρέσει!

Σ’ εκείνο το σημείο, είχε έναν τίτλο και έναν ή δύο στίχους αλλά η μελωδία ήταν τόσο δυνατή που του είπα:

– Εάν μπορείς να γράψεις έναν στίχο τόσο καλό όσο κι η μελωδία, θα ήθελα πολύ να το τραγουδήσω.

Δεν είχα ηχογραφήσει στα αγγλικά για αρκετό καιρό. Δυο εβδομάδες αργότερα, μπήκα σ’ ένα στούντιο στο Λονδίνο με 40 μουσικούς. Ήταν όλοι κορυφαίοι τύποι -κιθαρίστας ήταν ο Jimmy Page- και όταν άκουσα για πρώτη φορά την ενορχήστρωση, ήταν τόσο υπέροχη που σχεδόν σκόνταψα, παρόλο που ο Tony τελείωνε ακόμα τους στίχους στο μπάνιο! Το ηχογραφήσαμε ζωντανά, κάναμε τρεις λήψεις και χρησιμοποιήσαμε τη δεύτερη. Όταν το τραγούδησα στο Ed Sullivan Show στη Νέα Υόρκη, όλοι ξετρελάθηκαν. Έφτασε στο No 1 των Η.Π.Α. κι έγινε επιτυχία σ’ όλο τον κόσμο. Είναι ένα τραγούδι που πάντα θ’ ακούγεται. Το έχω ηχογραφήσει αρκετές φορές: την τελευταία φορά το επιβραδύναμε και το τραγούδησα πολύ πιο σπαραχτικά.

Επιφανειακά, το τραγούδι μιλάει για το να περνάει κανείς ευχάριστα τον χρόνο του στο κέντρο της πόλης. Αλλά τι συμβαίνει όταν η νύχτα τελειώνει και η τραγουδίστρια επιστρέφει στην καθημερινή της ζωή; Σε τελική ανάλυση, μία βόλτα στο κέντρο της πόλης είναι απλά μία απόδραση. Ενώ πολλοί ακροατές δεν επεξεργάζονται το τραγούδι σε αυτό το επίπεδο, η Petula Clark το κάνει. Μία καταξιωμένη ηθοποιός, σκέφτεται τα τραγούδια της σαν «μικρές ταινίες» όταν τα ερμηνεύει και λαμβάνει υπόψη τα συναισθήματα πίσω από αυτά. Το «Downtown» γι’ αυτήν δεν είναι τόσο εύθυμο.

Petula Clark: Οι άνθρωποι το θεωρούν γενικά ως ένα ευχάριστο τραγούδι, αλλά δεν είναι. Όταν το τραγουδάω, φαντάζομαι κάποιον μοναχικό, που είναι μόνος του στο δωμάτιό του, αισθάνεται ανάξιος, κοντά στην κατάθλιψη, στη συνέχεια σηκώνεται και βγαίνει στον δρόμο για να είναι μεταξύ άλλων ανθρώπων που ίσως αισθάνονται το ίδιο. Πάντα πίστευα ότι μέσα σ’ αυτό το τραγούδι υπάρχει αυτή η μοναξιά κι ότι υπάρχει ακόμα και μία ελαφριά αίσθηση απελπισίας. Είναι μια γενική εικόνα του συναισθήματος να βγαίνεις έξω και να βλέπεις κάτι άλλο. Η ιδέα του να είσαι μόνος… Έχω υπάρξει σ’ αυτή την κατάσταση. Έχω τις μέρες μου που με παίρνει από κάτω όταν νιώθω μόνη και λυπάμαι για τον εαυτό μου. Και το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να βγεις έξω, να σκεφτείς κάτι άλλο και να δεις κάποιον άλλον κι ίσως ακόμα και να μιλήσεις σε κάποιον -χωρίς να χτυπάς το κεφάλι σου. Όχι να μπαίνεις πολύ βαθιά στη δική σου μοναξιά και θλίψη.

Το τραγούδι ηχογραφήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1964 στα Pye Studios στο Λονδίνο, με παραγωγό τον Tony Hatch και μηχανικό ήχου τον Ray Prickett. Τριάντα λεπτά πριν από την προγραμματισμένη συνεδρία, ο Hatch έκανε ακόμα διορθώσεις στους στίχους στην τουαλέτα του στούντιο.

Μετά τον στίχο «And you may find somebody kind to help and understand you» ακούγονται κάποια τύμπανα, τα οποία προέρχονται από τη No 1 επιτυχία «I Will Follow Him» (1963) που είχε ερμηνεύσει η Little Peggy March και που αποτελούσε την αγγλική εκδοχή του γαλλικού τραγουδιού «Chariot» που είχε ερμηνεύσει η Petula Clark το 1962.

Tony Hatch: Έπρεπε να συνδεθώ με τους νεαρούς αγοραστές δίσκων, αλλά χωρίς να αποξενώσω το μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό της Pet[ula]. Το τέχνασμα ήταν να κάνω μία μεγάλη ορχήστρα να ακούγεται σαν ροκ συγκρότημα.

Ο Hatch επέμενε στις δικές του παραγωγές όλοι οι μουσικοί να ηχογραφούνε μαζί. Συγκεντρώθηκαν, λοιπόν, στο Pye Studio οι μουσικοί, μεταξύ των οποίων 8 που έπαιζαν βιολί, 2 που έπαιζαν βιόλα, δύο τσέλο, τέσσερις τρομπέτα, τέσσερις τρομπόνι, πέντε με φλάουτα και όμποε, ένας μπάσο, ένας πιάνο και άλλους που έπαιζαν κρουστά. Στην ηχογράφηση συμμετείχαν επίσης οι κιθαρίστες Vic Flick, Jimmy Page και Big Jim Sullivan, ο φημισμένος drummer Ronnie Verrell (και όχι ο Bobby Graham, όπως αναφέρεται λανθασμένα σε κάποιες πηγές), ενώ στα φωνητικά συνόδευσαν οι Breakaways, οι οποίες αργότερα συνεργάστηκαν με την Dusty Springfield και τους Jimi Hendrix Experience. Tο 1995, ο Brian Brocklehurst δήλωσε ότι έπαιξε όρθιο μπάσο. Ο βοηθός του Hatch, Bob Leaper, διεύθυνε την ορχήστρα.

Σήμερα οι ορχηστρικές pop επιτυχίες είναι σε μεγάλο βαθμό παρελθόν. Δεν είναι πλέον συνηθισμένο οι σημερινοί τραγουδιστές να συνυπάρχουν ζωντανά στο στούντιο με ορχήστρες εγχόρδων και πνευστών, ηλεκτρικές κιθάρες, πλήκτρα και τύμπανα. Αλλά αυτός ήταν ο συνήθης τρόπος εργασίας πίσω στον Οκτώβριο του 1964.

Ray Prickett (ηχολήπτης): Όταν άκουγες οποιοδήποτε μικρόφωνο, δεν υπήρχε πλήρης διαχωρισμός 100%, γιατί δεν ήταν αυτό που στοχεύαμε. Ο τρόπος που το είδα, και ο Tony συμφώνησε σ’ αυτό, ήταν ότι ο ήχος δεν ήταν τόσο καλός όταν ηχογραφούσαμε ξεχωριστά διαφορετικά τμήματα. Όταν όλη η ορχήστρα παίζει μαζί, κάτι συμβαίνει -όλος αυτός ο αέρας που κινείται από αυτά τα όργανα, σου δίνει ένα μεγάλο περιβάλλοντα ήχο. Γι’ αυτό υπήρχε ελάχιστο παραπέτασμα ακόμα και γύρω από τους τραγουδιστές. Ο μέγιστος διαχωρισμός θα είχε νικήσει τον σκοπό που είχαμε όλους αυτούς τους ανθρώπους σ’ αυτό το δωμάτιο. Δεδομένου ότι το παίξιμό τους ήταν καλά ελεγχόμενο, η Pet Clark μπορούσε κατά κάποιον τρόπο ν’ ακούει τον εαυτό της να τραγουδά. Οι τραγουδιστές δεν χρησιμοποιούσαν ακουστικά τόσο συχνά εκείνες τις ημέρες όσο αργότερα και επίσης δεν υπήρχε επιστρεφόμενος ήχος [μόνιτορ]. Μέχρι να αντικατασταθεί με μία Neve το 1965, είχαμε στο στούντιο 1 μία τετρακάναλη κονσόλα Neumann.

Για τη μίξη του «Downtown», δεδομένου ότι το στερεοφωνικό μουσικό υπόβαθρο είχε ήδη μιξαριστεί ζωντανά, ο κύριος στόχος του Prickett ήταν να προσθέσει μόνο τη βασική φωνή και τα φωνητικά στα επιθυμητά επίπεδα. Σύμφωνα με την Petula Clark, η συνεδρία για το «Downtown» περιλάμβανε τρεις λήψεις, με τη δεύτερη να επιλέγεται τελικά ως η ολοκληρωμένη, αλλά αυτός ο ισχυρισμός είναι αμφισβητήσιμος καθώς κυκλοφόρησε και μία εκτεταμένη εκδοχή, αποτελούμενη από μία ορχηστρική λήψη κι ένα φωνητικό υποστηρικτικό κομμάτι, πιθανότατα από άλλη λήψη της ίδιας συνεδρίας. Ο Tony Hatch περιέγραψε τη στιγμή που έπαιξε το ολοκληρωμένο πια «Downtown» στα στελέχη της Pye Records.

Tony Hatch: Όταν το ηχογραφήσαμε, ήξερα ότι ήταν ξεχωριστό. Για πρώτη φορά, δεν αντέγραψα τον Burt Bacharach! Στην αρχή, η δισκογραφική εταιρεία ήταν λιγότερο ενθουσιασμένη. Κανείς δεν ήξερε τι να το κάνει το τραγούδι και δεν είχε οριστεί ημερομηνία κυκλοφορίας. Αλλά τότε με πήρε τηλέφωνο ο γενικός διευθυντής της Pye και μου είπε:

– Μπορείς να μου ξαναφέρεις αυτό με την Petula Clark;

Ήθελε να το παίξει στον Joe Smith -διευθυντή της Warner Bros- ο οποίος ήταν στο Λονδίνο αναζητώντας βρετανικό υλικό.

Ο Tony Hatch ανησυχούσε ότι ο Joe Smith θα σκεφτόταν πως η αναμφισβήτητα αγγλική προφορά της Petula Clark θα ακουγόταν γελοία όταν τραγουδούσε αμερικανικές λέξεις, όπως τον τίτλο του τραγουδιού ή «sidewalk» αντί για «pavement» και «movie shows» αντί για «cinemas». Αλλά αποδείχθηκε ότι δεν χρειαζόταν να ανησυχεί.

Tony Hatch: Όταν ο Joe άκουσε την ηχογράφηση της Pet[ula], τη λάτρεψε και είπε:

– Το θέλω αυτό το τραγούδι και το θέλω τώρα!

Και προγραμμάτισε το single για επείγουσα κυκλοφορία στις [Ηνωμένες] Πολιτείες. Του άρεσε πολύ το γεγονός ότι ήταν η Αμερική μέσα από τα μάτια ενός Άγγλου. Υπάρχουν ιστορίες ότι πρόσφερα το «Downtown» στους Drifters και σε οποιονδήποτε, αλλά όλες είναι αναληθείς. Χωρίς την Petula να αναγνωρίσει τη δύναμη της μελωδίας, ίσως να μην το τελείωνα ποτέ. Είναι το αγαπημένο μου απ’ όλα τα τραγούδια. Το 2013, μπήκα στο Hall of Fame των τραγουδοποιών και η Petula τραγούδησε το «Downtown» και μου έδωσε το βραβείο στο Marriott στην Times Square, το μέρος που ενέπνευσε το τραγούδι.

Ο ενθουσιασμός του Joe Smith ήταν τόσο μεγάλος που ενέπνευσε τα στελέχη της Pye Records να δώσουν μεγαλύτερη ώθηση στις πωλήσεις του single στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Το «Downtown» κυκλοφόρησε σε single τον Νοέμβριο του 1964 και ήταν αυτό που αναζωογόνησε την καριέρα της Petula Clark και δικαίωσε την πίστη του Joe Smith.

Στις 23 Ιανουαρίου 1965, ανέβηκε στο No 1 των Η.Π.Α., αποτελώντας την πρώτη επιτυχία της Petula Clark στις Η.Π.Α. Η Petula Clark ήταν ήδη γνωστή στο Ηνωμένο Βασίλειο ως τραγουδίστρια, ενώ εμφανιζόταν συχνά ως ερμηνεύτρια και στο BBC. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, έγινε γνωστή και στη Γαλλία όταν άρχισε να ηχογραφεί τα τραγούδια της στα γαλλικά. Παραδόξως, στην Αμερική δεν είχε κάποια δισκογραφική συμφωνία μέχρι που ο Joe Smith άκουσε το τραγούδι και υπέγραψε μαζί της συμβόλαιο. Όταν το «Downtown» ανέβηκε στο No 1, η Petula Clark έγινε η πρώτη Βρετανίδα τραγουδίστρια που ανέβηκε στην κορυφή των αμερικανικών charts κατά την περίοδο της rock (μετά το 1955) και η δεύτερη στα χρονικά των Η.Π.Α. (είχε προηγηθεί η Vera Lynn το 1952 με το «Auf Wiederseh’n Sweetheart»). Το «Downtown» κατέστησε επίσης την Petula Clark την πρώτη Βρετανίδα τραγουδίστρια που το single της έγινε χρυσό στις Η.Π.Α. καθώς οι πωλήσεις ξεπέρασαν το 1.000.000 αντίτυπα σε μια Αμερική που βρισκόταν στην πλήρη αναταραχή της λεγόμενης «βρετανικής εισβολής». Επιπλέον, το «Downtown» ήταν η πρώτη από μία σειρά 15 συνεχόμενων επιτυχιών της Petula Clark που μπήκαν στο αμερικανικό Top 40, σε μία περίοδο κατά την οποία είχε σημαντικά μικρότερη επιτυχία στην πατρίδα της, το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου μπήκε στο Top 40 οκτώ φορές. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Petula Clark δεν προώθησε καν το τραγούδι στις Η.Π.Α. πριν γίνει No 1, καθώς εκείνη την εποχή έπαιζε μπροστά σε γαλλόφωνο κοινό σε μικρούς χώρους στο Κεμπέκ του Καναδά.

Petula Clark: Με έπαιρναν κάθε μέρα τηλέφωνο από το Ed Sullivan Show ενώ ήμουν σε περιοδεία στον Καναδά και μου έλεγαν «Πρέπει να έρθετε εδώ!». Δεν μπορούσα να πάω εκεί. Τελικά πήγα όταν ο δίσκος ήταν στο No 1.

Και πάλι η Petula Clark δεν πραγματοποίησε περιοδεία στις Η.Π.Α.

Petula Clark: Ξέρετε, όταν έγινε αυτή η έκρηξη για μένα το 1965 με το «Downtown», ήταν υπέροχο, αλλά είχα ήδη μια μεγάλη καριέρα να τρέχει στην Ευρώπη. Είχα επίσης δύο μικρά παιδιά. Έτσι, όταν μου έκατσε η Αμερική, ήταν φυσικά φανταστικό αλλά περιέπλεξε κάπως τη ζωή μου και υπήρχαν πολλά πράγματα που απλά δεν μπορούσα να τα κάνω. Δεν μπορούσα να πάω περιοδεία σ’ όλη την Αμερική. Δεν το συζητούσα καν.

Γρήγορα η Petula Clark ηχογράφησε και μη αγγλόφωνες εκτελέσεις του τραγουδιού για τις αγορές της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας. Η απουσία σε κάθε μία από αυτές τις γλώσσες μίας αντίστοιχων συλλαβών λέξεις με το «Downtown» απαιτούσε μία ριζοσπαστική στιχουργική αναδιατύπωση για τις εκτελέσεις που στόχευαν τη Γαλλία («Dans Le Temps»), την Ισπανία («Chao Chao») και την Ιταλία («Ciao Ciao») ενώ στη Γερμανία διατηρήθηκε ο τίτλος και ο στίχος «Downtown» σε μία κατά τ’ άλλα γερμανική εκτέλεση.

Εκτός από το No 1 στις Η.Π.Α., το «Downtown» έφτασε επίσης στο Νο 2 του Ηνωμένου Βασιλείου, μένοντας πίσω από το «I Feel Fine» των Beatles, και έγινε Νο 1 στην Αυστραλία, Γερμανία, Ισπανία, Καναδά, Νέα Ζηλανδία, Νότια Αφρική και Ροδεσία, No 2 στη Δανία, Ιρλανδία και Ιταλία, No 3 στην Αυστρία και Ινδία, Νο 4 στην Ολλανδία, No 6 στη Γαλλία, No 8 στη Νορβηγία και No 11 στο Βέλγιο.

Αυτός ο ύμνος στη θεραπεία των προβλημάτων της ζωής απολαμβάνοντας τα έντονα φώτα, τις ταμπέλες από νέον και τη «μουσική της κυκλοφορίας στην πόλη» δεν ήταν μόνο η τέλεια ενθυλάκωση της προ-ψυχεδελικής αισιοδοξίας της δεκαετίας του 1960, αλλά κι ένα κλασικό παράδειγμα εξαιρετικής ενορχήστρωσης και άμεσα αναγνωρίσιμου τρίλεπτου single που συγχώνευε τις σύγχρονες ευαισθησίες με τη στιλπνότητα του θεάματος. Κι όλα αυτά λαμβάνοντας υπόψη ότι οι στίχοι γράφτηκαν από τον Άγγλο συνθέτη του τραγουδιού χωρίς να εμπνευστεί από τα αξιοθέατα της πρωτεύουσας της χώρας του.

Το τραγούδι κέρδισε βραβείο Ivor Novello ως το «Εξαιρετικό Τραγούδι Της Χρονιάς» καθώς και βραβείο Grammy για την καλύτερη rock and roll ηχογράφηση, καθιστώντας την Petula Clark ως την πρώτη Βρετανίδα που κέρδισε βραβείο Grammy. Η Petula Clark ήταν επίσης υποψήφια για Grammy στις κατηγορίες «καλύτερη γυναικεία ερμηνεία», «ηχογράφηση της χρονιάς» και «νέος καλλιτέχνης» (κατηγορία στην οποία έχασε από τους Beatles), όμως στην κατηγορία όπου κέρδισε το βραβείο, οι υπόλοιποι υποψήφιοι ήταν οι Beatles με το «A Hard Day’s Night», ο Roy Orbison με το «Oh Pretty Woman», οι Righteous Brothers με το «You’ve Lost That Lovin’ Feeling» και ο Bobby Vinton με το «Mr. Lonely»!

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ο Tony Hatch έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του υλικού της Petula Clark, συμπεριλαμβανομένου και του «I Know A Place» (1965), στο οποίο ασχολήθηκε και πάλι με τη ζωή στην πόλη. Το 1981, ο Tony Hatch έλαβε για το «Downtown» το βραβείο Ivor Novello για το καλύτερο τραγούδι μουσικά και στιχουργικά.

Tony Hatch: Ο κόσμος λέει ότι το «Downtown» είναι ένα μίνι μιούζικαλ, μία παράσταση του Broadway σε τρία λεπτά. Μου αρέσει αυτό το κομπλιμέντο.

Μετά το 1964, κυκλοφόρησαν και άλλες εκτελέσεις του «Downtown» με την Petula Clark. Το 1976, η Petula Clark ηχογράφησε το τραγούδι με ρυθμό disco, το 1984 με μία νέα εισαγωγή με πιάνο και τρομπέτα που οδηγεί στην αρχική έναρξη του τραγουδιού, ενώ στις 6 Ιουνίου 1988 κυκλοφόρησε σε single το «Downtown ’88», το οποίο περιλαμβάνεται και στον δίσκο «My Greatest». Το χορευτικό house remix της παλιάς αξέχαστης επιτυχίας της Petula Clark χειρίστηκε ο Ολλανδός παραγωγός Peter Slaghuis (γνωστός και ως Hithouse), ο οποίος αναζωογόνησε το τραγούδι και το ξανάκανε όχι μόνο επίκαιρο αλλά και ιδιαίτερα επιτυχημένο. Όσοι παρακολουθούσαν το MTV ξέρουν…

Petula Clark: Πραγματικά δεν ήξερα ποιανού ήταν η ιδέα να το βγάλει ξανά και πίστευα ότι ένα τραγούδι της δεκαετίας του 1960 θα ηχούσε άβολα μ’ ένα beat της δεκαετίας του 1980, αλλά μ’ αρέσει αυτό που έκαναν. Την πρώτη φορά που άκουσα το remix του «Downtown» ήμουν στο αυτοκίνητό μου. Σκέφτηκα: «αυτό ακούγεται οικείο». Αναρωτήθηκα ποιος το τραγουδά και αποδείχθηκε ότι ήμουν εγώ! Αφαίρεσαν την ορχήστρα κι έβαλαν ένα πράμα σαν τίκα-τίκα-τικ. Δεν ξέρω τι στο διάολο ήταν, αλλά έγινε επιτυχία. Δεν χρειάζεται να ζητήσουν την άδεια μου, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αλλά είναι εντάξει. Στην πραγματικότητα το βρίσκω μάλλον κολακευτικό. Και πολύ διασκεδαστικό.

Στην πράξη, η Clark προώθησε το «Downtown ‘88» μέσω μίας ζωντανής εμφάνισης στην εκπομπή «Top Of The Pops» στις 15 Δεκεμβρίου 1988. Η νέα αυτή εκδοχή έφτασε στο Νο 10 του Ηνωμένου Βασιλείου (επιστρέφοντας στο βρετανικό Top 10 μετά από 24 χρόνια) και επιπλέον έγινε No 3 στη Φινλανδία, No 13 στη Δυτική Γερμανία, No 14 στην Ιρλανδία, No 19 στο Βέλγιο και No 58 στην Αυστραλία.

Η Petula Clark ηχογράφησε ξανά το «Downtown» το 1996, ενώ το 2005 το συμπεριέλαβε στο DVD «Downtown In Paris». Το 2011 ηχογράφησε κάποιους στίχους για τη διασκευή του τραγουδιού από το ιρλανδέζικο συγκρότημα Saw Doctors και το 2013, στα 81 της πλέον χρόνια, κυκλοφόρησε άλλη μία νέα εκτέλεση, η οποία περιλαμβάνεται στο άλμπουμ «Lost In You». Η Clark είπε ότι όταν της προτάθηκε να το ξαναηχογραφήσει δεν ενδιαφέρθηκε.

Petula Clark: Δεν ήθελα να το κάνω. Απλά το απέρριψα και μετά έπρεπε να πάω στο Παρίσι κι ήμουν εκεί για τρεις ημέρες κι όταν επέστρεψα στο στούντιο, μου έπαιξαν αυτό το όμορφο κομμάτι χωρίς μελωδία. Και είπα ότι ήταν υπέροχο και μου είπαν ότι ήταν το «Downtown». Πήγα στο μικρόφωνο και δεν ήξερα πως να το τραγουδήσω και πραγματικά είναι σαν καινούργιο τραγούδι. Δεν έχουμε αλλάξει καθόλου τους στίχους κι αυτό είναι το ενδιαφέρον.

Αν και πρόκειται για τραγούδι γεμάτο ήδη με μελαγχολία, η εντυπωσιακή αυτή εκτέλεση αποκτά νέο νόημα με την κουρασμένη αλλά φιλική ερμηνεία, βγάζοντας μία έντονη νοσταλγία και με την αίσθηση κάποιου που θυμάται με αγάπη τα νιάτα του.

Tony Hatch: Γνωρίζω ότι υπάρχουν χιλιάδες αποδόσεις του «Downtown» κάθε χρόνο στην Αμερική. Ειδικά επειδή η λέξη downtown συνδέεται τόσο πολύ με το κέντρο διασκέδασης στις αμερικανικές πόλεις και κωμοπόλεις και όχι όπως το φανταζόμουν εγώ σαν την Times Square, που μου έμοιαζε σαν το κέντρο της πόλης. Όπου κι αν πας στην Αμερική, έχουν τη δική τους περιοχή του κέντρου -μερικές από αυτές δεν είναι πολύ ελκυστικές αλλά κάποιες έχουν αναπτυχθεί όμορφα, με εμπορικά κέντρα, εστιατόρια, κινηματογράφους, κέντρα διασκέδασης κι αυτό είναι καλό για την πόλη. Και συνήθως υιοθετούν το «Downtown» ως το τραγούδι τους.

Petula Clark: Δεν είχαμε ιδέα ότι ηχογραφούσαμε ένα μεγαθήριο. Ποτέ δεν την έχεις. Απλά μπαίνεις και κάνεις ένα τραγούδι που σου αρέσει και το κοινό είναι αυτό που αποφασίζει ότι θα είναι επιτυχία… Μόλις ακούσουν αυτές τις πρώτες νότες στο πιάνο, αυτό είναι. Τρελαίνονται. Κι ενώνονται μαζί μου. Ποτέ δεν το βαριέμαι γιατί είναι ένα πολύ καλό τραγούδι. Είναι από αυτά που συνεχίζουν το δρόμο τους, όχι μόνο εδώ, αλλά σε όλο τον κόσμο.

Το «Downtown» ακούγεται στις ταινίες «Απόρρητος Φάκελος Κουίλερ» (The Quiller Memorandum, 1966, στην ορχηστρική εκτέλεση του John Barry), «Τα Σαγόνια Του Καρχαρία No 2» (Jaws 2, 1978), «Παράτολμη Πτήση» (Flight Of The Intruder, 1991, όπου το τραγουδούν ο William Dafoe και ο Brad Johnson μέσα στο πιλοτήριό τους αφού ολοκλήρωσαν μία επικίνδυνη βομβιστική επίθεση στο Βόρειο Βιετνάμ), «Η Πόλη Των Διδύμων» (Twin Town, 1999), «Το Κορίτσι Που Άφησα Πίσω» (Girl Interrupted, 1999, όπου το τραγουδούν η Winona Ryder και η Angelina Jolie ενώ παίζεται και στους τίτλους του τέλους. Υποτίθεται ότι ο σκηνοθέτης James Mangold το άκουσε για πρώτη φορά στην Αϊτή κι έκτοτε συνδέθηκε μαζί του), «DoppelPack» (2000, στην εκτέλεση των Killer Barbies), «Downtown: A Street Tale» (2004, στην εκτέλεση της Irene Cara) και «Escape Room» (2019, όπου το τραγούδι παίζεται επανειλημμένα ως χρονόμετρο αντίστροφης μέτρησης σε στιλ μουσικής καρέκλας, προτού χαθεί ένα τμήμα του δαπέδου αποκαλύπτοντας ένα θανατηφόρο χάσμα).

Σ’ ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς «Seinfeld» (1996), ο George προσπαθεί να μάθει λεπτομέρειες για ένα project στο οποίο τον έβαλαν, φοβούμενος να ζητήσει διευκρινίσεις από το αφεντικό του. Όταν το αφεντικό του τον ρωτάει αν πήγε στο κέντρο της πόλης για το project και κάνει αναφορά στο «τραγούδι», ο George νομίζει ότι αναφέρεται στο «Downtown» και προσπαθεί με τον Jerry να αποκρυπτογραφήσει τους στίχους του τραγουδιού για να βρουν τυχόν ενδείξεις για το project.

Το «Downtown» ακούστηκε επίσης στις τηλεοπτικές σειρές «Οι Αγνοούμενοι» (Lost, 2006) και «Glee» (2014). Σε μία εκπομπή του τηλεοπτικού show «Tonight» (με οικοδεσπότη τον Johnny Carson), έπαιξε η ηχογράφηση της Petula Clark ενώ προβάλλονταν σκηνές της Νέας Υόρκης με άστεγους και μεθυσμένους, παρουσιάζοντας μία έντονη αντίθεση με τους πρόσκληση σε πάρτι στίχους του τραγουδιού.

Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε επίσης σε διαφήμιση του Chevrolet Aveo και στην προώθηση του video game WWE 2K17, ενώ έδωσε τον τίτλο του και στο ομώνυμο βιβλίο (2012) του Noel Lang, όπου ο ήρωας Blo κουβαλάει παντού τον αγαπημένο του δίσκο της Petula Clark και ο ίδιος πάσχει από σύνδρομο Down.

Το 2003, το «Downtown» εντάχθηκε στο Grammy Hall of Fame και το 2007 κέρδισε το Film & TV Music Award για την καλύτερη χρήση τραγουδιού σε τηλεοπτικό πρόγραμμα. Το 2013 ο Tony Hatch εντάχθηκε στο Songwriters Hall Of Fame.

Άλλες εκτελέσεις:

Joan Baxter, Gerry Glenn & His Orchestra (Νοέμβριος 1964, σε single).
Ann-Christine (1964, στα φινλανδικά με τίτλο «Kauan»).
Lourdes Baledon (1964, στα ισπανικά με τίτλο «Al Centro De La Ciudad»).
Hermanas Benitez (1964, στα ισπανικά με τίτλο «Chao Chao»).
Hugo Blanco (1964, στα ιταλικά με τίτλο «Ciao Ciao» στον δίσκο «Bailables Con Hugo Blanco»).
Isabella Bond (1964, στον δίσκο «Everything’s Alright With Isabella Bond»).
Celly Campello (1964, στα πορτογαλικά με τίτλο «Nao Me Abandone»).
Bianca Holl (1964, στα γερμανικά).
Humberto (1964)
Las Hermanas Navarro (1964).
Margot Lefebvre (1964, στα γαλλικά με τίτλο «Dans Le Temps» στον δίσκο «Gala 65 Aver Margot Et Michel»).
Los Dayson (1964, ως «Chao Chao» σε single).
Los Hooligans (1964, στα ισπανικά με τίτλο «Luces De La Ciudad»).
Los Weeler’s (1964).
Angelica Maria (1964).
Toldi Maria (1964, στα ουγγρικά).
Ina Martell (1964, γερμανική εκτέλεση σε single. Στίχοι: Carl-Urlich Blecher και Lawrence Yaskiel).
Olivia Molina (1964, στα ισπανικά με τίτλο «Canta» στον δίσκο «Juego De Palabras»).
Brigitte Petry (1964, στα γερμανικά).
Franck Pourcel (1964, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Un Orchestra Nella Sera N. 5»).
Michaela Prunerova (1964, στα γερμανικά).
Anine Stang (1964, στα ισπανικά ως «Luces De La Ciudad»).
Claude Steben (1964, στα γαλλικά ως «Dans Le Temps»).
The Tony Hatch Sound (1964, στον δίσκο «The Tony Hatch Sound»).
Lita Torello (1964, στα καταλανικά με τίτλο «Ciao Ciao»).
Sandie Shaw (Φεβρουάριος 1965, στον δίσκο «Sandie»).
Danny (Απρίλιος 1965, στα φινλανδικά με τίτλο «Kauan» σε single. Στίχοι: Kari Tuomisaari. Έγινε No 1 στη Φινλανδία).
Marianne Faithfull (Απρίλιος 1965, στο δίσκο «Marianne Faithfull»).
Sounds Orchestral (Απρίλιος 1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Cast Your Fate To The Wind»).
Enoch Light & The Light Brigade (Μάιος 1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Discotheque – Vol. 2»).
The New Christy Minstrels (Μάιος 1965, στον δίσκο «Chim Chim Cher-ee»).
Floyd Cramer (Ιούλιος 1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Class Of ‘65»).
Shirley Scott (Ιούλιος 1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Latin Shadows»).
Helena Vondrackova (Ιούλιος 1965, στα τσέχικα με τίτλο «Pata» σε single. Στίχοι: Jiri Staidl).
The Lettermen (Αύγουστος 1965, στον δίσκο «The Hit Sounds Of The Lettermen»).
Orchester Frank Nelson (Σεπτέμβριος 1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Schlagerrennen ‘65»).
Gerry Mulligan (Οκτώβριος 1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «If You Can’t Beat ‘Em, Join ‘Em»).
Chris Connor (Νοέμβριος 1965, στον δίσκο «Chris Connor Sings Gentle Bossa Nova»).
Alvin, Simon & Theodore, David Seville (1965, στον δίσκο «Chipmunks A Go-Go»).
Baldan His Piano & Orchestra (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «International Hit Parade With Baldan His Piano & Orchestra»).
Graziella Caly (1965, ιταλική εκτέλεση με τίτλο «Ciao Ciao» σε single. Στίχοι: Vito Pallavicini).
Frank Chacksfield (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «The First Hits Of 1965»).
Claus Ogerman And His Orchestra (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Watusi Trumpets»).
Dick Contino (1965, στον δίσκο «Dick Contino Plays & Sings The Hits»).
Patty Duke (1965, στον δίσκο «Don’t Just Stand There»).
Ernie Heckscher And His Fairmont Orchestra (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «The Whole World Dances»).
Ferrante & Teicher (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Only The Best»).
Eddie Fisher (1965, στον δίσκο «Eddie Fisher Today!»).
Gelu (1965, στα ισπανικά και στα αγγλικά με τίτλο «Chao Chao -Downtown» στο EP «Downtown». Στίχοι: Manuel Salina, Vito Pallavicini).
Anne Germain (1965, γαλλική εκτέλεση με τίτλο «Dans Le Temps» σε single. Στίχοι: Georges Aber).
Anne Gray (1965, γερμανική εκτέλεση σε single, με την ορχήστρα Rolf Andy).
Gunther Gursch Und Seine Akkordeon-Rhythmiker (1965, ορχηστρική εκτέλεση στο EP «4 Akkordeon-Potpourris»).
Francisco Heredero (1965, ισπανική εκτέλεση με τίτλο «Chao Chao» στο ομώνυμο EP).
Will Horwell (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Hammond Cocktail 2»).
Hugo Winterhalter And His Orchestra (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «The Big Hits Of 1965»).
James Last Band (1965, στον δίσκο «Non Stop Dancing ‘65»).
The Johnny Mann Singers (1965, στον δίσκο «If I Loved You And Other Hits Of The Day»).
Karlheinz Kastel (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Gitarren Cocktail»).
Tommy Kinsman (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Tommy Kinsman’s Pop Shop»).
Renate Kirsten (1965, γερμανική εκτέλεση στον δίσκο «Taxi Nach Texas»).
The Knickerbockers (1965, στον πρώτο τους δίσκο «Lloyd Thaxton Presents The Knickerbockers»).
Les & Larry Elgart (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Elgart Au Go-Go»).
Los Pajaros Locos (1965, ως «Ciao Ciao» σε single).
Madeleine Garde Mit Dem Orchester Jean Satori (1965, γερμανική εκτέλεση στο EP «Das War Mein Schonster Tanz»).
Los Mustang (1965, στα ισπανικά με τίτλο «Chao Chao» στο ομώνυμο EP).
Los Pekes (1965, στα ισπανικά ως «Chao Chao» σε single).
Los Sirex (1965, στα ισπανικά ως «Chao Chao» στο single «Que Bueno, Que Bueno»).
George Martin (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «George Martin Scores Instrumental Versions Of The Hits»).
Joy Marshall (1965, στον δίσκο «Who Says They Don’t Write Good Songs Anymore»).
Jane Morgan (1965, στον δίσκο «In My Style»).
Gabi Novak (1965, στα κροατικά με τίτλο «Down Town» στο πολυσυλλεκτικό EP «Melodija Tjedna V»).
Orchester Eddy Williams (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Hit 65»).
The Osmond Brothers (1965, στον δίσκο «The New Sound Of The Osmond Brothers»).
Stu Phillips (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Feels Like Lovin’»).
Peter Posa (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Beat Guitar»).
Billy Preston (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Early Hits Of 1965»).
Renata (1965, στα καταλανικά με τίτλο «Cantant» στο EP «Nina De Cera» και στα ισπανικά με τίτλο «Chao Chao» στο EP «Muneca De Cera, Muneca Sonora»).
Allan Sherman (1965, παρωδία με τίτλο «Crazy Downtown» σε single. Το τραγούδι μιλάει για τους γονείς που είναι ενθουσιασμένοι όταν τα παιδιά τους πάνε για βόλτα στο κέντρο της πόλης αφού έτσι έχουν λίγο χρόνο για τους ίδιους στο σπίτι. Η παρωδία αυτή έφτασε στο No 40 των Η.Π.Α.).
T-Bones (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Doin’ The Jerk»).
Ten Tuff Guitars (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «The Swinging Electric Sounds Of The Ten Tuff Guitars»).
The Tony Hatch Sound (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «The Tony Hatch Sound»).
Belinda Uhl (1965, γερμανική εκτέλεση στο EP «4 Grosse Schlager» με την ορχήστρα Bert Landers).
Xavier Cugat And His Orchestra (1965, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Feeling Good!»).
Betty York (Sandy Posey) (1965, σε single).
Ζωή Κουρούκλη (1965, ως «Ciao Ciao» σε single).
David McCallum (Ιανουάριος 1966, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Music – A Part Of Me»).
Shake Keane (Μάρτιος 1966, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «That’s The Noise»).
Mrs Elva Miller (Απρίλιος 1966, σε single. Επρόκειτο για μία 59χρονη γιαγιά που γνώρισε μια σύντομη περίοδο επιτυχίας εκτελώντας -σχεδόν κυριολεκτικά- δημοφιλή τραγούδια, μεταξύ των οποίων και το «Downtown». Η εκτέλεσή της έφτασε στο No 82 των Η.Π.Α. Συμπεριλήφθηκε επίσης στον δίσκο «Mrs. Miller’s Greatest Hits»).
Frank Sinatra (Μάιος 1966, στον δίσκο «Strangers In The Night»).
The Three Sounds (Ιούνιος 1966, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Today’s Sounds»).
Chim Kothari (Νοέμβριος 1966, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Sound Of Sitar»).
Al Tijuana And His Jewish Brass (1966, στον δίσκο «Al Tijuana And His Jewish Brass»).
John Barry (1966, ορχηστρική εκτέλεση στο soundtrack «The Quiller Memorandum»).
Thumbs Carllile (1966, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Roger Miller Presents Thumbs Carllile»).
Ray Conniff And The Singers (1966, στον δίσκο «Somewhere My Love»).
Lenny Dee (1966, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «My Favorite Things»).
The Four C’s (1966, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Straight Down The Middle»).
Dora Hall (1966, στον δίσκο «Today’s Great Hits!»).
Tammy (1966, ισπανική εκτέλεση με τίτλο «Chao Chao» στον δίσκο «2 A Go Go»).
Trio Esperanca (1964, στα πορτογαλικά ως «Nao Me Abandone» στον δίσκο «A Festa Do Bolinha»).
Helmut Zacharias (1966, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Pop Goes Baroque / The Provocative Strings Of Zacharias»).
Connie Smith (Ιανουάριος 1967, στον δίσκο «Downtown Country»).
San Remo Golden Strings (Αύγουστος 1967, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Hungry For Love»).
Bob Florence Big Band (1967, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Pet Project», ο οποίος περιλαμβάνει τραγούδια που σχετίζονται με την Petula Clark).
Briarcliff Strings And Voices (1967, στον δίσκο «The Great Hits Of Today». Διεύθυνση ορχήστρας: Eric Lars).
Снежка Добрева (1967, με τίτλο «Долу В Града» στον δίσκο «Изпълнения на Снежка Добрева»).
Siw Malmkvist Med Lars Samuelsons Orkester (1967, σουηδική εκτέλεση σε single και στον δίσκο «12 Sidor Siw Malmkvist. Στίχοι: Olle Adolphson).
Lita Torello (1967, στα καταλανικά ως «Ciao Ciao»).
Jackie Trent (1967, στον δίσκο «Stop Me And Buy One»).
The Tunders (1967, στον δίσκο «Juventude E Brasa»).
Vicky (1967, στον δίσκο «Llorando Estoy»).
Bob Leaper Big Band (1970, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Try This On For Size»).
Johnny Howard And His Orchestra (1970, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «The World Of Johnny Howard»).
Cool Candys (1973, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «Sound 2»).
The Trowells (1974, σε single).
Klaus Wunderlich (1975, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «The Hit World Of Klaus Wunderlich»).
Los Valentinos (1976, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «No Vocals!»).
Eric Dimson (1977, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «New Cha-Cha Sounds By Eric Dimson»).
The Cuban Heels (1978, σε single).
Neoton Familia (1978, ουγγρική εκτέλεση με τίτλο «Belvaros» στον δίσκο «Neoton Disco»).
Pepe Lauanne (1978, φινλανδική εκτέλεση με τίτλο «Kauan» στον δίσκο «Pikku Iohduttaja»).
B-52’s (Ιούλιος 1979, στον δίσκο «The B-52’s»).
Stacy Lattisaw (Νοέμβριος 1979, στον δίσκο «Young And In Love»).
Jannie Hoeg (1979, δανική εκτέλεση σε single. Ενορχήστρωση, διεύθυνση ορχήστρας, παραγωγή: Wolfgang Kafer).
Taru (1980, φινλανδική εκτέλεση με τίτλο «Kauan» στον δίσκο «60-luvun Suosikki-Iskelmat N:o 4»).
Sharifah Aini (1981, στον δίσκο «Rasa Sayang»).
Bel Ami (1981, γερμανική εκτέλεση σε single και στον δίσκο «Grossstadtmelodie»).
Dolly Parton (Οκτώβριος 1983, στον δίσκο «The Great Pretender». Στην εκτέλεση αυτή υπάρχει αλλαγή στον στίχο «Listen to the rhythm of a gentle bossa nova», ο οποίος έγινε «Listen to the rhythm of the music that they’re playing». Η ηχογράφηση έγινε το 1983 στο Nashville με παραγωγό τον Val Garay. Στις 12 Μαρτίου του 1984, η εκτέλεση αυτή κυκλοφόρησε και σε single, το οποίο έφτασε στο No 80 των Η.Π.Α. Η Petula Clark περιέγραψε την εκδοχή της Parton ως «χαριτωμένη, γιατί δεν προσπάθησε καν να ακουστεί σαν τη δική μου ηχογράφηση»).
Writz (1983, στον δίσκο «Curious Collection»).
Pam Hall (1984, σε single).
Guy Mitchell (1985, στον δίσκο «A Garden In The Rain»).
Topi Sorsakoski & Agents (1986, φινλανδική εκτέλεση με τίτλο «Kauan» σε single και σε EP. Την επόμενη χρονιά συμπεριλήφθηκε και στον δίσκο «Besame Mucho»).
Christine Lavin & Livingston Taylor (1988, στον δίσκο «Good Thing He Can’t Read My Mind»). Σε μία συνέντευξη που έδωσε η Christine Lavin κατά τη διάρκεια μίας περιοδείας της στην Αυστραλία, ο παρουσιαστής έπαιξε το «Downtown» και της είπε ότι ο Tony Hatch ζούσε στο Sydney.

Christine Lavin: Αποφάσισα επί τόπου να πάω να τον βρω, αφού ήμουν εκεί, κι εκείνο το απόγευμα, όταν επέστρεψα στο ξενοδοχείο, πήρα τον τηλεφωνικό κατάλογο του Sydney και κάλεσα κάθε T. Hatch που αναφερόταν εκεί. (Λάβετε υπόψη ότι υπήρχαν τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι που ζούσαν στο Sydney). Δεν ήμουν τυχερή κι έτσι συνέχισα με τη λίστα A. Hatch και τον βρήκα! Του είπα ότι ήμουν Αμερικανίδα τραγουδίστρια σε περιοδεία και ότι είχα ηχογραφήσει το τραγούδι του στον πιο πρόσφατό μου δίσκο. Θα μπορούσα να βγω μαζί του για μεσημεριανό; Όχι, δεν ενδιαφέρθηκε. Έτσι τον ρώτησα αν θα μπορούσα να του κάνω κάποιες ερωτήσεις και συμφώνησε. Ο διάλογός μας ήταν ο εξής:

– Δεν είχα ιδέα ότι ένας Αυστραλός έγραψε το «Downtown». Τι το ενέπνευσε;

– Βασικά, δεν είμαι Αυστραλός. Είμαι Βρετανός αλλά ζω εδώ πολλά χρόνια. Πίσω στη δεκαετία του 1960, μου ανέθεσαν να γράψω τραγούδια για την Petula Clark, η οποία έκανε τη μετάβαση από παιδικό αστέρι σε κανονική ηθοποιό και τραγουδίστρια. Έγραψα το τραγούδι για την πρώτη μου επίσκεψη στην Αμερική -πέταξα μέχρι το αεροδρόμιο Idlewild [σήμερα JFK] και μετά πήρα το λεωφορείο του αεροδρομίου για την Times Square. Έφτασα το βράδυ, κατέβηκα από το λεωφορείο και ενθουσιάστηκα από τα λαμπερά φώτα, τη ζωή, το θόρυβο και τη δραστηριότητα γύρω μου κι απλά μού ήρθε το τραγούδι. Το έγραψα για τους Drifters. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα μπορούσε να το τραγουδήσει μία λευκή γυναίκα. Το άκουγα ως ένα είδος τραγουδιού doo-wop R&B. Κάθισα κι έπαιξα στην Petula αυτό που είχα εκείνη τη στιγμή: απλά τη μελωδία – «da da da-da da da da da-de-da-da-da-de-da-da-da-dah… downtown». Της άρεσε και είπε ότι ακουγόταν σαν κάτι που μπορούσε να κάνει. Τελείωσα λοιπόν το τραγούδι και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Ρώτησα αν οι Drifters το ηχογράφησαν ποτέ.

– Δεν ξέρω, αν και γνωρίζω τουλάχιστον τριακόσιες διαφορετικές ηχογραφήσεις σε δεκάδες γλώσσες.

Ως Νεοϋορκέζα ήμουν πολύ χαρούμενη που έμαθα ότι η Times Square ήταν αυτή που πυροδότησε το τραγούδι. Και ως τραγουδοποιός καταλαβαίνω γιατί χρειάζεται συχνά μία νέα ματιά για να δεις τη μοναδική ομορφιά και γοητεία σ’ ένα σκηνικό που οι ντόπιοι τραγουδοποιοί θα προσπερνούσαν πολλές φορές χωρίς έμπνευση.

Anita Meyer (1988, στον δίσκο «The Ahoy Concert»).
Bill Bruford’s Earthworks (Αύγουστος 1989, στον δίσκο «Dig?»).
Countdown All Star Band (1989, με τίτλο «Countdown» σε single. Κυκλοφόρησε για να τιμήσει τα 10 χρόνια της ομώνυμης τηλεοπτικής μουσικής εκπομπής της Ολλανδίας. Στίχοι: Kees Baars, Sander Van Herk, Henk Temming).
The Justified Ancients Of Mu Mu (1989, ως sample στο τραγούδι «Downtown»).
T’Pau (1989, στο single «Only The Lonely»).
Hamalais-Osakunnan Laulajat (1990, φινλανδική εκτέλεση με τίτλο «Kauan» στο άλμπουμ «Ghosts In Hollywood»).
Holly Cole Trio (1990, στο άλμπουμ «Girl Talk»).
Eric Miller & His Orchestra (1991, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Come In From The Rain»).
Karen Mason (1991, στο άλμπουμ «When The Sun Comes Out»).
Yolintu (1993, φινλανδική εκτέλεση με τίτλο «Kauan» στο άλμπουμ «Yolintu Laskeutuu»).
Glo-Worm (1994, σε single).
Booker T. & The M.G.’s (1995, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Booker T & The MG’s Play The Hip Hits». Ηχογραφήθηκε τη δεκαετία του 1960»).
Ilona Csakova (Ιούνιος 1996, τσεχική εκτέλεση με τίτλο «Pata» στο άλμπουμ «Pink»).
Mary Chapin Carpenter (1996, στη β’ πλευρά του single «Let Me Into Your Heart»).
Nancy LaMott (1996, στη συλλογή «What’s Good About Goodbye?». Η εκτέλεση ηχογραφήθηκε το 1993).
Really Red (1996, στο single «Rather See You Dead»).
The Candyskins (1997, στη β’ πλευρά του single «Hang Myself On You»).
Sarah Cracknell (1997, στο single «Desert Baby» και στην ιαπωνική έκδοση του άλμπουμ «Lipslide»).
Kaleef (1997, ως sample στο τραγούδι «Down Town»).
Holly Cole Trio (1998, στο άλμπουμ «Yesterday & Today», με αλλαγές στους στίχους).
Jane McDonald (1998, στο άλμπουμ «Jane McDonald»).
Rx (1998, στο άλμπουμ «Bedside Toxicology»).
Wendy Van Wanten (1998, ολλανδική εκτέλεση με τίτλο «Nachtblauw» στο άλμπουμ «Denk Aan Mij». Στίχοι: Yvan Brunetti).
Menneisyyden Vangit (Απρίλιος 1999, φινλανδική εκτέλεση με τίτλο «Kauan» στο άλμπουμ «Live! Elossaja Lujaa»).
Bjork & The Brodsky Quartet (1999, σε εμφάνισή της στο Λονδίνο).
Ann-Mette Elten (1999, στο άλμπουμ «Close To You»).
Bonnie Langford (1999, ως μέρος του «Sixties Medley» στο άλμπουμ «Now»).
Andrea Marcovicci (Σεπτέμβριος 2000, στο άλμπουμ «Here There & Everywhere»).
Green Day (2000, ως sample στο τραγούδι «Waiting»).
The Killer Barbies (2000, στο soundtrack «DoppelPack»).
Marones (2000, στο E.P. «Top Of The World»).
Lisa Richard (2000, στο άλμπουμ «Born To Entertain»).
Liz Callaway (Μάιος 2001, στο άλμπουμ «The Beat Goes On»).
Ireen Sheer (2001, με αγγλικούς και γερμανικούς στίχους στο άλμπουμ «Zeitlos»).
Zuzana Norisova A The Vertigos (2001, τσεχική εκτέλεση με τίτλο «Pata» στο άλμπουμ «Rebelove»).
James Last (2002, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «New Party Classics»).
Leo Luoto (2002, φινλανδική εκτέλεση με τίτλο «Kauan» στο άλμπουμ «Herrasmiesten Yo»).
People Like Us (2002, ως sample στο τραγούδι «Downtown Once More»).
Soulgrass (2002, στο άλμπουμ «Soulgrass»).
Janet Villas (2002, στο άλμπουμ «Something Wonderful»).
Dana Winner (2002, στο άλμπουμ «Unforgettable Too»).
Michele Anastasio (2003, στο άλμπουμ «Covergirl»).
Kaori Iida (2003, γαλλική εκτέλεση στο άλμπουμ «Osavurio: Ai Wa Matte Kurenai»).
Bob James Trio (Φεβρουάριος 2004, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Take It From The Top»).
Captain Smartypants (2004, στο άλμπουμ «Undercover»).
Irene Cara (2004, στο soundtrack της ταινίας «Downtown: A Street Tale»).
Anne Cochran (2004, στο άλμπουμ «Cover Girl»).
Michelle Hunziker(2004, στο άλμπουμ «Best Of Starduell»).
La Musique Populaire (2004, στο άλμπουμ «A Century Of Song»).
Nancy Martinez (2004, στο άλμπουμ «Downtown»).
Osymyso (2004, ως sample στο «8-Beat-Inspection»).
Ingrid Saxon (Απρίλιος 2005, στο άλμπουμ «A Lot Of Livin’ To Do»).
Astrid Breck (2005, στο άλμπουμ «Astrid Breck»).
Kenny Clayton (2005, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Kenny Clayton Plays Tribute To Petula Clark & Matt Monro»).
Julie Rafferty (2005, στο άλμπουμ «No Finer Place»).
Yo La Tengo (Απρίλιος 2006, στο άλμπουμ «Yo La Tengo Is Murdering The Classics». Ηχογραφήθηκε το 1998).
Piper (Ιούλιος 2006, ιταλική εκτέλεση στο single «Ciao Ciao – Downtown»).
Emma Bunton (Νοέμβριος 2006, σε single και στο άλμπουμ «Life In Mono», σε παραγωγή του Simon Franglen). Στις 20 Οκτωβρίου του 2006, το BBC News ανακοίνωσε ότι η Emma Bunton θα ηχογραφούσε μία εκτέλεση του «Downtown» για τις ανάγκες του φιλανθρωπικού τηλεμαραθώνιου Children In Need. Η ίδια η Bunton ανέφερε: «Πάντα αγαπούσα το Downtown και ανυπομονώ πραγματικά να βάλω τη δική μου σφραγίδα σ’ αυτό. Το κομμάτι είναι διασκεδαστικό και όλοι θα το γνωρίσουν». Η Bunton, της οποίας ο θαυμασμός για την Petula Clark ήταν εμφανής στο άλμπουμ «Free Me» (2004), ηχογράφησε το «Downtown» στα στούντιο AIR στο Λονδίνο. Η ορχήστρα ηχογραφήθηκε στα στούντιο Angel υπό τη διεύθυνση του Gavin Wright. Αν και η Bunton ισχυριζόταν ότι γνώριζε αρκετά καλά τον συνθέτη Tony Hatch, η Petula δήλωσε ότι ούτε η ίδια ούτε ο Hatch είχαν ενημερωθεί για τη διασκευή της Emma Bunton. Η Clark δήλωσε επίσης ότι θεώρησε την εκτέλεση αυτή ξεκάθαρο αντίγραφο της αρχικής ηχογράφησης.

Petula Clark: Ήταν εντελώς αντίγραφο, ακόμα κι η ορχήστρα ήταν η ίδια. Θα μπορούσα να ρωτήσω «ποιο είναι το νόημα»… αλλά νομίζω ότι το έκανε πολύ καλά. Η ηχογράφηση της Emma είναι υπέροχη και για σπουδαίο σκοπό.

Το «Downtown» ερμηνευμένο από την Emma Bunton έφτασε στο No 3 της Μεγάλης Βρετανίας, No 13 στη Σλοβακία και No 36 στην Ιρλανδία. Το σεξουαλικά προκλητικό μουσικό βίντεο, σκηνοθεσίας των Harvey & Carolyn, τοποθετείται σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, με τη Bunton να εμφανίζεται ως καμαριέρα. Εμφανίζονται επίσης πρόσωπα που συμμετείχαν ως διαγωνιζόμενοι χορού στο τηλεοπτικό show του BBC «Strictly Come Dancing». Το βίντεο γυρίστηκε σ’ ένα μεγάλο σπίτι κοντά στη Baker Street. Το τσαχπίνικο βίντεο προκάλεσε αρνητικές αντιδράσεις επειδή με προφανή τρόπο η φράση «Downtown» παρέπεμπε σε σεξουαλικό όρο (κάτι σαν… «πιο χαμηλά, πιο χαμηλά»). Η ίδια η Bunton, όταν ρωτήθηκε σχετικά, αρνήθηκε αυτόν τον ισχυρισμό λέγοντας: «Δεν καταλαβαίνω από που προκύπτει αυτό. Είναι ένας συνηθισμένος χορός και δεν έχει καμία σχέση με κάτι τέτοιο. Είναι τα βρώμικα μικρά μυαλά των άλλων. Με ανησυχεί επειδή είναι κλασικό και δεν μπορείς να κάνεις αγενή τα κλασικά. Γνωρίζω τον Tony Hatch αρκετά καλά και δεν νομίζω ότι θα έγραφε κάτι τέτοιο». Η τραγουδίστρια Jann Arden, η οποία επίσης ηχογράφησε το «Downtown», αντέδρασε στο βίντεο της Bunton λέγοντας ότι η Petula Clark θα τη χαστούκιζε στο πρόσωπο. Ωστόσο, στην πραγματικότητα η Clark δήλωσε ότι δεν την ενόχλησε η λάγνα ερμηνεία της Bunton.

Petula Clark: Είναι ένα pop τραγούδι, για όνομα του Θεού! Δεν είναι ύμνος!

Erin Crosby (Νοέμβριος 2006, στο άλμπουμ «Shout! The Mod Musical», το οποίο περιλαμβάνει και ένα χορευτικό remix του τραγουδιού).
Jan Abrams (2006, στο άλμπουμ «Rainbow Wings»).
Jann Arden (Φεβρουάριος 2007, στο άλμπουμ «Uncover Me»).
Wind (Φεβρουάριος 2007, γερμανική εκτέλεση στο άλμπουμ «Schon War Die Zeit»).
The Divas feat. Amelia Cormack And Company (Σεπτέμβριος 2007, στο άλμπουμ «Priscilla Queen Of The Desert – The Musical – The Original Cast Recording»).
James Last (2007, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Live In Europe»).
The Ventures (2007, στο άλμπουμ «In The Vaults Volume 4»).
Michele Torr (Μάρτιος 2008, γαλλική εκτέλεση με τίτλο «Dans Le Temps» στο άλμπουμ «Ces Annees-La!»).
Tina Arena (Νοέμβριος 2008, ως bonus track στην ψηφιακή έκδοση του άλμπουμ «Songs Of Love & Loss 2»).
Patti LuPone (Νοέμβριος 2008, ζωντανή ηχογράφηση στο άλμπουμ «Patti LuPone At Les Mouches»).
Petty Booka (2008, στο άλμπουμ «Tokyo Bluegrass Honeys»).
Anke Pietrangeli (Ιανουάριος 2009, στο άλμπουμ «Tribute To The Great Female Vocalists»).
Sole E I Demoni (Μάιος 2009, ιταλική εκτέλεση με τίτλο «Ciao Ciao» στο άλμπουμ «Back To Piper»).
Moira Danis (Οκτώβριος 2009, στο άλμπουμ «Beautiful Sounds – The Songs Of Petula Clark»).
Ann-Mette Elten (Οκτώβριος 2009, στο άλμπουμ «Close To You»).
The Favourites (Μάρτιος 2010, ως «Cheltenham» σε φιλανθρωπικό single αναφερόμενο στις ιπποδρομίες του Cheltenham Festival). Ο Tony Hatch έδωσε την έγκρισή του και έπαιξε το ρόλο του τροποποιώντας τους στίχους.

Tony Hatch: Είμαι χαρούμενος που υποστηρίζω αυτό το εγχείρημα επειδή γίνεται για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Τώρα πως θα λειτουργήσει με το «Downtown» που έχει δύο συλλαβές και το «Cheltenham» που έχει τρεις, δεν είμαι σίγουρος, αλλά είναι για καλό σκοπό.

Στην εκτέλεση αυτή συμμετέχουν η Laura Critchley και χορωδία από βρετανικές και ιρλανδικές προσωπικότητες των ιπποδρομιών. Είχε γίνει πρόταση στην Petula Clark να τραγουδήσει στο «Cheltenham» αλλά τελικά δεν συμμετείχε.

Maria Friedman (Απρίλιος 2010, στο άλμπουμ «Maria Friedman Celebrates The Great British Songbook»).
Helen Welch (Οκτώβριος 2010, στο άλμπουμ «Forever For Now»).
Markku Aro (2010, φινλανδική εκτέλεση με τίτλο «Kauan» στο άλμπουμ «Reino & Aino – Rakkaustarina»).
Hanny-D (2010, ως «Dans Le Temps» στο άλμπουμ «Ma Passion»).
Stepfanie Kramer (2010, στο άλμπουμ «The Great American Songbook»).
Matti Ojala (2010, φινλανδική εκτέλεση στο άλμπουμ «Opetuslapset»).
Ann Hampton Callaway & Liz Callaway (Ιούλιος 2011, στο άλμπουμ «Boom! Live At Birdland»).
Nicki Parrott (Σεπτέμβριος 2011, στο άλμπουμ «Can’t Take My Eyes Off You»).
Saw Doctors & Petula Clark (Οκτώβριος 2011, σε single). Σύμφωνα με τον Leo Moran, κιθαρίστα του ιρλανδικού συγκροτήματος Saw Doctors, το συγκρότημα συνήθιζε στο τέλος των συναυλιών του να παίζει αποσπάσματα γνωστών τραγουδιών.

Leo Moran: Ένα βράδυ, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, παίξαμε το «Downtown» και μπορούσες να δεις τον κόσμο που το λάτρεψε. Όλων των ηλικιών. Μπορούσες να δεις τη χαρά που έφερε στα πρόσωπά τους.

Λίγο καιρό αργότερα, οι Saw Doctors έμαθαν ότι ο παραγωγός τους Philip Tennant ήταν φίλος με τον manager της Petula Clark, John Williams, κι έτσι μετέφεραν στην Clark την πρόσκλησή τους να τραγουδήσει στην εκτέλεσή τους. Η Clark δέχθηκε και κλείστηκε ένα στούντιο στο Λονδίνο για δύο μέρες, με την Clark να φτάνει και να ηχογραφεί τη φωνή της τη δεύτερη μέρα.

Leo Moran: Το πως συνέβη ήταν απίστευτο. Η Petula ζει στην Ελβετία αλλά κατά τύχη ο παραγωγός με τον οποίο συνεργαζόμασταν, ο Philip Tennant, είναι καλός φίλος με τον manager της, τον John Williams. Έγιναν μερικές τηλεφωνικές κλήσεις και το επόμενο πράγμα που μας είπαν ήταν ότι η Petula θα έρθει μαζί μας στο στούντιο. Δεν φαινόταν εντυπωσιασμένη που μας συναντούσε, καθώς πριν είχε δουλέψει με τα Muppets στο «The Muppet Show». Κάναμε πολύ δουλειά την πρώτη μέρα. Η Petula Clark ήρθε το δεύτερο απόγευμα και ανακαλύψαμε ότι το τραγούδι ήταν σε λάθος κλειδί. Επομένως έπρεπε ν’ απορρίψουμε όλη τη δουλειά της πρώτης μέρας και να βάλουμε κάτω τη λήψη με την Petula Clark επειδή είχε μόνο λίγες ώρες εκείνο το βράδυ και δεν ήταν σε θέση να ξαναέρθει την επόμενη μέρα. Ήταν συναρπαστικό και τρομακτικό ταυτόχρονα!

Η εκτέλεση των Saw Doctors έφτασε στο No 2 της Ιρλανδίας. Το μουσικό βίντεο, σκηνοθεσίας του Eugene O’Connor, γυρίστηκε τις νύχτες της 9^ης και 10^ης Νοεμβρίου του 2011 και επικεντρώνεται στα μέλη του συγκροτήματος καθώς περπατούν στο κέντρο της ιρλανδικής πόλης Galway (εμφανίζεται για λίγο και ο βασικός τραγουδιστής Davy Carton να οδηγεί ένα αυτοκίνητο). Τα πλάνα της Petula Clark γυρίστηκαν στο Παρίσι και συναρμολογήθηκαν σ’ ένα ολοκληρωμένο βίντεο, το οποίο εμφανίζεται στις οθόνες των τηλεοράσεων που βρίσκονται στη βιτρίνα ενός καταστήματος (στην πραγματικότητα πρόκειται για το κατάστημα ρούχων Anthony Ryans), έξω από το οποίο οι Saw Doctors παίζουν στο δρόμο με παρέα 8 μαζορέτες των Galway City Cougars κι έναν ζογκλέρ φωτιάς.

Maxine Linehan (2011, στο άλμπουμ «What Would Petula Do?»).
Something Big (2012, στο EP «Hatched»).
Heather Sullivan (2012, στο άλμπουμ «Lady Killers»).
Sussan Kameron (Μάιος 2013, στο άλμπουμ «Groovin’ 60’s»).
Peter Jezewski (2013, στο άλμπουμ «Live – Back To The Fifties»).
Glee Cast (Απρίλιος 2014, στο EP «Glee The Music – New New York»).
Eveline & Filip (Νοέμβριος 2014, ολλανδική εκτέλεση με τίτλο «Kerst Voor Iedereen» σε single και στο άλμπουμ «AnderSterker». Στίχοι: Eveline Cannoot, Filip D’Haeze).
Hunkasaurus And His Pet Dog Guitar (Νοέμβριος 2014, στο άλμπουμ «30»).
The Marvelous Wonderettes (Σεπτέμβριος 2016, στο άλμπουμ «Dream On – Original Cast Recording»).
Barry Manilow (Απρίλιος 2017, στο άλμπουμ «This Is My Town – Songs Of New York»).
Mary Byrne (Σεπτέμβριος 2017, στο άλμπουμ «Mary Byrne Sings The 60’s»).
Pete Kennedy (Νοέμβριος 2017, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Solo Guitar – Pete Kennedy Performs Top Hits Of 1964»).
The Cat And Owl (Απρίλιος 2018, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Sounds Of The 60’s Vol. 1»).

Οι στίχοι:

When you’re alone and life is making you lonely
You can always go downtown
When you’ve got worries all the noise and the hurry
seems to help, I know, downtown

Just listen to the music of the traffic in the city
Linger on the sidewalk where the neon signs are pretty
How can you lose?

The lights are much brighter there
You can forget all your troubles, forget all your cares

So go downtown, things ‘ll be great when you’re
Downtown, no finer place for sure
Downtown everything’s waiting for you

Downtown

Don’t hang around and let your problems surround you
There are movie shows, downtown
Maybe you know some little places to go to
Where they never close, downtown

Just listen to the rhythm of a gentle bossa nova
You’ll be dancing with him too before the night is over
Happy again

The lights are much brighter there
You can forget all your troubles, forget all your cares
So go downtown, where all the lights are bright
Downtown, waiting for you tonight
Downtown, you’re gonna be alright now

Downtown (x4)

And you may find somebody kind to help and understand you
Someone who is just like you and needs a gentle hand to
Guide them along

So maybe I’ll see you there
We can forget all our troubles, forget all our cares
So go downtown, things ‘ll be great when you’re
Downtown, don’t wait a minute for
Downtown, everything’s waiting for you

Downtown (x10)